-1-

พี่ชื่อออกัส

ตึง!ตึง! ตึงโป๊ะ! ตึง! ตึง!ตึง! ตึงโป๊ะ! ตึง!!!!!

“เฮ้!!”

เสียงรัวจังหวะกลองที่ตีดังก้องราวกับจะสะกดให้จังหวะหัวใจถูกควบคุมให้เต้นไปตามจังหวะนั้น ร่างของชายหนุ่มในชุดนักศึกษาขยับไม้หนาขึ้น ฟาดลงบนหนังกลองพร้อมรอยยิ้มกว้าง เสียงที่กำลังคุยกันแจ้วๆ เงียบสงบลงในพริบตาเดียว  ทำนองกระตุ้นชวนให้เลือดในกายเริ่มร้อนระอุ เหงื่อไหลผ่านใบหน้ากลาง สนามหญ้าสีเขียวขจีแสงแดดที่ส่องกระทบใบหน้าทุกสายตาหันมองยังต้นเสียงอันทรงพลังนั้น

รวมทั้งตัวฉัน..

กลุ่มนักศึกษาปีหนึ่งจำนวนมากนั่งเรียงรายกันเป็นแถวตอนลึกกลางสนามเขียว ทุกสายตาจ้องไปยังกลุ่มรุ่นพี่ที่ยืนล้อมกันอยู่ตรงหน้าด้วยความประหม่าผสมปนเปกับความอยากรู้อยากเห็น จังหวะหัวใจหลายดวงดังเต้นพร้อมกัน

สายลมเริ่มพัดส่งความร่มเย็นพาเส้นผมสีดำสนิทของฉันให้พัดปลิวไสวตามแรงนั้น สภาพอากาศแสนสดใสรับวันใหม่ทว่าบรรยากาศในสนามทำเอาร่างเผลอขนลุกชันโดยไม่รู้ตัว ความตื่นเต้นที่จะได้ก้าวเข้าสู่สถาบันใหม่ปีการศึกษาใหม่ สถานที่ซึ่งเปรียบดังกุญแจนำไปสู่อนาคตแสนสวยงามดังที่หัวใจวาดฝัน

ณ สถานที่อันเป็นมงคลฤกษ์ในเวลาอันสมควร

กิจกรรมรับน้องประจำคณะอักษรศาสตร์มหาลัยวิทยาลัยเจริญเกียรตินิรันดร

ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

“สวัสดีครับ!”

“สวัสดีครับ/ค่ะ!!”

ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาเต็มยศเป็นระเบียบ นัยน์ตาเปี่ยมไปด้วยความเป็นผู้นำ ขยับมือทั้งข้างไขว้หลังยืนตัวตรงพร้อมเอ่ยกล่าวต้อนรับรุ่นน้องหน้าใหม่ กลุ่มนักศึกษาปี 1 เอ่ยทักทายกลับอย่างพร้อมเพรียง บางคนก็ตะโกนสุดเสียง บางคนก็ตอบเสียงเบาท่าทางเก้อเขิน หรือบางคนที่ตอบรับด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายพร้อมก้มหน้าถอนหญ้าเล่นอย่างไม่ใส่ใจ มีกลุ่มคนที่ตื่นเต้นกับกิจกรรมรับน้องก็ย่อมมีกลุ่มคนที่ไม่สนใจในกิจกรรมรับน้องสานสัมพันธ์

และคุณจะสังเกตเห็นไหม?

ว่ามีใครอีกคนที่ไม่ได้ขานรับ

ไม่ได้เอ่ยคำพูดใดๆ

ฉันไม่ได้ขยับยิ้มหรือเผยสีหน้าตื่นเต้นไปกับกิจกรรมที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น.. เพียงใช้สายตากวาดมองกลุ่มนักศึกษาเบื้องหน้าที่จะมาเป็นเพื่อนร่วมรุ่นในคณะเดียวกัน

แต่เราคงไม่มีวันได้สนิทกัน

แน่นอน..ใครจะอยากมีเพื่อนเป็นคนใบ้กันล่ะ  

ฉันเผลอคิดแง่ลบอีกแล้ว เป็นนิสัยที่เคยตัวจนท่าจะแก้ยาก นัยน์ตาสีดำสนิทของฉันสะท้อนเงาของนักศึกษาบาง คนที่เริ่มหันมาคุยหยอกล้อทำความรู้จักกัน  

มีเพียงตัวฉันที่เป็นสีเทาท่ามกลางสีสันเหล่านั้น

“เอ่อ..น้องสายรุ้งใช่ไหมคะ?..”

น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความชั่งใจเอ่ยเรียกชื่อของฉัน.. ฉันเงยหน้ามองทางต้นเสียง พบผู้หญิงคนหนึ่งในชุด  นักศึกษา ลักษณะท่าทางดูจะอายุมากกว่าฉัน อีกฝ่ายมีใบหน้าสวยคม เธอกำลังมองมาด้วยสายตาที่ฉันคุ้นเคยดี..

การต้องคุยกับคนที่พูดไม่ได้แน่นอนว่ามันต้องลำบากใจ..ฉันเข้าใจดี..

