ครั้งหนึ่งในชีวิต เมื่อไปเป็นสถาปนิกที่ "ปารีส" เมืองในฝัน

      สวัสดีค่ะน้องๆ ชาว Dek-D.com ... เจอกับ พี่เป้ และเล่าประสบการณ์เด็กนอกเช่นเคย^^ สำหรับเรื่องที่นำมาฝากวันนี้เป็นเรื่องที่น่าสนใจมากๆ อ่านประสบการณ์เรียนต่อกันมาเยอะ ลองมาอ่านประสบการณ์การทำงานกันบ้างดีกว่า ขอบอกว่าห้ามพลาด เพราะเป็นประสบการณ์การเป็นสถาปนิกที่ฝรั่งเศส!

     สวัสดีค่ะชาวเด็กดี พี่ชื่อ 'ป้อ' ค่ะ พี่เรียนจบจากคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ภาควิชาสถาปัตย์ฯ ที่จุฬาฯ หลังเรียนจบได้มีโอกาสทำ งานในบริษัทสถาปนิกชื่อดังในเมืองไทย พี่ทำงานอยู่ประมาณสองปีก็เริ่มเตรียมตัวเรียนภาษาอังกฤษ เพื่อหาทุนไปเรียนต่อต่างประเทศ แต่โชคชะตาก็เล่นตลก เมื่อทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้

      พี่บังเอิญทราบข่าวการรับสมัครทุนของบริษัทสถาปนิกที่พี่ชื่นชอบ เรนโซ่ เปียโน (Renzo Piano) สถาปนิกชื่อดังชาวอิตาเลียน ผู้ออกแบบปอมปิดูเซนเตอร์ (Pompidou Center) ที่ปารีส โดยทุนนี้เปิดให้สถาปนิกจบใหม่จากทั่วโลกส่งพอร์ตโฟลิโอ (portfolio) ไม่เกินสิบแผ่นเอสี่เข้ามาสมัคร และจะมีเพียงหนึ่งคนเท่านั้นที่จะถูกรับ!! วันที่พี่ทราบข่าวนี้คือเวลาห้าวันก่อนปิดรับสมัคร เวลาก็กระชั้น แต่ใจมันอยากลอง พี่ใช้เวลาหลังเลิกงานตั้งใจทำพอร์ตโฟลิโออย่างดีที่สุด เมื่อถึงวันปิดรับสมัคร ผลงานของพี่ก็ถูกส่งไปทันเวลาพร้อมด้วยความหวังลึกๆ ว่าพี่จะได้รับโอกาสนี้

     

      เวลาผ่านไปไม่ถึงสองเดือน พี่ก็ได้รับข่าวอันยิ่งใหญ่ในชีวิต พี่ได้รับเลือกจากผู้สมัครมากกว่าพันคนทั่วโลก ให้ไปทำงานที่ปารีส พร้อมด้วยเงินทุนก้อนใหญ่ตรงหน้า วันที่พี่เห็นชื่อตัวเองในเว็บไซต์ของบริษัทเรนโซ่ เปียโน พร้อมด้วยคำพูดของครอบครัวที่ว่า “ป้อมาถูกทางแล้วล่ะลูก” วันนั้น...น้ำตาพี่ไหลออกมาอย่างกับนางงามจักรวาลได้มงกุฏอย่างไรอย่างนั้น พี่ถูกเลือกให้มาฝึกงานในบริษัทเรนโซ่ เปียโน สาขาปารีส เป็นเวลาหกเดือน พร้อมเงินทุน 10,000 ยูโร 

 

 
     ก้าวแรกที่เหยียบถึงสนามบิน ชาร์ล เดอ โกล (Charles de Gaulle) เป็นเวลาเช้ามืด คุณเลขาฯ ได้ส่งคนขับแท็กซี่มาถือป้ายชื่อยืนรอรับพี่หน้าทางออก เพื่อไปส่งยังโรงแรมใจกลางเมือง ซึ่งบริษัทจะออกค่าใช้จ่ายสำหรับโรงแรมให้พี่ทั้งหมดก่อนจะหาห้องพักได้ ไม่อยากจะคิดถึงชีวิตหกเดือนข้างหน้าเลยว่าจะเลิศหรูขนาดไหน พี่เปิดกระจกรถสูดอากาศเช้าในปารีส เสียงวิทยุภาษาฝรั่งเศสแว่วเข้ามาในหู พร้อมกับเสียงของคนขับที่หันมาพูดกับพี่ว่า “Bienvenue à Paris! ยินดีต้อนรับสู่ปารีสครับ”...

      ในข้อเสียส่วนใหญ่มักจะมีข้อดีให้เราได้เรียนรู้เสมอ เมื่อมาถึงปารีส สิ่งแรกที่พี่ทำอย่างแรกคือ เที่ยวค่ะ พี่เดินชมเมืองอย่างตะบี้ตะบันราวกับเป็นวันสุดท้ายที่จะมาอยู่ที่นี่ แต่ยังไม่กล้านั่งรถใต้ดินเพราะได้ยินคำร่ำลือมาเยอะว่า ถ้าเราทำท่าทางเงอะงะเหมือนนักท่องเที่ยว เราจะกลายเป็นเป้าหมายของมิจฉาชีพ พี่จึงใช้วิธีเดินอย่างเดียว บรรยากาศเมืองอันน่าเดิน น่าชม น่ามอง วันแรกที่มาถึงทำเอาพี่เดินเพลินมากกว่าห้ากิโลเมตร ขาลากจนวันรุ่งขึ้นเดินแทบไม่ไหว ผู้คนในเมืองโดยรอบแต่งตัวเก๋ไก๋ ดูใช้ชีวิตแบบชิลล์ๆ นั่งตากแดด ต่อคิวซื้อขนม จิบกาแฟ แต่ความชิลล์ของคนฝรั่งเศสบางทีก็ทำให้หงุดหงิดได้โดยเฉพาะเวลาทำเอกสารต่างๆ ที่แสนจะล่าช้า ยิ่งกว่าเช้าชามเย็นชามซะอีก พี่ก็หนีไม่พ้นที่จะต้องมาอดทนกับความชิลล์นี้

