ระบายปัญหาชีวิต กับชาวบอร์ดคอสเพลย์ T-T [โดยคนกำลังใกล้จะเป็นโรคประสาท]
ตั้งกระทู้ใหม่
ขอโทษนะครับ คือผม...เห็นว่าบอร์ดนี้ค่อนข้างแคบ (อย่าว่ากันน้า ผมเองก็รักคอสฯ
แต่คนจะไม่เยอะมากไง) เลยอยากจะมาปรึกษาน่ะครับ
คือตั้งแต่เปิดเรียน ม.4 มา ผมรู้สึกเหงาแล้วก็เวิ้งว้ามากเลยครับ เพื่่อนเก่าผมก็มี แต่ไม่สนิทใจ
แล้วผมก็เข้าใจนะครับ ว่ามีเพื่อนต้องใช้เวลา แต่ผมรู้สึกเหมือนไม่มีใครเลย
ผมกลัว...กลัวมาก เพราะเป็นคนหัวช้า เลยเรียนไม่ทันเพื่อน เพราะไม่ใช่คนชอบพูดเพื่อนเลยไม่ติด
รู้สึกเหมือนอยากร้องไห้ทุกวัน อยู่โรงเรียนผมก็คิดว่าไม่เป็นไรนะ แต่พอกลับบ้านก็กลัวมากๆ
กลัวอะไรก็ไม่รู้แน่ชัด แต่อยากร้องไห้ ผมก็กลั้นไว้ ผมไม่อยากให้พ่อแม่คิดมาก
(ผมไม่ใช่ผู้ชายอ่อนไหว เพียงแค่เป็นผู้หญิงอ่อนแอธรรมดาๆ - - : ผู้หญิงจริงๆนะ)
จนเมื่อวานซืนความอดทนก็สิ้นสุด โทรหาเพื่อนรักที่อยู่ต่างโรงเรียนก็ไม่ติด เลยโทรไปหา
พี่สาวนักคอสฯ ที่สนิทกันทางเอ็มคนนึง แล้วพ่นๆๆๆๆๆทุกอย่างออกมา
พี่สาวคนดีแนะนำให้ไปคุยกับพ่อแม่ ผมก็รับคำ วันรุ่งขึ้นก็คิดว่าตัวเองหายดีแล้ว
แต่พอฟ้ามืดอาการก็จะมาอีก อาการนี้ของผมจะมาตอนกลางคืนครับ เหงา
แล้วก็รู้สึกว่าไม่มีใคร พอมืดๆ ซักสองทุ่ม....มันมาแล้ว...
เพื่อนสนิทผมที่ได้ข้อความตัดพ้อของผมประมาณว่า
\"ได้โปรดเถอะ ช่วยด้วย โทรมาหาที อย่าปล่อยให้เราอยู่คนเดียวเลย\"
\"เราไม่ใช่เพื่อนกันแล้วหรือไง ขอร้อง ขอร้อง ขอให้เราได้คุยกับแก\"
ก็รีบโทรมาหา หลังจากเจอข้อความหนักๆเหมือนผมจะฆ่าตัวตาย [<<< ตรูไม่ได้คิดสั้นนาเว้ย]
ทั้งๆที่มีงานต้องทำมากมายก็โทรมาปลอบใจ
ผมบอกเพื่อนว่า ผมแค่อยากมีคนมาอยู่ข้างๆ คนๆนั้นก็คือแก แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด
วัน ป.6 วันสุดท้าย เราไม่น่าทำเรื่องเลวๆแบบนั้นกับแกเลย [ย้อนครับ ผมย้อนไปถึงเรื่องนั้น]
มันก็บอกว่า ลืมไปแล้วโว้ยยยย ช่างม้านนนนน เค้าไม่คิดมากแล้ว เพื่อนเอ๊ยยย
คำสุดท้ายก่อนเราจะบอกลากัน คือ...
ผม : อย่าทิ้ง...อย่าทิ้งกันนะ....
