สุดปัง! “ซ่งอู๋ซวง” นักศึกษาวิศวกรรมไฟฟ้า เขียนนิยายเป็นโปรเจ็กต์จนขึ้นไปติดท็อป 1 ของทุกหมวด!

ทว่าจะมีใครรู้บ้างว่า นี่คือผลงานของ “น้องฟ้าใส” นักศึกษาชั้นปีที่ 2 คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมไฟฟ้า นักเขียนมือใหม่วัย 19 ปี ที่มาเขียนนิยายเป็นโครงงานพัฒนาตัวเอง เพราะอยากต่อยอดความฝันการเป็นนักเขียนในวัยเด็กของเธอให้เป็นจริง ซึ่งโปรเจ็กต์นี้ก็มีการวัดผลประเมินผลด้วยเหมือนกัน ทำให้น้องฟ้าใสตั้งใจวางพล็อต และวางแผนเขียนนิยายอย่างจริงจัง จนทำให้นิยายเรื่อง “การกลับมาของคุณหนูเจ็ด” ขึ้นไปติดท็อปอันดับ 1 ของทุกหมวด และยังติดท็อปนิยายขายดีประจำสัปดาห์ได้อีกด้วย! (ข้อมูลวันที่ 20 มิถุนายน 2565)

สวัสดีค่ะ ชื่อฟ้าใสนะคะ อายุ 19 ปี นามปากกา “ซ่งอู๋ซวง” ค่ะ เขียนนิยายเรื่อง “การกลับมาของคุณหนูเจ็ด” อยู่ค่ะ ตอนนี้ฟ้ากำลังเรียนมหาลัยอยู่ชั้นปีที่ 2 คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมไฟฟ้าค่ะ

จุดเริ่มต้นของนิยายเรื่อง “การกลับมาของคุณหนูเจ็ด” เริ่มมาจากในช่วงเปิดเทอมภาคการเรียนที่ 2 อาจารย์ที่มหาลัยได้สั่งงานให้เราทำโครงงานพัฒนาตนเอง เกี่ยวกับเรื่องอะไรก็ได้ ฟ้านึกขึ้นได้ว่าตัวเองพอจะเขียนนิยายได้ เลยเลือกที่จะทำโครงงานพัฒนาตนเองโดยการพัฒนาฝีมือการเขียนนิยายแบบจริงๆ จังๆ ฟ้าเลยตัดสินใจเริ่มเขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาค่ะ  

นิยายเรื่องแรกที่ฟ้าเขียน เคยเขียนเมื่อตอนอายุ 12 ขวบเลยค่ะ ช่วงนั้นอยากลองเขียนนิยายของตัวเองบ้าง ถึงจะเขียนได้ไม่กี่ตอน แต่ยอมรับเลยว่าเป็นการเริ่มต้นที่ยากมาก เพราะการถ่ายทอดเรื่องราวออกมาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ทั้งต้องเรียบเรียงถ้อยคำให้คนอ่านเข้าใจ ทั้งการเกลาให้อ่านลื่นไหล ไม่ติดขัด ต้องใช้เวลาฝึกและวินัยพอสมควร จึงจะสามารถเขียนออกมาให้ดีได้ค่ะ แต่เพราะช่วงนั้นฟ้ายังเด็ก ยังไม่มีวุฒิภาวะมากพอ สุดท้ายจึงเขียนได้เพียง 5 ตอนแล้วล้มเลิกไป

ตอนเริ่มเขียนฟ้าจะวางพล็อตไว้คร่าวๆ ว่านิยายเรื่องนี้เกี่ยวกับอะไร เนื้อหาโดยรวมจะเป็นอย่างไร เพื่อไม่ให้ระหว่างเขียนเนื้อหาไขว้เขว แต่ก็ไม่ได้วางพล็อตละเอียดขนาดนั้นค่ะ มีบ้างที่เนื้อหาบางตอนไทม์ไลน์สับสน แต่ฟ้าก็พยายามปรับแก้ไปทีละจุดให้ดูสมเหตุสมผลขึ้น 

ส่วนแพลนในการเขียน พอฟ้าวางเนื้อเรื่องคร่าวๆ ในส่วนของเหตุการณ์สำคัญแล้ว ในส่วนของรายละเอียดต่างๆ ก็มีการด้นสดบ้างเพื่อเขียนบรรยายเชื่อมเรื่องราว แล้วฟ้าจะวางแพลนไว้เสมอว่าจำนวนคำต่อหนึ่งตอนจะอยู่ที่ประมาณ 3,000 คำ หรือ 12,000 คำโดยเฉลี่ย เพื่อให้เนื้อหายาวกำลังพอดี ให้คนอ่านไม่รู้สึกว่าสั้นเกินไปค่ะ