      ผ่านมาเป็นเดือนคุณเลขาฯ ยังหาที่พักให้พี่ไม่ได้ อยู่โรงแรมจนรากงอกแล้ว สบายมันก็สบายแต่มันไม่สะดวกกับชีวิตอย่างแรง ทำอาหารกินเองก็ไม่ได้ ต้องฝากท้องร้านข้างนอกตลอด ที่แย่ไปกว่านั้นคือพี่ยังเปิดบัญชีธนาคารไม่ได้ค่ะ เนื่องจากยังไม่ได้บัตรพำนักอาศัย (Carte de séjour) ที่นี่พอได้วีซ่าเข้าประเทศแล้ว ต้องต่อวีซ่าเป็นบัตรพำนักอาศัยถึงจะทำธุรกรรมต่างๆ ได้ เงินทุน 10,000 ยูโรที่จะโอนเข้ามาจากออฟฟิศที่อิตาลีเลยยังโอนมาไม่ได้ ทุกวันนี้ต้องยืมเงินที่บ้านมาประทังชีวิต หมดไปหลายหมื่นบาทแล้วจ้า  กว่าจะได้บัตรกว่าจะเปิดบัญชีได้ พี่ก็ก้าวพ้นขีดจำกัดของคำว่าอดทนไปแล้วค่ะ

      ในบรรยากาศชิลล์ๆ นี้ก็ยังมีข้อดีอยู่หลายอย่าง ออฟฟิศที่นี่ตามสัญญาจ้างระบุเข้างานเก้าโมงเช้าเลิกงานหกโมงเย็น ไม่มีการตอกบัตร เขาถือว่าให้เกียรติพนักงานที่รู้ว่าควรจะจัดการตนเองยังไง เพราะฉะนั้นจะเข้างานเลิกงานกี่โมงก็ได้ เวลาพักกลางวันชั่วโมงครึ่ง ไม่รวมเวลาดื่มกาแฟพูดคุยกันหลังอาหาร และเนื่องจากเวลาพักที่ยาวนาน เพื่อนร่วมงานอิตาเลียนหลายคนจึงใช้เวลาพักกลางวันไปกับการว่ายน้ำ ชิลล์ไหมล่ะ ว่ายน้ำชั่วโมงนึง กินแซนด์วิซหลังว่ายอีกครึ่งชั่วโมง กลับมาออฟฟิศทำงานต่ออีกห้าหกชั่วโมง หลับสบายเลยวันนั้น

      

      พนักงานที่นี่มีทั้งหมดราวๆ เจ็ดสิบคน แต่ไม่มีคนเอเชียหัวดำแบบพี่เลย คนเอเชียส่วนใหญ่ในออฟฟิศมาจากอเมริกา ที่เหลือก็เป็นคนแถบยุโรปทั้งนั้น บรรยากาศการทำงานต่างกับเมืองไทยพอสมควร ไม่มีระบบซีเนียร์จูเนียร์ รุ่นพี่รุ่นน้อง ทุกคนเท่าเทียมกัน สามารถออกความเห็นข้ามหัวกันได้ โดยไม่มีใครห้าม คนที่สั่งงานเราได้คือเจ้าของบริษัทและหัวหน้าทีมเท่านั้น ประกอบกับโต๊ะทำงานที่เป็นแบบเปิดโล่ง จัดกรุ๊ปที่นั่งตามโปรเจกต์งานที่ทำ ทุกคนมองเห็นกันหมด ไม่เข้าใจงานส่วนไหนก็ตะโกนเรียกกันได้เลย สะดวกต่อการคุยงานมาก

       เนื่องจากพี่เคยมีประสบการณ์การทำงานมาก่อน พอมาทำงานที่นี่จึงสามารถปรับตัวได้สบาย โปรแกรมคอมพิวเตอร์สำหรับเขียนแบบรวมถึงระบบจัดเก็บไฟล์ต่างๆ ก็ใกล้เคียงกับออฟฟิศเก่าที่ไทย แต่ที่นี่เน้นการทำแบบด้วยมือมากกว่าใช้คอมพิวเตอร์ แบบตรงไหนมีปัญหาก็สเกตช์แบบ ตัดโมเดล มานั่งคุยกัน ทำให้การทำงานในแต่ละวันไม่น่าเบื่อเลย ภาษาฝรั่งเศสพี่ก็พัฒนาขึ้นมากใช้งานได้พอสมควร และด้วยความรู้สึกที่สนุกกับการทำงานในทุกๆ วัน พี่ก็ทุ่มเทตั้งใจทำ งานโชว์ฝีมือเต็มที่ จากเด็กที่หัวหน้าไม่ค่อยเห็นหัว ความสามารถของพี่ก็เริ่มเข้าตาหัวหน้า พี่เลยได้มีโอกาสคุยเรื่องการทำงานต่อหลังหมดสัญญาด้วยค่ะ