เพื่อน : ไม่ทิ้งหรอก เพื่อนกันๆ ^^
ผม : เป็น...เป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ...ฮึก...แงงงงงง [<<< คำหลังนี่ทำหมดซึ้งเนอะ]
เพื่อน : เออ กุรักมึ-งนะ เป็นเพื่อนกันตลอดไปเลย
ผม : ฮือออ กุก็รัก-มึ-ง บาย ขอบคุณนะ ขอบคุณนะ
เพื่อน : อืม มีไรก็โทรมานะ บาย
*จบการสนทนา*
แต่มันก็ยังไม่เพียงพอสำหรับผม ผมนึกถึงคำที่พี่สาวใจดีคนนั้นบอก
\"ต้องไปคุยกับพ่อแม่นะ พี่ช่วยหนูไม่ได้มากกว่านี้หรอก พ่อแม่หนูเขาเข้าใจหนู\"
ผมเลยวิ่งโร่ลงไปชั้นล่าง แม่กำลังดู เดอะ เดย์ อาฟเตอร์ ทูมอร์โรว์ อยู่ ตกใจครับ
ผมก็เรียก แม่ๆๆๆๆๆ ร้องไห้เป็นเด็กอนุบาลเลย เพราะผมกลัวมากจริงๆ
ถึงขนาดคิดว่าตัวเองเป็นโรคจิตแล้วเลย
*กรุณาอ่านประโยคตัวแดงให้ลึกซึ้ง*
ผมไม่เคยเห็นแม่ตกใจขนาดนี้มาก่อน แม่กอดผมแน่น ถามว่ามีอะไรๆ ไม่เคยเห็นแม่
อ่อนโยนกับผมขนาดนี้มาก่อน ตลอดมานี้มีอะไรผมก็วิ่งหาพ่อ เพราะพ่อเลี้ยงผมมา
แต่ตอนนี้พ่อไม่อยู่ ผมก็วิ่งหาแม่ ร้องไห้ แม่ไม่เคยแสดงท่าทีอ่อนโยนกับผม
ขนาดนี้ เพราะปกติแม่เป็นคนเข้มงวด ตลอดมานี้ ผมลืมคิดไปว่า...
"แม่รักผมมากเพียงใด?"
พอบอกทุกอย่าง แม่ก็เล่าชีวิตของตัวเองให้ฟัง ว่าแม่ผ่านอะไรมาบ้าง
ผมพยายามทำใจให้ได้ แต่ก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าอาการนี้ไม่หายขาดในเร็ววันแน่
แต่เหตุการณ์เมื่อวานนี้ ทำให้ผมเข้าใจแม่มากขึ้น เรายิ้มให้กันบ่อยขึ้น กอดกันบ่อยขึ้น
ผมดีใจที่ไม่เข้าใจอะไรสายเกินไปเหมือนที่หลายๆคนเป็น
แต่ดีใจได้ไม่นาน......มันก็มาอีกแล้ว...
อาการจิตหลอน...
สองทุ่มวันนี้ เมื่อกี้สดๆร้อนๆ
ผมร้องไห้อีกแล้ว บ้าเอ๊ยยยยยยย ร้องจริงโว้ยยยยยย <<< ด่าตัวเอง
แม่เริ่มห่วง
\"[ชื่อเรา] จะเป็นแบบนี้ตลอดไม่ได้นะลูก ต้องหากิจกรรมอื่นทำบ้าง เดี๋ยวหนูกลาย
เป็นโรคประสาทขึ้นมาทำยังไง หนูอย่าเอาแต่เล่นคอมสิ\"
แม่ขา....หนูรู้ตัวว่ากำลังจะประสาทแล้วค่ะ แต่เรื่องคอม...ที่หนูเล่นมันเพราะมันทำ
ให้หนูสบายใจไงคะแม่ พอเจอเรื่องหนักใจ เปิดคอม เรื่องหนักใจหาย
เราอาบน้ำไปร้องไห้ไป ก่อนจะหาเหตุผลสารพัดแบบ ที่เคยปลอบใจตัวเองมา
หลายวันแล้ว มาปลอบใจตัวเองอีกครั้ง
พอทำใจได้ก็ลงมานั่งพิมพ์นี่ให้ทุกท่านอ่านนี่แหละครับ = =
แล้วก็เปิดเพลง เสี้ยววินาที ฟังไปด้วย โอ้ว ไม่น่าเชื่อ ปลุกใจครับ!!!
ยิ้มร่าเลย สู้ๆๆๆๆๆ เอ็งคือความหวังของพ่อแม่ เพื่อพ่อแม่เราทำได้!!!!!!
