น้องๆที่อยากเป็น TU 73 ["3ปีในเตรียมฯมันเร็วนะน้อง" ] เข้ามากันเยอะๆน๊ะ
เรื่องเรา ของเด็กเตรียม "อุดม" ศึกษา
"3ปีในเตรียมฯมันเร็วนะน้อง"
สำหรับเด็กเตรียมฯทุกคนแล้ว คงไม่มีใครที่ไม่เคยได้ยินรุ่นพี่พูดให้ฟังว่า
"3ปีในเตรียมฯมันผ่านไปเร็วนะน้อง"
"ใช้เวลา3ปีให้คุ้มค่านะน้อง ... 3ปีน่ะ มันผ่านไปเร็วจริงๆ"
"พี่อยากให้น้องสนุกกับชีวิตในเตรียมฯนะ เพราะ3ปีน่ะ มันผ่านไปเร็วกว่าที่น้องคิดมากเลย"
ช่วงที่ถูกรับน้อง อาจจะยังไม่มีนร.ม.4คนไหนที่ใส่ใจกับคำพูดของพี่ๆมากนัก
อาจจะเห็นว่าเป็นประโยคป๊อปปูล่าร์อะไรแบบนั้นซะมากกว่า
ช่วงเวลาตั้ง 3 ปี คงไม่มีใครคิดว่ามันจะผ่านไปเร็วอะไรมากมาย
--- ใครจะไปรู้ล่ะ ว่ามันจริงอย่างที่พูด
.........
จนถึงวินาทีนี้ ... เราก็ยังจดจำวันแรกที่รู้ผลสอบได้เป็นอย่างดี
พอรู้ว่าติดเตรียมฯ ก็ดีใจมาก ... มากๆเลย !!!! อยากจะรู้ ...
โรงเรียนที่เต็มไปด้วยชื่อเสียงแบบนี้ ... จะเป็นแบบไหนนะ ?
นักเรียนคงมีแต่คนเก่งๆ แล้วก็คร่ำเคร่งอยู่กับการเรียนแน่ๆเลย
นั่นคงเป็นความคิดยอดฮิตสำหรับคนที่ไม่เคยใช้ชีวิตในรั้วโรงเรียนเตรียมฯแน่นอน
เราเองก็เคยเป็นแบบนั้น...
วันปฐมนิเทศ พี่ๆสอนให้ร้องเพลงปิ่นหทัย สอนบูมเตรียมอุดมฯครั้งแรก
สอนให้รู้จักคำว่า"รุ่นพี่"และ"รุ่นน้อง" เพื่อที่ในวันต่อๆไป
เราสามารถเรียกว่า"พี่"และ"น้อง"ได้อย่างไม่กระดากปาก
นับจากนั้นมา สิ่งเดียวที่ทุกคนรอคอยก็คงหนีไม่พ้น "วันเปิดเทอม" ทุกคนคงตื่นเต้นน่าดู
ชุดนักเรียนใหม่ // รองเท้าใหม่ // ได้ใส่เข็มขัดด้วย
แถมเอาเสื้อใส่ข้างในกระโปรงอีกต่างหาก
แล้วเพื่อนๆใหม่จะเป็นยังไงนะ ? อาจารย์ที่นี่ล่ะ ? แล้วยังห้องเรียน บรรยากาศต่างๆด้วย ?
แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้วจริงมั้ย ?
