ประกันครั้งที่ 2

‘เกล้า’ วิญญาณอาฆาต

โครม!!

เสียงดังสนั่นหวั่นไหวดังอยู่ไม่ไกลจากฉัน แน่ล่ะ…มันจะอยู่ไกลได้ไง ในเมื่อเสียงมันเกิดจากฉันเองเนี่ย! ฮือ!! เป็นเพราะอีตาเกล้าแท้ๆ ที่มาพูดอะไรให้ตกใจ จากปกติที่บังคับจักรยานยากอยู่แล้วเพราะของหนัก พอสติหลุดหน่อยก็ดันหักหลบก้อนหินก้อนใหญ่ข้างทางแล้วเกิดเสียหลักล้มหัวคะมำกองเป็นศพอยู่ข้างๆ จักรยานนี่ไง

อนาถกว่านี้มีอีกมั้ย ตอบ

           “อูยยย” ฉันร้องออกมาเบาๆ ในขณะที่พยายามยันตัวขึ้นอย่างยากลำบาก แต่มันลุกไม่ขึ้นจึงตัดสินใจนอนลงไปต่อและสวดภาวนาให้ตัวเองไม่เน่าตายอยู่ตรงนี้ งืออ เจ็บชะมัด

           เสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้ทำให้ฉันผงกหัวขึ้นไปดูและพบกับเกล้าที่ย่อตัวลงมาเพื่อสำรวจอาการฉัน แง้! ทั้งเจ็บทั้งอายจนอยากจะมุดแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด เจอหมอนี่แต่ละทีไม่เคยมีภาพลักษณ์ดีๆ ให้ประทับใจเลยว้อย มีแต่กระเซอะกระเซิงเป็นผีบ้าทุกรอบ!

           หลังจากที่สำรวจอย่างเงียบงันมานาน เมื่อเห็นว่าฉันไม่เป็นอะไรมากจนถึงขั้นต้องไปโรงพยาบาล ร่างสูงจึงเอ่ยถาม “ลุกไหวมั้ย”

           “ช่วยฉันหน่อย” ฉันส่ายหัวแล้วยื่นมือไปหวังให้เขาฉุดขึ้น แต่เกล้ากลับจับตัวฉันพลิกแล้วดันให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะช้อนตัวไปอุ้มไว้ในอ้อมแขนเขา

           นี่ไงการอุ้มแบบเจ้าหญิงที่พูดถึงในตอนแรก ฉันได้มันแล้ว…แต่ก็ไม่ควรในสภาพแบบนี้สิ ฮือ!!

           แต่แหม…แบบนี้มันออกจะเขินนิดๆ แฮะ เรียกได้ว่าตัวของฉันพิงไปที่หน้าอกของเกล้าเต็มๆ แขนแข็งแรงที่อุ้มไว้ทำให้รู้สึกว่ากำลังล่องลอยอยู่ท่ามกลางปุยเมฆ ไออุ่นจากร่างกายของเขาทำให้ฉันแทบคลั่งในความใกล้ชิดนี้ และเมื่อมองไปยังใบหน้าอันหล่อเหลาที่ถึงแม้จะบ่งบอกว่าบุญไม่รับ แต่ก็ไม่อาจกลบเกลื่อนบรรยากาศสีชมพูฟรุ้งฟริ้งนี้ไปได้

           เขินว้อยยย

           และเมื่อรู้สึกว่าตักตวง เอ๊ย! รบกวนมากพอแล้ว ฉันจึงเงยหน้าไปคุยกับเกล้าอย่างเกรงใจ “เอ่อ…จริงๆ แค่พยุงให้เข้าบ้านก็พอแล้ว ไม่เห็นต้องอุ้มขนาดนี้เลย”

           เกล้าจ้องหน้าฉัน แววตาเขาแปรเปลี่ยนเป็นหงุดหงิดทันทีเมื่อฉันขยับตัวจะลง “อยู่นิ่งๆ เหอะน่า ถ้าปล่อยให้เธอเดินเองพรุ่งนี้จะถึงบ้านมั้ย”

           พอเจอเขาดุมาฉันเลยเงียบ และแอบลวนลามเขาต่อ เออ! ถือว่าเป็นการชดเชยที่มาโหดใส่นี่ละกัน (แถไปเรื่อย)

           ร่างสูงพาฉันเดินผ่านซากจักรยานและของจากเซเว่นห้าร้อยกว่าบาทที่ยังไม่ได้แตะสักนิดเดียว ฉันทำได้เพียงร้องไห้เบาๆ ในใจด้วยความเสียดาย…เผื่อพรุ่งนี้เซเว่นปิดฉันจะไปหาของกินได้ที่ไหนเนี่ย

           “เสียดายของเหรอ” เสียงทุ้มทักขึ้น ฉันเลยได้แต่มองของพวกนั้นสายตาละห้อยพลางพยักหน้าตอบรับ

           “อืมมม”

           “ห่วงตัวเองก่อนดีกว่า เยินอย่างกับอะไรดี”

           “คิดว่าฉันเดาสภาพตัวเองไม่ออกรึไง ไม่ต้องมาตอกย้ำเลย ฮือ!”