คำชี้แจง เรื่องอาการจิตตก
1. ไม่ใช่ผมไม่พยายามเข้มแข็ง ผมพยายามครับ หาเหตุผลมาปลอบใจ เช่น
คติประจำใจที่ตั้งเอง \"ฉันจะอยู่ เพื่อรอดูวันต่อไป เพื่อมองฟ้าอันสดใสในอีกครา\"
กับ \"แม้ยามที่ต้องเปล่าเปลี่ยว ก็จงอย่าท้อแท้สับสน เพราะเราทุกคน ไม่ได้อยู่ตัวคน
เดียวตลอดไป\" [<<< แฟนไฟนอลคุ้นแน่ จากหนังสือ ตำนาน Final Fantasy เล่ม
โปรดผมที่วางขึ้นหิ้งนั่นเอง = = ใครเขียนบทนี้ของหว่า มีหลายคนเขียนเล่่มเดียว
อยากกราบขอบคุณจริงๆ ที่ทำให้ผมหายบ้าซักพัก]
2. อย่าคิดว่าน้ำตาคือความพ่ายแพ้ หรืออ่อนแอนะครับ อยากร้องร้องออกมา จะกี่วัน
ที่ต้องเศร้าก็ร้องเถอะ เพราะมันทำให้เราสบายใจ สำหรับผม "น้ำตาไหลออกมาเพื่อ
ให้เราเศร้าเสียใจในวันนี้ แต่เมื่อมันหมดไป ก็เพื่อให้เราลุกยืนขึ้นใหม่ และก้าวต่อไป
อย่างมั่นคง" เพราะงั้นร้องไปเถอะครับ กี่วันก็ร้องไป อย่าคิดว่าไม่ได้อะไร ที่เราได้
คือความสบายใจ ที่ไม่ต้องกลั้นมัน แล้วนานวันเข้า เราก็ขี้เกียจหาน้ำกิน เพื่อให้มันไหล
ออกมาทางลูกตาเสียของเปล่าๆเองแหละ = =^^^
3. ผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูงครับ เดินๆอยู่ สมองก็คิด \"เซฟิรอธ...กลับมาเป็นนายคนเดิม
เถอะ.../...นี่แหละชั้น...คลาวด์.../ฯลฯ\" [<<< แต่งฟิคไฟนอลเจ็ดในหัวไปพลางๆ] เลยเป็น
คนจิตตกอย่างที่เห็น
4. ผมดีใจมากเลยครับ ที่ผมร้องไห้เมื่อวานนี้ให้แม่เห็น ไม่อย่างนั้นผมก็จะคิดว่าแม่เข็มงวด
และดุผมตลอดไปแน่ๆ วันนี้ผมเจอคุณแม่ที่ผมอยากอยู่ด้วยตลอดเวลาแล้วครับ ^^
5. เรื่องเพื่อน ผมขอเตือนทุกท่านไว้นะครับ อย่าคิดไปทำอะไรที่เราคิดว่า เราทำเพื่อเพื่อน
แต่เพื่อนไม่เห็นดีกับเรา กลายเป็นว่าเราไปทำร้ายเขา วันนั้นเป็นวัน ป.6 วันสุดท้าย ผม
ทำไม่ดีกับเพื่อนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิต เราโกรธกัน แต่พอเรามาห่วงหากันและกัน
กลับกลายเป็นว่าตอนนี้เราอยู่ห่างกันไกลแสนไกลครับ ดูไว้เป็นอุทาหรณ์นะ
6. คนที่ติดต่อทางเน็ต ใช่ว่าจะดีทุกคน แต่ก็ใช่ว่าจะเลวทุกคนเช่นกัน ขอขอบคุณพี่จูนมากนะครับ
ที่ให้คำปรึกษาผม พี่เป็นคนแรกที่ผมติดต่อทางเอ็ม แล้วสนิทใจกับผมขนาดนี้ ขอบคุณครับ
7. ผมยังไม่หายอาการจิตตกนี่ในเร็ววันแน่ แต่ผมจะพยายามครับ เพื่อพ่อแม่ เพื่อน แล้วก็ทุกคน
ที่เป็นห่วงผม ผมรู้ ว่ามีคนอื่นลำบากกว่าผมมากมาย แต่เพราะผมถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจ
ผมเลยอ่อนแอ แต่ผมขอบอกว่า ผมไม่ยอมแพ้หรอกครับ ใครกำลังมีปัญหาคล้ายๆกัน ก็
อย่ายอมแพ้กับเส้นทางที่มีขวากหนามของชีิวิตนะ ^^
หากคุณกำลังท้อเหมือนผม
เปิดเพลง เสี้ยววินาที แล้วซึมซับมัน
คุณจะเข้มแข็็งขึ้นครับ!!!!!!