“..พี่อยู่ฝ่ายพยาบาลปีสามนะคะ..” รุ่นพี่สาวเอ่ยบอกพลางก้มมองเอกสารในมือสลับกับมองหน้าฉันก่อนจะพูดต่อ

 “..ตามเอกสารรับรองแพทย์..น้องเป็นใบ้..เอ่อ..พูดไม่ได้..ใช่ไหมคะ?..” นัยน์ตาเลิกลั่กของเธอมองมาที่ฉันท่าทางทำอะไรไม่ค่อยถูก เธอคงไม่เคยอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้.. สิ้นคำถามนั้นฉันก็นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ  

 “…งั้น..น้องไม่ต้องเข้ากิจกรรมก็ได้ค่ะ..นั่งตรงนี้ได้ใช่ไหมคะ?..”  

ฉันพยักหน้ารับคำพูดของรุ่นพี่อีกครั้ง เธอมองฉันอยู่แวบหนึ่งก่อนจะเดินถืออุปกรณ์เล่นเกมไปหากลุ่มเพื่อนของเธอ   คาดเดาได้ไม่ยากเลยว่าหัวข้อสนทนาของพวกเธอคงไม่พ้นเรื่องของฉัน... ฉันเข้าใจนัยน์ตาของเธอที่เหลียวมองมา..ฉันเห็นสายตานั้นมาหลายครั้งจนมันเป็นเรื่องธรรมดา

แววตาที่สงสารตัวฉันที่เป็นใบ้

เธอกำลังสงสารตัวฉันที่โกหก

สวัสดีค่ะ ชื่อของฉันคือสายรุ้ง เป็นนักศึกษาปี 1 กำลังจะเข้าศึกษาต่อในคณะอักษรศาสตร์ของมหาวิทยาลัยเจริญเกียรตินิรันดรแห่งนี้ ซึ่งฉันจะต้องดำเนินชีวิตในสภาพที่พูดไมได้..พูดให้ถูกคือเลือกที่จะไม่พูดเพราะเรื่องในอดีตตั้งแต่เหตุการณ์นั้นเป็นต้นมาฉันก็เลือกเส้นทางที่จะพลิกชีวิตให้เปลี่ยนไป

ง่ายๆคือฉันแกล้งใบ้มาตั้งแต่อายุ12ปีจนตอนนี้ขึ้นปี 1 รวมระยะเวลามันก็ประมาณ 7 ปีแล้ว น่าแปลกที่ฉันเล่นละครได้ดีเกินคาดแม้แต่พ่อแม่ก็ยังมองไม่ออก ไหนจะแกล้งฟังช้าตอบช้าและทุกครั้งที่ตอบโต้ฉันก็จะเขียนใส่กระดาษไม่ก็พิมพ์ข้อความใส่โน้ตโทรศัพท์ แน่นอนว่าทุกคนลำบากใจที่จะพูดออกมา..มันทั้งยุ่งยากแถมตอนอยู่ด้วยก็คุยไม่ได้ ไม่มีโน้ตสูงต่ำในคำหยอกล้อ ไม่มีเสียงหัวเราะ..

นึกย้อนถึงเพื่อนสมัยมัธยมบางคนที่ตอนแรกเข้าหาฉันด้วยความสงสารและเข้าใจ แต่พออยู่ด้วยนานๆพวกเธอ ก็แสดงทีท่าอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด ฉันจึงตัดสินใจก้าวออกมาเอง..ฉันทราบดีว่าเส้นความอดทนของคนเรามันมีขีดจำกัดหากฝืนไว้มากๆสักวันมันอาจจะขาดสะบั้น..ถ้าฉันอยู่แบบนั้นต่อไปแล้วพวกเธอทนไม่ไหว..ฉันอาจจะต้องใช้ชีวิตอยู่กับคำนินทาเป็นแน่

เพราะฉะนั้นก่อนที่จะโดนทำร้ายด้วยคำพูด

ฉันขอเดินออกมาเองเสียดีกว่า

แบบนี้พวกเธอก็จะเป็นเพื่อนแสนดีและฉันก็จะเป็นคนใบ้ที่อยากอยู่คนเดียว

ตอนนี้ฉันมีความสุขที่จะไม่ต้องพูดอะไร ละครใบ้อันสมบูรณ์แบบของฉันที่ไม่มีใครมองออก หน้ากากที่เป็นกำแพงกั้นตัวฉันจากโลกภายนอก เว้นระยะห่างจากทุกคน

มันจะเป็นหน้ากากที่สมบูรณ์แบบ

และจะคงอยู่ตลอดไป

ฉันคิดมองตรงไปยังภาพกิจกรรมรับน้องที่ยังคงดำเนินไปอย่างสนุกสนานครื้นเครง มองแล้วช่างเป็นภาพที่ส่องแสงสีสดใส ภาพของเหล่านักศึกษาวัยรุ่นกำลังเล่นเกมกันอย่างสนุกสนานสานสัมพันธไมตรี ส่วนใหญ่ก็มักจะหาเพื่อนใหม่ได้จากกิจกรรมรับน้อง

ฉันเงยหน้าสำรวจอาณาบริเวณโดยรอบอาคารเรียนสูงตั้งตระหง่านรายล้อม และตรงกลางก็คือสนามหญ้าเขียวขจีที่นักศึกษาคณะอักษรกำลังทำกิจกรรมรับน้องกันอยู่ ฉันคิดว่ามหาลัยนี้กว้างมากจะเดินให้ชินก็คงใช้เวลาอีกสักพัก ตะกี้ตอนจะเดินมาที่นี้ฉันก็หลงไปโผล่สนามแบตเฉยเลย พวกพี่ชมรมแบตมินตันก็มองฉันงงๆประมาณว่า “น้องเป็นใคร?”

