เคยหัวเราะจนเกือบตกเก้าอี้รึเปล่า??

                    น้องๆ ชาว Dek-D.Com เคยอ่านหนังสือหรือนิยายแล้วเจอมุกฮาของตัวละคร จนหลุดหัวเราะขำออกมาจนเกือบตกเก้าอี้กันบ้างรึเปล่าจ๊ะ ถ้าเคยล่ะก็ แล้วอยากรู้วิธีสร้างฉากฮาๆ เหล่านี้กันรึเปล่า ถ้าอยากก็ต้องตามพี่ปัดมาทางนี้เลยจ้ะ

             สำหรับกลเม็ดเคล็ดลับที่พี่ปัดจะเอามาฝากในวันนี้ก็คือ "สร้างฉากยังไง ให้คนอ่านหัวเราะขำจนตกเก้าอี้" ซึ่งพี่ปัดก็ได้ไปซอกแซกถามเคล็ดลับมาจาก “รอมแพง” นักเขียนสาวเจ้าของผลงานเรื่อง ดาวเกี้ยวเดือน , บุพเพสันนิวาส , ป่วนรักสลับร่าง ฯลฯ โดยเธอได้บอกเคล็ดลับส่วนตัวของเธอว่า....

{pic-desc}

                “ได้หัวข้อแล้วมานั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเงียบๆคนเดียวอยู่พักใหญ่ เอ..เราเขียนยังไงหว่า จริงๆ แล้วไม่ใช่คนที่สอนใครหรือบอกอะไรใครได้เลยค่ะ เพราะลำพังตัวเองก็แทบจะเอาตัวไม่รอด แหะๆ การสร้างฉากให้ขำของรอมแพง น่าจะมีอยู่ประมาณ 3 ประการ คือ

                1.  ขำขันจากเหตุการณ์   การขำขันจากเหตุการณ์ก็คือการดำเนินเรื่องให้เป็นไปตามพล็อตที่วางไว้ประกอบกับการเล่าเรื่องที่ให้เห็นภาพ เช่น  คำบรรยายที่บอกว่าฟ้าครึ้มฝนเมฆฝนกำลังจะมาและมีทีท่าว่าฝนจะตกในไม่ช้า แต่ตัวเอกปักตะไคร้ตามความเชื่อ จู่ๆ เมฆฝนก็หายไป และตามด้วยคำพูดของคนที่เห็นเหตุการณ์ว่า  “คุณผู้หญิงคนนั้นศักดิ์สิทธิ์จริงๆ” (จากเรื่อง ดาวเกี้ยวเดือน)

                2. ขำขันจากบุคลิกตัวละครที่สุดขั้วทำให้เกิดการหักมุก   นิยายส่วนใหญ่ของรอมแพงจะมีตัวละครที่มีบุคลิกสุดขั้ว ไม่ว่าจะเป็นบ้าเครื่องสำอาง  งก  คิดเข้าข้างตัวเอง ฯลฯ  หรือเชื่อมั่นในบางสิ่งบางอย่างอย่างเต็มเปี่ยมจนเกิดพลัง บุคลิกของตัวละครเหล่านี้จะส่งผลให้การดำเนินเรื่องเกิดความสนุกสนานมากขึ้น  การหักมุกต้องเริ่มจากการปูเรื่องให้เป็นไปในแนวทางหนึ่ง หากสุดท้ายกลับกลายเป็นอีกแบบที่เกินกว่าคนอ่านจะคาดคิดได้ ซึ่งจะทำให้เกิดความแปลกประหลาดใจจนสร้างความขำขันขึ้นได้  ที่สำคัญคือต้องคงบทบาทนั้นไว้ให้ตลอดทั้งเรื่อง ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ต้องควบคุมตัวละครอีกชั้นหนึ่งเพื่อไม่ให้เตลิด ซึ่งอาจจะทำให้คนอ่านหมั่นไส้ตัวละครเหล่านั้นได้ กล่าวคือทำให้พอดีๆ อย่าให้มากไปหรือน้อยไปซึ่งก็คงแล้วแต่วิจารณญาณของคนเขียนแต่ละคนค่ะ

