"โกเบ ณ ญี่ปุ่น" เมืองนี้ โรงเรียนนี้ มีแต่คนน่ารัก ^^

        สวัสดีค่ะน้องๆ ชาว Dek-D.com .... มาเจอกับ พี่เป้ และเล่าประสบการณ์เด็กนอกเช่นเคยทุกๆ วันพฤหัส ^^ และตอนนี้เราก็เดินทางมาถึงประสบการณ์เด็กนอกเรื่องสุดท้ายของปี 2011 แล้ว (เวลาผ่านไปไวมากๆ จนน่าตกใจ) สำหรับเรื่องสนุกๆ ที่นำมาฝากกัน ก็มาจากประเทศยอดฮิตที่เอามาลงกี่ทีๆ ก็มีน้องๆ ชอบใจอยู่ตลอด นั่นก็คือ "ญี่ปุ่น" นั่นเองค่ะ จะเป็นยังไง ก็ไปอ่านกันได้เลย ขอบอกว่าน่ารักสุดๆ

        สวัสดีค่ะทุกคน ชื่อ "หนูนา" ค่ะ ศึกษาอยู่ที่โรงเรียนดาราวิทยาลัยเชียงใหม่ค่ะ ได้ไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่เมืองโกเบ ที่ประเทศญี่ปุ่นเป็นเวลา 1 ปีค่ะ ก็ต้องบอกก่อนเลยว่า การที่ได้มาญี่ปุ่นนี่เป็นอะไรที่เซอร์ไพรส์มากๆ ค่ะ เพราะโครงการที่หนูนาไป คือไปในนาม Rotary Youth Exchange ของภาค 3360 ค่ะ ^^*

        หนูนาจำได้ว่าวันแรกที่ไปถึงที่สนามบินคันไซ(โอซากา) ตอนนั้นหนูนาได้เรียนภาษาญี่ปุ่นเพื่อเตรียมตัวไปก่อนตั้ง 1 ปีและค่อนข้างมั่นใจเล็กน้อยว่าเราต้องสื่อสารกับคนที่นู่นได้สิ แต่เปล่าเลยค่ะ !! พอลงสนามบิน เจอหน้าเหล่าคนมากมายที่มารับเราที่สนามบิน สิ่งที่เรียนมาทั้งหมดมันดันหายไปหมดเลยค่ะ = =" จนแทบจะลืมคำว่า "คอนนิจิวะ" ไปด้วยเลยค่ะ เบลอมากๆ เวียนหัวสุดๆ ทานอะไรไม่ลงเลยค่ะ ไปถึงก็ค่ำแล้วเขาเลยรับเรากลับบ้านนอนค่ะ พอตื่นมาก็รู้สึกเหมือนเกิดใหม่เลยค่ะ เพราะมันเหมือนว่าเราอยู่ในโลกใบใหม่ที่ไม่มีใครรู้จักเราเลยสักคน ตอนแรกก็เครียดค่ะ แต่โฮสท์ก็ชวนเราทำนู่นทำนี่จนลืมไปเลย 5555

        หนูนาได้อยู่ 3 โฮสท์ค่ะ แต่ละบ้านก็จะชอบพาหนูนาไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ เยอะมากๆ เลยค่ะ ถึงขนาดที่ลาโรงเรียนให้เพื่อที่จะพาไปเที่ยวโตเกียวเลยค่ะ 5555 ทั้ง Universal Studio Japan, Disneyland, Harajuku, Shibuya, Kyoto, Osaka, Asakusa และอีกหลายๆ ที่เลยค่ะ ดีใจมากๆ ที่เจอโฮสท์ใจดี แล้วก็ยังออกค่ารถไฟชินคังเซ็นให้เราด้วยค่ะ ^^ แต่ที่ที่ชอบที่สุดเห็นจะเป็นดิสนีย์แลนด์ค่ะ แล้วก็ต้องขอชื่นชมคนญี่ปุ่นเลยจริงๆ ว่า คนเหล่านี้สามารถต่อคิวตั้ง 2 ชั่วโมงเพื่อรอขึ้นเครื่องเล่นเครื่องเดียวได้ -*- (หนูนาก็ไปยืนต่อด้วยความทรมานมาแล้วค่ะ) อ่อ อีกอย่างคือ ถ้าไปแล้วไม่ได้ถ่ายรูปกับมิกกี้เมาส์ที่บ้านมิกกี้ จะถือว่ามาไม่ถึงค่ะ (บ้านมิกกี้ไปต่อคิวตั้ง 2 ชั่วโมงครึ่งแน่ะ)

