คุยกับ “พี่ออฟโรด” ถึงชีวิตโหด มัน ฮา ของหนุ่มสงขลา ที่ต้องมาเรียน “มศว”

ชีวิตเด็กหอสุดระทึกขวัญ

เรื่องพีคๆ คือ ตอนผมย้ายเข้าหอวันแรก ผมสังเกตเลยว่าห้องผมเป็นห้องเดียวในตึกที่มียันต์ติดอยู่หน้าประตู ตอนแรกก็ไม่คิดอะไร แต่พออยู่ไปเรื่อยๆ กลายเป็นว่าผมชอบสะดุ้งตื่นช่วงตี 1-3 เพราะรู้สึกเหมือนมีใครมองอยู่ พอไปปรึกษาเพื่อนที่ห้องใกล้กัน เพื่อนก็บอกว่า ถ้าเป็นแบบนี้อีกให้ไปเคาะห้องได้ ปรากฎคืนนั้นผมสะดุ้งตื่นอีก ก็รีบวิ่งไปเคาะห้องมัน แต่เคาะอยู่นานมาก เพื่อนไม่ตื่น เลยต้องกลับไปนอนที่ห้องเหมือนเดิมครับ 555 แต่ก็ไม่มีอะไรนะ

อีกครั้งหนึ่งคือตอนมีแข่ง SWU Games แล้วผมต้องตื่นไปลองชุดเชียร์ลีดเดอร์แต่เช้าประมาณตี 5 ตอนนั้นผมอาบน้ำแต่งตัวกำลังจะออก ก็ได้ยินเสียงถามว่า “จะไปไหน” เบาๆ ข้างหู ผมตกใจ แต่ก็รู้สึกว่าเขามาดี ไม่ได้มาร้ายอะไร อาจจะเป็นห่วงที่เราตื่นเช้า แต่อยู่มาปีนึงก็ไม่เคย ได้เลขจากเขาเลยนะครับ 555

“กับข้าวแม่” คือสิ่งที่คิดถึง

สิ่งที่ผมคิดถึงที่สุดในสงขลาคือ “อาหาร” ครับ เพราะผมชอบรสจัดจ้าน กินที่ไหนก็ไม่เหมือนบ้านเรา ผมคิดถึงฝีมือแม่มาก เมนูเด็ดของแม่คือหมูสับทอดใส่กระเทียมกับพริกไทย กินกับแกงไตปลา อร่อยมากๆ เวลาผมอยู่กับแม่จะกินข้าวเยอะมาก 3-4 จานเลย แต่ผมก็ทำอาหารเองได้นะ เคยทำให้พี่ๆ ที่คณะกินตอนประกวดดาวเดือนด้วย เป็นเมนูหมูผัดสูตรพิเศษ ใส่รากผักชี กระเทียม พริกไทย โขลกให้เข้าเครื่อง แล้วเอาหมูไปหมัก พี่ๆ บอกว่าอร่อย กินกันเกลี้ยงเลย เราก็มีความสุข

“ปล่อยวาง” คือเคล็ดลับในการไปต่อ

เวลาเครียดผมจะพยายามคิดบวกครับ อย่างวันก่อนที่เพิ่งสอบไป เพื่อนออกมาจากห้องก็เครียดว่าทำข้อนู้นผิดบ้าง ข้อนี้ผิดบ้าง แต่ผมจะพยายามคิดว่าเราทำเต็มที่ที่สุด ณ เวลานั้นแล้ว ย้อนไปแก้อะไรไม่ได้ ก็อย่าสนใจอดีต เอาความผิดพลาดไปแก้ไขกับวิชาต่อไปดีกว่า เพราะถ้าเรามัวแต่คิดมากแล้วดิ่ง จะทำให้สมองตื้อและส่งผลเสียไปหมดครับ ดังนั้นปล่อยวางดีที่สุด

อย่าลืมว่าเรามี “ความสุข” กับอะไร

สำหรับน้องๆ ที่ยังอยู่ในวัยมัธยม พี่อยากให้หาเส้นทางของตัวเองให้เจอ และใช้ชีวิตให้มีความสุขครับ อย่าไปเครียดมาก เพราะความเครียดไม่ทำให้อะไรดีขึ้น ยิ่งโรคซึมเศร้าสมัยนี้ยิ่งน่ากลัวมาก เพราะเราต้องอยู่กับสังคมที่มีความกดดันหลายๆ อย่าง บีบให้วัยรุ่นต้องเครียด ทำให้บางทีเรามัวแต่แข่งขันกันจนลืมว่าเราชอบอะไร มีความสุขกับอะไร ก็อยากฝากบอกน้องๆ ว่าอย่ามุ่งมั่นกับการเรียนจนเกินไป เพราะการเรียนไม่ใช่ทุกสิ่ง บางทีสังคมและประสบการณ์อย่างอื่นจะเป็นส่วนที่ทำให้ประสบความสำเร็จในชีวิตได้ครับ