{อำลา2009} มารำลึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในรอบปี 2009 ในวันสุดท้ายของปีกันค่ะ
ไหนๆวันนี้ก็วันสุดท้ายของปีแล้วค่ะ
เวลาของปีใหม่กำลังจะมาถึงในไม่ช้านี่
มันก็เป็นช่วงเวลาที่น่าคิดนะคะ
ว่า ๑ ปีที่ผ่านมา พวกเราพบเจออะไรมาบ้าง?
มีความสุข มีความทุกข์ สนุกกันแค่ไหน?
มีทั้งเรื่องที่ประทับใจ เรื่องที่น่าประหลาดใจมากมาย
---------------------------------------
สำหรับแวร์...ก็คงเป็นเรื่องที่นวนิยาย "ใครว่าสามีฉันเป็นแมงดา(ยะ)?"
กำลังจะมีอายุครบรอบ ๑ ปี ในเดือนมกราที่จะถึงนี้นะคะ
ไม่นึกว่าจะพานิยายเรื่องนี้มาได้ไกลขนาดนี้
(ไม่นับเรื่องอื่นที่กำลังดองอยู่นะคะ)
เรื่องที่ว่าได้ A ตัวแรก สำหรับคนเรียนไม่เก่งอย่างแวร์มันน่าดีใจนะ
มีอายุขึ้นเลข ๒x แก่ขึ้น แต่ความคิดก็ยังดูเด็กเหมือนเดิม - -*
ได้รู้จักกับใครอีกหลายๆคน ได้เห็นความจริงอะไรมากมาย
แม้ว่าจะต้องสูญเสียเพื่อนบางคนไป หรือสูญเสียคนที่เคยรักบางคนไป
แต่ก็ได้ค้นพบ "ใครบางคน" ที่เข้ามาทำให้ไม่เหงา
ขอบคุณ ๑ ปีที่ผ่านไป และปีใหม่จะทำให้ดียิ่งกว่าเดิม^^
---------------------------------------
คนอื่นๆล่ะคะ??
มีสิ่งที่ประทับใจหรือความทรงจำที่ไม่อาจลืม
ที่เกิดขึ้นในปี 2009 บ้างไหมคะ?
มาแชร์ๆกัน เผื่อว่าวันไหนเปิดมาดู จะได้ไม่ลืมกัน
^_______________^
PS. จากนคราห่างมาหลายแสนลี้ จากราตรีค่อยเคลื่อนเลือนลับหาย จากคิมหันต์วสันต์เหมันต์กลาย จากชีพวายไม่สิ้นกลิ่นไอรัก
15 ความคิดเห็น
"^ ^ มีหลายเรื่องจริงๆ
แต่ที่รู้สึกดีที่สุด
ก็คงเป็นตอนที่เอาของขวัญวันคริสต์มาสไปให้กับครอบครับ+เพื่อน
ได้รู้จักความจริงในโลกนี้ดีขึ้น
ได้รู้ว่าครอบครัว แม้มีเพียงหนึ่งคน แต่ก็อบอุ่นมากกว่าสิ่งใด
PS. Against stupidity the gods themselves contend in vain.
ได้เพื่อนเพิ่มมากขึ้น(หรือน้อยลง T T)
ได้รู้ความจริงหลายๆอย่างที่อยากจะบ้า.. แต่ก็เลิกบ้า = =
ได้เพื่อนสนิทที่อะไรหลายๆตรงกัน
PS. ตัวสำรอง. . . ขาดฉันแล้วเธอจะเสียใจ // Don't Look Behind After Doing Your Best :]]
ได้รับรู้ว่าดราม่า แท้จริงแล้วเป็นเช่นไร - -++
555+
ได้รู้จักคนมากขึ้น หลายคนน่าคบหามากมาย แต่หลายคนก็ควรหลีกเลี่ยง
ได้รู้จักตัวเองมากขึ้น รู้จักเปิดกว้างและหาหลักฐานฟ้องศาลได้มากขึ้น (เกี่ยว?)