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 19 มิถุนายน 2554 / 22:54
PS. พวกชอบตั้งกระทู้เสื่อมเสียความเป็นคน! ยอมจำนนซะ! ขณะนี้เจ้าหน้าที่ S.T.A.R.S. และตำรวจ R.P.D. ล้อมไว้หมดแล้ว! ถ้าขัดขืน เราจะกราดยิงด้วยกระสุนเว็บมาสเตอร์!!!
Hell Angle
19 มิ.ย. 54 เวลา 22:52 น.
1,698
views
13 ความคิดเห็น
ถึงเราจะยังไม่ค่อยเข้าใจอาการของ จขกท.ก็เหอะ //อ้าว! อิเวร
แต่คงเป็นประมาณว่ากลัวการปรับตัวเข้าหาเพื่อนใหม่ สังคมใหม่อ พอขึ้นม.ปลายมันต้องแยกสายแยกห้อง เลยเหมือนไม่มีเพื่อนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันเหมือนเมื่อก่อนคอยปรึกษาอะไรแบบนี้หรือเปล่าจ๊ะ
อาการเหงา บวกกับความรู้สึกเคว้งเหมือนไม่มีอะไรยึดเลยกำเริบ?
การปรับตัวเรื่องแบบนี้มันต้องค่อยเป็นค่อยไปจ้ะ ชีวิตเราไม่ได้แค่เพื่อนกลุ่มเดิมกับสังคมเดิมตลอดไปนา การได้เจออะไรใหม่ๆ ให้ถือเป็นอีกรสชาติหนึ่งของชีวิตแล้วกันเนอะ
มันยากที่สุดแค่ตอนเริ่มต้นเท่านั้นแหละ เพราะคนเรามักกลัวอะไรที่ไม่รู้จัก และไม่คุ้นชิน แต่พอคุ้นเคยและปรับตัวได้ ความกลัวมันจะค่อยๆหายไปเองนั่นแหละ^^
ส่วนเรื่องเรียนก็ไม่ต้องกังวล นี่มันเพิ่งเปิดเทอมมาเดือนครึ่ง ยังมีเวลาอีกเป็นปีให้เรียน ถ้าเรารู้ตัวว่าเรียนช้ากว่าคนอื่นก็ขยันให้มากขึ้นสิจ๊ะ เปลี่ยนจุดอ่อนให้เป็นจุดแข็งซะ เราจะได้ไม่ต้องกลัวว่าจะตามเพื่อนไม่ทัน^^
สู้ๆแล้วกันนะ มีอะไรก็ปรึกษากันได้ตลอดนะ บอร์ดคอสเพลย์ยินดีต้อนรับค่ะ^^
PS. เปลี่ยนนามแฝงกับเมลล์ให้ตรงกับบอร์ดอื่นเฉยๆ ไม่มีอะไร
จะว่าไงดี  เราเคยเป็นอาการประมาณนี้ตอนม.ต้นนะ
กลับบ้านมาร้องไห้เกือบทุกวัน  กดดันตัวเองว่าเหมือนทำอะไรก็ผิดไปหมด  เป็นอยู่ช่วงหนึ่งแต่ไม่เคยบอกใครอ่ะนะ  จนกระทั่งวันนึงเราต้องตบหน้าตัวเอง  (ตบจริงๆๆๆ)  แรงๆๆเลย  เลยนั่งทบทวนสิ่งที่ผ่านมาว่าได้อะไร
เราเป็นคนพวกที่ชอบอยู่คนเดียวโลกส่วนตัวสูง  แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่คบใครนะ  คุยกับทุกคนได้แต่ชอบเก็บมาคิดต่อเรื่อยเปื่อย ประมาณนี้
เรื่องการปรับตัว  เราแนะนำว่า อย่าใส่ใจอะไรมาก  ลองคุยกับคนที่น่าจะคุยง่ายสุดในห้องอ่ะคะ  ทักทายปรกติก่อนก็ได้  บทสนทนาต่อมาจะเป็นอะไรก็ไถไปจนจบอ่ะ (ย้ำว่า ไถ  ไม่ใช่แถ แบบเฟคใส่กันนะ ) เราว่าการคุยกัน  ค่อยๆจูนเข้าหากันเป็นวิธีที่ดีที่สุด  แม้พูดไม่เก่งแต่เจอหน้ากันทุกวัน  ต้องสนิทกันบ้างหละ
