เรียนไปทำไม! หาคำตอบเพื่ออนาคต

 เรียนไปทำไม! หาคำตอบเพื่ออนาคต

            ในชีวิตของเด็กและวัยรุ่นเราและชาว Dek-D ทั้งหลาย คงจะรู้ดีอยู่แล้วว่าหน้าที่ของเราคืออะไร ไม่ต้องคิดให้หนักหัวก็ตอบได้ทันที นั่นคือ "การเรียน" แต่จะมีน้องๆ สักกี่คนที่สามารถตอบได้ว่าเราเรียนไปเพื่ออะไร ทำไมวัยรุ่นอย่างเราๆ ต้องเรียนด้วย เพราะมันเป็นเพียงหน้าที่ใช่หรือไม่ ซึ่งหากบังคับให้ทุกคนตอบพี่เกียรติเชื่อว่าน้องๆ น่าจะตอบในทำนองเดียวกันคือ เรียนไปเพื่ออนาคตที่ดีของตัวเอง และอนาคตที่ดีเป็นอย่างไร แล้วอนาคตของน้องๆ คืออะไรล่ะคะ?

         การเรียนในที่นี้ คือ การเรียนหนังสือในโรงเรียนทั่วๆ ไปตามลำดับค่ะ ประถมต่อมัธยม มัธยมต่อปริญญาไปเรื่อยๆ ค่ะ มีผู้รู้หลายๆ คนกล่าวในทำนองเดียวกันว่าระบบการเรียนของเมืองไทยใส่วิธีการสอนเด็กไว้อย่างหลากหลาย ก็หวังจะพัฒนาให้เด็กๆ เกิดความสามารถที่หลากหลาย แต่พอว่ากันจริงๆ แล้วก็มีแต่วิธีการเดิมๆ และส่งให้นักเรียนไปต่อเรื่อยๆ โดยนักเรียนไม่ต้องรู้อะไร นอกจากแค่สอบให้ผ่านไปตามแต่ละช่วงชั้นก็พอ จบอนุบาลต่อประถม จบประถมต่อมัธยมต้น จบมัธยมต้นก็ไม่รู้จะเรียนอะไร รู้แต่ฉันเรียนเก่งสุดๆ ต้องไปสายวิทย์ ฉันเกลียดคณิตต้องไปสายศิลป์ ฉันไม่ชอบเรียน(แต่ก็ต้องเรียน)ก็ไปต่ออาชีวะ แล้วทั้งหมดก็มุ่งหน้าหาปริญญาต่อไป ซึ่งจริงๆ ถ้าเราเข้าใจตนเองและศึกษาถึงความแตกต่างของสายสามัญกลุ่มต่างๆ และสายอาชีพให้ชัดเจน น้องๆ จะรู้เลยว่าไม่ว่าสายไหนก็มีคุณค่าในแบบฉบับของสายนั้นทั้งสิ้น และไม่เกี่ยวกับระดับมันสมองหรือค่านิยมแต่อย่างใดค่ะ แล้วถ้าเราเลือกให้เหมาะกับตนเองได้ ก็จะไปได้สวยกับการเรียนนั้นๆ ค่ะ 

        การเรียนหนังสือของเราคือการะวัดผลเป็นเกรดวิชาการ เอาเกรดให้สูงก็ว่าเรียนดีแล้ว แต่ในส่วนกิจกรรมอื่นๆ แค่เรื่องเสริม มักไม่มีผลเป็นเกรด ใครชอบก็ทำ ใครไม่สนใจก็ไม่เป็นไร ทีนี้เลยทำให้เด็กไทยบางส่วนเห็นว่ากิจกรรมมันไม่มีประโยชน์ และไม่ค่อยสนใจทำกิจกรรมนอกหลักสูตรกัน เพราะมันเสียเวลาแถมไม่ได้ผลตอบแทนเป็นเกรด!

