17 ปี กับอีกเกือบเดือน ของคนๆหนึ่งที่อยู่ในโลกอันกว้างใหญ่
คนๆนี้ เหมือนคนอื่นๆ ที่ต้องตื่น ต้องกิน ต้องนอน ต้องทำงาน และต้องมี “เพื่อน”
“เพื่อน” ในความคิดบางคน อาจคิดว่า เป็นแค่คนที่จะต้องเจอกันในที่เรียนหนังสือ หรือที่ทำงาน แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เพียงแค่นั้น เราลองมองย้อนกลับไปเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมา....
ทุกครั้งที่เราประสบความสำเร็จ จะมีคนดีใจตามเราโดยไม่รู้ตัว ก็คือ เพื่อน
ทุกครั้งที่เราผิดหวัง จะมีคนที่เศร้าตามเรา ก็คือ เพื่อน
ทุกครั้งที่เรายิ้ม จะมีคนที่คอยยิ้มตาม ก็คือ เพื่อน
ทุกครั้งที่เราหมดกำลังใจ จะมีคนที่มานั่งอยู่ข้างๆเรา ก็คือ เพื่อน
ทุกครั้งที่เราหัวเราะ เสียงหัวเราะที่ตามมา ก็คือเพื่อน
ทุกครั้งที่เราที่เรานอนดึกเพราะทำงาน จะมีคนนอนดึกตามเรา ก็คือ เพื่อน
ทุกครั้งที่เราปั่นการบ้านไม่ทัน จะมีคนยื่นสมุดที่เสร็จแล้วมาให้เรา ก็คือ เพื่อน
ทุกครั้งที่เราทำการบ้านไม่ทัน จนจะถูกครูตี จะมีคนที่มาคอยช่วยเหลือ ก็คือเพื่อน
ทุกครั้งที่เราถูกครูเตือน จะมีคนคอยรับหน้าแทน ก็คือ เพื่อน
ทุกครั้งที่เราโดนไม้เรียวฟาด คนที่โดนฟาดตามมาก็คือ เพื่อน
หลายเหตุการณ์เหลือเกิน ในชีวิตเราที่เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เผลอๆเราอยู่กับเพื่อน นานกว่าอยู่กับครอบครัวเสียอีก
กับกลุ่มคนที่เห็นหน้ากันตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันศุกร์ แล้ว เป็นเรื่องแปลกมากที่ไม่มีความรู้สึกเบื่อ !??
กลุ่มๆนี้ เพื่อนเหล่านี้ เป็นเหมือนคนที่คอยสอนประสบการณ์ชีวิตให้เรา ร่วมทุกข์ ร่วมสุขไปด้วยกันกับเรา สอนให้เรายิ้ม สอนให้เราหัวเราะ สอนให้เราเครียด สอนให้เราได้แต้มสีสันลงไปในกระดาษชีวิตที่ว่างเปล่าของเรา
หลายครั้งที่เราต้องทะเลาะกันเพราะความเห็นไม่ตรงกัน แต่สุดท้ายเรากลับหันหน้ามาหัวเราะใส่กัน เหมือนคนบ้าซะงั้น !?
แต่เวลาก็เป็นสิ่งที่โหดร้าย .... จวบจนวันนี้ก็เหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่เดือน ที่เราและเพื่อนจะไม่ได้ทำกิจกรรมร่วมกัน ไม่ได้กินข้าวจานเดียวกัน ไม่ได้ดื่มน้ำแก้วเดียวกัน ไม่ได้นั่งโต๊ะใกล้กัน ไม่ได้มาโรงเรียนเช้าๆเพื่อผลัดกันทำการบ้าน ไม่ได้นั่งตีกลอง(โต๊ะ)ในห้อง ไม่ได้พากันโห่ฮาเวลามีคนแป้ก ไม่ได้วิ่งไล่กันตามอาคารเรียน ไม่ได้นั่งกลุ้มที่งานไม่เสร็จ ไม่ได้เล่นบาสในสนามบอลด้วยกัน ไม่ได้อยู่โรงเรียนตอนดึกด้วยกัน ไม่ได้ยิ้มให้กัน ไม่ได้ร่วมหัวเราะกัน ไม่ได้ร่วมเสียใจกัน ไม่มีอีกแล้ว…
... สิ่งเหล่านั้น สิ่งที่พวกเราได้ทำร่วมกันมา อีกไม่นาน ก็จะเป็นเพียงความทรงจำที่แสนดีของพวกเราแต่ละคน ไม่มีทางที่มันจะย้อนกลับมาเหมือนเดิมอีกครั้งในโลกแห่งความเป็นจริง ...
เหลืออีกไม่กี่เดือนเท่านั้น ที่เราจะเดินเข้าไป เก็บความทรงจำที่ดีๆนี้เอาไว้ไม่ให้ลืมเลือน J
ปล. ขอขอบคุณโชคชะตา ที่ทำให้กูได้เจอเพื่อนดีๆอย่างพวกมึง
ความคิดเห็น
ดูแล้วอยากจะร้องไห้
ไม่อยากให้ถึงเวลาที่ต้องจากกันเลย
อยากหยุดวันเวลานี้ไว้ตลอดไป
Friend Forever
"กับกลุ่มคนที่เห็นหน้ากันตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันศุกร์ แล้วเป็นเรื่องแปลกมากที่ไม่มีความรู้สึกเบื่อ"
จริงที่สุด :)
นายสิทธิวุฒิ จตุรเมธานนท์
ต่อจากนี้ ไม่ได้อยู่โรงเรียนตอนดึกด้วยกัน ไม่ได้ยิ้มให้กัน ไม่ได้ร่วมหัวเราะกัน ไม่ได้ร่วมเสียใจกัน ไม่ได้เล่นด้วยกัน ไม่มีอีกแล้ว จิงๆๆๆ
และก้ที่สำคัญจะไม่มีวันลืมมึงจิงกว้า อิอิอิ
อ่านแล้วรู้สึกดีอ่ะคะ ^^ เก็บเกี่ยวมันให้เต็มที่ !!
เพื่อนรัก เพื่อนแท้..... อีกกี่ปีที่เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ไม่อยากจากกันเลย T^T
ถ้าจากกัน ไม่ใครหัวเราะกับเรา
ไม่มีใครให้เราแกล้ง
ไม่มีใครร้องไห้กับเรา
ไม่มีใครสู้กับเรา
ไม่มีใครให้ลอกการบ้าน
ไม่มีอีกแล้ว...มิตรภาพ และความรักจากเพื่อน
จะเอามา กรีด หน้าอก แล้วเอาใจกูไปเลย
คิดถึงเพื่อนเก่ามากกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
TT-TT
\"แม้บางครั้งเราเคยทะเลาะกันบ้าง เพียงข้ามคืนมันก้หายไปแล้ว เพื่อนโกรธกันไม่ลงหรอก ต่อจากนี้ต่างก้ต้องแยกจากกันไป ไม่ได้ยินเสียงหัวเราะจากกลุ่มเล้กๆกลุ่มหนึ่ง ไปสู่โลกกว้างขึ้น อยากให้ที่ผ่านมาเปนความทรงจำที่ดีที่สุดนะ สู้ๆนะคับ\"