        โรงเรียนที่หนูนาได้ไปเรียนคือ Fukiai High School ค่ะ และได้เข้าเรียนในชั้นปีที่ 1 หรือเทียบเท่า ม.4 ค่ะ เราได้เข้าเรียนในคลาสอินเตอร์ค่ะ (คล้ายๆ E.P. บ้านเรานี่ล่ะค่ะ) ส่วนเรื่องชุดนักเรียน ทางโครงการซื้อให้เราทุกชุดเลยเราเลยไม่ต้องซื้อเองและก็ให้เราเอากลับมาเป็นที่ระลึกด้วยค่ะ ^^  พอเข้าเรียนวันแรกก็โดนรุมเลยค่ะ รุมแบบรุมจริงๆ แล้วเขาก็รัวภาษาญี่ปุ่นใส่เราเป็นชุดๆ เราก็งงสิค่ะ หันไปหาครูหน้าห้อง เขาก็หายตัวไปซะแล้ว เราก็เลยพูดภาษาอังกฤษออกไปเลยว่า เราพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ค่อยได้ ทีนี้เพื่อนทั้งห้องก็อ๋อเลยค่ะ แล้วครั้งแรกที่แนะนำตัว จำได้ว่าพอบอกทุกคนไปว่าชื่อหนูนา แต่ทุกคนกลับเรียก "ลูน่า" ตลอดเลย -*- เราก็ไม่รู้จะแก้ยังไงดี เลยปล่อยไปเลยตามเลย จนเพื่อนบางคนมาเห็นชื่อที่ปักชุดพละนั่นล่ะค่ะ ถึงได้รู้กันว่าความจริงแล้วชื่อหนูนา โดนเข้าใจผิดเรื่องชื่อไป 1 เดือนกว่าเลยค่ะ

        พอหลังเลิกเรียน นักเรียนส่วนมากจะเข้าคลับหรือที่บ้านเราเรียกว่าชมรมนั่นแหละค่ะ เป็นอะไรที่เครียดมากๆ เลย เพราะว่าเราไม่รู้จะลงอะไรดี เพราะหนูนาชอบการแสดงและก็เต้นเป็นงานอดิเรก แต่โรงเรียนนี้ดันไม่มีชมรมเต้นค่ะ!! เลยเป็นปัญหาใหญ่เลย สุดท้ายเลยไปลงสิ่งที่เกลียดที่สุดคือชมรมศิลปะค่ะ แล้วก็เลือกลงชมรมละครภาษาอังกฤษไปด้วย

        โรงเรียนนี้จะมีเด็กแลกเปลี่ยนจากต่างประเทศมาทุกปีค่ะ อย่างน้อย 2 คน และจะมีเป็นเด็กต่างประเทศมาเยี่ยมชมโรงเรียนเป็นกลุ่มใหญ่ๆ เสมอๆ เลยทำให้หนูนาได้รู้จักเพื่อนจากหลายประเทศเยอะแยะมากมายเลยค่ะ ทั้งเกาหลี โซนยุโรป อเมริกา นิวซีแลนด์ แล้วก็ออสเตรเลียด้วยค่ะ แล้วหนูนาก็พกของฝากชิ้นเล็กๆ เอาไปให้คนญี่ปุ่นซะเยอะเลยค่ะ จนกระทั่งเพื่อนในห้องตกใจว่าเอามาเยอะขนาดนี้เลยเหรอ 0.0 ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่ที่คั่นหนังสือหรือสร้อยคอมือชิ้นเล็กๆ แต่ว่าคนญี่ปุ่นเขาจะดีใจมากๆ เลยค่ะ เพราะเหมือนว่าเราก็ให้ความสำคัญเขาแม้ว่าเราจะไม่สนิทกับเขา นอกจากนี้ ที่โรงเรียนจะมีกิจกรรมมากมายเหมือนโรงเรียนที่ไทยเลยค่ะ งานแรกก็กีฬาสี หนูนาก็ไปลงวิ่งแข่งกับเขามาเหมือนกัน ด้วยความที่เราวิ่ง 1500 เมตรและได้เหรียญเงินทุกปีเราก็ไม่หวั่นค่ะ เลยสมัครลง 800 เมตรเลยค่ะ แบบว่าทุกคนในห้องตกใจมาก พอเอาจริงๆ มีแต่นักกีฬาโรงเรียนลงแข่งทั้งนั้น 800 เมตร สรุปคือมีคนวิ่ง 21 คน หนูนาเข้าเส้นชัยคนที่ 20 ค่ะ T^T อายมาก 555