           “อันที่จริง…ของพวกนี้เป็นแค่สิ่งนอกกาย จะทิ้งขว้างมันเท่าไหร่ก็ไม่เห็นเป็นอะไร” เกล้าพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบจนฉันงงว่าจะดราม่าทำไม หลังจากนั้นพวกเราก็เงียบไปพักใหญ่ๆ จนกระทั่งถึงหน้ารั้วบ้านหมอนี่จึงส่งสายตามาบอกประมาณว่าให้ไขประตูรั้ว ฉันควานหากุญแจในกระเป๋าแล้วพยายามไขอย่างรวดเร็วเพราะเกรงใจร่างสูงที่กำลังอุ้มหมูตัวน้อยๆ อย่างฉันอยู่นานสองนาน

           เพราะไม่ใช่แค่ประตูรั้วที่ต้องไขไง ไหนจะเดินผ่านสนามหญ้าหน้าบ้าน แล้วกว่าจะถึงประตูบ้านอีก ดีไม่ดีเขาอาจง่อยเปลี้ยเสียแขนไปซะก่อน

           “ได้ยัง ฉันรู้สึกเหมือนไหล่จะหลุด”

           “ใจเย็นเซ่” ฉันไขกุญแจอย่างยากลำบากอยู่สักพักโดยมีอีตาเกล้าคอยเร่งไม่ห่าง นายก็ต้องเข้าใจด้วยว่าฉันถูกอุ้มอยู่เลยมองไม่เห็นรูกุญแจอ่ะ!

           พอไขออกร่างสูงก็พาฉันเดินไปเรื่อยๆ โดยไม่มีการบ่นอีกใดๆ ทั้งสิ้นแม้ว่าจะค่อนข้างไกลและร้อนอบอ้าวไม่น้อยเลยทีเดียว จนกระทั่งเรามาถึงหน้าประตูบ้าน ฉันไขกุญแจออกด้วยความเร็วแสงอย่างรู้หน้าที่ ถึงจะไม่ได้อยากให้เขาเข้าไปเท่าไหร่นัก แต่ก็นะ…มาเถียงกันให้ยืดเยื้อก็สงสาร สู้ให้เขาส่งแค่ที่โซฟาแล้วค่อยไล่กลับจะดีกว่า (ยัยนี่ -*-)

           “บอกไว้ก่อนว่าไม่ได้ยินดีต้อนรับนะ” ฉันรีบออกตัวก่อนในขณะที่กำลังเปิดประตูบ้านให้เกล้าอุ้มเข้าไป อีกฝ่ายทำหน้านิ่งแกมเอือมระอาแล้วขยับให้อุ้มง่ายขึ้น แต่การขยับจะไม่น่าตบเลยถ้าหมอนี่ไม่โยนฉันขึ้นสูงเกินงามเพื่อแกล้งเล่น เกิดตกลงไปคอหักตายใครรับผิดชอบเนี่ย ไอ้บ้า! จะแกล้งอะไรดูสภาพร่างกายฉันด้วย

           นี่กำลังแก้แค้นที่ต้องอุ้มฉันนานรึไง

           อีตาหัวดำส่งเสียงหึในลำคอเมื่อฉันส่งค้อนให้วงเบ้อเริ่ม จากนั้นก็อุ้มพาเดินไปถึงโซฟาในห้องนั่งเล่น เขาวางฉันลงก่อนจะขยับไหล่ไปมาอย่างกับแบกข้าวสารสิบตันก็ไม่ปาน

“ขอบคุณมากนะที่ช่วย” ฉันผงกหัวให้เล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณ “แต่นายกลับไปเถอะ”

“นี่คือวิธีการรับแขกของเธอเหรอ” นัยน์ตาสีดำสนิทของคนตรงหน้าฉายแววไม่พอใจ เขาจ้องหน้าฉันสักพักและถามขึ้น “กล่องปฐมพยาบาลอยู่ไหน เธอต้องทำแผล”

“แผลแค่นี้ล้างน้ำแป๊บเดียวก็หาย”

           “เลือดไหลขนาดนี้มันล้างน้ำได้ซะที่ไหน” เกล้ายังคงจ้องหน้าฉัน สายตาที่แน่วแน่ของเขาเป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดีว่าการเจรจาจะไม่จบลงที่เขาต้องเป็นฝ่ายยอม

           ทำไมหมอนี่น่ากลัวจังอ่ะ ไหงตอนแรกที่เจอกันถึงนิ่งได้ซะขนาดนั้น แถมพูดคุยแค่ไม่กี่ประโยคก็ขอตัวไปนอน หรือเพราะเขาง่วงนอน ความโหดเลยยังไม่เผยขึ้นมาให้เห็นมากนะ

           แต่เมื่อกี้ยังแกล้งฉันเล่นอยู่เลย…

           ไม่รู้ด้วยแล้วเว้ย ตอนนี้ขอจัดการสถานการณ์ตรงหน้าก่อน แง้!

