ทำดีที่สุดแล้ว

ก็สอบGAT PAT ครั้งที่ 4 กันไปแล้ว.... 6 มีนาคม ถือเป็นครั้งสุดท้าย
ตอนนี้ได้แต่บอกตัวเองว่า "เราทำเต็มที่แล้ว"  "เราทำดีที่สุดแล้ว"

^_____________________^  ก็ต้องพักผ่อนรอผลกันต่อไป :')

สำหรับการสอบGAT PAT ครั้งก่อนๆที่ผ่านมา (ซึ่งก็มีครั้งเดียวสำหรับอาตู 5555)
อาตูก็มีคะแนนอยู่ 2 วิชาคือ GAT และ PAT1

GAT :: 227.68
PAT1 :: 60 -______-"

อื้ม.... ก็ถือว่าอยู่ในระดับโอเคนะ ...แต่ส่วนตัวก็คิดว่ายังไม่เยอะพอ

ไม่เยอะพอสำหรับ รัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
เพราะคิดว่าปีนี้น่าจะบูม เป็นพิเศษกว่าทุกๆปีที่ผ่านมาแน่ๆ ก็ค่อนข้างเครียดมากนะ ก่อนสอบ

อ่านหนังสืออย่างที่ไม่เคยอ่านเนี่ย....ก็รู้สึกได้ว่าตัวเองเต็มที่ ใส่ใจ แล้วก็เครียดกับO-NET และ GAT มากๆเลย

ตอนอ่านโอเน็ตกอ่านให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้อ่ะ  แอบติดขี้เกียจอยู่บ้าง
แต่พยายามบอกตัวเอง...ครั้งเดียวในชีวิต ก็ค่อยฮึดขึ้นมา เป็นระยะๆ

หลังโอเน็ต 12วัน ก่อนGAT เป็นช่วงที่เครียดมาก.... ไม่อยากออกไปไหน
ไม่อยากออกจากบ้าน ไม่อยากให้ใครโทรตาม  สิวขึ้นได้อีก TT'

เกิดความคิดขึ้นมาด้วยตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อว่า...เฮ้ย! จะอ่านหนังสือ
ก็ไม่รู้สิ คงเป็นเพราะครั้งสุดท้ายสำหรับตัวเองแล้วอ่ะ... แล้วที่ผ่านมาก็สอบได้แค่ครั้งเดียว

12 วันนั้นก็อ่านหนังสือไป ทำข้อสอบไป ท่องศัพท์ไป  วนไปวนมาเรื่อยๆ
บางทีก็หลับ แต่ก็ฮึดขึ้นมาอ่านใหม่ แล้วมีวันที่1-3 ต้องไปที่จ.ประจวบฯ อย่างปฏิเสธไม่ได้
ก็ไป แต่ก็อ่านหนังสือไปบนรถ ว่างๆก็ทำข้อสอบ พอกลับมาเหลือ 2 วัน ก็เอาอีก เต็มที่! สุดท้ายจริงๆละ

พอไปเจอข้อสอบก็ .....No comment ละกันนะ ต้องรอผลกันต่อไป...ไม่รู้จะพูดอะไรดี 55555

ถามว่ากดดันตัวเองเยอะไปมั้ย...ตั้งความหวังสูงไปรึเปล่า...ไม่เผื่อใจหน่อยเหรอ ?
คนเราทุกคนก็ต้องกลัวกับความผิดหวัง...ความเสียใจกันอยู่แล้ว

แต่อาตูคิดว่า ถ้าผิดหวัง ยังไงก็ต้องเสียใจ...จะมากจะน้อย ยังไงมันก็ต้องเสียใจอยู่ดี
ภารกิจ ความหวัง ความฝัน ...ก็คือเป้าหมายเหมือนกัน เต็มที่ขนาดนี้แล้ว
แล้วจะมาเผื่อใจอะไรกัน....หวังไป ฝันไป คิดไปให้เต็มที่ ได้ก็ได้ ไม่ได้ยังไงมันก็ไม่ได้ ก็ยอมรับความจริงกันไป แล้วเดินหน้าต่อ...

ไม่เป็นไรหรอก จะเป็นยังไงก็คงไม่ถึงตาย ^^  ไว้ค่อยมาปลอบกันละกัน 5555555555

คงเป็นเพราะไซโคตัวเองมากไปด้วยแหละ...แต่มันก็มีแนวโน้มอย่างนั้นจริงๆนะ
แนวโน้มที่คะแนนจะสูงขึ้น แนวโน้มที่คนจะเลือกเยอะ ก็ได้แต่หวังว่า...เราจะมีโอกาสบ้าง มีโอกาสได้ลุ้น^^
(เพราะฉะนั้น แอดกลาง ก็ถือว่าเป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว ก็ขอให้ เลือกที่ชอบ เลือกที่หวัง อย่าไปตัดโอกาสเพื่อนเลย ขอให้โชคดีทุกๆคน)

สำหรับการคาดหวัง จริงๆก็หวังทุกวิชาอยู่แล้ว...เพราะทุกวิชา ทุกคะแนนมีผลสำหรับเราหมดเลย
แต่ก็เพิ่งจะมาตั้งความคาดหวังไม่นาน เตรียมตัวได้ไม่นาน ก็ได้แต่บอกตัวเอง...อย่าหวังมากไป ....มันจะผิดหวัง เจ็บ!