ขอโทษค่ะหนูแค่หลงทาง -_-;;

ฉันถอนหายใจให้เมื่อนึกถึงความซุ่มซ่ามของตัวเอง แล้วหันกลับไปมองกิจกรรมรับน้องอีกรอบ ตอนนี้เริ่มมีการลงโทษโดยการสาดน้ำใส่กัน เสียงร้องโวยวายสนุกสนานดังทั่วสนาม

ไม่มีอะไรทำเลย..

นั่งเฉยๆจนเบื่อฉันจึงเริ่มก้มลงดึงหญ้าใต้เท้าเล่น(เป็นการกระทำที่ทำลายทรัพย์สินมหาวิทยาลัย เด็กดีไม่ควรเลียนแบบนะคะ)

“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก! อย่าเข้ามานะ!!!”

“เฮ้ย! น้องระวัง!!”

หืม? ทำไมเสียงมันใกล้ๆ -_-

เสียงแหกปากโวยวายของใครสักคนดังประชิดเข้ามา เรียกให้ฉันที่กำลังเด็ดหญ้าอย่างจดจ่อต้องเงยหน้าขึ้น

จากนั้น…

ซ่า!!

WHAT?--

ความคิดพลันขาดหายพร้อมความเย็นของน้ำสาดรดเต็มศีรษะและไหลผ่านใบหน้า มันทำให้ตื่นเต็มตาในทันที แก้วน้ำที่ขว้างมาอย่างแรงคาอยู่บนหัว เส้นผมสีดำสนิทปล่อยยาวที่หวีมาอย่างเป็นระเบียบตอนนี้มันกลับเปียกกระเซอะกระเซิงจนไม่เหลือเค้าเดิม จะไม่เป็นไรเลยถ้าเมื่อเช้าฉันไม่ได้สระผมมา...

ฉันนั่งอึ้งไปสามวิกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว

“เฮ้ย! พี่ขอโทษนะน้อง!”

รุ่นพี่ผู้ชายวิ่งตรงมาหาฉันพร้อมกล่าวขอโทษขอโพย เสียงดังเรียกสติของฉันให้กลับมา เขาเกาศีรษะท่าทางสำนึกผิด ยิ่งเห็นสภาพเปียกโชกของฉันเขายิ่งเผยสีหน้าร้อนรน  ฉันกระพริบตาหนึ่งทีมองคนตรงหน้ามีใบหน้าที่จัดว่าดูดีอีกทั้งมีปลายเส้นผมสีเงินเป็นเอกลักษณ์ชวนสะดุดตา

สวยจัง

เผลอชมในใจอย่างอดไม่ได้

“ไอ้ออกัส! ฉันบอกแล้วว่าอย่าเล่น!!”

เสียงตะโกนของใครอีกคนที่ดังตามมาท่าทางจะเป็นรุ่นเดียวกับพี่คนแรก รุ่นพี่ผู้ชายหัวเกรียนที่วิ่งตามมาด่าพร้อมสวิงมือตบเข้าที่หัวเพื่อนอย่างแรง

ผัวะ!

“โอ๊ยเจ็บ! ขอโทษ.. ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ น้องเป็นอะไรไหมครับ?” พี่ผมสองสีเซไปตามแรงฝ่ามืออรหันต์ของเพื่อนรัก เขาร้องโอดครวญพร้อมกุมขยับที่โดนทุบอย่างแรงแล้วเงยหน้าขึ้นมาถามฉัน

ไม่เป็นไรค่ะพี่ แค่เปียกทั้งตัว  -_-;

เอ่ยประชดในใจเสร็จฉันก็หยิบแก้วพลาสติกใสที่คาบนหัวออกก่อนจะส่ายหน้า

“น้องโอเคไหม?” รุ่นพี่หัวสองสีย่อตัวนั่งลงตรงหน้าเอ่ยถามย้ำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวล ฉันพยักหน้ารับในทันที รุ่นพี่ทั้งสองจึงยิ้มออกมาอย่างโล่งอก

“ผ้าๆ!”

เหมือนเขาจะเห็นว่าหัวของฉันเปียกแฉะไปด้วยน้ำ จึงรีบคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กของตัวเองยื่นให้ฉัน ฉันพยักหน้าขอบคุณก่อนจะรับมาเช็ดหน้าที่เปียกชื้น

 “เดี๋ยวฉันจะอยู่ดูน้องเขาก่อนนะ”

มือที่กำลังขยับผ้าเช็ดผมหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินประโยคบอกเล่านั้น ฉันเบิกตากว้างเงยหน้ามองคนพูด มันจะยิ่งยุ่งยากกว่าเดิมเพราะท่าทางรุ่นพี่ตรงหน้าจะไม่รู้ว่าฉันพูดไม่ได้

“เออๆ ดูน้องเขาดีๆล่ะ” ว่าจบพี่คนหัวเกรียนก็วิ่งกลับไปทำกิจกรรมรับน้องต่อ ทิ้งฉันไว้กับรุ่นพี่ผมสองสีเพียงลำพัง