           “หัวเธอเป็นแผล องศา”

“…” ไม่รู้จะทำยังไงก็เงียบประท้วงไว้ก่อนแหละค่ะ

“ถ้าเธอไม่บอกฉันจะไปรื้อหาเองนะ”

“…”

ต้องบอกไว้ก่อนว่ากล่องปฐมพยาบาลอยู่ชั้นบนในห้องนอนของฉัน และข้างๆ คือห้องที่สะสมสิ่งของไว้ เพราะฉะนั้นไม่ว่ามองไปในแง่ไหน ฉันว่ายังไงก็ไม่ควรยอมบอกให้เขาไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลได้อ่ะ

เอาเป็นว่าฉันเงียบและรอดูปฏิกิริยาหมอนี่ไปก่อนดีกว่า

“องศา”

“…”

เมื่อเกล้ารู้ว่าฉันกำลังต่อกรกับเขาอยู่ ผู้ชายตรงหน้าก็ถอนหายใจก่อนจะเดินไปยังบันไดเพื่อขึ้นไปชั้นสอง กรี๊ด!! ทำไมเดาถูกว่าอยู่บนบ้านล่ะ เอาไงดี! ถ้าฉันไม่บอกไป มีหวังหมอนี่ได้เข้ามั่วซั่ว เผลอๆ อาจเปิดไปเจอห้องที่สะสมสิ่งของไว้ก็ได้!

พอคิดได้แบบนั้นตัวของฉันก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อกำลังจะถูกรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวที่แม้แต่เพื่อนสนิทยังไม่ได้เข้าไป…

ฉันกัดปากอย่างคิดหนัก สติสตังเริ่มหดหายเมื่อเขากำลังจะลับตาไป ด้วยความกดดัน ฉันเลยตะโกนเสียงดังลั่นบ้านอย่างต้องการจะประชดชีวิตและระบายอารมณ์ที่ไม่สามารถห้ามหมอนี่ไว้ได้

“อยู่ห้องข้างบน ฝั่งซ้าย!!”

อีกฝ่ายชะงักฝีเท้าที่กำลังเดินขึ้นบันได เขาหันกลับมามองด้วยท่าทีของผู้ชนะ “บอกแต่แรกก็จบแล้ว”

สรุปว่าจะบอกไม่บอกเกล้าก็ได้ตามที่ตัวเองต้องการอยู่ดี เออ…อย่าให้ถึงทีฉันบ้างแล้วกัน

ถึงแม้อีตานี่จะทำเพื่อตัวของฉัน แต่เขาก็น่าจะรู้สิว่าฉันไม่ได้เต็มใจ และควรเกรงใจเจ้าของบ้านสักหน่อยมั้ย ไม่ใช่เอะอะบังคับ เอะอะขู่ โว้ย! การที่ห้ามอะไรใครไม่ได้นี่น่าหงุดหงิดจริงๆ

เฮ้ย! แล้วเกล้าจะรู้มั้ยว่าซ้ายไหน ซ้ายเขาหรือซ้ายฉัน!!

ด้วยอารามตกใจ ฉันรีบวิ่งขึ้นบันไดอย่างเร็ว แรง ทะลุนรกราวกับว่าตัวเองไม่เคยเจ็บมาก่อน และไปหยุดอยู่ข้างหลังเกล้าที่ยืนนิ่งอยู่ในห้อง…

ห้องที่ฉันสะสมของเอาไว้!!

ฉันนิ่งค้าง อารมณ์ต่างๆ ประดังเข้ามาไม่ขาดสาย ทั้งตกใจ วิตก หวาดกลัวและอื่นๆ อีกมากมายที่ไม่สามารถหาคำมานิยามได้ เหงื่อเม็ดเป้งผุดขึ้นมาตามไรผม มือเย็นเยียบและหายใจไม่ทั่วท้อง ศีรษะหมุนคว้างราวกับอยู่ในอวกาศ

ทั้งห้องเงียบอยู่อย่างนี้นานนับนาทีก่อนที่เกล้าจะหมุนกลับมาสบตาฉัน สีหน้าเขาราบเรียบจนเดาไม่ออกว่าคนตรงหน้ากำลังคิดอะไร เราจ้องตากันนิ่งๆ ในความเงียบ จนกระทั่งเกล้าขยับปากจะพูด ฉันจึงต้องกลั้นหายใจด้วยความลุ้น

“ไม่ใช่ห้องนี้สินะ”

“…”

“งั้นก็คงห้องนี้” แล้วเกล้าก็เดินผ่านหน้าฉันไปเปิดประตูอีกห้องซึ่งเป็นห้องนอนของฉัน ทิ้งให้ฉันยืนอึ้งกิมกี่อยู่หน้าห้องสะสมของ เอ่อ….ทำไมเขาดูนิ่งจัง แถมมีการเปลี่ยนเรื่องไปเฉยๆ ด้วยนะ ฉันที่เจอแต่ปฏิกิริยาของคนรอบข้างที่มีต่อโรคนี้ในด้านลบมาตลอดถึงกับไปไม่เป็นเลย นี่ควรต้องทำตัวยังไงอ่ะ ใครรู้วานไลน์มาบอกด้วย -_-;;

“เธอมัวยืนทำอะไรอยู่ มานี่ดิ”

ฉันเดินงงๆ เข้าไปตามเสียงเรียกของเกล้า และยืนอยู่กลางห้องอย่างเงอะงะปล่อยให้เขาเดินลอยชายราวกับตัวเองเป็นเจ้าของห้องต่อไป ไม่รู้ทำไมฉันถึงทำตัวไม่ถูกทั้งที่มันเป็นห้องของตัวเองแท้ๆ บางทีอาจเพราะว่าหมอนี่คือผู้ชายคนแรกนอกจากพ่อที่ได้ย่างกรายเข้ามาในห้องนี้ และสอง…ปฏิกิริยาที่เหนือความคาดหมายของเกล้าต่อห้องนั้น ทำให้ฉันค่อนข้างสับสนอยู่ไม่น้อย