28 ความคิดเห็น
วินาทีแรกที่ได้เข้าไปในรั้วสีชมพู ทุกคนคงต้องเอาพวงมาลัยไปไหว้พระบรมรูปร.5ก่อนใช่มั้ย
ต่อจากนั้นก็ต้องเป็นพระปริวัติเทพที่อยู่ตรงกันข้าม
ช่วงนั้นเป็นช่วงเดือน5 ตอนนั้นดอกชมพูพันธุ์ทิพย์ไม่ได้ออกดอกเต็มต้นแล้ว
ไม่อย่างนั้นทางเดินคงเป็นเสมือนพรมสีชมพูอ่อนนุ่มจนแทบไม่กล้าเหยียบลงไป
แต่ตอนนั้นไม่มีใครมานั่งคิดอะไรแบบนั้นหรอก ทุกคนกำลังตื่นเต้นกับโรงเรียนแห่งใหม่ต่างหาก
วินาทีแรกที่เราได้เหยียบขึ้นตึกศิลปะ ... ได้เข้าไปในห้อง 65 สิ่งแรกที่เห็นก็คือห้องเรียนที่ยังไม่มีคนไม่มากเท่าไหร่
และเพื่อนคนแรกที่วิ่งเข้ามากอดเราเอาไว้ --- ราวกับพวกเราคุ้นเคยกันมานานปี ทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกันแค่วันเดียว --- ซา
ตอนนั้นสนุกมากๆ ได้เพื่อนใหม่มากมาย ได้เพื่อนสนิทที่คุยกันได้ทุกเรื่องด้วย (^__^)
อาจารย์ก็น่ารักและเป็นกันเองที่สำคัญ ---พี่ๆรักน้องมากเหลือเกิน
การรับน้องของพี่ๆ ใช้เวลาถึง2สัปดาห์
จุดประสงค์หลักก็คือ ให้น้องๆสนิทสนมกันได้อย่างรวดเร็ว และคุ้นชินกับวิถีการใช้ชีวิตในเตรียมอุดมฯ
รวมถึงการมีพี่รหัส (พี่เฟิร์น) และปู่รหัสด้วย... (เผอิญพี่รหัสของพี่รหัสของเราเป็นผู้ชายน่ะ)
พี่ๆจะมานั่งป้อนข้าวให้น้อง (ที่จริงประเพณีแอบอยากยกเลิกเหมือนกัน) แล้วถามน้องในเรื่องทั่วๆไป อย่างเช่น
"น้องชอบอะไร" "มาจากโรงเรียนไหน" "กินนั่นได้มั้ย แพ้อะไรรึเปล่า"
"พี่ถนัดวิชาอังกฤษ ถ้าน้องสงสัยอะไรถามพี่ได้นะ" "เดี๋ยวจะเอาชีทมาให้"
"หนังสือบัญชีไม่มีขายแล้วเหรอ งั้นเดี๋ยวพี่เอาของพี่มาให้นะ"
"อ้าว หนังสือวรรณคดีเขาเลิกพิมพ์แล้วเหรอ แล้วอาจารย์จะสอนทำไมเนี่ย (= =)
พี่เองก็ไม่ได้เรียนซะด้วย งั้นเดี๋ยวพี่ไปหามาให้นะ"
(สุดท้ายพี่บางคนก็ซีร็อกซ์มาให้ ส่วนพี่รหัสเราก็ไปขอยืมมาจากห้องภาษาไทยมาให้)
พี่ๆมาหาน้องตลอดเวลา เช้า พักเที่ยง แม้กระทั่งตอนเย็น
2สัปดาห์ --- ช่วงเวลาครึ่งเดือนนี้ พวกเราร่วมกันหัวเราะ ร่วมกันร้องไห้มาหลายครั้ง
และแน่นอนว่านั่นก็ทำให้พวกเราสนิทกันยิ่งขึ้นด้วย
ซึ่งในช่วงเวลานั้น บางทีเราก็อดสงสัยขึ้นมาไม่ได้ ว่าทำไมพี่ๆต้องทุ่มเทเพื่อน้องที่ไม่รู้จักกันมาก่อนแบบนี้ด้วย ?