“น้องพี่ขอโทษจริงๆ นะ” เขาพูดเสียงแผ่วมือข้างขวายกขึ้นเกาศีรษะพร้อมเอ่ยขอโทษซ้ำ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างฉัน

แน่นอนว่าฉันโต้ตอบบทสนทนากับเขาไม่ได้

“ว่าน้องชื่ออะไรเหรอ? พี่ชื่อออกัสนะ”

เขาขยับยิ้มมองมาที่ฉันอย่างเป็นมิตร ฉันพยักหน้ารับช้าๆ แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรกลับไป  เว้นช่วงไปหลายนาที พี่ออกัสหรี่ตามองทำหน้าเหมือนจะถามว่าทำไมฉันถึงไม่ตอบคำถามของเขา

“ฮัลโหล? น้องครับได้ยินพี่ไหม?” เขาเรียกฉันอีกครั้ง สายตาของพวกเราสบกันเข้าอย่างจัง ฉันเผลอเบิกตากว้างทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้ไม่มีทั้งโทรศัพท์มือถือหรือกระดาษที่จะพิมพ์ข้อความโต้ตอบกับอีกฝ่ายได้เลย

ทำไงดี?

ในหัวของฉันมีแต่คำถามนี้

คงเพราะฉันหลบตาและนิ่งเงียบทำให้คนที่มองอยู่พลันขมวดคิ้วยุ่ง

“ทำไมน้องไม่ตอบพี่ล่ะ?” โทนเสียงของพี่ออกัสทุ้มลงจนรู้สึกได้ แหงล่ะถ้าเขาจะรู้สึกไม่พอใจเพราะการที่ฉันนิ่งแบบนี้มันก็เหมือนฉันเมินคำถามของเขาต่อหน้าต่อตา

แต่ฉันพูดไม่ได้ไง!

“น้องยังโกรธพี่อยู่เหรอ?” น้ำเสียงต่ำเจือปนความรู้สึกผิดเอ่ยถาม พี่เขาทำหน้าเศร้าจนฉันรู้สึกผิดรีบส่ายหัวพร้อมโบกมือปฏิเสธทันที แต่ยิ่งฉันทำแบบนั้นดูเหมือนพี่เขาจะยิ่งงงหนักกว่าเดิม

“งั้นน้องเป็นอะไรครับ?”

คนที่เหมือนจะโกรธทำสีหน้าไม่เข้าใจในการกระทำของฉัน ฉันเม้มริมฝีปากคิดหนักอยู่ครู่หนึ่งจนสุดท้ายก็ตัดสินใจทำภาษามือ(ฉบับเข้าใจง่าย)โดยการจิ้มที่ปากแล้วยกนิ้วชี้มาซ้อนทับกันเป็นรูปกากบาท

ปาก

พูด

ไม่ได้

หวังว่าพี่เขาจะเข้าใจนะ

พี่ออกัสมองท่าทางของฉัน คิ้วนี่ขมวดจนแทบจะเชื่อมกันเป็นสะพานพระรามแปดใบหน้าหล่อเหลาแปรเปลี่ยนเป็นยุ่งเหยิงชวนให้นึกขบขัน สักพักพี่เขาก็ทำหน้าเข้าใจและพยักหน้าช้าๆ

เฮ้อ..เข้าใจแล้วสินะ..

ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรุ่นพี่พยักหน้าเข้าใจ

“น้องไม่อยากบอกชื่อกับพี่เหรอ ทำไมละครับ?”

ไม่เข้าใจเลยนี่หว่า!!

เหมือนเหล็กสิบกิโลหล่นกระแทกใส่หัว ฉันแทบจะยกเท้าขึ้นมากายหน้าผาก ภาษามือง่ายๆ ตรงตัวขนาดนี้ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจกันนะหรือฉันต้องกรีดเลือดเขียนพื้นให้ถึงจะเข้าใจ

"น้องยังโกรธพี่อยู่จริงๆใช่ไหมครับ?" คราวนี้พี่เขาพึมพำด้วยน้ำเสียงน้อยใจ เขาดูเป็นคนพูดมากพอตัวทั้งที่ฉันไม่ตอบอะไรกลับไป แต่พี่ออกัสก็ยังพูดเองเออเองได้เรื่อยๆ

“น้อง…พี่รู้ว่าน้องโกรธแต่อย่างน้อยตอบพี่หน่อย…. ได้ไหมครับ?”

ไม่ใช่!

ฉันเผลอกุมมือแน่นความกังวลทำเอาหัวใจเต้นจนแทบระเบิดออกมา เอาตามตรงถึงฉันจะไม่อยากยุ่งกับใคร แต่ฉันก็ไม่ได้อยากมีปัญหากับคนอื่นตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียนนะ อย่างน้อยฉันควรรีบหาข้อแก้เพื่อไม่ให้พี่เขาเข้าใจผิดว่าฉันหยิ่งแล้วไม่ตอบคำถาม

เอ้ะ..พี่คนนั้น?

พลันสายตาของฉันเหลือบไปเห็นร่างของรุ่นพี่สาวที่บอกให้ฉันไม่ต้องเข้ากิจกรรม เธอกำลังยืนอยู่อีกฝั่งของสนาม ความหวังของฉันเริ่มจุดประกายพี่คนนั้นเขารู้ว่าฉันเป็นใบ้ถ้าลากเธอมาอธิบายได้ล่ะก็..