เขาไม่ติดใจสงสัยอะไรสักนิดเลยเหรอ เดาทางไม่ถูกแฮะ

“กล่องทำแผลอยู่ไหน” เมื่อเสียงทุ้มเอ่ยถามเสียงห้วน ฉันจึงชี้ไปยังสิ่งที่เขาต้องการอย่างว่องไวราวกับร่างกายมีปฏิกิริยาตอบสนองเองอัตโนมัติ เกล้าเดินไปหยิบของโดยมีฉันมองตามไม่ห่าง เขาถือมันมาแล้วหยุดตรงหน้าฉันก่อนจะ พยักพเยิดส่งสัญญาณให้ไปนั่งที่โซฟามุมห้อง

แล้วฉันก็นั่งลงอย่างกับสุนัขที่แสนเชื่องเพราะยังคงมึนงงกับท่าทีของเขาหลังจากที่เห็นสภาพห้องนั้น คิดในแง่ดี คนรู้จักโรคของฉันน้อยมาก เพราะมันเพิ่งได้รับการวิจัยเมื่อสามสี่ปีที่แล้วเอง หมอนี่คงไม่รู้ว่าฉันเป็นโรคหรอกมั้ง อาจคิดแค่ว่าฉันสะสมสิ่งของมากไปเท่านั้นเอง

“แสบแป๊บเดียว เดี๋ยวก็หาย” เกล้าปลอบอย่างกับฉันเป็นเด็ก ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพื่อทำแผลที่ศีรษะให้ สำลีที่เจือกลิ่นแอลกอฮอล์ไม่ได้ทำให้อาการตื่นเต้นลดน้อยลงไปเลยเมื่อใบหน้าของพวกเราห่างกันไม่กี่เซ็นต์ ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาเป่ารดหน้าจนฉันได้แต่กลั้นหายใจและหลับตาปี๋ด้วยความเขิน

ถ้าอยู่แบบนี้นานๆ ฉันมีสิทธิ์ขาดอากาศหายใจตายได้เลยนะ ซึ่งฆาตกรก็คือคนที่กำลังเป่าแผลให้อยู่นี่ไง โอ๊ย!!

แต่จะมัวมาเพ้อไม่ได้ สิ่งที่ฉันอยากรู้คือความคิดของเกล้าหลังจากที่เจอห้องนั้นต่างหาก!

พอคิดได้ดังนั้นฉันจึงลืมตาขึ้นมา แม้จะแอบตกใจที่ใบหน้าเนียนใสเข้ามาใกล้กว่าที่คิด แต่ความอยากรู้อยากเห็นที่มีมากกว่าก็ทำให้ฉันสามารถละเลยความเขินอายตรงนี้ไปได้

“(‘ ‘)” จ้องแล้ว

“…” (กำลังตั้งใจทำแผล)

“(‘ ‘)” จ้องอีก

“-_-;;”

“(‘ ‘)” จ้องเข้าไปให้ทะลุถึงเสื้อผ้า //ผิดๆ

จนกระทั่งเกล้าอดรนทนไม่ไหวต่อสายตาอันร้อนแรง (?) ของฉัน และพอดีกับที่เขาทำแผลตรงหัวเสร็จแล้ว ร่างสูงจึงถอยออกห่างและถามอย่างตรงไปตรงมา “มีอะไรจะพูดรึเปล่า”

“นายเข้าไปในห้องนั้นแล้วไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ”

“แล้วฉันต้องรู้สึกอะไรด้วยรึไง” เขาถามกลับพลางขมวดคิ้ว

“เอ่อ…นายคิดว่าฉันสะสมของมากไปรึเปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไรแปลกๆ เลยนะ ก็แค่สะสมของเอง เหมือนสะสมหนังสือไง งานอดิเรกน่ะ” บางทีฉันก็คิดว่าตัวเองพูดมากเกินความจำเป็น -_-;;

คนตรงหน้าทอดมองฉันอย่างเงียบงันอยู่นาน ก่อนที่จะพูดออกมาในที่สุด

“แค่โรคชอบสะสมสิ่งของ ไม่เห็นต้องพยายามกลบเกลื่อนขนาดนั้นเลย”

“ฮะ…!?!”

“เป็นก็บอกว่าเป็นแค่นั้นเอง ไม่น่าจะมีอะไรยาก” นัยน์ตาสีดำสนิทของเกล้าเป็นประกายที่…เดี๋ยวนะ ทำไมรู้สึกว่าเขากำลังตื่นเต้น? ตื่นเต้นเนี่ยนะ?

“ฉันศึกษาโรคนี้มาสักพักแล้ว รู้สึกว่าเจ๋งดี”

“…” ฉันเบิกตาโตด้วยความตกใจกับคำตอบที่ได้รับ ไม่ใช่แค่เกล้ารู้จัก แต่เขาไม่มีท่าทีรังเกียจอะไรด้วย! เกินความคาดหมายไปไกลเลยอ่ะ ในความคิดของฉันมีอยู่แค่สองทางเอง คือไม่เขาหลีกหนีฉัน…ก็มีท่าทีเฉยๆ แบบโนสนโนแคร์

แต่หมอนี่ดันชมว่าเจ๋งเนี่ยนะ อะเมซิ่งมาก!