ปล.ตอนนี้เราอยู่  ปีสอง ดันเข้ากะน้องไม่ได้แทน  ฮา (หน้าพี่  น้องไม่คิดว่าเป็นปีสองมั้งหรอคะ)
เคยเป็นเหมือนกัน เมื่อก่อนอ่ะนะ ก่อนขึ้นม.ปลาย
เป็นมาตั้งแต่เด็ก ไม่มีใคร ไม่มีเพื่อน บอกพ่อแม่ไม่ได้ว่า ที่โรงเรียนไม่มีเพื่อนสักคน
จะกลับมาร้องไห้คนเดียวตลอด ทรมาน แต่พอพ้นช่วงนั้นได้่ ชีวิตมันสุดเหวี่ยงได้อีก
อะไรที่ไม่เคยได้ทำก็ได้ทำ เพื่อนที่ไม่เคยมี ก็มี (แถมเป็นเพื่อนรักกัน จนถึงตอนนี้ด้วย)
อย่าสนใจ คห. นี้มันเพ้อ
เพียงแค่อยากจะบอกว่า สู้ต่อไปนะน้อง พี่เป็นกำลังใจให้
PS. สนับสนุน การ์ตูนวาย และการ์ตูนที่สามารถจิ้นวายได้อย่างเป็นทางการคะ !!
สู้ๆค่ะ!!!^ ^ แม่ของพี่จขกท.บอกว่าต้องหางานอดิเรกทำใช่ไหมคะ งั้นคอสเพลย์เลยค่ะ!!! เราพูดได้เต็มปากเต็มคำเลยนะคะว่า "คอสเพลย์ช่วยให้มีความกล้าแสดงออก" ก่อนหน้านี้เราก็เคยเป็นค่ะ ประมาณว่าขี้อายมาก ครูให้ออกไปพูดหน้าชั้นก็ไม่ค่อยกล้า(แต่ก็ต้องออกอ่านะ เพราะมันเป็นคะแนน- -) หลังจากคอสเพลย์แล้ว...เรามีความกล้าขึ้นค่ะ!!!! แต่ก็ยังขี้อายอยู่บ้าง(?) ดังนั้น...มาคอสเพลย์กันเถอะ^ ^!! (ที่หล่อนพูดมาทั้งหมดนี่เพื่อที่จะชวนเข้าวงการคอสว่างั้น- -?)(ไม่ช่ายยย>o< ให้กำลังใจพี่เค้าย่ะ)
PS. รักไม่เคยมีคำว่าพอ มีเเต่คำว่าMore และจะมากขึ้นไปเรื่อยๆจนกลายเป็นMost
เอ่อ........ เป็นกำลังใจให้นะคะ
ไม่รู้จะพูดยังไง........พูดไม่ออกค่ะ......เดินไปแบบเงียบๆ
(ปล.เห็นด้วยกับคห.4ค่ะ)
PS. วันสบายๆ ของเรา^^
สู้ๆค่ะ เราก็ไม่ค่อยถนัดกับเรื่องแบบนี้สักเท่าไหร่ก็ขอโทษนะคะ...แต่ยังไงก็สู้ๆนะคะ> <b
PS. Your Highness ☆ My Princess...ใต้ฝ่าพระบาท ท่านคือความปรารถนาของผม... เจ้าหญิง
สู้ๆนะคะ เราก็เพิ่งขึ้นม. 4 อาการจิตตกคล้าย ๆกันเลย
แบบประมาณว่า เพื่อนในกลุ่มแยกห้องกัน แยกไปมีเพื่อนใหม่กันหมด
เราก็ไม่สนิทกับเพื่อนใหม่เค้า ไป ๆ มา ๆเลย อโลนอยู่คนเดียว :(
ตอนนี้ก็ได้แต่พยายามปรับตัวแหละค่ะ
PS. ข้าขอสัญญา...จะไม่มีวันใดที่ข้าไม่รอคอยท่าน จงโปรดระลึกไว้เถิดว่า ...เจ้าหญิงของท่านคนนี้ จะคงอยู่เพื่อรอคอยท่านเพียงผู้เดียว แม้นสิ้นลมหายใจ ข้าก็จะคงอยู่ เพื่อรอวันที่จะเล่นเพลงให้ท่านฟังตลอดกาล..
