ตีกันเป็นเรื่องตลก ตบกันเป็นเรื่องธรรมดา ???

 มันเป็นความจริง
และปัจจุบันเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

ทีวีผิด หรือ ผู้ใหญ่ผิด ?

คำตอบคือผิดด้วยกันทั้งคู่
โทรทัศน์ควรจะจัดเรตให้เหมาะสม
การจัดเรตไม่ใช่แค่การขึ้นหนังสือเตือน หรือเซ็นเซอร์แหลก
หากเป็นการจัดเวลาให้เหมาะสมกับผู้รับชม
รายการที่ไม่เหมาะสมกับเด็กก็ไม่ควรที่จะอยู่ในช่วงที่เวลาเด็กดูได้
การเซ็นเซอร์ก็แทบไม่จำเป็นเลยหากรายงานทั้งหลายจัดเวลาให้ดี
ทว่าในปัจจุบันเซ็นเซอร์เหล้า มีด ปีน ในหนังหลังสองยาม ?
เด็กที่ไหนจะดูได้ ? ถ้าดูได้ปัญหาที่เกิดขึ้นไม่ใช่ที่ทีวีแต่เป็นตัวเด็กกับผู้ปกครองแล้ว !
และการเซ็นเซอร์ก็ไม่ใช่ทำพร่ำเพื่อเช่นเซ็นเซอร์นมชิซูกะ หรือเครื่องในหุ่นในเมก้าเครเวอร์
(ทว่าเพราะช่องนี้มีการเมืองในสถานีเยอะ ทีมเซ็นเซอร์จึงเซ็นแหลกเพื่อไม่ให้โดนลูกหลง)

ผู้ใหญ่เองก็เช่นกัน ถึงแม้สื่อหนึ่งจะปลอดภัย แต่ใช่ว่าทุกสื่อจะปลอดภัยเหมือนกันหมด
ยังไม่รวมถึงสภาพแวดล้อมเพื่อนฝูง ที่อาจจะชักชวนไปในที่ผิดได้ด้วย
ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่ของผู้ใหญ่ ที่จะดูแลเด็กด้วย ไม่ใช่ให้เป็นหน้าที่ของคนอื่น


ทว่า ด้วยนิสัยของมนุษย์ มักจะลากดีเข้าตัวลากชั่วเข้าคนอื่นอยู่แล้ว
จึงมักจะโยนความผิดไปให้ที่อีกฝ่ายโดยไม่ยอมดูตัวเองเลย
สาวกละครหลังข่าวก็มักจะโยนให้ผู้ปกครองผิด แล้วปกป้องละครที่รักของตน
ส่วนผู้ใหญ่เองก็โยนความผิดให้ที่ทีวีหรือละคร แบบไม่ได้ดูเลยว่าตัวเองไม่ได้ดูแลลูกแม้แต่น้อย

...และนอกจากนี้
สิ่งที่เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นอยู่แล้ว แต่น้อยมาก ๆ
ทว่าในยุคปัจจุบันมันอัพโหลดคลิปพวกนี้ได้ง่ายจึงคิดว่ามีเยอะ
อีกทั้งสื่อเองก็โหมกระแสให้ผู้รับสารนึกว่าเกิดเป็นเรื่องปรกติ

ซึ่งตรงจุดนี้จะทำให้เกิดพฤติกรรมเลียนแบบได้ง่าย และอาจจะมีมากขึ้นอีกในอนาคตเพราะสื่อ
(ขนาดพฤติกรรมฆ่าตัวตายเลียนแบบยังมีแล้วนะ แต่ในต่างประเทศ... จำไม่ได้ว่าชื่ออะไรเคสไหน)

สังคมปัจจุบันมันแย่นะ คนส่วนใหญ่ใช้แต่อารมณ์เป็นที่ตั้ง ก็มักจะเกิดเหตุชกตีกันเป็นประจำ

 เห็นด้วยกับ คห.5  :(

 T^T
อย่าเลยเนอะ เราต้องมีความเป็นผู้ใหญ่พอ

คห.3 แล้วใครผลิตสิ่งที่แพร่ภาพบนทีวีล่ะ ก็ผู้ใหญ่เองไม่ใช่หรือ????

