... ห่างหายจากการเขียนบล๊อคไปนาน
เพราะว่ามันยุ่งมากๆเลย
ก่อนสอบหมอ ปีใหม่ แล้วก็อื่นๆ
ต้องขอโทษคนที่รอติดตาม หรือ คนที่แวะผ่านเข้ามาด้วยนะครับ
มันอาจจะไม่ต่อเนื่อง...
... แต่ก็กลับมาทำหน้าที่แล้วครับ !
มาระบายความรู้สึกหลังสอบหมอก่อนดีกว่า
... ก่อนที่จะรู้ว่า "ติด" หรือ "ไม่ติด"
หลังจากสอบตอนแรกก็ไม่ค่อยรู้สึกอะไรนะ
แค่แปลกๆที่เหมือนว่า...
... เราอ่านหนังสือมา ทุ่มเทตัวเองมา เพื่อ... สองวันนี้เท่านั้นหรอ ?
แต่มันก็จริง... ต่างกันกับที่เคยสอบ
มศว ขอนแก่น GAT PAT มหิดล ...
.. แต่มันกลายเป็น วันที่ตัดสินอนาคต
รู้สึกแย่เหมือนกันที่ทำเลขไม่ได้จนคิดว่าจะไม่ผ่านเกณฑ์...
... แต่แล้วเวลาก็ผ่านไป... ผ่านไป
จนการรอคอยนี้... ทำให้เรารู้ว่า คิดมากไปก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น
สู้ทำสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปให้ดีขึ้นดีกว่า
... ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะติดแน่ๆ ...
... แต่ก็มีความหวังไว้บ้างว่า ... สิ่งที่เราทำมาทั้งหมด ...
... ถ้าท้องฟ้าเทวดามีจริง ...
ผลที่เกิดออกมาจะทำให้เราก้าวเดินต่อไปได้..
ถ้าผิดหวัง... พูดได้เลยว่า คงเป็นความเสียใจที่สุดในชีวิต ...
ที่ไม่รู้จะย้อนเวลากลับมาได้อีกหรือเปล่า..
... แต่ถ้าสมหวังดังที่ตั้งใจ อย่างที่ใครๆก็รู้
... เราอยากจะทำหน้าที่ของวันนี้ แล้วก็วันพรุ่งนี้ให้ได้ดีที่สุด
เพื่อคนอื่นๆ... แล้วก็เพื่อ ตัวเอง...
... ตอนนี้ได้แต่รอ ... แล้วพอเวลาที่รู้ผลสอบแล้ว
กลับมาย้อนอ่านบทความของตัวเอง
อยากจะรู้ว่าจะรู้สึกยังไงเหมือนกัน...
... อีกเวลาไม่ถึงเดือน ...
ความรู้สึก "ดีใจที่สุด" กับ "เสียใจที่สุด" ห่างกันแค่นิดเดียว
... ถ้าคนที่ได้อ่าน ได้รู้ว่า ผมรู้สึกอย่างไรก็คงจะดี ...
เพราะมันเหมือนกับว่าเราได้เรียนรู้ชีวิตๆหนึ่งแล้วว่า
... เราไม่เคยจะกลับไปแก้ไขอะไรในอดีตได้เหมือนโดเรมอน
เราไม่เคยมองเห็นอนาคตตัวเองได้จริงๆเหมือนนักพยากรณ์ใดๆ
... หากแต่มีเพียง
การกระทำของเราในอดีต และ การรอคอยเท่านั้น...
ที่จะตัดสินทุกสิ่งทุกอย่าง...
... ความฝัน กับ สิ้นหวัง ...
ห่างกันเพียงก้าวเดียว...
---------------------------------------------------------------------------------
เหมือนอย่างที่บอกไป... หลังจากสอบหมอไปแล้ว
ก็เหมือนยกคัมภีร์ชีววิทยาออกจากอก
เพราะมันหนักแล้วก็หนายิ่งกว่าสารานุกรมทุกเล่ม...
