ลำดับขั้นในการเรียนก็สำคัญครับ

ตอนเราเรียนภาษาไทยเราเรียนแบบ

ออกเสียงจนพูดได้ > จดจำ > เขียน > อ่าน

แต่กับภาษาอังกฤษ เราเรียนแบบ

จดจำ > อ่าน > เขียน > ออกเสียงจนพูด

ได้เพราะเราเรียนต่างกับภาษาแม่เกินไปนี่แหละครับ เราเลยรู้สึกไม่ค่อยคุ้นชินเหมือนภาษาแม่ หรือที่บทความเรียก การเรียนแบบ "หุ่นยน" นั้นล่ะครับ

ถ้าเปลี่ยนวิธีเรียนล่ะก็ได้ผลแน่ครับ!

ตอนเด็กๆ เคยพูดภาษาจีนคล่องปรื๋อเลยค่ะ เพราะเกิดและโตที่นู่น แต่ฟังไทยออกบ้างนะคะเห็นแม่บอก เพราะแม่จะคุยกับเราเป็นภาษาไทย แต่เราก็ตอบเป็นภาษาจีนนี่แหละ 55555 แต่พออายุได้6-7ขวบ แม่ก็พากลับไทย มีแต่คนบอกว่าตอนเด็กๆ ถามไรก็ตอบเป็นจีนหมด จนเริ่มเรียนภาษาไทย ทั้งเรียนพิเศษที่โรงเรียน ทั้งมีตาคอยสอน ละตาแบบดุมากกกก ตอนนั้นก็เลยแบบ อะไรๆ ก็ภาษาไทย ก.ไก่ ข.ไข่ จนโตมาก็พูดแต่ภาษาไทยและลืมภาษาจีนไปโดยปริยาย แต่พอเริ่มเรียนใหม่มันก็รื้อฟื้นได้บ้าง แต่ก็ไม่เหมือนตอนเด็กละค่ะที่จะพูดได้คล่องปรื๋อ ก็ต้องค่อยๆ ฝึกกันไป เรายังเสียดายและโทษแม่ว่าไม่ยอมสอนภาษาจีนควบคู่ด้วย โดนแม่ตอกกลับว่าลืมเองทำไมล่ะ เงิบจ้า 55555

เราขอแย้งนะว่าเราไม่สามารถเรียนแบบเด็กน้อยตาใสตาดำได้อีกแล้ว ไม่สามารถเรียนรู้แบบนั้นได้อีกเลย เราว่าคำพูดนี้มันฟังดูเกินจริงเกินไปที่จะเอามาพูดในเรื่องเี่ยวกับการเรียนรู้ การเรียนรู้ภาษาคือการปรับตัวและปรับเปลี่ยนทัศนคติในการใช้ภาษาในมุมมองใหม่ๆ นั้นเท่ากับการมันคือการทำให้เราเปิดรับตัวเลือกใหม่ๆในการเรียนรู้ภาษาได้มากขึ้น อย่างบางคนที่ไปเรียนต่างประเทศตอนประมาณม.ปลาย ม.ต้นดูสิคะ บางคนแทบไม่สามารถพูดได้อ่านเขียนได้ด้วยซ้ำ แต่อาศัยการปรับตัวเข้ากับสถานการ์ณแต่ก็ยังสามารถเรียนรู้ได้ไวเกือบเทียบเท่าเด็กตอนหัวว่าง เพราะมันคือการปรับตัวไปตามกระแสค่ะ แม้เราจะมีภาษาแม่เป็นแก่นในการเรียนรู้การสื่อสาร แต่หากเราไม่ได้ใช่ภาษาแม่เลยหรือว่าใช่เพียงน้อยนั้นทำให้ภาษาที่สองเข้ามามีบทบาทในการเรียนรู้ของเราได้มากกว่า ดั่งนั้นจะพูดว่าเราไม่สามารถเรียนรู้เหมือนเด็กได้เลยนั้นมันเกินจริงเกินไปค่ะ เราไปเรียนต่างประเทศโดยที่เราไม่รู้ภาษาเลยนั้นไม่เหมือนกับการพัฒนาเข้าหาสิ่งแวดล้อมใหม่เหรอคะ การเรียนรู้ของเด็กนั้นผ่านหลายสิ่งหลายอย่างหลายกระบวนการทั้งด้านประสบการ์ณ>>สิ่งแวดล้อม>>ตัวเด็กเอง>>ความเคยชิน หากเราไม่มีสิ่งเหล่านี้หรือมีเพียงน้อยในการเดินทางเข้าสู้สิ่งใหม่ๆเพื่อเรียนรู้ เช่นการไปเรียนต่างประเทศโดยไม่รู้ภาษา เราจะปรับตัวหาสิ่งนั้นๆโดยการเข้าหามันอย่างเป็นธรรมชาติ เพราะบางคนที่มาเรียนต่างระเทศก็ใช่หลักการท่องจำเอาจากปาก ทำนองว่าพูดได้ สนทนาได้ แต่เวลาสอบหรือเขียนกลับทำไม่ค่อยได้ มันก็ไม่ต่างกับตอนเด็กที่เราพูดได้แต่เขียนไม่ได้หรอกค่ะ(ยกตัวอย่างง่ายๆก็ผู้หญิงที่มีสามีเป็นชาวต่างชาติ ส่วนมากจะใช้หลักการนี้จำเอาแต่เขียนไม่ค่อยได้ ซึ่งไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะมันเป็นการท่องจำเอา) สรุป เราเชื่อว่าเรายังสามารถเรียนรู้แบบเด็กได้อยู่ค่ะ แล้วการที่สมองของเราเริ่มคิดเป็นระบบแล้วไม่สามารถเชื่อมโยงกับการเรียนรู้แบบเด็กใสตาดำได้อีกนี่มันวัดกันยังไงเหรอคะ วัดกันจากการที่เด็กน้อยนั้นเข้าเรียนแล้วหรืออายุเท่าไหร่เหรอคะ