เพราะงั้นคนผิดก็คือผู้ใหญ่นั่นแหละ ถ้าเรามองตามประเด็นในกระทู้นี้อะนะ

 โดนค่ะ 

ใช่แล้ว! ถ้าเด็กมองเห็นแต่ด้านที่ไม่ดีแล้วนำมาเป็นตัวอย่างก็เกิดผลเสีย  แต่ถ้านำเสนอในด้านที่ดีให้เด็กดูก็เป็นการสนับสนุนให้เขาเป็นคนดีได้ ผู้ใหญ่นั่นแหละสำคัญที่สุด ที่ต้องคอยดูแลลูกหลานอย่างใกล้ชิด !

 อืม ๆ  

จริงๆแล้วเด็กต้องการคนเพียงแค่คนเดียว ที่เขาไว้ใจที่จะคุยเรื่องทุกอย่างให้ฟังได้ โดยไม่ตัดสินเขา และเก็บความลับหรือเรื่องน่าอายของเขาไว้ได้โดยไม่บอกใคร

หากกลับมาจากโรงเรียนเจอคนๆนั้นรอเขาอยู่ที่บ้าน ทำให้เด็กรู้ว่าเขามีค่าพอที่จะมีคนรออยู่เจอเขา

มีคนที่รับฟังทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาตลอดวันอย่างใจเย็นไม่ว่าเรื่องมันจะงี่เง่าขนาดไหน

พร้อมที่จะเอ่ยชมรูปที่เขาวาดหรือกลอนที่เขาเขียนอย่างเต็มใจแม้ว่ามันจะได้คะแนนแค่ เจ็ดเต็มสิบก็ตาม

กอดเขาที่ร้องไห้กลับมาบ้านเพราะโดนแกล้ง หรือโดนทำโทษโดยไม่ดุด่าหรือตะคอกใส่ จนกว่าเขาจะหมดน้ำตา

ตอบคำถามแปลกๆทุกคำถามที่เขาถาม ตอบไม่ได้ก็บอกเขาตามตรงไม่โกหกหรือตอบปัดๆให้พ้นไป

แนะนำแนวทางที่ถูกต้องในการทำหลายสิ่งหลายอย่างให้เขาถึงมันจะเป็นอย่างเรื่องง่ายๆ อย่างมารยาทในการใช้ช้อนส้อมกินข้าว

ช่วยเขาอย่างตั้งใจให้เขาทำบางอย่างได้เพื่อที่จะไม่อายเพื่อนโดยไม่ล้อเขา แม้ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเพียงการหัดล้างก้นให้ได้ก่อนขึ้นประถม  หรือการอาบน้ำแต่งตัวได้เอง  ก่อนไปอยู่ค่ายลูก็ตาม

ขณะและหลังจากดูการ์ตูนหรือละครหลังข่าวร่วมกันกับเขาได้พูดคุยวิจารณ์ถึงตัวละครให้เขาฟังตัวไหนดีไม่ดีอย่างไร ตัวไหนควรเอาอย่าง ตัวไหนไม่ควรทำตาม ตัวไหนควรช่วยเหลือ และรับฟังความคิดเห็นตลกๆ ไร้เดียงสาของเด็กอย่างเขาด้วยโดยไม่หัวเราะเยาะ

สอนให้เค้ารู้ว่าความรุนแรงเป็นสิ่งไม่ดี เป็นสิ่งสุดท้ายที่ต้องทำ แต่ก็มีบางเวลาที่จำเป็นต้องใช้ อย่างตำรวจยิงผู้ร้ายในละคร แต่ใช้อย่างมีสติ มีเหตุผลไม่ใช่อารมณ์

ผมว่าถ้ามีใครซักคนแบบนี้อยู่ที่บ้านของเด็กเหล่านั้น หรือคนที่อยู่ที่บ้านของเด็กเหล่านั้นเพียงคนเดียวทำได้แบบนี้เหตุการณ์ในคลิปต่างๆคงไม่เกิด

ไม่รู้ว่ามันยากเกินไปรึเปล่า


แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 28 มีนาคม 2555 / 00:00

#8
เอ่อ... อ่านหรือเปล่าเนี่ย ?
ตรงไหนที่บอกว่าเด็กผิด ?