.. ก็เลยเล่นเกมซะเต็มเหนี่ยวทุกคืน...
ทุกคืนจริงๆ
... ส่วนการบ้าน อยากจะสารภาพว่า แทบจะทิ้ง
แล้วก็ตามปั่นทุกๆ 5 นาที (อาจจะ 2 ชั่วโมง) ก่อนที่จะส่ง
แล้วชีวิตที่ "ไร้สาระ" และ มีความสุขสุดๆได้ก็กลับมาอีกครั้งหนึ่ง
อ่านการ์ตูน... เล่นเกม... เล่นเอ็ม... แล้วก็... ไม่ต้องอ่านหนังสือ
... บางคนอาจจะสงสัย
แล้ว O-NET ล่ะ
... มันเหมือนกับว่าเราอ่านอะไรที่ยากกว่ามาแล้ว...
โอเน็ตเป็นเหมือนการวัดมาตรฐานสากล
ทุกโรงเรียนทั่วประเทศสอบเหมือนกันหมด
แน่นอนว่าเป็นพื้นฐาน
แผนศิลป์ฝรั่งเศส เยอรมัน บาลี ไทย-สังคม
ทุกคนเรียนเหมือนกันหมด..
... อาจจะดูหยาบคาย แต่ก็เป็นความจริงที่ว่า
สายวิทย์จะได้เปรียบ...
ก็เลยไม่ค่อยเครียดมาก..
... วิชาที่กลัวๆ แล้วก็เกิดปัญหาทุกปีคือ สังคม จริงๆ
แล้วก็จะพยายามอ่านให้ได้ดีที่สุด
เพราะถ้าไม่ถึง 60% ทุกอย่างก็จบ...
... ไม่ว่าจะติดรามาหรือไม่ก็เหอะนะ
อยากจะร้อง !!
... เลยจะปั่นคะแนน วิทย์ คณิต อังกฤษ ไทย ให้สูงๆไว้ก่อน
จะได้ฉุดสังคมให้ได้...
แถมข้อสอบยังเปลี่ยนแนวอีกต่างหาก
(เปลี่ยนรูปแบบกระดาษคำตอบ)
.. กลัวเหมือนกันนะ ...
แต่ก็แอบหวังว่า...
คงไม่ลืมอะไรๆไปเสียหมดหรอก...
"หวัง"ว่าคงทำได้...
... แล้วหวังให้เพื่อนทุกๆคนทำได้เช่นกัน
---------------------------------------------------------------------------------
ก่อนสอบหมอ...
.. ตอนเข้าค่ายรามาปณิธาน...
ตอนจบค่าย..
ได้ฟังเพลงๆนึง ที่ก่อนตื่นนอนต้องฟังทุกเช้า...
... เพราะตั้งไว้เป็นเพลงปลุกในมือถือ ...
"เปลวเทียน"
(เราลงเพลงในบล๊อคไม่เป็นอะ )
http://www.youtube.com/watch?v=MeBNX3f_1d4 (
ฟังอันนี้ละกันนะ)
... มันเหมือนว่า ทุกๆวันเราต้องก้าวต่อไป
แล้วก็ทำสิ่งที่อยู่ในเนื้อหาของเพลงๆนั้นให้ได้
... กสพท... เท่านั้นที่จะตัดสินอนาคตเรา (อาจจะโอเน็ตด้วยนะ~)
.... จะให้พูดตามตรง
ตอนนี้ก็ได้แต่รอๆๆๆ . . .
.. แล้วก็รอ...
คงคิดอะไรมากไม่ได้
แล้วก็ใช้เวลาช่วงสุดท้ายของเด็กมัธยมให้คุ้มค่าที่สุด..
... อยากให้ทุกคนสู้ต่อไป
เราเองก็เช่นกัน..
หวังว่าทุกอย่างมันจะจบลงด้วยดี
แล้วเราก็จะจบโครงการ AR นี้แล้ว
... โปรด ติด ตาม ชนม์(พิสิฐ) ตอน ต่อ ไป ...