“ทำไมนายถึงสนใจโรคนี้อ่ะ”

“แค่คิดว่าการที่คนๆ หนึ่งผูกพันกับของมากมายได้ขนาดนี้…น่านับถือดีนะ” เกล้าพูดค้างไว้แค่นั้นก่อนจะปิดปากเงียบแล้วก้มลงไปทำแผลตรงเข่าให้ เอ้า แล้วนายจะพูดแบบกั๊กๆ ให้ฉันถามต่อทำไมเนี่ย

แต่สุดท้ายฉันก็ถามต่ออยู่ดี “ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ”

“ไม่มีอะไรมากหรอก” เกล้าตอบเสียงนิ่งราวกับหมอนี่เป็นน้ำแข็งพูดได้ ชักจะหงุดหงิดแล้วนะ ถามคำตอบคำแบบนี้เนี่ย เดี๋ยวปั๊ดจับไสราดน้ำแดงนมข้นเป็นน้ำแข็งไสกินซะเลย!

แต่เอาเถอะ คาดคั้นไปก็เท่านั้น แค่เขาไม่ได้มีท่าทีแย่ๆ เหมือนที่ฉันนึกกลัวไว้ล่วงหน้าก็ดีมากแล้ว

ไม่สิ…อันที่จริงฉันรู้สึกดีสุดๆ ไปเลยล่ะ

“เสร็จแล้ว พยายามอย่าให้แผลโดนน้ำ” เกล้าพูดแล้วยืนเต็มความสูงเมื่อทำแผลที่เข่าจนเสร็จ

“ขอบคุณนะ”

“อ่าฮะ” เขาตอบกลับมาด้วยท่าทีสบายๆ

“ว่าแต่…นายบุกมาหาถึงบ้านทำไม คงไม่ได้แค่เพื่อบอกว่านายจะเป็นคนประกันความรักให้ฉันหรอกนะ”

“ถ้าแค่นั้นฝากเพลินมาบอกก็ได้” นัยน์ตาคมกริบสบตาฉันนิ่ง “ฉันจะมาตกลงกับเธอว่าเธอจะออกแบบประกันความรักยังไง”

“หมายความว่าไง”

“การประกันความรักคือการส่งคนมาดามใจ มันไม่เหมือนประกันรถที่ส่งรถเข้าอู่ได้” อีกฝ่ายพูดไปด้วยในขณะที่กำลังเดินไปเก็บกล่องปฐมพยาบาลให้ฉันซะเรียบร้อย “แต่ในเมื่อส่งเธอไปซ่อมที่อู่ไม่ได้ เธอก็สามารถออกแบบเองได้ว่าต้องการการดามใจแบบไหน”

“ทำไมโยงมาเรื่องส่งฉันเข้าอู่ได้เนี่ย” ความคิดหมอนี่ช่างยากแท้หยั่งถึงจริงๆ ฉันได้แต่กุมขมับ พยายามทำความเข้าใจประโยคก่อนหน้าแล้วลองถามออกมา “อย่างเช่นถ้าให้นายห้อยหัวตีลังการ้องเพลงให้ฉันฟังอะไรอย่างนี้ก็ได้เหรอ”

“มันก็ต้องอยู่ในขอบเขตที่ฉันทำได้ด้วย”

“อ๋อ”

ฉันนิ่งคิด ชีวิตอันเรียบง่ายของฉันที่วันๆ อยู่กับแต่การคิดถึงสิ่งของสุดรักสุดหวง แค่นั้นฉันก็ฮีลตัวเองโดยไม่ต้องมีใครมาช่วยเลยยังได้ ถึงแม้เขาจะไม่มีปัญหาเรื่องโรคของฉัน แต่จะให้เข้ามาวนเวียนในชีวิตอันแสนสงบสุขของฉันเหรอ…

อย่าดีกว่า

“ไม่เป็นไร ฉันดีขึ้นเองได้”

“บอกไว้ก่อนเลยว่าฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อฟังคำปฏิเสธ” เกล้าทำเสียงแข็งจ้องหน้าฉัน เออ ไอ้บ้าอำนาจ ไอ้ญาติฮิตเลอร์!

ครืด… ครืด…

แต่ในขณะที่กำลังจะเถียงออกไป โทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายก็สั่นเตือนว่ามีสายเข้า เมื่อหยิบขึ้นมาก็พบว่าคนที่โทรมาคือพ่อสุดที่รักของฉันนั่นเอง

“งั้นฉันลงไปรอข้างล่าง เธอคุยเสร็จแล้วค่อยไปตกลงกันต่อ”

“จริงๆ นายกลับบ้านไปเลยก็ได้นะ”

ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรฉัน เขาเพียงแค่เดินไปเปิดประตูเงียบๆ เงียบจนฉันคิดว่าจะยอมทำตามคำขอ…

ทว่า…

“เจอกันข้างล่าง”

“เดี๋ยว…!”

ปัง

มาอีหรอบนี้จนได้ ให้ตาย!

เออดี! รอจนรากงอกไปเลยย่ะ ฉันจะไม่ลงไปข้างล่างและล็อกประตูขังตัวเองไว้ในนี้ทั้งวันเลยคอยดู!