        นอกจากนี้ พอถึงงานประจำปี โรงเรียนก็จะให้ชมรมออกมาแสดงความสามารถค่ะ และเราก็ได้รับงานมอบหมายคือ ต้องวาดภาพสีน้ำมันอย่างน้อย 1 รูป แสดงละครซินเดอเรลล่าเป็นภาษาอังกฤษ และอีกอย่างคือ เพื่อนในห้องชวนให้หนูนาเข้ากลุ่มเต้นเพื่อขึ้นแสดงอีกด้วยค่ะ >.< งานเข้าเลยทีนี้ เพราะว่าตั้งแต่เข้าชมรมศิลปะมา ไม่เคยวาดอะไรเลยนอกจาก วาดผลไม้ 2 อย่างลงในกระดาษโปสการ์ด -*- อายเขามาก แต่สุดท้ายก็พยายามวาดจนได้รูปที่เป็นชิ้นเป็นอันและเป็นรูปแรกในชีวิตค่ะ ภูมิใจมากๆ จนกระทั่งถอดออกจากกรอบไม้ม้วนกลับมาไทยค่ะ 55

         มีครั้งนึงค่ะ ไปเดินช็อปกับเพื่อนเห็นนักเรียนมอปลายใส่ชุดไม่เรียบร้อย คือใส่กระโปรงสั้นมาก ผมทำสีแล้วก็แต่งหน้าจัด หนูนาเลยลองหันไปถามว่า ทำไมโรงเรียนที่หนูนาอยู่ถึงเข้มงวด ?? ไม่เห็นเหมือนโรงเรียนอื่นเลย เด็กโรงเรียนอื่นทำไมแต่งตัวแบบนี้ได้ ?? เพื่อนก็บอกว่า ก็เพราะโรงเรียนของเราเป็นโรงเรียนที่ต้องสอบเข้าไง แล้วมีแต่เด็กเก่งๆ เลยเข้มงวด หนูนาเลยทำหน้างงแล้วหันไปถามอีกรอบว่า งั้นทำไมบางโรงเรียนถึงทำผิดกฎได้ล่ะ? เพื่อนก็หันมากระซิบข้างหูค่ะว่า เพราะโรงเรียนนั้นนักเรียนไม่ฉลาดไง (ความจริงเค้าใช้คำว่าโง่ แต่จะดูแรงเกินไปหน่อยค่ะ-*-) เราก็ตกใจสิค่ะ พูดมาซะขนาดนั้น แต่จริงๆ ก็เป็นความจริงนะคะ เพราะว่าโรงเรียนนั้นอาไม่รู้ว่าจะปรับพฤติกรรมเด็กยังไงเลยปล่อยเลยตามเลย มีอีกโรงเรียนนึงค่ะ ชุดนักเรียนน่ารักมากๆ เลยแต่นักเรียนใส่กระโปรงสั้นทุกคน!! ปรากฏว่าจริงๆ แล้วโรงเรียนเค้าห้ามใส่กระโปรงยาวค่ะ แต่สั้นได้ไม่เป็นไร 0.0 งงกันเลยค่ะทีนี้ !!!! 