“เฮ้ย! น้องจะไปไหนอะ!!?”

คิดได้ฉันก็ลุกพรวดตรงไปหาพี่ผู้หญิงคนนั้นในทันที พี่ออกัสร้องเสียงดังลั่นเมื่อเห็นฉันลุกขึ้นกะทันหัน ฉันวิ่งมากลางสนามตรงไปที่อีกฝั่งของสนามตอนวิ่งออกมาเหมือนได้ยินเสียงพี่เขาโวยวายอะไรด้วย แต่ฉันไม่ได้หันกลับไปสนใจ เอาเป็นว่าตอนนี้ขอไปตามพี่ผู้หญิงคนนั้นก่อน

แล้วทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้เนี่ย?

หมับ!

“กรี๊ด!!—อ้าวน้อง?”

 พี่ผู้หญิงคนนั้นร้องลั่นเมื่อเห็นฉันพุ่งเข้าไปคว้าข้อมือของเธอ เธอสะดุ้งโยนเอกสารในมือไปคนล่ะทางแขนนี่เกือบฟาดหน้าฉัน -_-  ก่อนจะหยุดเสียงกรี๊ดลงเมื่อเธอเห็นว่าเป็นฉัน

“โอ๊ย พี่ตกใจหมดเลย..ทำไมหัวน้องเปีย..ก…?”  

เธอบ่นพึมพำพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่พอเห็นผมเผ้าเปียกกระเซิงของฉันนัยน์ตาคู่สวยก็พลันเบิกกว้าง ตอนแรกเธอจะถามฉันแต่เธอก็ผ่อนเสียงลงเพราะท่าทางจะนึกได้ว่าฉันพูดไม่ได้ ฉันยกมือไหว้เธอหนึ่งทีก่อนจะคว้ากระดาษกับปากกาที่อยู่ใกล้ๆขึ้นมาตวัดเขียนข้อความอย่างรวดเร็ว ลายมือค่อนข้างหวัดแต่ฉันมั่นใจว่าใครๆ ก็ต้องอ่านออก

‘ตามหนูมาทีค่ะ’

“หา? ว้าย—เดี๋ยวน้อง!!”

รุ่นพี่สาวร้องอุทานเสียงหลงอย่างไม่เข้าใจเธอยังพูดไม่ทันจบฉันก็ออกแรงดึงเธอให้ตามมา รุ่นพี่สาวยังคงร้องถามตลอดทางที่ฉันลากมา

ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองแหละค่ะ !

AUGUS PART

“อ้าวออกัสน้องคนนั้นอะ?”

เสียงของเพื่อนสนิทหัวเกรียนเรียกให้ผมหันมอง พลันได้ยินว่าถามถึงเด็กคนนั้นคิ้วของผมก็กระตุก ผมเกาศีรษะก่อนจะเอ่ยตอบตามความจริง

“อยู่ๆ น้องเขาก็วิ่งหนีไปอ่ะ”

“ฮะ?”

“ก็บอกว่าน้องเขาวิ่งหนีฉันไปแล้วไงครับคุณชัช -*- ”

ผมย้ำประโยคเดิมอย่างหงุดหงิดเมื่อคุณเพื่อนตีหน้าประมาณว่า ‘เอาจริงดิ?’ ใส่ สาบานว่าผมไม่เคยเจอคนอะไรเกิดมาหน้าตากวนฝ่าเท้าขนาดนี้มาก่อน

คนหัวเกรียนตรงหน้าเป็นเพื่อนสนิทของผมเองครับ มันชื่อชัชชาติชื่อเล่นชัช ชื่อโคตรมีพลังทำลายล้างอย่างน่าประหลาด ผมเป็นเพื่อนกับมันมาตั้งแต่เข้าปี1 เป็นที่พอทราบกันนะครับว่าคณะอักษรศาสตร์นั้นมีมนุษย์ผู้ชายน้อยมาก ในหมู่เพศชายอันน้อยนิดผมกับชัชเลยสนิทกันครับ  

“วิ่งหนี? นาย?”

มันพูดซ้ำก่อนจะชี้นิ้วมาที่ผม ผมก็ตีหน้ามึนพร้อมพยักหน้ารับ เว้นช่วงไปประมาณสิบวิเหมือนสมองที่มีน้อยนิดกำลังประมวลผล ก่อนที่เพื่อนของผมจะระเบิดหัวเราะเสียงดังลั่นสนาม

“จริงป่ะ!? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!!” ชัชหัวเราะลั่นพร้อมชี้นิ้วมาที่ผมทั้งเพื่อนทั้งรุ่นน้องนี่หันมามองกันเป็นตาเดียว จนผมต้องไปคว้าตัวชัชที่กำลังหัวเราะเหมือนคนบ้าให้สงบลง

“เฮ้ย! คนเขามองกันหมดแล้ว!!” ผมตะโกนใส่หูชัช แต่คราวนี้มันกุมท้องท่าทางจะขำหนักกว่าเดิม ผมจึงตัดสินใจยืนมองมันจนกว่ามันจะหัวเราะเสร็จ

เอาเลยเพื่อนขำให้ตายไปเลยตายแล้วเรียกด้วยนะ -_-

[ผ่านไปนาทีกว่า]

“โอ๊ยๆ… ปวดท้อง..”

