สวัสดีค่ะน้องๆ ชาว Dek-D.com ... เจอกับ พี่เป้ และเล่าประสบการณ์เด็กนอกสนุกๆ เช่นเคย^^ เรื่องที่นำมาฝากวันนี้ มาจากประเทศที่ไกลมากๆๆ เลยค่ะ นั่นคือจากทวีปอเมริกาใต้ แต่อ่านแล้วสนุกแน่นอน แถมคนเขียนมีสองคนด้วยนะ
สวัสดีค่ะ ขอแนะนำก่อนนะคะ เราสองคนชื่อ "จ๋า" และ "ปัน" เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนโครงการเอเอฟเอสเพื่อการศึกษารุ่นที่ 53 ประเทศโบลิเวีย(ใต้) หลังจากการประกาศผลสอบข้อเขียนของโครงการเอเอฟเอส รุ่นที่ 55 ผ่านไป ทำให้เราสองคนมาคิดๆ แล้วว่า ควรจะทำอะไรสักอย่างให้จูงใจน้องมาเลือก ‘ประเทศโบลิเวีย’ กันเถอะ เพราะน้องๆ ส่วนใหญ่(รึเปล่า?) อยากไปยุโรป เลยทำให้อาจจะพลาดประเทศที่แซ่บๆ ไป ซึ่งตัดสินใจเขียนนานมาก เพราะจ๋าก็เขิน ปันก็เขิน เราเลยต่างคนต่างเขิน เลยตกลงกันว่า เอาน่าเขียนไปทั้งคู่เนี่ยแหละ...ยาวหน่อยแต่จะไม่เสียดายที่ได้อ่าน
สำหรับปัน ตอนนี้ซ้ำชั้น ม.หกโรงเรียนสตรีนนทบุรี ส่วนจ๋าจบจากโรงเรียนสารวิทยา แอดมิชชั่นติดมหาวิทยาลัยแม่โจ้ ที่ปันซ้ำชั้นเพราะว่าเราไปแลกเปลี่ยนตอนเพื่อนๆ อยู่ ม.หกและสายวิทย์ต้องซ้ำ(แล้วแต่ทางโรงเรียนชี้แจงกับน้องๆ เลยน้า) เก็บเกรดให้ครบ ที่สำคัญก็ยังไม่พร้อมสอบแข่งขัน(แบบแท้จริง )เลยยอมจำนนซ้ำชั้นอย่างมีความสุขแฮปปี้หลายๆ ฝ่าย ส่วนจ๋าอยู่คนละโรงเรียน แต่สายศิลป์-คำนวณ จ๋าเองก็เก่งมากๆ ที่กลับมาไทยแล้วไล่ตามเก็บเกรดได้อย่างครบถ้วนและจบ ม.หกพร้อมเพื่อนๆด้วยเกรดสวยๆ ด้วย ตอนนั้นที่เลือกโบลิเวีย เลือกไว้อันดับสาม โดยลำดับของปันจะมี 1.สหรัฐอเมริกา 2.บราซิล(เพราะฟุตบอลโลก) 3.โบลิเวีย ... ส่วนของจ๋า คนนี้อินดี้ ชอบหนุ่มสเปน ตาคมๆ ผิวแทนๆ(ฮา) ตัวเธอเลยเลือก 1.ปานามา 2.โบลิเวีย 3.เม็กซีโก
ตอนสอบสัมภาษณ์อาจารย์ชาวต่างชาติก็พูดเปรยๆ ว่า ‘see you in Brazil’ ตอนนั้นแทบจะกลับบ้านแล้วเตรียมฝึกพูดโปรตุเกสแล้ว เพราะมั่นใจมากๆ ว่าต้องได้บราซิลแน่นอน นี่เก็บตังค์ซื้อตั๋วบอลโลกกันเลยที่เดียว..พอประกาศผล ติดตัวจริงประเทศโบลิเวีย เราก็เริ่มเครียดมากๆ เพราะไม่รู้เลยว่าได้ประเทศอะไรมาเนี่ย ที่สำคัญติดตัวจริงเลือกได้คือ ไปหรือไม่ไป...ตอนนั้นในหัวเราก็มีเพียงแค่ ‘ประเทศไรอะ?? ไม่เคยได้ยิน’