ฉันว่าตอนนี้กดรับสายก่อนที่พ่อจะวางไปดีกว่า รายนี้ยิ่งไม่ค่อยว่างอยู่ด้วย “พ่อคะ”

[ลูกร้ากก โทรมามีอะไรรึเปล่าจ๊ะ] เสียงอันแสนออดอ้อนดังมาตามสายจนฉันถึงกับยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้าแสนใจดีของพ่อ

“พ่อไม่ต้องมาทำเสียงหวานใส่เลยนะ หนูโทรไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ป่านนี้ทำไมเพิ่งโทรกลับคะ”

[ก็พ่อเพิ่งได้หยุดนี่ลูก] พ่อบ่นงุ้งงิ้งราวกับลูกแกะน้อยๆ กำลังสวดมนต์อ้อนวอนต่อหมาป่าซึ่งในที่นี้ก็คือฉัน [ว่าไงลูกสาว มีอะไรเอ่ยย]

ฉันถอนหายใจยาวพลางนึกถึงเรื่องที่จะคุยกับพ่อเมื่ออาทิตย์ก่อน มันเป็นตอนที่เพิ่งเลิกกับแฟนจอมห่วยแตกนั่นน่ะ ในตอนนั้นฉันรู้สึกเคว้งคว้างและสับสนมาก ในหัวเอาแต่โทษโรคที่ตัวเองเป็นจนพาลรู้สึกอยากหายจากโรคนี้ ฉันจำได้ขึ้นใจว่าพ่อเคยเล่าให้ฟังตอนเด็กๆ ว่าย่าเองก็เคยเป็นโรคนี้เหมือนกัน แต่น่าเสียดายที่ตอนพ่อเล่าฉันไม่ได้ตั้งใจฟังเท่าไหร่นักเพราะฉันยังไม่เป็นไง เลยไม่ได้รู้สึกถึงความสำคัญอะไร

เอาตรงๆ มั้ย ถึงจะเป็นโรคนี้แล้วฉันก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าควรจะต้องหายอ่ะ ฉันยังสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติแม้จะตะกุกตะกักเล็กน้อย และไม่เคยเห็นผลกระทบเลยจนกระทั่งเลิกกับแฟน ซึ่งตอนแรกคิดว่าอยากหายเพราะต้องการเป็นที่ยอมรับนะ แต่ตอนนี้ไม่แล้วล่ะ อยากหายเพื่อตัวเองมากกว่าค่ะ -.,-

ฉันไปอ่านผลกระทบอย่างรุนแรงจากโรคชอบสะสมฯ มาแล้ว น่ากลัวชะมัด…ทั้งของหล่นลงมาทับ ไหนจะเชื้อโรคจากของที่กองสุมๆ กัน แถมบางทีอาจจะมีงูเข้ามาอยู่ในบรรดาสิ่งของแสนรักอีกด้วย!

องศาจะไม่ทน!

แต่ติดอยู่อย่างเดียวจริงๆ ถึงแม้ฉันอยากจะหาย สุดท้ายพอเห็นของก็อดเก็บกลับบ้านไม่ได้ทุกที -_-;;

ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ เอาเป็นว่าเพราะฉันอยากรู้ว่าย่าหายยังไงเลยตัดสินใจโทรไปถามพ่อที่รู้เรื่องนี้ดีที่สุดไง “หนูอยากรู้ว่าย่าหายจากโรคที่หนูเป็นยังไงคะ”

[ทำไมเพิ่งนึกอยากหายขึ้นมาล่ะ]

ใช่ ที่บอกว่าพ่อเคยเล่าเรื่องย่าให้ฉันฟังตอนเด็กๆ พ่อเล่าแค่ว่าย่าเป็นโรคและอาการเป็นยังไง ส่วนเรื่องการหายจากโรคนั้น ฉันมัวแต่ห่วงไปเล่นกับเพื่อนไง เลยบอกพ่อว่าค่อยเล่าและลืมจนกระทั่งต้องการอยากจะหายจริงๆ นี่แหละ อ๊าก รู้สึกพลาด!

“มันมีอะไรหลายๆ อย่างทำให้เริ่มอยากหาย ไว้ค่อยเล่ารายละเอียดทีหลังนะพ่อ” ฉันถอนหายใจ “แล้วตกลงย่าหายได้ยังไงคะ”

สิ้นคำถาม ปลายสายเงียบไปชั่วอึดใจจนกระทั่งพ่อเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

[สร้อย…ย่าของลูกหายได้ด้วยสร้อย]

“สร้อย? สร้อยอะไรคะ”

[สร้อยนี้มีอยู่สองชิ้น อันหนึ่งเป็นรูปเด็กผู้หญิงซึ่งพ่อให้ลูกเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อประมาณสี่ปีที่แล้ว]

“สร้อยเส้นนี้อ่ะนะ!?!”

ฉันอุทานกับตัวเอง ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจพลางหยิบสร้อยที่สวมอยู่ขึ้นมาดู…

สร้อยที่ว่าคือสร้อยเชือกสีดำที่ค่อนข้างเก่า และมีจี้ไม้รูปเด็กผู้หญิงใส่กระโปรงสีสันสดใส แต่ส่วนที่น่าแปลกคือ ตรงกลางลำตัวของเด็กผู้หญิงผมเปียคนนี้ ‘เป็นรูโบ๋’ รูที่ขนาดใหญ่เบิ้มอย่างกับโดนอุกกาบาตตกใส่

มันประหลาดมากจนฉันงงว่าย่าเอามาจากไหน ลัทธิวูดูอะไรสักอย่างรึเปล่า -_-

แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็อดตื่นเต้นไม่ได้ว่าสิ่งที่ทำให้หายจากโรค…มันอยู่กับตัวฉันมาตลอด!!