ยากกว่าจริงๆ ค่ะ ดูอย่างครอบครัวดาราหลายๆ คนๆ พ่อพูดอังกฤษ แม่พูดไทย เด็กสามารถพูดได้ทั้งสองภาษาโดยใช้ถูกต้องด้วยอ่ะ หรือเด็กบางคนที่บ้านไม่มีใครพูดอังกฤษได้เลย แต่ตัวเองสามารถพูดได้เพราะได้ดูการ์ตูนบ่อยๆ เด็กเหมือนผ้าขาวจริงๆ เพื่อนเราไม่เก่งอังกฤษ แต่ที่บ้านมีเงิน เขาขอพ่อแม่ไปอยู่ต่างประเทศครึ่งปี ตอนสอบเข้ามหาลัยภาคอินเตอร์ได้ ตอนนี้ก็พูดอังกฤษคล่อง แต่เราดิเด็กๆ พูดอังกฤษได้ แต่พอเริ่มโตเริ่มเกเร ตอนนี้พูดไม่ได้เลย พยายามจะเริ่มใหม่แต่ยากมากๆ แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้นะคะ เราเชื่อว่าทำได้แค่ต้องทุ่มเทกว่านี้ เราต้องทำได้ ขนาดฝรั่งหลายๆ คนยังพูดอ่านเขียนภาษาไทยได้คล่องเลย ทุกคนก็บอกว่ากว่าจะคล่องต้องใช้เวลาหลายปี และต้องขยัน 

ลำดับขั้นในการเรียนก็สำคัญครับ

ตอนเราเรียนภาษาไทยเราเรียนแบบ

ออกเสียงจนพูดได้ > จดจำ > เขียน > อ่าน

แต่กับภาษาอังกฤษ เราเรียนแบบ

จดจำ > อ่าน > เขียน > ออกเสียงจนพูด

ได้เพราะเราเรียนต่างกับภาษาแม่เกินไปนี่แหละครับ เราเลยรู้สึกไม่ค่อยคุ้นชินเหมือนภาษาแม่ หรือที่บทความเรียก การเรียนแบบ "หุ่นยน" นั้นล่ะครับ

ถ้าเปลี่ยนวิธีเรียนล่ะก็ได้ผลแน่ครับ!

ตอนเด็กๆ เคยพูดภาษาจีนคล่องปรื๋อเลยค่ะ เพราะเกิดและโตที่นู่น แต่ฟังไทยออกบ้างนะคะเห็นแม่บอก เพราะแม่จะคุยกับเราเป็นภาษาไทย แต่เราก็ตอบเป็นภาษาจีนนี่แหละ 55555 แต่พออายุได้6-7ขวบ แม่ก็พากลับไทย มีแต่คนบอกว่าตอนเด็กๆ ถามไรก็ตอบเป็นจีนหมด จนเริ่มเรียนภาษาไทย ทั้งเรียนพิเศษที่โรงเรียน ทั้งมีตาคอยสอน ละตาแบบดุมากกกก ตอนนั้นก็เลยแบบ อะไรๆ ก็ภาษาไทย ก.ไก่ ข.ไข่ จนโตมาก็พูดแต่ภาษาไทยและลืมภาษาจีนไปโดยปริยาย แต่พอเริ่มเรียนใหม่มันก็รื้อฟื้นได้บ้าง แต่ก็ไม่เหมือนตอนเด็กละค่ะที่จะพูดได้คล่องปรื๋อ ก็ต้องค่อยๆ ฝึกกันไป เรายังเสียดายและโทษแม่ว่าไม่ยอมสอนภาษาจีนควบคู่ด้วย โดนแม่ตอกกลับว่าลืมเองทำไมล่ะ เงิบจ้า 55555