รู้ว่าทุกวินาทีมีค่า กับทั้งเราและผู้อื่น
และสุดท้ายนี้จะจดจำทุกอย่างไว้แน่นอน - -+++
PS. The rule For me, It's nothings
หนึ่งปีที่ผ่านมาเป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสชีวิตเด็กมหาวิทยาลัย ซึ่งประจักษ์กับตัวเองแล้วว่ายากลำบากมากกว่าสมัยมัธยมนัก
ได้พบเพื่อนใหม่ๆ ครูที่เคี่ยวมากกว่าเดิม เนื้อหาการเรียนที่เข้มข้น และเกรดที่ไม่สวยหรูเอาซะเลย...
ได้พบกับความรักในรูปแบบต่างๆ ผู้คนนิสัยแปลกประหลาดแต่ก็เข้ากันได้ กิจกรรมอันสนุกสนานแต่ก็เบียดเบียนการเรียนอย่างไม่น่าให้อภัย อ้อ เรายังได้เป็นคณะกรรมการสาขาด้วย เหนื่อยสุดๆ ยังกับวัยทำงานเลยแน่ะ^^"
ปล.รักพ่อมากๆเลย
ปลล.คิดถึงคนติ๊งต๊องที่อยู่ฝรั่งเศสจัง... มาทำให้เราหวั่นไหวแล้วเงียบหายไป น่าเจ็บใจจริงเชียว - -**
PS. ถ้าเปลี่ยนสถานะจาก"เพื่อน"เป็นอื่น ฉันคงไม่เหลืออะไรเลย
รู้ว่าตัวเองเป็นคนแย่ขนาดไหน
ได้มิตรภาพใหม่ ๆ ที่น่าจดจำ และน่าจะตัดออกจากใจให้ลืมไปเลยก็มี
PS. {{ฟากฟ้ายิ้มเหยียดหยันแดนโลกีย์ ใครจักมี...ชัยหรือพ่าย...ล้วนอยู่ที่ใจ สรรเสริญเพียงภาพมายามีวันหาย หากแต่ตายขอทิ้งชื่อ...ชั่วดีได้ด้วยใจตน}} ฉันพยายามจะเป็นนักเขียนที่ดี...
ไม่ว่าจะ ม.1 หรือ ม.2 คณิตก็ยากเสมอ
PS. โปรดใช้วิจารณญานในการอ่านความคิดเห็น...
PS. ทุกสิ่งที่ทำให้เธอเสียใจ เชสเซอร์จะ... ทำลายมัน
ดราม่ามีไว้เสพ ไม่ได้มีไว้สร้าง...
PS. ผืนแผ่นดินอยู่ใต้เท้าข้า ท้องนภาอยู่ในสายตาข้า พระอาทิตย์อยู่ในฝ่ามือข้า แล้วเจ้ายังคิดว่าจะหนีข้าพ้นอีกหรือ...
รู้ว่าควรจะจบเสียที
PS. พาหนะของบอมคือเต่า!!!~
ได้ใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย และได้มีชีวิตใหม่จริงๆสักที อยากบอกว่าถ้านับเอาจริงๆ ปีนี้จะเป็นปีแรกที่ร้องไห้น้อยที่สุดในบรรดาเกือบตลอดชีวิตที่ผ่านมา!!
รวมถึงได้มีตัวตนในบอร์ดกะเค้าบ้างแล้ว ได้รู้จักใครอีกมากมายที่ทำให้รู้ว่าโชคชะตาชอบเล่นตลกกับมนุษย์ 555
และก็ได้เพื่อนใหม่ที่เราคิดว่าเขาเป็นเพื่อนที่เข้าใจเรามากที่สุดถึงตัวตนช่วงท้ายของปี และยื่นโอกาสความก้าวหน้าในการเป็นนักเขียนให้...ยังไงปีหน้าก็ต้องดีแน่ๆค่ะ เหอๆๆ
PS. My name is MiyaJung :: Dakishimete Dakshimete~
หนึ่งปีที่ผ่านมานี้...
ดีใจ...สมหวัง...สอบติดมหาลัย... มีแฟนกับเขาสักที 5 5 5+
เสียใจ...ร้องไห้...พ่อป่วย (แต่ตอนนี้หายแล้ว) ...กล้องพัง (อันนี้ส่วนตัว) ...ดองนิยาย (อันนี้เพราะเปิดเรียนแล้ว)
โอเค...
ก็รู้สึกว่ามีหลาย ๆ อย่าง แต่มันก็ผ่านไปแล้ว ตั้งหน้าตั้งตา อยู่กับปัจจุบันดีกว่า...