แล้วพอช่วง 3 ทุ่มจะเริ่มเขียนนิยายอีกครั้งจนถึงช่วงเที่ยงคืนค่ะ ถ้าวันไหนหัวลื่นไหลก็อาจเขียนได้วันละ 3 ตอน แต่ถ้าปกติก็ 1-2 ตอน ซึ่งฟ้ากำหนดไว้ว่าจะอัพมากสุดวันละ 2 ตอน ส่วนตอนที่เขียนได้ที่เหลือจะเขียนเก็บไว้อัพในวันที่เราติดธุระจนไม่มีเวลาเขียนตอนใหม่ เราจะได้นำตอนที่เขียนเก็บไว้ก่อนหน้านี้มาอัพ เพื่อไม่ให้นักอ่านขาดช่วงค่ะ

ฟ้ายอมรับว่าเคยมีช่วงที่เครียด ที่กดดันตัวเองค่ะ เพราะฟ้าเป็นมือใหม่ เพิ่งเคยลงนิยายแบบจริงจังเรื่องแรก ฟ้าเองก็กลัวว่านิยายของฟ้าจะไม่สนุก กลัวคนอ่านจะเบื่อ หรือกลัวคนอ่านจะรู้สึกไม่คุ้มค่ากับการเสียเหรียญเพื่ออ่านนิยายเรื่องนี้ ฟ้าเลยพยายามพัฒนาตัวเองตลอด ถ้าเมื่อไหร่ที่มีคนแนะนำหรือติอะไร ฟ้าก็จะนำคำวิจารณ์พวกนั้นไปปรับปรุงเสมอ อาจมีบ้างที่น้อยใจ แต่แป็ปเดียวก็หาย แล้วนำคำติเหล่านั้นไปพัฒนาฝีมือการเขียนให้ดีขึ้น เพื่อให้นักอ่านมีความสุขและอยากติดตามนิยายเราต่อค่ะ

ต่อมาพอฟ้าได้พูดคุยกับนักอ่านที่ติดตามหลายท่าน ได้อ่านคอมเมนต์ให้กำลังจากนักอ่านหลายคน ฟ้าเลยคิดได้ว่าบางทีที่ตัวเราไม่ว่างจริงๆ ก็สามารถมาชดเชยทีหลังได้ ถ้านิยายเราสนุก คนที่ติดตามเราย่อมไม่หายไปไหนแน่นอน แต่หากเราฝืนตัวเองจนล้มป่วยไปหลายวัน คนอ่านเองก็คงต้องรอนานกว่าเดิม เพราะงั้นฟ้าเลยตัดสินใจทำเท่าที่ไหว อัพเท่าที่ไหวและมีการเขียนสำรองเผื่ออัพในวันที่ติดธุระเอาค่ะ

ผลลัพธ์จากการทำโครงงาน สรุปออกมาว่ามีการพัฒนาที่ดีขึ้น จากการสรุปข้อมูลที่รวบรวมได้ทำเป็นกราฟแสดงผล ซึ่งตัวกราฟสูงขึ้นเรื่อยๆ แสดงถึงการพัฒนาค่ะ ซึ่งหลังจากที่นำเสนอโครงงาน อาจารย์ได้ให้คำชมว่าผลลัพธ์ออกมาดีมาก มีการพัฒนาตัวเองที่เห็นได้ชัด โครงงานนี้จึงถือว่าประสบความสำเร็จค่ะ

ช่วงนั้นฟ้าลองทำหลายอย่างเลย ทั้งรับทำงาน รับทำการบ้านต่างๆ เท่าที่เด็กคนหนึ่งจะทำได้ แต่พอลองทำก็รู้สึกไม่ใช่แนวตัวเองเลย คุณแม่เลยแนะนำว่าลองขายนิยายดีมั้ย เพราะฟ้าแต่งนิยายได้ ทำไมไม่ลองเปิดขาย ฟ้าก็มีลังเลไม่กล้าขาย แต่เพราะความกดดันจากหลายเรื่อง ฟ้าเลยตัดสินใจลองขายนิยายบนเว็บเด็กดีค่ะ

