Dek-D Writer Contest # 14 : ประกวดตัวละครผี หลอนชวนขนหัวลุก

เพียงแค่ย่างก้าวเข้ามาในห้องนี้ ฉันก็สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกชวนน่าขนลุก กลิ่นสาบที่ชวนขยะแขยงได้ตลบอบอวลไปทั่วห้อง  ภายในห้องนี้มืดมาก มีเพียงไฟสลัวๆที่ถูกจุดโดยตะเกียงเท่านั้น  ขณะที่ฉันกำลังคิดหาสาเหตุที่เข้ามาในห้องนี้  แต่จู่ๆก็มีเสียงอันยะเยือกเข้ามาใกล้หู  

"ยินดีต้อนรับ คุณราตรี อภิวันณกุล เข้าสู่ห้องมรณะ"

เสียงนั้นทำให้สะดุ้ง เธอเป็นผู้หญิงใส่ผ้าคลุมทั้งตัว อายุราวๆสามสิบต้นๆ เพราะเสียงของเธอยังไม่แหบแห้งมากนัก เธอเข้ามานั่งข้างหน้าฉัน ฉันพยายามขยับตัว แต่ร่างกายไม่ไปตามใจสั่ง

"อย่าฝืนไปหน่อยเลยคุณราตรี ยังไงฉันก็วางอาคมไม่ให้คุณหนีออกจากห้องได้หรอก"

เธอเป็นใครกันแน่นะ!! ทำไมเธอถึงได้รู้ใจฉ้น และรู้จักชื่อฉันด้วย ไม่นะ หรือว่าเธอจะ..

"พ่อแม่คุณส่งคุณมาล้างแค้นที่พ่อแม่คุณได้ทำกับฉันไว้ พ่อแม่คุณเขาฆ่าฉัน  ฮากกกกกกกกก!!!"

 ตอนนี้หน้าของเธอมีหนอนไชทั่วตัว เลือดสีสดๆไหลมาตามตัวเธอ พร้อมกับฟันแหลม ตาโตมากขึ้น หลังจากนั้น เธอก็ฉีกเนื้อฉันเป็นชิ้นเละๆ เลือดกระจายเต็มห้อง ภาพสุดท้ายที่ฉันได้เห็นคือ หน้าของเธอเป็นแผลเหวอะ พร้อมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้

"แหม ตายง่ายจังเลย คราวหลังต้องปลอมเป็นสาวสวยซะแล้วสิ"

เพียงแค่ย่างก้าวเข้ามาในห้องนี้ ฉันก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง...ความจริงแล้วตั้งแต่ก่อนหน้านี้ ตรงบันไดไม้เก่าๆที่เดินขึ้นมา มันเป็นความรู้สึกเหมือนใครบางคนกำลังจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลา มันทั้งน่ากลัวและน่าขนลุก ยิ่งเดินถอไฟฉายแบบนี้ด้วยยิ่งเข้าไปกันใหญ่


ในห้องที่ฉันได้ก้าวเข้ามานี้ เป็นห้องเก่าๆ จากสภาพการตกแต่งห้องแล้ว ฉันเดาได้ไม่อยากเลยว่าเจ้าของคงเป็นผู้หญิง เพราะมันเต็มไปด้วยตุ๊กตามากมายหลายแบบที่วางรอบห้อง แต่ละตัวมีสภาพดูไม่ได้    เอาอีกแล้ว.....ความรู้สึกเหมือนมีใครกำลังมองเราอยู่แถมไม่ใช่คนเดียว มันเหมือนกับว่าตุ๊กตาพวกนี้กำลังมองเราอยู่!



ฉันรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังสั่น แล้วอะไรบางอย่างก็หล่นตุบผ่านหน้าฉันลงมา!  หัวตุ๊กตาเด็กต่างชาติผมทองกองอยู่ตรงหน้าฉัน มันจะมาได้ยังไงกัน! ที่นี่ไม่มีคนอยู่มาสิบปี! ตัวฉันก็เข้ามาคนเดียวด้วย!  แถมมันยัง...หัวมันยังหล่นมาตรงๆ ถ้ามีใครโยนมันก็ไม่ควรจะหล่นลงมาสิ...