“ขำให้ตายเลยไหม?” ผมเอ่ยประชดเมื่อเห็นชัชเริ่มผ่อนเสียงหัวเราะลง

“โอ๊ย ก็ฉันขำนี่นา นายหล่อขนาดเป็นเดือนคณะ แต่ดันโดนรุ่นน้องผู้หญิงวิ่งหนีตั้งแต่วันแรกที่เจอ ขอสัมภาษณ์หน่อยครับคุณออกัสคนหล่อเสียใจไหมครับ?” ชัชทำท่ากำขวดน้ำเหมือนถือไมค์เอามาจ่อปากผมพร้อมเอ่ยอย่างติดตลก ผมแย่งขวดน้ำมาทุบกลางกบาลมันไปหนึ่งที

เดือนคณะแล้วมันเกี่ยวตรงไหน ประเด็นคือน้องคนนั้นวิ่งหนีผมไปต่างหาก!

ผมถอนหายใจก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ดวงอาทิตย์เริ่มเคลื่อนมาถึงกลางท้องฟ้าเป็นอันบอกเวลาเที่ยงวัน ..ดูท่าผมจะเล่นมากจนเป็นเรื่องซะแล้วสิ..สวัสดีครับ ชื่อของผมคือสิงหาชื่อเล่นว่าออกัส พ่อแม่ตั้งแบบง่ายๆเพราะผมเกิดเดือนสิงหาคมแค่นั้นแหละครับ ผมเป็นนักศึกษาปี 3 คณะอักษรสาขานิเทศศาสตร์

ส่วนเรื่องเดือนคณะอะไรนั้นที่ชัชมัพูด ผมไม่ค่อยสนใจมันหรอกครับ เพราะตอนประกวดดาวเดือนพี่รหัสหลอกผมไปลงชื่อแถมขู่ว่าถ้าถอนตัวจะไม่ให้รหัสอีกต่างหาก ไม่ใช่หลงตัวเองนะครับแต่ยอมรับว่าเป็นครั้งแรกที่ผมถูกวิ่งหนีใส่แบบนี้ น้องคนนั้นต้องโกรธผมมากแน่ๆ ผมถามอะไรเธอก็ไม่ยอมตอบเลยไหนจะหลบตา..

หืม?

ผมเลิกคิ้วเพราะพึ่งจะนึกอะไรบางอย่างได้

แล้วทำไมน้องเขามานั่งข้างนอก? ทำไมไม่เข้าไปทำกิจกรรม? หรือว่าป่วย?

“เพราะนายทำน้ำหกใส่หัวน้องเขานั้นแหละ” คำพูดซ้ำของชัชเหมือนเข็มทิ่มแทงหัวใจผมให้จมสู่ความรู้สึกผิด

“แต่ถึงกับวิ่งหนีเลยเหรอ?”

“แล้วน้องเขาวิ่งไปไหน?”

“ทางนู้น” ผมชี้ไปอีกฝั่งของสนามกลุ่มพี่น้องชาวอักษรศาสตร์ที่ยืนกันหนาแน่น “น้องเขาวิ่งหายไปในนั้นแล้วอ่ะ” พยายามมองหาแล้วนะครับแต่คนมันเยอะไปหมด

“เขาเกลียดนายแน่ รำคาญที่นายพูดมากไง” ชัชขมวดคิ้วตีหน้าเครียดพร้อมพูดต่อ เพื่อนของผมนี่ก็ช่วยให้กำลังใจผมดีมากเลยครับ ยอมรับว่าผมเป็นคนพูดมากจริง แต่ถ้าคนสองคนเอาแต่เงียบไม่พูดอะไรเลยมันก็อึดอัดแย่สิเพราะงั้นผมต้องชวนน้องคุย

“เฮ้อ..” ผมถอนหายใจอีกรอบยิ่งนึกสีหน้าน้องที่พยายามหลบตาและไม่ตอบคำถามของผม ความรู้สึกผิดมันก็หน่วงอยู่ในอก ตอนนี้ในหัวมีแต่เสียงก่นด่าตัวเองที่เอาแต่เล่นจนเป็นเรื่อง

เป็นกิจกรรมรับน้องวันแรกที่แย่จริงๆ ..

แต่ยังไงผมก็อยากไปขอโทษน้องอีกรอบ

“เฮ้ยออกัส  นั้นน้องเขาป่ะ? อ้าวข้างหลังนั้นพี่เบาหวิว” เสียงของชัชเรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นพรวดสายตาที่มองไปเบื้องหน้าเห็นร่างของรุ่นน้องคนนั้นกำลังลากรุ่นพี่ปี 4 วิ่งตรงมาทางผม

น้องที่วิ่งหนีไปผมตะกี้พา (แต่มองดีๆ น่าจะลาก) พี่เบาหวิวมาหยุดตรงหน้าผม เธอหยุดวิ่งก่อนจะหอบหายใจท่าทางเหนื่อยล้า ผมก้มมองอย่างไม่เข้าใจในตอนนั้นเองที่น้องเขาเงยหน้าขึ้นมามือเล็กขยับปากกาเขียนอะไรบางอย่างใส่กระดาษ

เธอชูกระดาษที่เขียนให้ผมอ่านลายมือที่ค่อนข้างหวัดเพราะถูกตวัดเขียนอย่างรวดเร็ว พลันอ่านข้อความตรงหน้าจบทำเอาผมอ้าปากค้าง

 ‘หนูพูดไม่ได้ค่ะ ขอโทษค่ะที่ไม่ได้ตอบ’

“ครับ?”