         เรื่องที่ดีใจที่สุดคงจะเป็นอาทิตย์สุดท้ายที่ไปโรงเรียนค่ะ คือหนูนากำลังพาเด็กแลกเปลี่ยนที่เพิ่งมาใหม่เดินชมโรงเรียนอยู่ค่ะ จู่ๆ ก็มีเพื่อนในห้องวิ่งมา แล้วบอกว่าตอนนี้ทุกคนรออยู่นะ อาจารย์กำลังจะเริ่มประชุมแล้ว เราก็ตกใจสิคะก็เลยรีบวิ่งเลย กลัวจะโดนว่า แต่พอไปถึง กลับเป็นเซอร์ไพรส์ค่ะ !! ทุกคนฉีดสเปรย์สายรุ้งต่างๆ นานาให้เรา แล้วก็จัดปาร์ตี้อำลาให้ค่ะ ทั้งเล่นเกมที่เกี่ยวกับประวัติของหนูนาด้วยค่ะ แล้วยังบังคับให้เราเต้นให้ดูก่อนกลับ เป็นอะไรที่ดีใจมากๆ เลย ยังไม่หมดนะคะ พอจบปาร์ตี้ หนูนาก็เดินไปเก็บของที่ห้องศิลปะเพราะต้องทยอยเอาของกลับแล้ว พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นเพื่อนปรบมือกันสนั่นเลยค่ะ เราก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น พอดูดีๆ แล้วก็สังเกตเห็นค่ะว่า รุ่นพี่ของทั้งสองชมรมร่วมกันมาจัดงานให้เราค่ะ T__T ซึ้งมากๆ สรุปว่าวันนั้นเรากลับบ้านดึกแถมยังถือของกลับไม่ไหว เพื่อนๆ เลยต้องช่วยถือไปส่งที่บ้านก่อนเลยค่ะ 5555

         ต้องยอมรับเลยค่ะ ว่าหนูนาชอบชีวิตในรั้วโรงเรียนของที่ญี่ปุ่นมากๆ ค่ะ เพราะว่ามันสนุกแล้วก็บรรยากาศอบอุ่น ถึงแม้ว่าเราจะอยู่เมืองที่ถือว่าเป็นเมืองใหญ่ไม่ได้บ้านนอกอะไร แต่ก็ยังสามารถรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นเมื่ออยู่ในรั้วโรงเรียน เป็นอะไรที่ชอบมากๆ ค่ะ อย่างพอตอนที่ทุกคนรู้ว่าหนูนาต้องกลับประเทศไทย ทุกคนต่างก็เอาของขวัญมากให้เต็มเลย ส่วนมากจะเป็นของทำมือ มีแม้กระทั่งเย็บชื่อเรากับเพื่อนบนตัวตุ๊กตาหมีให้ ทำอัลบั้มรูปให้ แล้วก็อีกหลายๆ อย่างเลยค่ะ

         อีกเรื่องที่หลายคนก็คงจะอยากรู้ใช่ไหมคะว่า นานไหมกว่าจะพูดได้คล่อง สำหรับหนูนาซึ่งมีพื้นฐานที่ไม่ค่อยแน่น เลยเหมือนไปเริ่มเรียนใหม่ทั้งหมด บวกกับการที่ทางโรงเรียนมีครูมาสอนภาษาญี่ปุ่นให้วันละ 2 ชั่วโมง และไม่เจอคนไทยเลยค่ะ(เจอแต่ฝรั่งค่ะ) เลยเรียนรู้เร็วค่ะ แต่เดือนแรกๆ จะมึนตึ๊บค่ะ ไม่รู้เรื่องเลย ได้แค่แนะนำตัวสวัสดี ขอบคุณ ขอโทษค่ะ พอเดือนที่ 2 ก็จะเริ่มเข้าใจว่าจะสื่ออะไรแต่ก็ยังตอบไม่ค่อยได้ พอเข้าเดือนที่ 3-4 ก็ตอบได้คุยรู้เรื่องเฉพาะบทสนทนาที่ง่ายๆ พอเข้าเดือนที่ 5 ก็สบายแล้วค่ะ สนุกจนไม่อยากกลับเลย 555 หลายๆ คนจะชอบถามว่าเป็นโฮมซิกไหม ก็ไม่เป็นนะคะ ถ้าเราทำตัวให้ยุ่ง ตั้งใจเรียน ทำกิจกรรมเยอะๆ ก็ช่วยได้ค่ะ หาคลับหรือชมรมเข้าค่ะ จะได้ไม่คิดถึงคุณพ่อคุณแม่มากเกินไป