       

           สัญชาตญาณบอกให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนเพดาน ฉันค่อยๆส่องไฟฉายขึ้นไป...





'...ไม่มีอะไร...' ด้านบนเป็นเพียงเพดานไม้เปล่าๆ ฉันถอดหายใจโล่งอก ก่อนจะก้มหน้าลงมา...




สิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้คือเสียงกรีดร้องของตัวเองกับภาพของตุ๊กตาไร้หัวในอ้อมแขนของเธอ....

เพียงแค่ย่างก้าวเข้ามาในห้อง ฉันก็สัมผัสได้ถึงความกดดันจากห้องนี้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่รู้สึกแบบนี้ แต่เมื่อครั้งที่แล้วแรงกดดันก็ไม่มากมายถึงเพียงนี้ ฉันมองไปรอบห้องเพื่อหาแหล่งที่มาสักพักก่อนจะแหงนขึ้นไปบนเพดานห้อง และ...พระเจ้า! นั่นมันตัวอะไรเนี่ย ร่างซีดๆของใครบางคนกำลังมองฉันอยู่ ดวงตาสีแดงจ้องมาราวกับจะให้ฉันตายเสียเลย

" เธอเป็นใคร " เสียงสั่นๆเอยถามร่างซีดๆที่ทิ้งตัวลงบนพื้น ร่างนั้นพยายามคลานเข้าใกล้เจ้าของเสียงนั้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ

" ... " ไร้เสียงตอบรับจากร่างซีดๆ แต่เป็นมือที่สูบผอมไร้เลือดยื่นมาจับขาของเด็กสาวแทน

" ม่ะ...ไม่นะ ฉันกลัว " เด็กสาวพยายามดึงขาของตนออกจากมือสูบผอมนั้น

ตึ่ง!

เสียงหนักๆกระทบลงบนพื้นห้อง ร่างไร้วิญญาณของเด็กสาวนอนลงบนพื้นที่ชุ่มไปด้วยสีแดงสด เลือด! เลือดสดๆไหลออกมาจากร่างของเด็กสาว ร่างซีดๆค่อยๆคลานเข้าไปหาร่างเด็กสาวอย่างใจเย็น และฉีกร่างของเด็กสาวออกเป็นส่วนๆ นำไปเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าที่ใส่ร่างไร้วิญญาณมากมายที่ถูกแยกส่วนแล้ว จากนั้นร่างซีดๆนั้นก็เลือนหายไป

แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 4 ตุลาคม 2555 / 18:56

     เพียงแค่ย่างก้าวเข้ามาในห้องนี้ ฉันก็สัมผัสได้ถึง มวลสารบางอย่าง และอากาศที่เย็นเฉียบ .. ดวงไฟ สีส้มอ่อนๆ สลัวๆราวกับใกล้จะดับ และหน้าต่างบานเล็กๆที่มีแสงจันทร์ลอดเข้ามา มันทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นทุกที มีเสียงหมาหอน ดังมาจากบริเวณด้านนอก ...  ทันใดนั้น แสงไฟก็ดับลง ..และจู่ๆ ในความมืดที่มีเพียงแสงจากดวงจันทร์นั้น ...ก็มีเสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น  

          " ฮิ ฮิ ฮิ ฮิ มาอยู่ด้วยกันมั้ย ...? " 

  " สะ ... เสียงนั้นมาจากไหน  นั่นใครน่ะ !! " ฉันตะโกนถาม .
 
ทันใดนั้น  เพล้ง !! มีเสียงแก้วแตกดังมาจากมุมห้อง ทันใดนั้นฉันเห็น มีบางสิ่งเคลื่อนไหวภายในความมืด ...   