รัก ต.อ. <3
ปีนี้ปีสุดท้ายแล้ว t.t
เมื่อเปิดเทอมไปครบ1เดือน ก็ถึงเวลาที่พวกเรา ม.4รุ่น.... จะได้รับพระเกี้ยว (หลังจากเป็นเด็กเถื่อนมา1เดือนเต็ม)
วินาทีนั้น มันตื่นเต้นแล้วก็ภูมิใจมากนะ เหมือนกับเราได้เป็นนักเรียนเตรียมอุดมฯเต็มตัวแล้วนะ ... แบบนั้น
แล้วก็ได้เห็นพี่ๆที่ได้รางวัลต่างๆมากมายขึ้นรับ"พระเกี้ยวแก้ว" เราจำได้ว่าเคยแอบหวังอยู่เหมือนกันว่าสักวันเราจะได้บ้าง
... แต่แล้วก็ค้นพบว่ามันยากมากจริงๆที่จะได้ (= =) เหอเหอ
มันน่าภาคภูมิใจนะ ในวินาทีนั้นเราถึงตระหนักได้จริงๆ ว่าโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาเป็นสถาบันที่น่าภูมิใจแค่ไหน
แล้วมันน่ายินดีแค่ไหนที่เราเองก็เป็น"ส่วนหนึ่ง"ของที่แห่งนี้เช่นกัน
1 ปี ผ่านไป ...*
ช่วงเวลา1ปีมันผ่านไปรวดเร็วนักและวินาทีที่เรากลายเป็นพี่คนรองก็มาถึง
ในตอนนี้ความตื่นเต้นมันต่างออกไปจากปีแรก ตอนนี้เรากำลังตื่นเต้นที่จะได้เป็นพี่คนกลาง
โดยเฉพาะเรากำลังจะมีน้องแล้ว (>__<)
... ตอนนั้นเองที่เราเข้าใจว่าทำไมพี่ๆถึงได้ทุ่มเทกับเราขนาดนั้น เราเองก็เช่นกัน มันน่าตื่นเต้นนะ ที่จะได้รับน้อง
พวกเราต้องเตรียมตัวกันตั้งแต่ปิดเทอม หรือบางห้องก็เตรียมตัวกันตั้งแต่ม.4เทอม2ด้วยซ้ำ
"ฝากน้องรุ่นต่อไปด้วยนะ"
นี่เป็นคำพูดของพี่ๆรุ่นม.6 พูดไว้ ประเพณี ที่พวกเราจะต้องทำให้สานต่อให้ได้
แม้ว่าระหว่างการทำงาน พวกเราจะต้องทะเลาะกัน ไม่เข้าใจกันในหลายๆเรื่อง
--- แต่สุดท้าย ความไม่เข้าใจก็ทำให้พวกเราสนิทกันมากขึ้น
การได้เห็นน้องม.4ที่ก้าวเข้ามาในรั่วเตรียมอุดม มันน่าตื่นเต้นนะ
การที่ได้มองเพื่อนรุ่นเดียวกันแอบปลอมตัวเป็นน้องม.4แล้วเข้าไปนั่งปะปนแฝงตัวอยู่ในนั้นก็สนุกเช่นกัน
(555+ เค้าเล่นกันทุกรุ่นแหละ มันเป็นประเพณีที่ไม่รู้ว่าใครตั้ง)
การได้สอนน้องเต้น ร้องเพลง แล้วก็บูมห้อง บูมสาย รวมถึงบูม Math-Art ... มันยอดเยี่ยมมากเลย
ม.5มันต่างจากม.4พอสมควรนะ ในหลายๆเรื่องเลยล่ะ
ตอนกีฬาสีม.4 พวกเราขึ้นสแตนด์ (บางห้องก็เดินพาเหรด) ร้อนมากๆ
แต่พี่ๆเองก็ร้อนไม่แพ้กัน พี่ๆไม่ยอมเข้าร่ม ทั้งๆที่สามารถยืนในร่มได้ ... เพื่อความยุติธรรมกับน้องๆ
ส่วนพอมาอยู่ม.5 ห้อง 937 พวกเราต้องเป็นคนจัดการทั้งหมด (ตึก9 ไม่มีม.6)
พวกเราต้องแบ่งงานกันว่าใครจัดการส่วนไหน อย่างห้องเราจัดการพาเหรด
เราอยู่ฝ่ายพาเหรดระเบียบซึ่งต้องอยู่ซ้อมให้น้องทุกวัน
มันยากเหมือนกันนะที่จะเรียกน้องให้มาซ้อมจนครบ และให้น้องเลิกคุยแล้วจัดแถวให้เสร็จ
--- แต่ว่าความเหนื่อยในส่วนนั้น มันเทียบไม่ได้เลยกับความภูมิใจ
เมื่อเห็นภาพพาเหรดระเบียบที่พร้อมเพรียงและงดงามเป็นที่สุด
และงานส่วนนี้ก็ทำให้เราได้รู้จักน้องๆเพิ่มขึ้นมาก และก็ดีใจมากเมื่อหลังงานกีฬาสีปีนั้นไปแล้ว
น้องๆที่เจอเราก็ยังทักทายเราเป็นอย่างดี บางคนก็ยังคงยกมือไหว้ ทั้งๆที่บอกแล้วว่าไม่ต้องไหว้ก็ได้
นี่เองก็เป็นสิ่งหนึ่งที่แสดงให้เห็นถึงระบบ senior ของเตรียมอุดมฯ
ไม่มีพี่คนไหนที่บอกให้น้องไหว้ แค่ไม่ลืมที่จะทักทายกันก็ดีใจแล้ว
แต่ก็ไม่มีน้องคนไหนที่ไหว้พี่โดยไม่เต็มใจเช่นกัน
ยิ่งเรื่องเรียนนี่เห็นได้ชัดเลยว่าแตกต่างกับตอนม.4มาก
ไม่ได้เรียนหนักขึ้นหรอก เรียนน้อยลงด้วยซ้ำ คาบselfก็มากขึ้น
แต่การดูแลจากอาจารย์น้อยลงอย่างเห็นได้ชัดมาก
อย่างตอนม.4พวกเราไม่มีใครรู้เรื่องอะไรเลย บูรณาการคืออะไร? ทำยังไง?