เราขอแย้งนะว่าเราไม่สามารถเรียนแบบเด็กน้อยตาใสตาดำได้อีกแล้ว ไม่สามารถเรียนรู้แบบนั้นได้อีกเลย เราว่าคำพูดนี้มันฟังดูเกินจริงเกินไปที่จะเอามาพูดในเรื่องเี่ยวกับการเรียนรู้ การเรียนรู้ภาษาคือการปรับตัวและปรับเปลี่ยนทัศนคติในการใช้ภาษาในมุมมองใหม่ๆ นั้นเท่ากับการมันคือการทำให้เราเปิดรับตัวเลือกใหม่ๆในการเรียนรู้ภาษาได้มากขึ้น อย่างบางคนที่ไปเรียนต่างประเทศตอนประมาณม.ปลาย ม.ต้นดูสิคะ บางคนแทบไม่สามารถพูดได้อ่านเขียนได้ด้วยซ้ำ แต่อาศัยการปรับตัวเข้ากับสถานการ์ณแต่ก็ยังสามารถเรียนรู้ได้ไวเกือบเทียบเท่าเด็กตอนหัวว่าง เพราะมันคือการปรับตัวไปตามกระแสค่ะ แม้เราจะมีภาษาแม่เป็นแก่นในการเรียนรู้การสื่อสาร แต่หากเราไม่ได้ใช่ภาษาแม่เลยหรือว่าใช่เพียงน้อยนั้นทำให้ภาษาที่สองเข้ามามีบทบาทในการเรียนรู้ของเราได้มากกว่า ดั่งนั้นจะพูดว่าเราไม่สามารถเรียนรู้เหมือนเด็กได้เลยนั้นมันเกินจริงเกินไปค่ะ เราไปเรียนต่างประเทศโดยที่เราไม่รู้ภาษาเลยนั้นไม่เหมือนกับการพัฒนาเข้าหาสิ่งแวดล้อมใหม่เหรอคะ การเรียนรู้ของเด็กนั้นผ่านหลายสิ่งหลายอย่างหลายกระบวนการทั้งด้านประสบการ์ณ>>สิ่งแวดล้อม>>ตัวเด็กเอง>>ความเคยชิน หากเราไม่มีสิ่งเหล่านี้หรือมีเพียงน้อยในการเดินทางเข้าสู้สิ่งใหม่ๆเพื่อเรียนรู้ เช่นการไปเรียนต่างประเทศโดยไม่รู้ภาษา เราจะปรับตัวหาสิ่งนั้นๆโดยการเข้าหามันอย่างเป็นธรรมชาติ เพราะบางคนที่มาเรียนต่างระเทศก็ใช่หลักการท่องจำเอาจากปาก ทำนองว่าพูดได้ สนทนาได้ แต่เวลาสอบหรือเขียนกลับทำไม่ค่อยได้ มันก็ไม่ต่างกับตอนเด็กที่เราพูดได้แต่เขียนไม่ได้หรอกค่ะ(ยกตัวอย่างง่ายๆก็ผู้หญิงที่มีสามีเป็นชาวต่างชาติ ส่วนมากจะใช้หลักการนี้จำเอาแต่เขียนไม่ค่อยได้ ซึ่งไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะมันเป็นการท่องจำเอา) สรุป เราเชื่อว่าเรายังสามารถเรียนรู้แบบเด็กได้อยู่ค่ะ แล้วการที่สมองของเราเริ่มคิดเป็นระบบแล้วไม่สามารถเชื่อมโยงกับการเรียนรู้แบบเด็กใสตาดำได้อีกนี่มันวัดกันยังไงเหรอคะ วัดกันจากการที่เด็กน้อยนั้นเข้าเรียนแล้วหรืออายุเท่าไหร่เหรอคะ

ยากกว่าจริงๆ ค่ะ ดูอย่างครอบครัวดาราหลายๆ คนๆ พ่อพูดอังกฤษ แม่พูดไทย เด็กสามารถพูดได้ทั้งสองภาษาโดยใช้ถูกต้องด้วยอ่ะ หรือเด็กบางคนที่บ้านไม่มีใครพูดอังกฤษได้เลย แต่ตัวเองสามารถพูดได้เพราะได้ดูการ์ตูนบ่อยๆ เด็กเหมือนผ้าขาวจริงๆ เพื่อนเราไม่เก่งอังกฤษ แต่ที่บ้านมีเงิน เขาขอพ่อแม่ไปอยู่ต่างประเทศครึ่งปี ตอนสอบเข้ามหาลัยภาคอินเตอร์ได้ ตอนนี้ก็พูดอังกฤษคล่อง แต่เราดิเด็กๆ พูดอังกฤษได้ แต่พอเริ่มโตเริ่มเกเร ตอนนี้พูดไม่ได้เลย พยายามจะเริ่มใหม่แต่ยากมากๆ แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้นะคะ เราเชื่อว่าทำได้แค่ต้องทุ่มเทกว่านี้ เราต้องทำได้ ขนาดฝรั่งหลายๆ คนยังพูดอ่านเขียนภาษาไทยได้คล่องเลย ทุกคนก็บอกว่ากว่าจะคล่องต้องใช้เวลาหลายปี และต้องขยัน