          " ฮิ ฮิ ฮิ ฮิ... มาอยู่ด้วยกันนะ ..''     

หลังจากเสียงนั้นหายไป ... ก็มีเสียงของตู้ที่ตั้งอยู่มุมห้อง เปิดออกอย่างช้า ๆ ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด ........ และในขณะนั้นก็ มีบางสิ่ง ชนฉันจนล้ม . พรึ่บ !! กรี๊ด อะไรมาจับขาฉัน !! ฉันถูกดึงและลากไปอย่างรวดเร็วในความมืด  ฉันพยายามดิ้น ... และส่งเสียงร้อง แต่เกิดอะไรขึ้น ! เสียงฉันไม่ออก รู้สึกตัวอ่อนปวกเปียกทำอะไรไม่ได้   ทันใดนั้นฉันก็ถูกลาก ........ เข้าไปในตู้อย่างรวดเร็ว ! ได้ยินเพียงแค่เสียงของเด็กผู้หญิงที่ก้องอยู่ในหัว   
      
         '' ฮิ ฮิ ฮิ ฮิ ..... มาอยู่ด้วยกันนะ  ''   

   ใครก็ได้ ... ช่วยฉันด้วย...  

เสียงแหบครือดังไล่จากด้านหลัง ผมไม่มีทางหันกลับไปอีกเป็นครั้งที่สองเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าอาจเสียสติกว่าเก่าเป็นแน่ พื้นไม้เก่าส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดทุกย่างก้าว ลมกระซิบหวีดหวิวน่าสะพรึง ความมืดกอบกุมหัวใจกลืนกินทางเดินยาวซึ่งความหวังเดียวของผมคือประตูบานเดียวตรงสุดทาง ผมกระหืดกระหอบ น้ำลายไหลเยิ้มคางแถมฉี่ราดด้วย กระนั้นก็เลือกที่จะหลบหนี 'มัน' อย่างสุดความสามารถ

"Go away"

สิ่งที่เรียกว่า 'ผี' ส่งสัญญาณอีกครั้ง มีทั้งหมด 3 ตัว ตัวหนึ่งไร้แขนและศีษระ อีกตัวหนึ่งไร้ตาข้างขวา ตัวสุดท้ายไร้ท่อนขาและฟัน ฝีเท้าหนักหน่วงจนพื้นสะเทือนใกล้เข้ามา เร่งสัญชาตญาณกลัวตาย หัวใจเต้นแรงดังโครมคราม ผมออกแรงทั้งหมดผลักประตูบานนั้น

แต่... ด้านหลังประตูนี้ เป็นเพียงห้องแช่แข็งที่มีร่างไร้วิญญาณมากมายเรียงรายราวกับหุ่น

เพียงแค่ย่างก้าวเข้ามาในห้องนี้ ผมก็สัมผัสถึงความล้มเหลวอีกครา

เงาของหญิงชราร่างท้วมอัปลักษณ์โอบร่างผมพร้อมเสียงขวานแหวกมวลอากาศ ขณะที่ผมหัวร่ออย่างเสียสติ

แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 4 ตุลาคม 2555 / 20:13

“เพียงแค่ย่างก้าวเข้ามาในห้องนี้ ฉันก็สัมผัสได้ถึงไอหมอกหนาที่เริ่มแผ่เข้าเกาะกุม อากาศโดยรอบเย็นยะเยือก ทว่าฉันกลับรู้สึกร้อนผ่าว จนเหงื่อเม็ดเล็กๆ ไหลซึมบริเวณขมับ ฉันกวาดตามองรอบๆ...มีแต่ความมืดมิดปกคลุมตรงหน้า คล้ายมีเงาอะไรบางอย่างคลืบคลานเข้ามาหา สัญชาตญาณของฉันบอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร
...มันน่ากลัว... สิ่งแรกที่ฉันรู้สึกได้
นัยน์ตาเริ่มปรับสภาพการมองเห็นแล้ว ฉันพยามเพ่งมองมันให้มากขึ้น
...มันเข้ามา...เข้ามา...และเข้ามา....
ภาพขยายชัดเจนขึ้น...ชัดเจนขึ้น
จังหวะหัวใจฉันเต้นลุ้นระทึก...ขณะที่เขม้นมองอย่างจริงจัง
...มันเปลี่ยนจากอิริยาบถเชื่องช้า คลานเข้ามาเร็วขึ้น...เร็วขึ้นไปอีก!
เท้าของฉันขยับถอย...อะไร...มันคือตัวอะไร?!
...มันพุ่งทะยานอย่างรวดเร็ว
ฉันหันหลังเตรียมวิ่งหนี!
ปัง! ปัง! ปัง! ประตูเปิดไม่ออก!!
ฉันกรีดร้อง มันใกล้คว้าตัวได้ทุกวินาทีแล้ว
พ่อ...แม่.... สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ได้โปรด
กรงเล็บเรียวยาวเอื้อมมาไขว่คว้า...
ไม่! ฮืออ...พ่อจ๋า...แม่จ๋า...
จิกความแหลมคมกรีดลงเนื้อ
"กรี๊ดดดด..."
ราวกับถูกฉีกกระชาก!
....
..
.
.
ร่างฉันเหวี่ยงฟาดลงกับพื้น!
....
...
..
.
แน่นิ่ง....เงียบงัน...




# มันคือตัวอะไรเนี่ย 555

เพียงแค่ย่างก้าวเข้ามาในห้องนี้ ผมก็สัมผัสได้ถึง... อึ่ก! ผมขมวดคิ้วมุ่น กลิ่นคาวคละคลุ้งชวนอาเจียนทำให้ผมสำลัก มันคือกลิ่นของเลือดที่ดูสดใหม่... ผมสาดไฟฉายไปทั่วห้องที่ถูกปล่อยทิ้งร้างมานานของบ้านที่ขึ้นชื่อว่าน่ากลัวที่สุดในเมือง หัวใจของผมมันเต้นระทึก... สัญชาตญาณกำลังบอกว่า"รีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า!" แต่ร่างกายผมกลับไม่เป็นดั่งใจเอาซะเลย

พระเจ้าเถอะ... ผมไม่น่ามาเล่นล่าท้าผีบ้านี่ตามคำท้าเพื่อนเลย!

แกรก... แกรก.... ผมได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากประตูที่ผมเปิดทิ้งไว้... ร่างกายของผมแข็งทื่อพร้อมหลังหัวที่ชาวาบขึ้นมา เสียงนั้นดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เหมือนกับว่าใครกำลังคลานขึ้นมา จากห้องที่เคยร้อนกลับกลายเป็นหนาวเยือกจับขั้วหัวใจ... หยุดลงข้างหลังผม ผมกลืนน้ำลายดังอึกก่อนค่อยๆหันหน้าไป

ไม่มีใคร... ผมถอนหายใจโ่ล่งแล้วหันกลับ "เรากลัวจนเพี้ยนแล้วแหง..."

ร่างในชุดขาวเปื้อนเลือดจนเห็นเครื่องในก็พุ่งเข้ามา นัยน์ตาเบิกถลนขาวโพลนพร้อมปากที่ฟันหลุดร่วงกับเลือดที่ท่วมทะลักอย่างน่าสยดสยอง มือที่หนังแห้งติดกระดูกจู่โจมอย่างรวดเร็วจนผมร้องลั่นขึ้นมา ไฟฉายร่วงจากมือที่เย็นเยียบ และเมื่อกะพริบตามองอีกที...... มันก็หายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น





แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 4 ตุลาคม 2555 / 20:28

....เพียงย่างก้าวเข้ามาในห้องนี้ ฉันก็สัมผัสได้ถึง
ความเย็นเชียบที่แล่นขึ้นมาจากปลายเท้า.. ถึงรอบข้างจะมืดไปหมดแต่มันก็ยังพอจะมีแสงลอดเข้ามาพอให้ฉันเห็นภาพเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่บนพื้นนี้.. ทุกย่างก้าวดังสะท้อนก้องไปทั่วห้องโถง