เขาข่ายประโยคนี้เลยนะ
"ด้วยนิสัยของมนุษย์มักจะลากดีเข้าตัวลากชั่วเข้าคนอื่นอยู่แล้ว
จึงมักจะโยนความผิดไปให้ที่อีกฝ่ายโดยไม่ยอมดูตัวเองเลย"

ยังไม่ทันว่าอะไรว่าตัวเด็กหรือท่านว่าเป็นฝ่ายผิดเลย
ก็รีบโยนความผิดนั้นให้ผู้อื่นไปก่อนเสียแล้ว

แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 28 มีนาคม 2555 / 00:41
แก้ไขครั้งที่ 2 เมื่อ 28 มีนาคม 2555 / 00:39

  ผู้ใหญ่แล่ะ ประเด็นหลัก ตอนเรายังเด็กก็ได้ดูแต่การ์ตูนอ่ะ แต่เราคิดว่า ถ้าปิดกั้นเกินไปอ่ะ มันจะทำให้เด็กอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น ซึ่งมันก็เสี่ยง ที่จะมีการต่อต้านหรืออะไรก็ตามที่จะได้ดู ได้ทำ ในสิ่งที่ผู้ใหญ่ห้าม พอโตขึ้น ผู้ใหญ่รู้ไม่ทัน เด็กแบบนี้ก็เปรียบได้เหมือนทุ่งหญ้างแล่ะ ตามตัดให้สั้น ความเหนื่อย ความลำบากขึ้นอยู่กับพื้นที่ทุ่ง จะทุ่งกว้างหรือแคบ ก็ขึ้นอยู่กับกรอบที่สร้าง ที่ผู้ใหญ่สอน 
แล้วไม่อยากจะบอก ว่าเดี๋ยวนี้ เด็กมันเป็นหนุ่ม เป็นสาวเร็ว เห็นมาแล้วจากแถวบ้าน สังเกตลูกหลานดีๆ ตอนช่วงอนุบาลน่ะ เหอๆ เค้าจะเอามาเล่าให้ฟังว่า มีเพื่อนคนนั้นอ่ะ สวยมากเลย ชื่อตาหวาน บลาๆๆ พูดแล้วจะเขิน นั่นแล่ะ ได้เวลา ไม่ต้องพูดห้าม แต่ถามทีเล่นที่จริง ประมาณว่า เอ้า แล้วเค้าซื้อขนมให้กินป่ะ ช่วยทำการบ้านป่ะ แล้วเค้าทำไรมั่งอ่ะ -*- ถามไปเรื่อยๆ ตบๆกรอบให้แคบลงหน่อย รับรอง เลิก 5555
โตขึ้นมา ระวังที่สุด ช่วง ม.1-ม.2 เสียเยอะมาก แล้วอย่าเข้าข้างลูกตัวเองนะคะ ฟังหูไว้หู ขอร้อง ครูเค้าเห็น พฤติกรรมที่ รร. ปีนรั้ว โดดเรียน ตีกัน กินเหล้า เข้าม่านรูด มีถ่มเถ แต่ที่บ้านอาจจะเปนเด็กดี โอ๊ยย ช่วยพ่อแม่กันดีจัง แล้วเดี๋ยวนี้อ่า ผู้หญิงจีบผู้ชาย - -* เคยไปกินก๋วยเตี๋ยว เด็กคนละ รร. ไม่รู้มันกินได้ไม๊หรอก เห็นนั่งมองแต่ผู้ชาย สุดท้าย
ผู้หญิง : ขอเบอร์หน่อยได้ไม๊คนหล่อ 
ผู้ชาย : มีแฟนแล้วครับ 
ผู้หญิง : เป็นแฟนกัน แสดงว่ายังไม่ได้กันสิ จะเอาอ่ะ ของเบอร์หน่อย (สงสายตาหวานเยิ้ม)

อึ้ง อึ้ง ครับท่าน กล้าผู้ได้มากขนาดนี้ -0-* เจอกันครั้งแรกด้วย แต่ผู้ชายมันก็ไม่ได้ให้หรอก