พีคไปอีก!

[ยังเก็บไว้อยู่ใช่มั้ย สร้อยรูปเด็กผู้หญิง]

“ใส่ไว้อยู่เลยค่ะ เห็นพ่อบอกว่าเป็นของสำคัญของย่า แต่หนูไม่คิดว่ามันจะช่วยให้ท่านหายจากโรคได้ด้วย”

[ตอนนั้นลูกยังไม่ได้เป็นโรค พ่อเลยไม่ได้เล่า ขี้เกียจ]

“แล้วพอเป็นทำไมไม่เล่าล่ะพ่อ” ฉันอ้าปากค้าง

[ลูกเพิ่งเป็นตอนอยู่ม.ห้านี่เนอะ อืม…] พ่อพยายามทบทวนความจำ ท่านเงียบไปนานมากเหมือนกำลังระลึกชาติจนฉันแทบจะหลับ [นั่นสิ แล้วทำไมพ่อไม่บอกอ่ะ สงสัยลืม ฮ่าๆๆ]

“เรื่องสำคัญขนาดนี้ลืมได้ยังไงคะ -_-;;”

[ก็ลูกดูมีความสุขดีเวลาอยู่กับสิ่งของพวกนั้น พ่อเลยคิดว่าไม่จำเป็นจะต้องหาย ตราบใดที่มันยังไม่ส่งผลร้ายต่อลูก]

“…” ฉันนิ่งเงียบเพราะความซึ้งที่พ่อมอบให้ ความรักบริสุทธิ์ที่รักฉันได้อย่างไม่มีเงื่อนไข…

แต่ว่า…ก่อนจะร้องไห้และไม่เป็นอันถามคำถามที่สงสัยต่อ ฉันควรจะวกเข้าเรื่องเดิม

“สร้อยอีกอันนี่คืออะไรคะ”

[สร้อยรูปหัวใจคริสตัลสีทับทิม…] พ่อหัวเราะแฮ่ๆ มาตามสายเมื่อพบถึงความเบ๊อะของตัวเอง [พอดีพ่อเพิ่งหาเจอเลยไม่ได้ให้ไปพร้อมกัน]

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูค่อยไปเอา แล้วสร้อยมันช่วยให้หายได้ไงพ่อ”

[ไม่รู้ ย่าตายก่อนพ่อจะทันได้ถาม]

“พ่อคะ!” เจอคำตอบนี้ไปนี่อยากจะซื้อชุดหมูชาบูมาขอพรศาลพระภูมิที่บ้านให้ช่วยลดความกำปั้นทุบดินของพ่อลงบ้าง เล่นตอบซะฉันไปไม่เป็นเลย (พ่อกับแกก็นิสัยเหมือนกันแหละ =_=)

[เอ้า ก็ใครจะไปรู้ว่าลูกจะเป็นเหมือนย่ากันเล่า ถ้ารู้ก่อน พ่อคงให้ย่าบันทึกเป็นไดอารี่ไว้เลยแหละ]

“โห ไม่เห็นต้องประชดขนาดนั้นเลยอ่ะ” ฉันส่ายหัวยิ้มๆ คิดถึงพ่อจัง พวกเราไม่เจอกันมาเกือบเดือนแล้วนะเนี่ย พ่อเองก็ยุ่งๆ กับงานในขณะที่ฉันวุ่นวายกับการเรียน “ตอนนี้สร้อยรูปหัวใจอยู่ที่บ้านพ่อใช่มั้ยคะ”

[…]

ปลายสายเงียบไปนานมากจนฉันนึกว่าสายหลุด แต่เมื่อมองหน้าจอ เวลาในการสนทนาก็ยังคงเดินอยู่ เอ้า! พ่อหลับในรึไงเนี่ย

“พ่อ” ฉันลองส่งเสียงเรียกออกไป เสียงจากปลายสายที่คลับคล้ายคลับคลาว่าสะดุ้งเฮือกทำให้ฉันเริ่มสงสัย ปกติพ่อจะเงียบไปเวลาท่านมีอะไรปิดบัง เพราะเป็นการหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าที่ดีที่สุด

ตอนนี้ฉันมั่นใจแล้วว่าพ่อมีบางอย่างที่ไม่อยากให้ฉันรู้ ดังนั้น…ต้องคาดคั้น!

“พ่อมีอะไรจะเล่าให้หนูฟังรึเปล่าคะ”

[อะ…องศา พ่อขอโทษ…]

พ่อส่งเสียงสั่นๆ มาอย่างกับเด็กที่ถูกจับได้ว่าแอบกินลูกกวาดก่อนนอน อาการของพ่อทำให้ฉันใจเต้นด้วยความลุ้นในสิ่งที่ท่านจะพูดออกมา ขอโทษนำมาก่อน สิ่งที่ตามมาดูยังไงๆ ก็ไม่น่าเป็นเรื่องดีเลย…

[สร้อย…]

“…”

[สร้อยหายไปแล้วองศา]

“พ่อ!!”