ผมหันมองหน้าน้องเขาสลับกับข้อความนั้นไปมาหลายรอบ

เอาจริง?

ตอนนี้ในหัวของผมมีแต่คำว่า ‘งง’  ครับ..

END AUGUS PART

มือของฉันเผลอสั่นในขณะที่ชูกระดาษให้พี่ออกัสอ่านเพราะฉันวิ่งมาเหนื่อยแทบหมดแรง พี่ผู้หญิงที่ฉันลากมากเธอก็ก้มหน้าหอบหายใจสภาพไม่ต่างกัน ตอนนี้เงยหน้ามอง ฉันเห็นว่าพี่ออกัสกำลังทำหน้าอึ้งท่าทางทั้งตะลึงทั้งตกใจกับเรื่องที่ฉันเขียนมากๆ

ฉันหันกระดาษกลับเข้าหาตัวก่อนจะตวัดปากกาเขียนข้อความใหม่ยื่นให้พี่ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ อ่าน เธอปาดเหงื่อบนหน้าผากก่อนจะไล่สายตาอ่านข้อความที่ฉันเขียน

‘ช่วยอธิบายพี่ออกัสทีค่ะ ว่าหนูพูดไม่ได้’

รุ่นพี่ผู้หญิงอ่านจบก็หันมองพี่ออกัสแล้วหันกลับมามองฉันอีกรอบ ท่าทางเธอกำลังประมวลผลเหตุการณ์ทั้งหมดจากนั้นไม่นานก็พยักหน้าเข้าใจสาเหตุที่ฉันลากเธอมา

“พี่เบาหวิวครับ..ที่น้องเขาพูด..?”

หลังจากเงียบอยู่นานในที่สุดพี่ออกัสก็พูดขึ้นมาฉันก็ก้มหน้าลงทันที ฉันไม่ได้เศร้ากับมันแต่ฉันไม่อยากจะมองเห็นสีหน้าของพี่เขาที่พูดเรื่องของฉันออกมา

 “อืม..น้องสายรุ้งเขาพูดไม่ได้น่ะ..ตามเอกสารรับรองแพทย์” เสียงของพี่ผู้หญิงที่ฉันพึ่งทราบว่าเธอชื่อเบาหวิวเอ่ยตอบ น้ำเสียงของเธอเองก็ดูลำบากใจที่จะเอ่ยเรื่องนี้ต่อหน้าฉัน

“เฮ้ย..จริงเหรอพี่..?..” เสียงพี่ผู้ชายอีกคนเอ่ยอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“…อือ..น้องเขาฟังได้นะแต่..”

พูดไม่ได้..

ฉันขยับยิ้มบางเอ่ยต่อคำพูดที่พี่เบาหวิวเว้นเอาไว้ในใจ มันเป็นคำโกหกที่น่าเศร้าสำหรับคนอื่น ใครที่รู้ต่างก็จะมองฉันด้วยสายตาเวทนา

“น้องเป็นแบบนี้มาตั้งแต่อายุเท่าไรเหรอ?”

อยู่ๆน้ำเสียงที่คาดเดาอารมณ์ไม่ออกของพี่ออกัสถามขึ้นฉันเงยหน้ามองเขา พี่หัวเกรียนหันไปร้องปรามคำถามที่ไม่สมควรแต่พี่ออกัสก็ยังนิ่งและรอฟังคำตอบของฉัน

ฉันจึงขยับปากกาเขียนคำตอบแล้วชูให้พี่เขา

‘12’

พอเห็นตัวเลขเพื่อนของพี่ออกัสเบ้หน้าอย่างเวทนา พี่เบาหวิวก็กุมมือแน่นพร้อมก้มหน้าลงบรรยากาศอึดอัดเข้าครอบคลุมอย่างเห็นได้ชัด

ฉันพูดไม่ได้นี่คือสิ่งที่ฉันเป็น..เพราะฉะนั้น..ถ้าหากเข้าใจแล้ว..

อย่ามายุ่งกับฉันเลย..

“สุดยอด”

เอ๊ะ?

ฉันเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำพูดที่ไม่คุ้นหูทุกคนหันมองคนพูดอย่างตกตะลึง พี่ออกัสเผยยิ้มกว้างพร้อมมองมาที่ฉัน น่าแปลกที่นัยน์ตาของเขาที่มองตรงมาแสนจะสว่างไสว

ทำไม?