{pic-desc}

                3. ขำขันจากสำนวนเปรียบเทียบที่เกินจริง  เรื่องสำนวนอาจจะเป็นเรื่องเฉพาะบุคคลก็จริง แต่ก็สามารถสร้างสรรค์กันได้ ตัวอย่างสำนวนเปรียบเทียบที่เกินจริง เช่น ทำหน้าเหมือนฮิปโปเมากัญชา สำนวนนี้จะเกิดขึ้นเมื่อเห็นสิ่งที่ถูกใจ ก็จะให้ภาพว่าหน้าบานๆ จมูกใหญ่ๆ ตาเคลิ้มๆ เดินโซซัดโซเซเหมือนถูกศรรักปักอก ซึ่งจะช่วยสร้างจิตนาการให้กับผู้อ่านเพื่อให้เกิดอรรถรสในการอ่านมากยิ่งขึ้นค่ะ และทางที่ดีต้องพยายามไม่ให้ซ้ำกันนะคะ มุกหรือสำนวนเกินจริงเหล่านี้ต้องมีการเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ เพราะถ้ามุกซ้ำจะทำให้กลายเป็นตลกฝืดไปในทันที

             ทั้งนี้ทั้งนั้นคนอ่านจะหัวเราะหรือไม่หัวเราะก็ขึ้นอยู่กับประสบการณ์ของคนอ่านแต่ละท่านด้วยนะคะ มุกเดียวกันแต่คนหนึ่งขำ อีกคนหนึ่งไม่ขำก็มีไม่ใช่ไม่มี แต่ในเมื่อเรารักที่จะเขียนในแนวนี้เพื่อคลายเครียดให้ตัวเองและคนอ่านแล้วเราก็ต้องทำใจส่วนหนึ่งด้วยนะคะ ถ้าเกิดมีคนมาบอกว่าไม่เห็นจะขำ ^^”

              การเขียนนิยายเป็นศิลปะอย่างหนึ่งที่จะมีอะไรมากำหนดตายตัวก็คงลำบาก เนื่องจากเป็นการสร้างสรรค์ส่วนบุคคล เพราะฉะนั้นจะขำหรือไม่ขำ เศร้าหรือไม่เศร้า ทฤษฎีตายตัวที่จะบ่งบอกจึงไม่มี  รอมแพงคิดว่าขึ้นอยู่กับทักษะการชักจูงโน้มน้าวด้วยตัวอักษรของนักเขียนแต่ละคนมากกว่า เพียงแค่คนเขียนมีความรับผิดชอบในสิ่งที่เขียนนึกยาวๆไปถึงอนาคตข้างหน้าว่า อีกห้าสิบปีหรือร้อยปีข้างหน้างานเขียนของเรายังคงอยู่ให้ผู้คนได้อ่าน และเมื่อตัวเองเอากลับมาอ่านอีกครั้งก็สามารถอ่านได้อย่างสนิทใจเท่านั้นก็น่าจะเพียงพอแล้วค่ะ

{pic-desc}

รู้กลเม็ดเคล็ดลับเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับวิธีการสร้างมุขฮาของ “รอมแพง” กันไปแล้ว

น้องๆ ชาว Dek-D.Com ก็อย่าลืมเอาไปปรับใช้

ให้เหมาะสมกับผลงานเขียนของตัวเองกันด้วยนะจ๊ะ

ว่าแต่น้องๆ เคยอ่านหนังสือหรือนิยายเล่มไหน

จนหลุดหัวเราะจนเกือบตกเก้าอี้ กันบ้างรึเปล่าจ๊ะ

ส่วนของพี่ปัดเป็นประจำเลยจ้ะ เพราะเป็นคนเส้นตื้น 555