ความคิดเห็น
ทำปัจจุบันให้ดีกว่า เพื่ออนาคต ที่ดียิ่งขึ้น
แต่อยากจะบอกว่าลืมไม่ได้จริง T_T
PS ตั้งใจอ่านหนังสือสอบ โอเนต นะคะ
และก็ อ่านแล้วซึ้งอ่า
่
เพราะว่ามันตรงกะชีวิตตอนนี้ ม๊ากกกก
ไปฟังเพลงเปลวเทียนดีก่า ^^
"ดีใจ" กับ "เสียใจ" ใกล้กันจริงๆ แต่พี่ว่าโด่งใกล้ดีใจมากกว่านะ สู้ๆๆ อนาคตจะเกิดอะไรขึ้นช่างมันครับ สู้ๆๆๆ
เมื่อไหร่จะสอบเสร็จซักที เราอยากอ่านนิยายสุดโค่ย
เครียดไป คิดมากไปก็ไม่มีไรดีขึ้น
Ps.เห็นรูปพี่แอลแล้วคิดถึงจัง ไม่รู้ตอนนี้จะเป็นไงมั่ง
โด่งก็ยังเป็นน้องของพี่เสมอ
วริศรา คุรุชาคร
ก็คงเป็นอย่างนี้กันทุกคนล่ะ
ก่อนสอบพยายามแทบบ้า หลังสอบก็ต้องปลดปล่อยกันมั่ง
แต่จะให้ไปคิดมากกับมัน หรือกังวลกับมัน ชีวิตม.6 ก็หมดสีสันกันพอดี
แอนว่าสิ่งที่พี่โด่งทำมา จะส่งผลตามที่พี่โด่งต้องการแน่ๆ
สู้ต่อไปนะ อนาคตจะเป็นยังไง ช่างมัน
เรามีทุกวันนี้เพื่อสู้กับปัจจุปันนะ
เป็นกำัลังใจให้พี่โด่งเสมอนะ ^^
เราก้อมีเรื่องกลุ้มของเราเหมือนกาน เหอๆ ประมาณนี้เรย ตั้งใจเข้านะอีกไม่กี่วันเพื่อนอนาคต
เราก็รอผล กสพท. อยู่เช่นกัน
สู้ๆน่าจร้า ^^
เจ๋งๆ ณ จุดๆนี้พี่ว่าทำใจให้สบายดีกว่า
ยังไงเราก็ทำเต็มที่ที่สุดแล้ว ^^
พี่ก็ขออวยพร(รอบที่ร้อยสามสิบเก้า555) ให้น้องโด่งติดๆๆๆๆๆ
สู้ๆ น๊า
สู้ๆนะคะ
ตอนแรกที่สอบเส็ด เหมือนจะโล่ง แต่ว่าสิ่งที่ใหญ่มากๆกำลังรออยู่
นั่นคือ ผลสอบ !!!
ใกล้มากแล้ว สินะ... ทีแรก มีข่าวออกมาว่าจะประกาศวันที่ 15 เลยแว๊บมาดู
แต่ก็คงไม่ใช่ รอ 1มีนาต่อไป
we are what we think not what we eat.
ขอเพียงเชื่อมั่น
สู้ๆ เจอกันที่รามานะ เหอๆๆๆๆๆ
ยังไงก้อทำเต็มที่แล้ว
เปนกำลังใจให้ค่า~
พี่อยากเรียนหมออะ
แล้วพี่ก็ตัดสินใจสอบใหม่ด้วย >>ทั้งๆที่เพื่อนก็ถามว่าแกบ้ารึปล่าว?
รอผลอยู่เหมือนกัน มันทรมานกว่าปีก่อนซะอีก สู้ๆนะคะน้อง
พี่เชื่อว่า......น้องทำได้ค่ะ^_^
ผมก้อจะสู้เหมือนกัล