ฉันได้แต่ตั้งคำถามภายในใจเพราะไม่เคยเจอปฏิกิริยาตอบรับแบบนี้มาก่อน ทุกคนพอรู้ว่าฉันเป็นใบ้ก็จะสงสารจะปลอบให้ฉันสู้ๆและมีชีวิตต่อไป

 “น้องเป็นผู้หญิงแต่น้องอดทนกับมันมาตั้งหลายปี สุดยอดอ่ะ” พี่ออกัสเอ่ยชมพร้อมยิ้มกว้างเป็นรอยยิ้มที่ช่างตรงข้ามกับตัวตนของฉันเสียจริงๆ

“เอาแล้วครับออกัสคนคิดบวก”

“หนวกหูครับชัช”

พี่ออกัสหันไปเถียงเพื่อนสนิทที่เอ่ยแซว พี่เบาหวิวมองรุ่นน้องปีสามสองคนที่ยืนเถียงกันจนเผลอหลุดยิ้ม มันน่าตกใจมากที่บรรยากาศอึดอัดเมื่อครู่หายไปในพริบตา

“น้องอุตส่าห์ไปลากพี่เบาหวิวมาอธิบายให้พี่ฟังใช่ไหม? ขอบใจนะ”  คำพูดพร้อมรอยยิ้มกว้างนั้นทำเอาฉันเผลอหลบสายตา

..ฉันแค่ไม่อยากมีปัญหา..ฉันไม่ชอบเรื่องยุ่งยาก

“งั้นพี่กลับไปทำงานต่อนะน้องๆ”

พี่เบาหวิวก้มมองนาฬิกาข้อมูลก่อนจะเอ่ยบอก พี่ออกัสกับพี่ชัชโบกมือลาเธอ ส่วนฉันก็โค้งศีรษะให้รู้สึกขอบคุณและขอโทษที่ลากพี่เขามาทั้งๆที่ทำกิจกรรมอยู่

“งั้นฉันไปแบกของต่อนะตะกี้อู้มา น้องสายรุ้งสู้ๆนะครับ” พี่ชัชพูดพร้อมยิ้มทะเล้น ก่อนจะเดินออกไปก็โดนพี่ออกัสโบกหัวไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้

เมื่อพี่เขาเดินไปจนลับสายตาก็เหลือแค่ฉันกับพี่ออกัส..อีกครั้ง..

“น้องชื่อสายรุ้งใช่ไหมครับ?” นึกสงสัยว่าเขาถามย้ำเรื่องที่รู้อยู่แล้วทำไมกันนะ แต่ฉันก็พยักหน้ารับ

“ดูมีสีสันน่ารักดีนะ” คำชมของพี่เขาทำเอาฉันลอบยิ้ม

ฉันยังตลกกับชื่อตัวเองเลยว่ามันสดใสเกินกว่าจะมาเป็นชื่อของฉัน

“เหมือนน้องเลย”

หืม? ⊙_⊙

คำพูดนั้นทำเอาสมองของฉันขาวโพลน

“อุ๊บ!—ฮ่าฮ่าฮ่า!! หน้าน้องโคตรตลกเลย!” พี่ออกัสลั่นขำเมื่อเห็นสีหน้าอึ้งของฉันตอนนี้คำสบถในหัวมันตีกันเละไปหมดแล้ว สติของฉันเหมือนจะแตกกระเจิงไม่เป็นทิศเป็นทาง

จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงเมื่อกี้พี่ออกัสบอกว่าฉัน?

..น่ารัก?

คำถามในหัวพรั่งหรูออกมาแทบนำมาทำเป็นพจนานุกรมได้ ส่วนลึกของสมองพยายามเค้นหาจุดประสงค์ของคำพูดนั้น บางทีพี่เขาอาจจะแค่อยากหยอกเล่นหรือแกล้งฉันงั้นเหรอ?

อะไรของคนๆนี้เนี่ย

ไม่เข้าใจ..

ฉันรับมือไม่ถูก..

รับมือผู้ชายพูดมากคนนี้ไม่ถูกเลย

“เฮ้ยออกัสมาช่วยทางนี้หน่อย!!” เสียงบุคคลที่สามดังแทรกความคิด รุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักตะโกนเรียกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของฉัน

“เออ เดี๋ยวไป!!” พี่ออกัสขานรับเพื่อน ก่อนจะวิ่งไปนั้นเองพี่เขาหันมาพูดกับฉัน รอยยิ้มทรงเสน่ห์ขยับยิ้มกว้าง

“แนะนำตัวอีกรอบนะ พี่ชื่อออกัสปีสามคณะเดียวกับน้อง ฝากตัวด้วยนะ”

⊙-⊙

“เปิดเทอมไว้เจอกันนะครับน้องสายรุ้ง J ”

แล้วพี่เขาวิ่งจากไปทิ้งให้ฉันยืนตะลึงตึงโป๊ะก่อนจะแผดเสียงกรีดร้องภายในใจ

ไม่มีทาง!!

ฉันจะขอไม่เจอผู้ชายพูดมากคนนี้อีก!!

TBC.



Talk to me Talk to me : ) 
สวัสดีค่ะ JLS14เตยเองค่ะ นามปากกาสิ้นคิดมาเลย
อยู่กันไปยาวๆจนสิ้นเดือนกุมภาพันธ์เลยฝากตัวด้วยนะคะ TvT
ขอฝากผลงานรักนี้ที่ไร้เสียงไว้ในอ้อมอกด้วยนะคะ
พระเอกของเรามาแล้วค่ะ ขอบอกเลยค่ะว่าตาพี่บ้า555555555555


เราลองวาดคาแรคเตอร์สายรุ้งกับตาพี่ออกัสมาฝากค่ะ ประมาณนี้ //ตาพี่นี่หัวสีไรของนาง