ตอนแรกฟ้าคิดว่าไม่น่าจะมีคนซื้อเลยด้วยซ้ำค่ะ แต่พอลองเปิดขาย ในใจก็แอบหวังไว้ว่าคงมีคนมาซื้ออ่านสักร้อยคนคงมากสุดแล้ว แอบลุ้นมากตอนเปิดขายครั้งแรก แต่ผลตอบรับคือทำให้ฟ้าอึ้งมากค่ะ ตะลึงในทุกๆ คืน เหมือนฟ้าได้เล่นรถไฟเหาะเลย (หัวเราะ) ลุ้นทุกชั่วโมงว่ายอดขายเป็นยังไงบ้าง ซึ่งผลตอบรับที่ได้เกินคาดมากๆ จนฟ้าเคยดีใจจนร้องไห้ออกมาเลย เพียงแค่ยอดขายเล็กน้อยก็ทำให้ฟ้ามีไฟในการเขียนนิยายต่อไปแล้ว แต่พอผลตอบรับดีเกินคาดแบบนี้ยิ่งเป็นแรงกระตุ้นให้ฟ้ามีแรงเขียนนิยายต่อในทุกๆ วัน และอยากต่อจนจบเลยค่ะ

พอมีรายได้ตรงส่วนนี้ คุณแม่ก็มักจะบอกฟ้าเสมอว่าภูมิใจที่ลูกสาวสามารถหาเลี้ยงตัวเองได้แล้ว ท่านจะได้ไม่เป็นกังวล เวลาที่ฟ้าท้อหรือเครียด คุณแม่ก็มักจะให้กำลังใจฟ้าเสมอค่ะ

เมื่อก่อนตอนที่ฟ้ายังไม่แต่งนิยาย ชีวิตก็เลื่อนลอยมาก กลับจากเรียนก็ดูไม่มีเป้าหมายอะไรเลย แต่พอฟ้าได้แต่งนิยาย ชีวิตก็เริ่มมีเป้าหมาย เวลาที่เห็นยอดผู้เข้าชม ยอดคนติดตาม ฟ้าก็มีความสุข มีแรงกระตุ้นให้เขียนนิยายต่ออย่างไม่เบื่อเลยค่ะ อีกทั้งยังเปลี่ยนชีวิตที่เคยลำบากของฟ้าให้สุขสบายขึ้น ฟ้ามีความสุขที่สามารถเลี้ยงดูตัวเองได้และสามารถเลี้ยงดูคุณแม่ให้สุขสบายขึ้นได้ค่ะ

สำหรับทุกคนที่อยากเขียนนิยายนะคะ ฟ้าอยากบอกกับทุกคนว่า ความกลัวเป็นเรื่องปกติ หลายคนอาจมีความรู้สึกอย่างที่ฟ้าเคยมี คือ ความกลัว กลัวไม่มีคนอ่าน กลัวขายไม่ได้ กลัวอะไรหลายอย่าง แต่ฟ้าอยากแนะนำว่า กลัวได้ไม่ใช่เรื่องผิด แต่ต้องลงมือทำให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย หากเรากลัวที่จะไม่มีคนอ่านนิยายก็ให้ลองเขียนแล้วอัพลงบนเว็บเลย คนที่สนใจก็จะเข้ามาอ่านมาติดตามเราเอง แล้วสิ่งเหล่านั้นจะเป็นแรงกระตุ้นให้เราอยากเขียนนิยายต่อไป อยากพัฒนาฝีมือต่อไปค่ะ นั่นจะช่วยทำให้เราเข้าใจฝีมือและทักษะตัวเองมากขึ้น เพราะแต่ละคนมีวิธีการถ่ายทอดไม่เหมือนกัน ดังนั้นสิ่งที่อยากฝากไว้ที่สำคัญที่สุดคือ กลัวได้แต่ต้องลงมือทำ จะได้รู้ถึงผลลัพธ์ แต่ถ้ากลัวแล้วไม่ลงมือทำ เราจะไม่รู้อะไรเลยค่ะ

อ่านจบแล้วก็ยังรู้สึกอยากร้องว้าวอีกหลายๆ ว้าว เพราะเรื่องราวของ น้องฟ้าใส วัย 19 ปี นักเขียนมือใหม่ที่เพิ่งเริ่มเขียนนิยายเรื่องแรกอย่างจริงๆ จังๆ เพราะต้องทำโครงงานส่งอาจารย์ ใครจะคาดคิดว่าชีวิตกลับพลิกผัน นอกจากจะทำโปรเจ็กต์สำเร็จแล้ว เธอยังค้นพบความสามารถในการเขียนนิยาย และเจอช่องทางที่สามารถหารายได้มาแบ่งเบาภาระครอบครัวได้อีกด้วย