จริงๆแล้วมันก็ผิดกันทั้งหมดแหล่ะค่ะ ทั้งตัวผู้ปกครอง ทั้งสื่อ อาจจะเป็นเพราะสังคมด้วย อย่างที่รู้กันอยู่ว่ายุคนี้ต้องแข่งกับเวลา บางครอบครัวที่ผู้ปกครองต้องออกจากบ้านแต่เช้าแล้วกลับมาอีกทีตอนดึกๆ ไม่มีเวลาให้ลูกๆ อีกสถานการณ์คืออยู่กับผู้อาวุทโสในครอบครัว เด็กจึงไม่ได้รับคำแนะนำสื่อต่างๆเมื่ออยู่ที่บ้านมากพอ และใช้สื่อเช่น ทีวี หรืออินเทอร์เน็ตแบบไม่ควบคุมจนได้รับข้อมูลบางอย่างที่ไม่เหมาะสมเข้ามาด้วย สถานการณ์ที่3 อาจเป็นเพราะเด็กต้องการเรียกร้องความสนใจจากผู้ปกครองด้วยสาดหตุบางอย่างเช่น ดูแลน้องจนไม่มีเวลาดูแลพี่คนโต(ว่าง่ายๆคือนึกว่าพ่อ แม่ไม่รัก)เป็นต้น ส่วนเรื่องสื่อจะไม่พูดนะค่ะเนื่องจากเห็นด้วยกับคห.3 ที่บอกว่าควรจัดการโปรแกรมให้เป็นระเบียบกว่านี้ รวมทั้งการทำงานของทีมเซ็นเซอร์ด้วยค่ะ ถ้าจะวิจารย์หรืออะไรเพิ่มเติมก็พิมพ์เลยนะค่ะ พอดีว่าเป็นครั้งแรกที่ออกความเห็นที่มีสาระแบบนี้... --"

ถ้าตีกัน ตบกันเป็นเรื่องธรรมดา คงไม่ปกติแล้วล่ะ


ถ้าโทษ คงตัวเราแหละ ที่อายุป่านนี้ยังแยกไม่ออกว่าอะไรดี อะไรไม่ดี


ผู้ใหญ่เขาก็ต้อง แก้ปัญหาในวิถีทางของเขา สื่อเองก็ต้องแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นในวิถีทางของเขาเช่นกัน


แค่ผู้ชายคนเดียวยังตีกันขนาดนี้ แล้วอีกหน่อยถ้าเป็นเรื่องที่ใหญ่มากกกก มันคงไม่เดือดร้อนทั้งประเทศเลยรึ

เราว่ามันเป็นปัญหาที่สามารถแก้ไขได้นะ ประเทศเราไม่ควรปล่อยให้ปัญหานี้มันเรื้อรังต่อไป เพราะเด็กก็คือผู้ใหญ่ในวันข้างหน้า จะไปโทษเด็กก็ไม่ได้เพราะเด็ก ก็คือเด็ก การตัดสินใจยังไม่ได้มีการไตร่ตรองมากเหมือนผู้ใหญ่ และเราค่อนข้างเห็นด้วยกับ คห.3 - 4 เพราะสื่อที่ออกมาส่วนใหญ่แล้วชี้เป้าไปที่วัยรุ่นและผู้ใหญ่ แต่ลืมไปว่าเกือบจะทุกบ้านมีเด็กเล็กอยู่ ส่วนทางด้านท่านผู้ปกครอง แน่นอนเขาต้องรักลูกหลาน แต่ก็คงจะไม่ทันคิดว่า "ไอนี่นั่นโน่น ออกจะไม่เหมาะสม" ซึ่งตรงนี้เราว่าเป็นปัญหานะ หลักๆคงต้องเริ่มตั้งแต่สังคมในครอบครัว เพราะผู้ปกครองคงไม่ตามไปดูทุกวินาทีในสังคมโรงเรียน (หรืออะไรทำนองนี้) ซึ่งมันก็ต้องเริ่มจากการสังเกตุ และอบรมโดย "คำพูดที่ดี" เพราะบางครอบครัวสมัยนี้ชอบใช้คำพูดที่รุนแรง หรือการกระทำที่รุนแรง ต่อหน้าเด็กซะด้วย!! ): ซึ่งพอเด็กเห็นเขาก็จะคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา (ทีนี้หละแย่กว่าเดิม =0=) ก็ประมาณนี้นะค่ะหลักๆ (จริงๆนี้อีกเยอะที่อยากจะพิมพ์ แต่กลัวเยอะเกิน5555) สรุปว่า "มันแก้ไขได้ แต่ต้องดูถึงปัญหาที่แท้จริง ที่ไม่ได้มีแค่สื่อ" [จบดีกว่าเดี๋ยวยาว]

 ทั้งสังคม ผู้ปกครอง โรงเรียน คุณครู  และตัวพวกเราเองต้องช่วยกัน