         ยังไม่หมดนะคะ อีกเรื่องที่ต้องเล่าคือ ปีที่หนูนาไปก็ดันไปเจอแจ๊กพ็อตค่ะ !! สึนามิลงค่ะ !!! แต่ขอบคุณพระเจ้าที่เมืองที่หนูนาอยู่ไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลยค่ะนอกจากอดดูทีวีไปสักระยะ เพราะเปิดช่องไหนก็เจอแต่ข่าวสึนามิค่ะ -*- แต่พอเห็นข่าวแล้วก็ตกใจมากเลยค่ะ เพราะตอนที่สึนามิมานั้น หนูนายังซ้อมละครอยู่ที่โรงเรียนอยู่เลย ไม่ได้รู้เรื่องสักนิด คุณพ่อคุณแม่ก็เป็นห่วงกลัวว่าจะเป็นอะไร หนูนาก็ดันลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้านเลยไม่ได้ติดต่อใครเลยค่ะ ที่ไทยก็วุ่นวายกัน คิดว่าหนูนาอยู่ในที่หลบภัยเลยไม่มีสัญญาณ เปิด Facebook มาก็เจอแต่ข้อความถามว่าเป็นอะไรรึเปล่าทั้งนั้นเลยค่ะ 55 แล้วที่ญี่ปุ่นเขาเก็บกวาดปรับปรุงบ้านเมืองกันเร็วมากๆ เลยค่ะ เขาสามารถเคลียร์พื้นที่ส่วนมากให้กลับมาเป็นเหมือนได้ตั้งแต่หนูนายังไม่กลับไทยเลยค่ะ สุดยอดจริงๆ

         สุดท้ายนี้ที่อยากฝากเพื่อนๆ คือ มันไม่จำเป็นหรอกค่ะว่าเราต้องไปเรียนนอกเพื่อหาประสบการณ์ ส่วนตัวหนูนาเองคิดว่า แค่ในบ้าน ในโรงเรียนที่เราอยู่ปัจจุบันนี้ ก็ช่วยสอนอะไรเราได้หลายอย่างเหมือนกันค่ะ มันอยู่ที่ว่าเราจะสังเกตหรือมองข้ามไป แล้วก็อยากจะบอกคนที่กำลังจะไปแลกเปลี่ยนหรืออยากไปว่า เมื่อไปแล้วต้องเก็บเกี่ยวประสบการณ์มาให้มากๆ มีเพื่อนคนนึงของหนูนาเขาพูดไว้ค่ะ ว่า ถ้าเราไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศ เราสามารถนับวันได้ว่าเราจะกลับไทยเมื่อไหร่ แต่เมื่อเรากลับไทยมาแล้ว เราไม่รู้หรอกว่าเราจะได้กลับไปอีกเมื่อไหร่ เพราะฉะนั้น ต้องเก็บเกี่ยวเอาประสบการณ์มาเยอะๆ นะคะ ^^*

          เป็นเรื่องที่ยาวแต่อ่านแล้วเพลินมากๆ ^^ โดยเฉพาะมิตรภาพของเพื่อนๆ ที่นั่น บอกได้เลยว่าน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆ เลยค่ะ เชื่อว่าถ้ามีโอกาสเหมาะเมื่อไหร่ น้องหนูนาคงต้องกลับไปโกเบอีกแน่ๆ เลยเนาะ ^^ ส่วนใครมีประสบการณ์เด็กนอกสนุกๆ อยากแบ่งปันเพื่อนๆ บ้าง ก็ส่งมาได้ที่ pay@dek-d.com แล้วไว้เจอกันค่ะ