ฉันได้ยินทุกฝีเท้าที่ตัวเองย่ำเดินเข้าไป บรรยากาศของมันน่ากลัวยิ่งกว่าในหนังสยองขวัญที่ฉันเคยดู แว่วนึง ฉันได้ยินเสียงของโซ่ตรวนดังอยู่ในหัว ไม่สิ..เสียงมันมาจากที่ไหนซักแห่งในนี้ 
ฉันส่ายหัวไปมาก่อนจะก้มลงมองทีพื้นเมื่อรู้สึกว่าเตะเข้ากับบางอย่าง...

ฉันกระพริบตาและพยายามจะจ้องมองวัตถุนั้น.. มือของฉันค่อยๆเข้าไปใกล้มัน

!!!!!!

ศีรษะนั่นลืมตาและถลึงตาจ้องมองมาที่ฉัน ผมสีดำสนิทนั่นยาวปรกใบหน้าที่ซีดขาวไร้เลือดฝาด!!
มันค่อยๆยิ้มจนปากที่ถูกเย็บติดกันไว้ฉีกไปถึงใบหูพร้อมกับปล่อยเสียงกรีดร้อง
เสียงอันโหยหวนของปีศาจร้าย..!!!!!!

ฉันล้มลงพร้อมกับร้องลั่นด้วยความตกใจ ร่างกายสั่นกลัว ทว่าไม่สามารถละสายตาไปจากมันได้ ไม่แม้จะสามารถกระพริบตา!!! ฉันพยายามจะขยับตัว พยายามจะถอยหนี เรี่ยวแรงหายไปหมดราวกับว่าถูกมันดูดกลืนเข้าไป.. 

ทันใดนั้น..ทุกอย่างก็มืดลง!!! ฉันพยายามจะร้องขอความช่วยเหลือ น้ำตาเอ่อล้นออกมาอย่างไม่ขาดสาย 

เสียง.. มีบางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ 
ฉันพยายามใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ถอยออกมา.. ทำไมกัน!?ร่างกายของฉันถึงได้หนักอึ้งถึงเพียงนี้

ใบหน้านั้นค่อยๆปรากฏให้ชัดแก่สายตาของฉัน..
ค่อยๆคืบคลานเข้ามาจากความมืด เสียงครางนั่นแสดงออกถึงความเจ็บปวดเกินจะทนไหว..

เมื่อมันเข้ามาประชัด.. ฉันก็ได้พบว่า..


มันคือใบหน้าของตัวฉันเอง!!!!

เพียงแค่ย่างก้าวเข้ามาในห้องนี้ ฉันก็สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกภายในห้อง บรรยากาศภายในห้องโถงใหญ่ของบ้านทรงยุโรปซึ่งถูกทิ้งร้างและปัจจุบันกลายเป็นพิพิธภัณฑ์กลายๆทำให้ฉันรู้สึกขนลุก แสงจากไฟฉายในมือของฉันกวาดส่องไปทั่วบริเวณ ระหว่างที่ฉันกำลังเดินขึ้นบันได ฉันก็พบกับเงาๆหนึ่ง ด้วยความกลัวฉันจึงรีบส่องไฟฉายไปทางเงานั้น แล้วฉันก็เห็นสาวสวยคนนึงในชุดประโปรงยาวกรอมเท้า เอ๊ะ? ทีนี่ไม่มีคนอยู่นี่..