แต่ที่ดูตั้งใจมากๆ ถึงมากที่สุด ก็คงจะเป็นGATนี่ล่ะ ...รัฐศาสตร์ ใช้ 50% เยอะมากที่สุดแล้ว ถ้าได้เยอะก็มีชัยไปกว่าครึ่ง...อย่างเห็นได้ชัด

แต่โดยส่วนตัว เป็นคนไม่เก่งภาษาอังกฤษเลย...แม้แต่น้อย เรียกว่า อ่อนมาก
ศัพท์ง่ายๆบางคำก็ไม่รู้ Grammar ก็ไม่ค่อยสนใจ ก็เป็นวิชาที่กลัว และค่อนข้างไม่มั่นใจ สำหรับGAT part Eng.

เอาวะ! ก็ทำเต็มที่แล้วนี่หว่า... เนอะ!! > <

ดูได้จากในคลิปตอนก่อนเข้าห้องสอบGAT ประโยคสุดท้ายมันดูน่ากลัวจริงๆด้วยแหละเนอะ....หลายคนอาจเป็นห่วง

แต่อีกอารมณ์มาดูแล้วก็รู้สึกว่า ทำไมตัวเองดูมีความมุ่งมั่นได้ขนาดนี้ ??

จากตอนแรก ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าจะเข้าคณะอะไรดี จะเข้าที่ไหนดี 
หน้าตาอย่างนี้ควรเรียนอะไร เรียนอะไร จบไปทำงานอะไร

แม้กระทั่งตอนกรอกใบสมัครโครงการนี้ ก็ยังนั่งเถียงกับตัวเอง

จนในที่สุดก็ตัดสินใจ ...คณะรัฐศาสตร์
แล้วก้มานั่งนึก ว่ามหาวิทยาลัยอะไร ??

ถ้าใครที่คิดตามตั้งแต่แรกๆ ก็จะจำได้ว่า ภารกิจตอนแรก คือ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
นั่นคือยังไม่มีความแน่ใจ ยังไม่มีความมั่นใจอะไรเลย

จนมาถึงทุกวันนี้...ความรู้สึกต่างกันเยอะมากๆ มันชัดเจน มันมั่นใจ มันมุ่งมั่น กว่าแต่ก่อน

ภารกิจคือ...คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ ทุกคะแนนโหวต ทุกคอมเม้น ที่ไม่สามารถจะตอบกลับได้หมด ทำให้เวลาที่อ่านหนังสือเครียดๆเนี่ย รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย

ขอบคุณเพื่อนๆทั้งที่โรงเรียน ที่ค่าย ที่เคยร่วมงานกัน เพื่อนๆที่แวะเวียน แอบๆมาส่อง มาอ่านแต่ไม่ได้เม้น (เรารู้นะ)

ขอบคุณคุณพ่อ คุณแม่ ญาติๆ สำหรับความรักที่มีให้ และอ้อมกอดที่อบอุ่น เป็นเหมือนกำลังใจที่โอบอุ้มลูกสาวคนนี้ให้มีแรงสู้

ขอบคุณโครงการดีๆอย่างนี้ จาก www.dek-d.com ที่ทำให้จากคนที่ไม่มีเป้าหมาย กลายเป็นคนที่ใฝ่ฝัน และมุ่งมั่นจะทำภารกิจให้สำเร็จ

ต่อจากนี้ผลจะเป็นยังไง...ก็ต้องรอดูกันต่อไป
อาตูก็ไม่รู้ว่าจะโชคดี ทำภารกิจได้สำเร็จอย่างโด่งได้รึเปล่า...

แต่ไม่ว่ายังไงชีวิตก็ต้องเดินหน้าต่อไป 

การแอดมิชชัน เป็นเพียงแค่ช่วงเวลาหนึ่งที่สำคัญในชีวิตแต่ไม่ใช่ทั้งหมด...

อย่างน้อยๆเราก็ได้พยายามเต็มที่ ทำเต็มที่ ถ้าต้องเสียใจ ยังไงสักวันมันก็หาย

คุณค่าของคน ไม่ได้วัดกันที่คณะ และมหาวิทยาลัยนี่เนอะ....