       ถ้าเราแบ่งกลุ่มนักเรียนที่มีเป้าหมายออกเป็นกลุ่มๆ ก็จะได้นักเรียนเป็น 3 กลุ่มค่ะ คือ            1. กลุ่มที่ไม่สนใจการเรียนหนังสือ เพราะรู้ตัวเองแล้วว่าชอบอะไร พร้อมที่จะมุ่งหน้าไปในสายนั้นๆ เช่น อยากเป็นนักกีฬาเดี๋ยวจบป.6 จะไปเข้าโรงเรียนกีฬา อยากเป็นนักดนตรีจะไปเรียนโรงเรียนดนตรี เรียนนาฏศิลป์ ชอบวาดรูปจะฝึกฝนไปต่อช่างศิลป์ ฯลฯ จริงๆ บางคนก็ยังอยู่ในโรงเรียนทั่วไปนะคะ แต่เขาก็จะไม่กดดันตนเองไปกับการเรียนหนังสือนัก และทำกิจกรรมที่ตนเองชอบอย่างทุ่มเทเพื่อฝึกฝนฝีมือค่ะ พี่เกียรติว่ากลุ่มนี้โชคดีที่สุดในแง่ที่ไม่ต้องผจญกับการเรียนหนังสือไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้อะไร และเขาพร้อมไปต่อยอดการเรียนในทางของเขาแล้ว และไม่ว่าอนาคตของเขาจะเป็นอย่างไร ที่แน่ๆ การทำด้วยหัวใจทำด้วยความรัก ก็เท่ากับกำชัยชนะในอนาคตไว้กว่าครึ่งในชีวิตแล้วค่ะ

       2. กลุ่มที่รู้ว่าเรียนหนังสือไปเพื่ออะไร กลุ่มนี้คือกลุ่มที่รู้ว่าการเรียนหนังสือจะทำให้เขาได้ประกอบอาชีพอย่างที่ใฝ่ฝัน เช่น ฉันอยากเป็นตำรวจหญิง ทางเดียวที่จะเป็นตำรวจได้ง่ายที่สุด คือสอบนายร้อยตำรวจหญิงเมื่อจบม.6 ฉันก็ต้องตั้งใจเรียนและฝึกฝนร่างกายไปพร้อมกันด้วย หรือฉันอยากเป็นหมอ ฉันไม่อยากให้ใครต้องเผชิญโรคร้ายแบบแม่ของฉัน ฉันจะไปเป็นหมอต่อสู้มะเร็งทุกแบบในโลก! เป็นต้น กลุ่มนี้มีแรงบันดาลใจในการตั้งใจเรียน ก็อาชีพที่เขาพบมันล้วนต้องใช้ทักษะในการเรียนเพื่อสอบเข้าทั้งสิ้น เรียนๆ เล่นๆ ตลอดเวลาไม่ได้!

        3. กลุ่มไม่รู้อะไรเลย ก็เรียนไปเรื่อยๆ ตามหน้าที่ โชคดีหน่อยเรียนเก่งก็ยังไปต่อได้เรื่อยๆ แม้จะยังไม่พบเป้าหมาย แต่ถ้าโชคไม่เข้าข้างเสียอีกก็ต้องเก็บกระเป๋าออกจากบ้านไป เอ้ย ก็ต้องฝืนทนเรียนไปทั้งที่เกรดไม่ดีเลย แถมไม่รู้อีกว่าจะต้องเรียนต่อไปทางไหน สุดท้ายก็...คะแนนถึงตรงไหน ที่ไหนไม่ดูเกรดก็เอาที่นั่นแหละ แล้วพอถูไถเรียนจบในที่สุดก็...น้องๆ ตอบต่อได้เองเลยค่ะ 

      พี่เกียรติเชื่อว่าน้องๆ ก็คงไม่อยากเป็นคนในกลุ่มสามที่ไม่สามารถจะควบคุมอนาคตของตนเองได้แน่ๆ ถ้าเราไม่อยากเป็นคนที่ไม่รู้ว่าจะเรียนไปเพื่ออะไร ให้ลองตั้งเป้าหมายให้ชัดเจนกว่า "การเรียนเพื่ออนาคตที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไร" ค่ะ

          ปล. พี่เกียรติไม่ได้มุ่งหวังให้น้องๆ มองว่าระบบการศึกษาไทยไม่ดีนะคะ เพราะจริงๆ หลักการหลักสูตรของการศึกษาของเราดีค่ะ แต่เพียงการนำไปใช้และค่านิยมของคนในชาติทำให้จุดมุ่งหมายของการเรียนเปลี่ยนไปบ้างค่ะ เราสามารถวิพากษ์วิจารณ์การศึกษาชาติได้ แต่วิจารณ์อย่างเดียวไม่เกิดผลใดๆ ตัวเราเองนี่แหละที่ต้องทำให้ "การเรียนหนังสือ" ของเราเอง ช่วยสร้างความสำเร็จให้ตัวเรา!