และกูเกิ้ลก็ทำร้ายเราสองคนมากๆ ด้วยการมีแต่ภาพชนพื้นเมือง ทะเลเกลือ ตัวยามะ(หน้าตาคล้ายอัลปาก้า) ประเทศตั้งอยู่ในอเมริกาใต้ พูดภาษาสเปนเป็นภาษาราชการ ไม่มีทางออกทะเล เศรษฐกิจไม่บูมแต่ค่าเงินถูกมาก ใช้จ่ายกันอย่างสนุกสนาน ทำให้เกือบถอดใจแล้วว่า ฉันกลัวการไปประเทศนี้....เพราะกลัวจะไปอยู่ในฟาร์มกับยามะอีกสองร้อยตัว แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่แย่ที่สุด เมื่อเราตัดสินใจหาข้อมูลแบบเต็มที่ ทำให้ได้อ่านบล็อก เจอรุ่นพี่ ทำให้เรารู้ว่ามันไม่แย่อย่างที่คิด(หรือมโนไปเว่อร์วัง) ทำให้ตัดสินใจไปประชุมปฐมนิเทศเพื่อ ‘ยืนยันว่าเราไปแน่นอน’
จนวันบินมาถึง นักเรียนที่ไปโบลิเวียมีทั้งหมดสี่คน ก็ไปเจอกันที่สนามบินสุวรรณภูมิ วันบินของเราคือวันที่ 19 ก.พ. 2557 มีแผนการเดินทางที่ยาวนานทำให้ ปวดเอว ปวดก้น ปวดใจ ปวดห้องน้ำ นอนน้อย เพราะจากไทย ->เยอรมัน ->โคลอมเบีย ->โบลิเวีย รวมเป็นเวลา 39 ชั่วโมง(คุณพระ) ด้วยความที่ภาษาอังกฤษก็ไม่แน่น ภาษาสเปนก็ไม่ได้ เราก็เลยกลายเป็นทัวร์ไทยไปย่อมๆ ด้วยประชากรสี่คนที่พูดภาษาไทย แต่ก็อุ่นใจนะ อย่างน้อยก็มีภาษาพ่อแม่
ซึ่งสิ่งที่แย่กว่านั้นคือพอเราเหยียบสนามบินลาปาซที่โบลิเวีย.....อากาศเบาบางมาก หายใจลำบาก เพราะเป็นเมืองที่สูงกว่าระดับน้ำทะเลถึง 3,650 เมตร ทำให้ประชากรไทยสี่คน สลบ ไม่ได้สติ หน้าตาหมดอาลัยตายอยาก ขึ้นบันไดสองขั้นถอนใจ ลงบันไดก็นั่งพัก หน้าตาเขียว แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่วันสองวัน หลังจากนั้นเราก็หาย เหมือนอยู่ลาปาซมาสิบปี..
หลังจากมีประชุมเอเอฟเอส เราก็แยกย้ายกันไปคนละเมือง เริ่มที่ปัน ปันไปตาริฮ่า เมืองทางตอนใต้ ติดอาร์เจนติน่า อากาศอบอุ่น หนาวก็หนาวมากๆ ส่วนร้อนก็ร้อนมากๆ ปันไปอยู่กับครอบครัวที่มีพี่น้องสามคน โฮสท์พ่อและโฮสท์แม่ จากภาษาอังกฤษกระท่อนกระแท่นและภาษาสเปนที่เท่ากับศูนย์ ทำให้ช่วงแรกๆ แอบอึดอัดและกลัวไปหมด แต่เพราะครอบครัวใจดีกับเรามาก ให้อิสระในการไปเรียน ไปทำกิจกรรมกับเพื่อนๆ รวมถึงไปเป็นครูอาสาสมัครให้เด็กยากไร้ ทำให้เราฝึกภาษาได้มากขึ้น ทำให้ชีวิตสิบเดือนแฮปปี้มากๆ ส่วนปัญหาที่หนักใจมากที่สุดคงเป็นเพราะภาษา เพราะภาษาสเปนยากมากๆ แต่เพราะโฮสท์ที่ช่วยสอน รวมถึงเพื่อนๆ ที่โรงเรียนช่วยสอน ทำให้มีความสุขทุกๆ วัน