PS. *+...หนุ่มแว่น...หัวฟู...หูหมา...+*
ข้าน้อยดีใจอย่างแรง ที่ได้รู้จักกับทุกท่านในบอร์ดนี้
(ในวินาทีสุดท้ายก่อนสิ้นปี!!)
ฮือ....ซึ้ง
PS. สิ่งที่เห็น... ไม่ใช่สิ่งที่เป็น
1 ปีที่ผ่านมา ที่ประทับใจสุดก็คงได้กราบเท้าพ่อกับแม่เป็นครั้งแรกนี่ล่ะครับ ^^ (หลังจากที่ไม่กล้าทำมาหลายปี)
แล้วก็รักพี่ เข้าใจพี่มากขึ้นด้วย หลังจากที่ทะเลาะกัน คุยกันไม่รู้เรื่องมาโดยตลอด
เจอคนหลายประเภท ทั้งที่สนิทด้วยและตีออกห่าง
รู้ว่ายังมีคนหวังดี คอยเป็นห่วงเป็นใย เอาใจใส่ดูแล แม้ไม่เคยได้รับสิ่งเหล่านั้นจากผมกลับคืนไปก็ตาม
PS. ทว่านั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่งซึ่งเราค่อยพูดถึงในโอกาสต่อไป
อืม...มารำลึกเอาตอนวันปีใหม่ (5555+)
ตลอดปีนี้...งืมมมม
ได้รู้จักคนหลายๆคน ได้เจอใครหลายๆแบบ
ได้รู้สันดานคน ได้รู้ว่าใครควรคบ-ไม่ควรคบ
ได้รู้-ได้เจอเรื่องสนุกๆหลายอย่าง
ได้เจอดราม่ากับตัวเอง
**** บริเวณนี้เป็นความบ้าคลั่งส่วนตัว ****
ได้คุยกับลุงหงา คาราวาน ลุงอู๊ด ยานนาวา ลุงแดงอินโดจีน เป็นการส่วนตัว
ได้เบอร์โทรศัพท์ลุงหงา
ได้ดื่มเหล้าแก้วเดียวกับลุงแดง
ไวน์แก้วเดียวกับมือแอคคอร์เดียนของวงคาราวาน(จำชื่อไม่ได้ แต่ไม่ใช่น้อย ดอกไม้บาน แฮะ - -") โฮกฮากกกกก
ได้ดูลุงอู๊ดตีกลองแบบจะๆ ใจจะละลายยยยยย
ได้เห็นฝีมือแอคคอร์เดียน+ไวโอลินขั้นเกือบเทพ มือเบสท์ มือกีตาร์โคตรเก่ง
อ๊ากกกกกกกกกกกก
ลุงหงาแต่งกลอนให้เป็นการส่วนตัว อันนี้ดีใจโคตรๆ >///<!!!
**** จบความบ้าคลั่ง ****
ได้รู้แล้วว่า คนเรา ถึงจะหน้าตาเห่ยๆ งั้นๆ แต่เวลาที่ร้องเพลงเพราะ หรือเวลาที่เล่นดนตรีเก่งแล้ว...มันจะดูดีขึ้นถนัดตามาก
ได้รู้แล้วว่า เพื่อนแบบไหน ที่ควรจะฆ่ามันให้ตาย...- -
ได้รู้แล้วว่า เราเป็นคนยังไง
ได้เจอสิ่งใหม่ๆ ได้ขุดคุ้ยเรื่องเก่าๆมาให้หนักสมองเล่น
แต่เดี๋ยวๆก็เลือนหายไป
อืม...ชีวิต
สาระสำคัญอยู่ที่...ปีนี้ไม่มีเหล้ารับปีใหม่...มีแต่เบียร์ช้างที่ลดราคา
ฮ่วย!!! เซ็งแท้น้อ!!!
PS. [สถานะ:: หลงละเมอเพ้อพก...หรือมันจะเป็นชะตา...ที่พาให้เราได้มาพบกัน]// มันเป็นเรื่องของพรหมลิขิต...มันคือสิ่งที่โชคชะตา และฟ้ากำหนด... // It's our "Destiny" // อ๊างงงค์~~~
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?