หลังจากพ่อบอกว่าสิ่งที่จะช่วยทำให้ฉันดีขึ้นมันหายไป อาการเจ็บปวดจากบาดแผลทั้งหลายลอยลิ่วปลิวไปตามลมทันที เหลือเพียงแต่ความร้อนรนและหงุดหงิดที่กว่าจะรู้ตัว…ของสิ่งนั้นก็หายไปแล้ว ดังนั้นฉันจึงรีบเปลี่ยนชุดและเดินลงมาข้างล่างอย่างว่องไว แม้ว่าจะเจ็บแต่มันถือเป็นเรื่องเล็กน้อยเมื่อต้องตามหาของ ปกติของที่สะสมไว้หายไปฉันก็แทบพลิกแผ่นดินหาอยู่แล้ว นี่เล่นเป็นของที่ทำให้หายดีได้ ต่อให้ขาขาดก็จะคลานไปค่ะ!

เมื่อมาถึงข้างล่าง เท้าอีตาเกล้าที่ส่ายดุ๊กดิ๊กเซย์ฮัลโหลทำให้ฉันแทบหัวทิ่มขอบบันได ในขณะที่เจ้าของมันกลับนอนไขว้ขาเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟากลางบ้านอย่างสบายอารมณ์ ผู้ชายคนนี้นี่มันคนจริงเหลือเกิน บอกจะรอก็รอ เฮ้อ…

“ฉันมีธุระต้องทำ นายกลับไปได้แล้ว” ฉันทักเกล้าและชี้ไปยังประตูบ้านเพื่อสื่อว่ามาทางไหนก็ให้กลับไปทางนั้น แล้วคิดต่อว่าควรต้องแปะยันต์ไว้หน้าบ้าน มันจะได้เข้ามาไม่ได้ (เขาไม่ใช่ผีนะเธอ -_-)

เมื่อเห็นว่าอีตาหัวดำทำเป็นไม่สนใจ ฉันเลยจิกหัวเขาขึ้นมา เอ่อ…ล้อเล่น จริงๆ ก็แค่ดึงแขนให้ลุกขึ้นนั่งเท่านั้นเอง นั่นแหละ! ฉันดึงเขาให้ลุกขึ้นก่อนจะจัดการกวาดสัมภาระทุกอย่างของตัวเองลงกระเป๋าสะพาย ท่ามกลางสายตางุนงงของผู้ชายตัวโตบนโซฟา

“นั่งนิ่งอะไรอยู่ล่ะ รีบๆ ลุกเลย ฉันต้องออกไปข้างนอกแล้ว” ฉันหันไปเร่งเกล้าให้รีบไถบั้นท้ายออกจากบ้านนี้เสียที จะมานอนขึ้นอืดเป็นศพไร้ญาติที่นี่ไม่ได้!

“เธอจะไปไหน” เกล้าเอ่ยขึ้นหลังจากที่นั่งทำหน้าอึนเกะกะลูกตาฉันอยู่นาน

“ตามหาของ”

           “ไปยังไง”

           “นั่งรถเมล์ เอ๊ะ! แล้วนายจะมาถามให้มากความทำไม ฉันรีบ”

           “เดี๋ยวฉันพาไป สภาพแบบนี้เธอไม่น่าจะไปไหนได้ไกล”

เกล้าลุกขึ้นยืนเต็มความสูง บิดขี้เกียจไปมาเล็กน้อยอย่างสบายใจเฉิบ

“อีกอย่าง…ฉันมีเรื่องต้องตกลงกับเธอ”

<<< Talk >>>

สวัสดีค่า JOlly’ M (จอลลี่เอ็ม) นะคะ หรือจะเรียกว่า ‘จ๋อม’ ก็ได้ จะจอลล่งจอลลี่อะไรก็ตามสบาย เพราะเขินจนชินแล้ว 5555

ก่อนอื่นเลยต้องบอกว่าดีใจมากที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโครงการนักเขียนหน้าใสปี 9 นี้นะคะ ดังนั้นจึงต้องขอบคุณกันรัวๆ เลยค่ะ ตั้งแต่กรรมการที่เข้ามาอ่านและส่งคอมเมนต์ให้ ฮือ! ขอบคุณพ่อ แม่ พี่น้อง ญาติโกโหติกาทั้งหลายที่คอยเป็นกำลังใจและแรงผลักดันมาตลอด ขอบคุณการสนับสนุนอย่างอบอุ่นจากเหล่าเพื่อนฝูงจอมเกรียนทุกคน ขอบคุณพี่ๆ ทั้งหลายที่คอยให้คำแนะนำและเมาท์กันในยามขาดแคลนสีสันในชีวิต

ส่วนที่จะขาดไม่ได้เลย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน เม้นต์ และโหวตให้ค่ะ ซึ้งใจมากจริงๆ

ดังนั้นขอฝากเกล้ากับองศาไว้ด้วยน้า <3

แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ จุ๊บบ

ป.ล. 1 สืบเนื่องจากตอนที่แล้ว ตรง Footnote ด้านล่าง โรคย้ำคิดย้ำทำที่ว่านั้น คือ OCD นะคะ ไม่ใช่ OSD เราพิมพ์ผิด ฮืออ! ขออภัยในความผิดพลาดด้วยค่ะ T_T

ป.ล. 2 ติชมได้ตามอัธยาศัย ไม่กัดฮับ -.,-