โฮสท์ส่งไปเรียนโรงเรียนลาซาเย ตาริฮ่า เอกชนที่ค่อนข้างแพงในเมือง ทำให้เพื่อนๆ ก็ไฮโซ เก๋ไก๋ ส่วนความฮอตของเราก็คือความที่เราเป็นเอเชียคนเดียวในเมือง เดินไปไหนก็จะเป็นจุดสนใจ ที่ตื่นตาตื่นใจสุดคือ คนเอเชียทดเลขในกระดาษและหารยาวได้!! ยิ่งที่โน่นการเรียนค่อนข้างง่ายในพวกวิทย์-คณิต ราวๆ ม.สองประเทศไทย ทำให้คะแนนคณิตศาสตร์สูงกว่าเพื่อนๆ ในห้องตลอด เป็นต้นฉบับเสมอ ในขณะที่อยู่ไทยเป็นเครื่องถ่ายเอกสารตลอด(ฮา) มีเครื่องแบบเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว ทับด้วยเอี๊ยมสีเทา เนคไทคตราโรงเรียน(จะไม่ใส่ก็ได้ ยกเว้นวันพิธีการต้องใส่) และสูทสีกรม ถุงเท้ายาวสีขาว(อนุโลมถุงเท้าสั้นหน้าร้อน) กระเป๋าอะไรก็ได้ แต่งหน้าทำผมเต็มที่ วันไหนหนาวมากๆ ก็ใส่กางเกงได้ ส่วนมากเราก็จะใส่เสื้อหนาวไม่ใช่ยูนิฟอร์ม
เพื่อนๆ ดีมาก ยิ่งเวลามีปัญหาอะไร พวกเขารับฟังเสมอ แรกๆ เพื่อนจะไม่ค่อยคุยด้วย ยกเว้นคนพูดภาษาอังกฤษปรื๋อ แต่พอพูดสเปนพอได้ เพื่อนจะเพิ่มขึ้น 60-80% เลย โฮมซิกเคยเป็นครั้งเดียวตอนวันแม่ค่ะ แต่ก็มีซึมๆ บ้างเวลาแม่โทรมา แต่เพราะคนรอบข้างเป็นห่วงมาก โดยเฉพาะเพื่อนในโรงเรียน เลยซึมแปปเดียวก็หาย(ฮา)จริงๆ ก็คือ ทำกิจกรรมเยอะ เลยไม่เหงา(ฮา)
สำหรับความเป็นอยู่ คือเราไปไหนมาไหนเองเสมอ โฮสท์ไปส่งบ้างบางครั้ง คุณพ่อส่งเงินให้ใช้ เดือนละ 5,000-10,000 บาท ที่ถึง 10,000 ก็เพราะเราไปทริปเที่ยวกับเอเอฟเอสสองครั้ง และมีงานพรอมต้องตัดชุด ซื้อส้นสูงอะไรว่าไป แต่ถ้าเทียบกับประเทศอื่นถือว่าถูกมากๆ ในราคารถโดยสารแค่ห้าบาทไทย กับ ค่าแท็กซี่สี่สิบบาท เราก็ไปโรงเรียน ไปเรียนเต้นพื้นเมือง ไปฟิตเนสบ้าง บางครั้งก็วิ่งจ๊อกกิ้งไปรอบๆ เมืองไปเป็นครูสอนหนังสือให้เด็กยากจน แจกอาหารให้คนจนตามถนน
จ๋า กับ เมืองโปโตซี ส่วนจ๋าอยู่ 'เมืองโปโตซี' ถือเป็นเมืองที่สูงที่สุดในโลก ซึ่งแน่นอนว่าอากาศเบาบางมากแน่ๆ ไปช่วงแรกๆ แค่เดินยังเหนื่อยเลยค่ะ แต่พอสัก 3 อาทิตย์ก็ดีขึ้น แม้บางครั้งวิ่งก็ยังเหนื่อยอยู่ดี จ๋าอยู่ในครอบครัวเล็กๆ ที่มี พ่อ แม่ พี่ 2 คน เป็นครอบครัวที่น่ารักมากค่ะ คอยช่วยเหลือตลอดเวลา ช่วงไปแรกๆ ที่พูดสเปนไม่ได้เลย ก็มี่พี่ที่มาช่วยสอน แต่ไม่นานพี่เขาก็ต้องไปแลกเปลี่ยนที่อเมริกา ทำให้จ๋าต้องพูดสเปนให้เป็นไวขึ้น
