ทางแสนไกล

เปิดเทอมแล้ว....เปิดไดสักพักล่ะ ;PpP 
ดองได้สักพัก(เหรอ??) แล้วเหมือนกัน 555555.

ปิดเทอมที่ผ่านมา ถือว่าเป็นปิดเทอมที่น้อยที่สุดในชีวิตเลยมั้งนั่น...

ระยะเวลาก็พอๆกับปิดเทอมอื่นๆแหละ แต่เวลาที่จะได้พักผ่อน พักเหนื่อย

สนุกสุดเหวี่ยงแบบที่เคยมี.....มันก็ไม่มีแล้ว

เหนื่อยตอนนี้ อดทนตอนนี้ เพื่ออนาคตที่ดีข้างหน้านะ!

ก็เข้าใจ.......

ต้องสู้  ก็เข้าใจว่าต้องอด  ต้องทน แต่ทำไมมันแอบท้ออยู่บ่อยๆ
ไม่มีอะไรมายืนยัน ไม่มีอะไรทำให้มั่นใจ

ว่าเรา'คนนี้'จะทำได้

นอกจากความเชื่อมั่นที่มีอยู่ข้างใน  นอกจากตัวเราคนเดียว บอกตัวเอง
.....เห้ย! เราทำได้  เราต้องทำให้ได้!

อดคิดไม่ได้นะว่า....

ที่ตรงนั้น....มันเป็นของเราแน่หรือ?

เดินมาไกลขนาดนี้แล้ว.....ถอยก็คงไม่ทัน จะล้มลงก็คงขายหน้า
ยังไงซะ ก็ต้องสู้กันต่อไป พยายามกันต่อไป ตั้งใจทำให้ดีที่สุดละกันนะ!!

วันนี้มีเรื่องราวดีๆ มาร่วมแบ่งปันให้กับเพื่อนๆร่วมชะตากรรมแอดมิชชั่นทุกๆคนค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า 'ทางแสนไกล'

คนหลายคน กำลังเดินอยู่บนทางแสนไกล และเรา ก็เป็นหนึ่งในผู้คนเหล่านั้น

ที่จะต้องเดิน..ต่อไป  ทุกๆคน มีไม้ท่อนใหญ่ๆ เป็นเหมือนภาระ ที่ต้องแบกติดตัว 
ในระหว่างที่เดินขณะที่จะไปให้ถึงจุดหมายปลายทาง
ไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะแบกกันไว้ทำไม   เห็นคนอื่นแบก ก็เลยแบกเดินตามเขาไป 
เป็นเหมือนความเชื่อ เป็นสิ่งที่ถูกปลูกฝังมา...
และเขาว่ากันว่า ทางข้างหน้าจะมีความสำเร็จ มีอนาคตที่ดีรออยู่

หลายคนแซงหน้าเราไป คนแล้วคนเล่า เดินมานาน
ก็ดูจะไม่เห็นจุดหมายปลายทางสักที  บางคนเหนื่อย ท้อ เพราะทางมันก็ตั้งไกล 
ไอเจ้าไม้ที่แบกนี่หนักก็หนัก  จนท้ายสุดทนไม่ไหว หยุดแบกไม้ หยุดเดิน 
หนีไปทำอย่างอื่นแทนซะเลยก็มี  เรียกว่าเลิกกลางคันนั่นแหละ

ในขณะที่เดินไป เผอิญเกิดปิ๊งไอเดียขึ้นมา 
'จะแบกเจ้าไม้ท่อนใหญ่ๆทั้งหมดนี่ทำไม บอกให้แบกเราก็แบก แต่เราขอตัดมันออกให้เล็กลงละกัน'

ว่าแล้วก็เริ่มตัดท่อนไม้ใหญ่ๆให้เล็กลง รู้สึกสบายขึ้น เบาขึ้น เดินได้เร็วขึ้น
จนเดินขึ้นมานำคนหลายๆคนที่แซงเราไป ในใจก็พลางคิดว่า 'ผู้คนเหล่านั้น คงไม่ฉลาดเท่าเรา '

แต่ใครจะรู้ ว่าในขณะที่เดินไป ข้างหน้า เกิดมีทางขาด  เดินต่อไปไม่ได้ เพราะข้ามไปไม่ถึง
จะทำยังไง..  จะทำยังไงดี
.
.

คนอื่นๆที่เดินตามมา เมื่อเห็นทางขาด...