สิ่งที่ฉันได้ยินเพื่อนร่วมห้องคุยกันเริ่มไหลย้อนกลับเข้ามาในหัว“คนที่เข้าไป ไม่เคยได้ออกมา”

ริมฝีปากได้รูปขยับยิ้มหวานให้กับฉันที่ถูกตรึงในยืนนิ่งด้วยความกลัว ดวงตาสีฟ้าจับจ้องมาที่ตาของฉัน

“นี่ ขอตาคู่นั้นของเธอให้ฉันหน่อยสิ...”ทันทีที่เธอพูดจบฉันก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆดวงตาคู่สวยของเธอก็ถลนออกมา ฉันจ้องเบ้าตากลวงโบ๋ที่มีเลือดไหลออกมาอาบใบหน้าสวยที่ค่อยแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าเหวอะหวะของซากศพ! มือที่‘เคย’เรียวสวยที่ปัดป่ายเข้ามาหาฉัน ริมฝีปากที่ฉีกยิ้มเผยยิ้มกว้างน่าสยดสยอง เล็บตามนิ้วเ่ยวย่นที่สัมผัสใบหน้าฉันจิกลึกลงไปหมายจะควักตาของฉันออกมา ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้ฉันร้องครวญครางและนั่น เป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันรู้สึกได้ก่อนโลกจะดับวูบลง

“นี่ยังไม่ใช่ ใครกันนะที่เอาดวงตาของฉันไป”ว่าจบผีสาวก็หายไป ทิ้งไว้เพียงร่างไร้วิญญาณและลูกนัยน์ตาอาบเลือดที่กลิ้งอยู่ที่พื้น....
 
 

   เพียงแค่ย่างก้าวเข้ามาในห้องนี้ ฉันก็สัมผัสได้ถึง ไอเย็นที่ชวนขนลุก Senseที่ฉันมีมันบ่งบอกได้ว่า ในห้องๆนี้ มีสิ่งที่ไม่ควรรู้อยู่
   หยาดเหงื่อไหลรินลงมา อุณภูมิในห้องนี้ยิ่งอยู่นานเท่าไหร่ยิ่งอึดอัด ตอนนี้ฉันมีแรงเหลือพอที่จะเดินไปเปิดประตู แต่ว่า... แสงที่มีเพียงน้อยนิดในห้องๆนี้ตาที่มองสิ่งที่ของได้ไม่เห็นอย่างชัดเจน
   ฉันจึงเอ่ยขึ้นมาว่า..
   "คุณ...ต้องการอะไรจากฉัน..กันแน่"ฉันเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแหบจนตัวเองก็แทบไม่ได้ยิน ในขณะที่กำลังเดินพิงกำแพงรอบๆห้องเพื่อหาบานประตู...จนกระทั่งเจอ
   แต่ดูเหมือนว่า...คุณนั้นยังไม่อยากให้ฉันออกไป
   "คุณต้องการอะไรกันแน่ ฉันพร้อมจะช่วยทุกสิ่ง"ฉันพูด พร้อมกับสีหน้าเกรงกลัวที่มีเพียงน้อยนิด  ที่นี้เป็นโรงพยาบาลร้างที่ติดอันดับสองสถานที่วัดใจ ถึงแม้ไม่ได้มาเพื่อวัดใจ แต่ด้วยความที่อยากรู้ของฉันมันจึงทำให้ขาขยับมาที่นี้...รึเปล่านะ
   'แก...แก หลอกฉัน ฉันไม่เชื่อ!!'เสียงรุดแรงที่ได้ยินก้องอยู่ในห้องนี้ ฉันจึงตอบไปว่า
   "Sense พลังที่ฟ้ามอบให้ฉัน เพื่อช่วนภูติผีให้ไปเกิด ไม่ใช่ใช้ในทางที่ผิด คณก็รู้ไม่ใช้หรอที่คุณไม่ได้ไปเกิดก็เพราะมีเรื่องติดใจอยู่นะ"ฉันพยายามพูดให้ได้คำที่สุด เพราะเรี่ยวแรงมันแทบจะไม่เหลือแล้ว
   'ฉันต้องฆ่าเธอ...เพื่อไปเกิด...จะได้สิ้นสุดแล้ว' "อย่า...ไม่ไม่ อ๊ากกกกกกกกก"เสียงกรีดร้องของฉันดังขึ้นก่อนที่จะไม่รู้สึกตัวอีก ตลอดกาล

แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 5 ตุลาคม 2555 / 20:17

เพียงแค่ย่างก้าวเข้ามาในห้องนี้ ฉันก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแปลกๆ ความรู้สึกไม่ดีเหมือนอยากจะอาเจียนแล่นเข้ามาฉับพลัน แต่นี้มันเป็นแค่ห้องเรียนที่ฉันเข้าเรียนอยู่ประจำ แม้ว่าวันนี้ฉันจะมาเช้ากว่าปกติ จนในห้องเรียนไม่มีใครนอกจากฉัน... ฉันมานั่งที่โต๊ะและฟุบหลับเพื่อรอคนอื่นๆ แต่กลิ่นกลับรุนแรงขึ้น ฉันเดินหาที่มาของกลิ่นอันอบอวนนี้ทั้วห้องแต่ก็หามันไม่เจอสักที

“กลิ่นอะไรกันแน่เนี้ยเหม็นเป็นบ้า! ตัวอะไรมาตายแถวนี้นะ!”

ฉันรู้สึกรำคาญมาก จนสุดท้ายก็เหนื่อยกับการหาที่มาของกลิ่น ที่ไม่รู้ว่ามาจากตรงไหน ฉันกลับมานั่งที่โต๊ะของตัวเองอย่างหัวเสียและฟุบหน้าลงกับโต๊ะตามเดิม แต่ว่า... ก็มีเสียงหนึ่งดังออกมาจากใต้โต๊ะของฉัน

“กลิ่น... ฉันเองละ... คิก..คิก”

เลือดสีแดงไหลออกมาจากโต๊ะพร้อมกับชิ้นส่วนร่างกายมนุษย์ที่ไหลออกมารวมกันที่ละชิ้น ทีละชิ้น

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ใครก็ดะ...อัก!”

ฉันกรี๊ดร้องทั่วห้องแต่ก็แค่นั้นละ... ฉันถูกทำให้เงียบลงโดนการฉีกปากล้างจนหลุดออก และฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย... ตื่นมาอีกทีก็ได้รู้ว่าตัวเองได้ตายไปแล้ว แบบนี้ฉันก็ต้องอยู่ที่ห้องเรียนนี้นะซิ ไม่เอาหรอก!!

“นิ ช่วยมา... ที่ห้องเรียนเป็นคนแรกเพื่อฉันหน่อยนะ”

แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 4 ตุลาคม 2555 / 20:47

เพียงแค่ย่างก้าวเข้ามาในห้องนี้ ฉันก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกประหลาด ฉันรู้สึกว่าขนแขนของตัวเองลุกเพราะความเย็นยะเยือกทั้งๆ ที่อุณหภูมิในห้องก็เป็นปกติ ยิ่งไปกว่านั้นฉันยังได้กลิ่นเหม็นสาบที่โชยมาเข้าจมูกแม้ว่าจะพยายามกลั้นหายใจ กลิ่นนั้นรุนแรงมากจนฉันรู้สึกว่ามันผ่านเข้ามาตามรูขุมขนของฉันได้ ฉันพยายามคลำหาสวิตช์ไฟภายในห้องมืดมิดและกดเปิดมันอย่างรวดเร็ว ทว่าดวงไฟเจ้ากรรมที่เพดานตรงกลางห้องกลับกะพริบติดๆ ดับๆ ราวกับใกล้หมดอายุการใช้งาน แสงสว่างเพียงชั่วพริบตาที่ดับลงซ้ำแล้วซ้ำเล่ายิ่งช่วยเพิ่มความน่าขนลุกให้กับห้องนอนห้องนี้ แม้จะหวาดกลัวแต่ฉันก็พยายามกลั้นใจมองสำรวจไปรอบๆ จนกระทั่งสายตามาหยุดที่ตู้เสื้อผ้าเก่าๆ มีอะไรบางอย่างไหลออกมาจากบานประตูตู้ที่แง้มเปิดเล็กน้อยนั้น ฉันรู้ได้ในทันทีว่ามันคือต้นเหตุของกลิ่นเหม็นที่ชวนให้อยากอ้วกนั่นเอง เลือดสดๆ จำนวนมากไหลออกมาทำให้เกิดแอ่งเลือดขนาดใหญ่แล้วไหลมาตามทางจนถึงปลายเท้าของฉัน ในขณะที่ฉันตัดสินใจหันหลังกลับเพื่อกระชากเปิดประตูห้องนั่นเอง เสียงของหนักตกกระทบพื้นก็ทำให้ฉันสะดุ้ง ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างสัมผัสที่ขาของฉันพร้อมกับที่ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ
"ฉันทำอะไรผิดหรือ ทำไมถึงต้องฆ่าฉันด้วย"

แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 4 ตุลาคม 2555 / 21:00
แก้ไขครั้งที่ 2 เมื่อ 4 ตุลาคม 2555 / 21:12

“เพียงแค่ย่างก้าวเข้ามาในห้องนี้ ฉันก็สัมผัสได้ถึง... ความเย็นยะเยือกที่บาดผิวกาย   " แอ๊ด...." เสียงเปิดประตูเรียกให้ "เจน"หันไปมอง เด็กผู้หญิงตัวเล็กผมสั้นหน้าตาน่ารักคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะเดินไปนั่งนิ่งๆ...นิ่งจนน่ากลัว... เจนจึงได้แต่ยืนรอให้แม่เด็กที่ฝากเธอเลี้ยงลูกเมื่อสักครู่กลับมา   เมื่อผ่านไปครึ่งชั่วโมงเจนก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ภายในห้องน้ำเล็กๆมีผ้าม่านปิดส่วนของห้องอาบน้ำอยู่ เธอยื่นมือไปเปิดผ้าม่านนั้น และสิ่งที่ปรากฏหลังผ้าม่านก็ทำให้เจนตกใจจนแทบสิ้นสติ...ร่างของเด็กผู้หญิงผมสั้นนอนคว่ำหน้า ทั้งร่างชุ่มโชกไปด้วยเลือดสีแดงสด...ร่างกายที่โผล่พ้นเสื้อเต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลจากของมีคม ข้างๆตัวเด็กน้อยมีมีดด้ามหนึ่งตกอยู่  "เห็นแล้วใช่ไหมคะ" เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้เจนรีบหันไปมองอย่างตกใจ  เด็กน้อยที่เคยหน้าตาน่ารักเมื่อครู่ยืนอยู่ตรงประตูร่างกายของเธอมีสภาพเหมือนกับร่างที่นอนกองอยู่ที่พื้นทุกประการ และที่มือของเด็กน้อยถือมีดแบบเดียวกับที่ตกอยู่  "เห็นแล้วใช่ไหมคะ..." เด็กน้อยพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ ทำให้เธอก้าวถอยหลังอย่างหวาดกลัวจนสะดุดเข้ากับร่างเล็กๆด้านหลังทำให้เจนล้มลง "เห็นแล้วใช่ไหมคะ" เด็กน้อยกระชับมีดในมือและเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เจนได้แต่หลับตาอย่างหวาดกลัวไม่รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นรอบกายอีกต่อไป  "กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!" เสียงกรีดร้องของเจนดังขึ้นอย่างผวา...ก่อนจะเงียบลงไป ตลอดกาล....


แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 4 ตุลาคม 2555 / 21:08
แก้ไขครั้งที่ 2 เมื่อ 4 ตุลาคม 2555 / 21:12
แก้ไขครั้งที่ 3 เมื่อ 4 ตุลาคม 2555 / 21:18
แก้ไขครั้งที่ 4 เมื่อ 4 ตุลาคม 2555 / 21:20