ส่วนโรงเรียนที่ไป จ๋าอยู่เป็นโรงเรียนเล็กๆ ชื่อว่า Santa Maria ที่นักเรียนคุณครูรู้จักกันหมดค่ะ เนื่องจากจ๋าไปอยู่แล้วเป็นเอเชียคนเดียวที่ไปอยู่ ทำให้ทุกคนรู้จักเรา ฮอตขนาดมีเด็กๆ มาขอลายเซ็น(ฮา) เพื่อนๆ ช่วยเหลือกันดีมากค่ะ แถมโฮสท์ก็ช่วยเหลือตลอด ทำให้ 10 เดือนที่อยู่ที่โน่นสนุกสุดๆ จ๋าอยู่พรีโปรโม(ม.5เมืองไทย) มียูนิฟอร์มเป็นเชิ้ตขาวมีปก มีไทด์มีเสื้อไหมพรม กางเกงใส่อะไรก็ได้แค่สีดำรองเท้าสีดำ กระเป๋าอะไรก็ได้เดินไปโรงเรียนเองค่ะ เพราว่าไม่ไกลมาก บางครั้งก็นั่งรถเมล์บ้างค่ะ
เนื่องจากเป็นคนชอบเที่ยว เลยทำให้ชอบนั่งรถทัวร์คนเดียวไปหาเพื่อนที่เมืองอื่นตลอด(เมืองของปันก็เคยไป) คนโบลิเวียเป็นเมืองที่ธรรมชาติเยอะมากค่ะ ยิ่งคนโปโตซีคนที่นี่ไม่รีบไม่ร้อน น่าอยู่ค่ะ ตั้งแต่ไปอยู่ จ๋าไม่เคยโฮมซิกเลยสักครั้ง เรียกได้ว่าชีวิตดีมากค่ะ แทบเอาไม่อยากกลับบ้านเลย
นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของพวกเราที่ได้ไปแลกเปลี่ยนประเทศโบลิเวียมา หลายคนมักถามเราว่าไปปีนึงเนี่ย ต้องกลับมาซ้ำชั้น ‘เสียเวลามั้ย?’ เราก็ได้แต่ยิ้มๆ แล้วบอกว่า เราไม่เคยเสียดายเวลาหนึ่งปีที่ไกลบ้าน และที่สำคัญ ไม่เคยเสียเวลาเพราะคิดว่าโตไปคงไม่มีโอกาสแบบนี้ที่จะไปเหยียบถึงอีกซีกโลก อีกฟากหนึ่งที่เวลาต่างกันเกือบสิบสองชั่วโมง ของแบบนี้ประสบการณ์หาไม่ได้ในหนังสือ หรือสารคดี มันต้องเจอด้วยตัวเอง น้องๆ ที่เลือกประเทศอาจจะคิดว่าประเทศอะไรอะ น่ากลัว ไม่กล้าไป คุณพ่อคุณแม่ไม่ให้ไป แต่เรายังไม่เคยไปเลยนะ จะตัดสินประเทศนั้นได้ยังไง อย่าลืมเลือกประเทศโบลิเวีย หัวใจแห่อเมริกาใต้กันนะคะ
มีน้องๆ หลายคนเคยมาขอคำแนะนำจากพี่ว่า จะเลือกประเทศไหนดี? และหลายครั้งก็จะแนะนำประเทศในอเมริกาใต้ไปค่ะ เพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะมีโอกาสไปใช้ชีวิตในอีกฟากโลกไกลมากขนาดนั้น เพราะฉะนั้นถ้าใครอยากลองเจออะไรแปลกใหม่ ถือว่าเป็นอีกทางเลือกที่น่าสนใจมาก ส่วนใครมีประสบการณ์เด็กนอกอยากแบ่งปันเพื่อนๆ แบบนี้บ้าง เขียนส่งมาได้ที่ pay@dek-d.com แล้วเจอกันจ้า
17 ความคิดเห็น
ราคารถโดยสารแค่ห้าบาทไทย กับ ค่าแท็กซี่สี่สิบบาท!!!!!!!!!!