ใช้ไม้ที่พวกเขาแบกอยู่ วางพาด...ข้ามไป

แต่ไม้ของเรา เล็กไป เพราะเราตัดมัน มันเล็กไป...เพราะเรารักความสบาย  เราไม่อดทน
ทุกคนข้ามไปได้ แต่เรา...กลับต้องนั่งมองคนอื่นอยู่อีกฝั่งหนึ่ง 
ไม่มีใครช่วยเราได้เลย.....เวลา มันก็ย้อนไม่ได้แล้ว

เข้าใจแล้ว...ว่าไม้ที่เขาให้แบกมา มันคือ 'สะพาน' เพื่อที่จะข้ามทางขาด... เพื่อที่จะข้ามไปหาความสำเร็จ และอนาคตที่ดีนั่นเอง

เรื่องนี้..เป็นเรื่องที่อาจารย์แนะแนวโรงเรียนอาตู เปิดเป็นรูปให้ดู
แต่เอามาเล่าสู่กันฟัง^^'

ตอนนี้ คุณอาจจะเหนื่อย และคุณก็อาจจะรู้สึกท้อ และแอบหมดหวัง (โดยเฉพาะเมื่อตอนที่ได้เปิดดูคะแนนครั้งที่3)

ทำไมทางมันไกล ทำไมทุกๆอย่างมันดูหนักหนา
บางคนถึงกับรู้สึกว่า ทำไม ทำไมๆๆ ต้องเป็นกู = =' (แอบหยาบเพื่ออารมณ์)

อาตูเข้าใจนะ ว่ามันเหนื่อย แต่มีคนบอกเราว่า
อย่าไปคิดว่ามันเหนื่อยเลย,
ทำตามความฝันของเรา

ถึงเหนื่อยยังไง มันก้คุ้ม ,

จริงมั้ย ? ^^

ขอให้ทุกคนมีความหวัง สู้ต่อไปนะ >o<''
จับมือเพื่อนๆ แล้วก็บอกว่า เราจะสู้ไปด้วยกัน

จับมือเพื่อนๆแล้วบอกว่า แกกำลังจับมือว่าที่นิสิตฯ นักศึกษา(มหาลัยที่เราหวัง)อยู่นะ

ความอดทน ความตั้งใจ ความเพียร จะเป็นเหมือนท่อนไม้ 
ที่จะเป็น'สะพาน' พาเราข้ามทางขาดไป  แต่ถ้าเราตัดมันออก... 

วันนี้คุณอาจจะสบาย แล้วเมื่อวันนั้นมาถึง คุณอาจจะไม่มีสิทธิ์ คุณอาจจะข้ามไปไม่ได้ และทำได้เพียงแค่นั่งมองหลังเพื่อนๆคุณข้ามไป คุณจะทนได้มั้ย??

Ps** เป็นกำลังใจให้กับเพื่อนๆที่คะแนนในรอบนี้ไม่ดีนะคะ สู้ๆกันต่อไปนะ ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะผิดหวังเท่านั้น! ต่อจากนี้ขอให้ทุกๆคนสมหวัง
คะแนนดีๆ เยอะๆกันไปเลย ...แต่อยากลืมนะ ว่าต้องพยายาม อดทน ด้วยตัวเราเอง

Ps** ทางเดินมีหลายทางที่นำชีวิตไปสู่ความสำเร็จ Admission เป็นเพียงหนึ่งหนทางเท่านั้น แต่ ณ วันนี้เราได้ตัดสินใจแล้วว่าจะเลือกเดินทางนี้  เพราะฉะนั้น...ต้องทำให้ดีที่สุด =]] 

ขอแสดงความยินดีกับเพื่อนๆที่ได้คะแนนในรอบนี้เยอะนะ และก็ขอแสดงความยินดีกับหลายๆคนที่เริ่มสอบตรงติดกันไปแล้ว ดีใจด้วยจริงๆ^^

16 พ.ย. นี้เริ่มเปิดรับสมัครสอบตรงแล้วด้วยนะ^^ 3 มหาลัยดัง และเป็นมหาลัยในฝันของหลายๆคน รวมทั้งตูด้วย

แต่ว่า! จะเลิกฝันล่ะ!!!

เพราะไม่อยากให้เป็นแค่ฝัน

^________________________^

ไม่อยากได้แค่มอง ไม่อยากได้แค่ฝัน.....สู้ และทำให้เป็นจริงกันดีกว่า 

ย๊าฮู้ววว วว~~