ตอนนั้นอาจารย์จะคอยช่วยเหลือ และเรื่องคะแนนอาจารย์ก็ค่อนข้างปล่อยเกรดพอสมควร
แต่พอขึ้นม.5นี่แทบคนละเรื่องทีเดียว (= =) รายงาน(ดูเหมือนจะ)หนักขึ้น
เวลานอนก็น้อยลงอย่างชัดเจนมาก ความแจ่มใสในการตื่นก็ชักลดลง
(แบบว่าม.4นอนน้อยแค่ไหนก็ลุกไหวสบายบรื๋อ) แต่ก็ยังไปโรงเรียนได้นั่นล่ะ
ความรู้สึกอยากหยุดเรียนยังไม่ค่อยมีเท่าไหร่
สรุปแล้ว ม.5นี่งานหนักเอาเรื่องทีเดียว เพราะกิจกรรมส่วนใหญ่ก็ต้องเป็นม.5นั่นแหละที่รับผิดชอบ
เพราะพี่ม.6ต้องทุ่มไปกับการเตรียมเอ็นท์ซะมากกว่า
.....
พอขึ้นม.6 ประโยคที่ว่า
"3ปีในเตรียมฯมันเร็วนะน้อง"
ก็แล่นวาบเข้ามาอีกครั้ง
ยังรู้สึกว่าเวลาผ่านไปไม่เท่าไหร่เลย ... แต่ก็ผ่านไป2ปีแล้ว เหลืออีกแค่ปีเดียวเท่านั้น
นี่เป็นปีสุดท้ายที่จะได้ใช้ชีวิตอยู่ในรั้วโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาแล้ว
เอ่อ ไม่รู้เพราะความซวยส่วนบุคคลรึเปล่า ตึกนี้ไม่มีม.5 แถมมีม.4แค่2ห้อง
เพราะงั้นการจัดงานกีฬาสีก็ตกเป็นหน้าที่ของม.6อีกแล้ว (= =)
มันเครียดน่ะ เพราะต้องเตรียมตัวเอ็นท์แล้ว
แม้ว่าจะยังไม่ได้อ่านหนังสือเอ็นท์อะไร แต่ความกดดันมันก็ยังอยู่
เพราะต่างคนก็ต่างรู้อยู่แก่ใจว่า ปีนี้ต้องเอ็นท์แล้วนะ
แต่คิดว่าทุกคนเองก็อยากร่วมกิจกรรมให้เต็มที่แหละ เพราะเป็นปีสุดท้ายแล้ว
แต่พวกเราก็ผ่านความลำบากในส่วนนั้นมาได้เป็นอย่างดี...
.......
เมื่อวานนี้มีปัจฉิมนิเทศที่น้องๆจัดให้ ... ไปโรงเรียนแต่เช้า ไม่ได้รู้สึกอะไรมาก
แต่พอนั่งอยู่ในหอประชุมเท่านั้นแหละ
เพิ่งตระหนักได้จริงๆว่า "นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้มานั่งในหอประชุมแห่งนี้ในฐานะของนักเรียนเตรียมฯแล้วนะ"
เสียงหัวเราะ ...
เสียงร้องไห้ ...
รอยยิ้ม ...
ความทรงจำต่างๆ ...ทุกสิ่งทุกอย่าง ...
มันกลายเป็นอดีตไปแล้วนะนั่นล่ะที่ทำให้น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
เราจบม.6แล้วนะจบแล้วจริงๆ
เราจะกลับไปที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาอีกกี่ครั้งก็ได้
แต่เราไม่สามารถกลับไปในฐานะนักเรียนเตรียมอุดมศึกษาได้อีกต่อไปแล้ว
......
อยู่ที่นี่เราได้เรียนรู้หลายอย่างนะ
มันมากมาย ... จนไม่สามารถบรรยายออกมาได้จนหมด
ทั้งๆที่เป็นช่วงเวลาเพียง3ปี ...แต่ความผูกพันมันกลับมากมายขนาดนี้
... โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาทำให้เราเป็นเราในวันนี้ ขอบคุณสักกี่ครั้งก็คงไม่พอ ...
--- ช่วงเวลา 3 ปีในรั้วสีชมพูแห่งนี้ ... ล้ำค่ามากจริงๆ
กลอนบทนี้ ไม่มีเด็กเตรียมคนไหนไม่รู้จัก
จงฟังถ้อยที่ร้อยคำสำหรับเจ้า
พี่จะกล่าวถึง ภาระและหน้าที่
พี่อยากเห็นน้องทุกคนเป็นคนดี
จงฟังพี่นี่คือ คำสัญญา
ประการสอง จงจำคำพูดเยี่ยม
ประการสาม น้องเอยจงฟังพี่
เตรียมอุดมฯ จะดำรงคง เกียรติยศ
แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนยังเวียนวน คือความรักศักดิ์ตนทุกสมัย
ได้ชื่อว่า ต.อ. ย่อมพอใจ พระเกี้ยวน้อยยิ่งใหญ่ตลอดกาล
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 9 ตุลาคม 2552 / 18:02
ชอบกลอนมาก
สู้เพื่อ TU 73!
PS. เมื่อฟ้าผ่องอำไพ...เราคงจะได้เจอกัน
ยิ่งอ่านแล้วยิ่งฮึทสู้ !!
fighting for TU73 !!
ยิ่งอ่านยิ่งอยากเข้า แต่..
คงยากมากสำหรับเรา 5555
ปีที่แล้วเป็นคนพยักหน้ารับประโยค"3 ปีในเตรียมมันสั้นนะน้อง"กับพี่ห้อง พี่สาย
ปีนี้เป็นคนพูดเอง
ปีหน้าก็จะเป็นพี่ใหญ่ที่คอยดูแลน้องๆรุ่นต่อไป
พี่ๆทุกคนรักน้องตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า
เต็มที่เพื่อ TU 73
เต็มที่กับชีวิต!
TU 73 Fight! Fight!
อ่านแล้วซาบซึ้งอ่ะ
อยากเป็นเด็กเตรียมอุดมนะ
แต่เรามันไม่เก่งขนาดนั้น
เราก็จะพยายาม สู้ๆ
PS. การทำใจให้ห่างจาก รัก นั้นยาก แต่การตัดใจเมื่อรู้ว่ารักเค้าไปหมดใจนั้นยากยิ่งกว่า T^T
มันคงยาก ๆๆ .. อะ
คนเป็น หมื่ น ๆ ที่อยากจะเข้าโรงเรียนนี้
TT
แต่ก็จะสู้ ... และทำให้ดีที่สุดดด !!!
^^
PS. พรุ่งนี้ต้องดีกว่า า !
ต้องติดเตรียมฯให้ได้
เต็มที่เพื่อ TU73 !! <3'3
=')
เตรียมอุดม เป็นมากกว่าโรงเรียน
ไม่ผิดหวังถ้าได้ก้าวเข้ามา
พระเกี้ยวน้อย ยิ่งใหญ่ตลอดกาล............................
[ปีนี้ปีสุดท้ายแล้ว!!!!]  TU70
ผมฝากหัวใจ ไว้ที่ ศิลป์ ญี่ครับ
^^ su su
PS. เธอเป็นแฟนชั้ลนะคั๊บ
อ่านแล้วขนลุกมากเลยค่ะ
สู้เพื่อ TU 73  ศิลป์-ญี่ปุ่นค่ะ
ต้องเข้าให้ได้ 
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?