เราก็ไม่รู้จะพูดอะไีรดี พูดกันหมดแล้วนี่นา เอาเป็นว่าสู้ๆเป็นกำลังใจให้นะคะ
เราเชื่อว่าจขกท.จะหายในเร็ววันจากอาการนี้
และเราว่า พ่อแม่คือที่พึ่งที่ดีที่สุด
ไม่มีใครดีไปกว่าคนที่เลี้ยงเรามากับมือ แต่ไม่ใช่ปรึกษาคนอื่นไม่ได้นา
เราก็ให้คำแนะนำได้เท่านี้แหละ สู้ๆนะคะ ^^V
PS. ยิ้มเข้าไว้
เคยเป็นเหมือนกัน ค่ะ วิธีแก้สำหรับเรา หาที่เงียบๆ ไม่มีคน แล้วก็ตะโกนออกมาให้สุดเสียงเพื่อเป็นการปลดปล่อยเลยค่ะ ไม่กะหางานอดิเรกทำอย่างเช่นอ่านนิยาย อะไรอย่างงี้ ^^
PS. ได้โปรด..............ฆ่าฉันซะ..............ฆ่าฉันที............ฉันเกลียดโลกใบนี้.........พาฉันออกไปจากโลกที่น่ารังเกียจนี้ซะทีเถอะ.......ขอร้อง...
ขอบคุณครับทุกคน
แต่วันนี้จิตตกที่โรงเรียนเลยอ่ะ -0-
วิ่งออกจากห้องทั้งๆที่ครูสอนอยู่ไปร้องไห้
เป็นอาการกลัวไปซะทุกอย่าง พ่อแม่ผมก็เข้าใจ
และให้กำลังใจผมอย่างดีครับ ขอบคุณชาวบอร์ดคอสเพลย์นะครับ ^^
[ซักวันผมจะคอสแก้เครียด คอยดู - -++++ <<< อีกกี่ปีล่ะนั่น ///รอให้เรื่องเรียนลงตัวอ่ะ]
PS. พวกชอบตั้งกระทู้เสื่อมเสียความเป็นคน! ยอมจำนนซะ! ขณะนี้เจ้าหน้าที่ S.T.A.R.S. และตำรวจ R.P.D. ล้อมไว้หมดแล้ว! ถ้าขัดขืน เราจะกราดยิงด้วยกระสุนเว็บมาสเตอร์!!!
-//ตบบ่า
เอิ่ม..... อิเฟรมก็เป็นอยู่ค่ะ... -//แต่นานๆ ที
เพราะช่วงเข้า ม.1 แรกๆ ปรับตัวเข้ากับเพื่อนไม่ได้จนเพื่อนหาว่าหยิ่ง -//วองโกเล่หลอด =[ ]=!!
แถมเพื่อนยังรังเกียจด้วย -_-;;;
เพราะเมื่อก่อนอิเฟรมเป็นหัวโจ๊กผู้ชาย แต่พอมาอยู่ ม.ต้น ดันโดนบังคับมาอยู่สตรีล้วน =[ ]=!!!
ปรับตัวไม่ได้ค่ะ T T
เพราะงั้นถึงมาเล่นยูเล่นโฮสต์แก้เหงา =.=
เป็นกำลังใจให้นะคะ เป็นห่วงๆ
PS. Watachi wa Cosplayer !!
สู้ ๆ ค่ะ !!
เราก็โลกส่วนตัวสูงเหมือนกัน แล้วคนใกล้ตัวมันก็มักจะด่า ว่าหยิ่ง = ='' [เกี่ยว?]
ช่วงนี้ปัญหารุมเร้าเยอะเหลือเกิน - -'' [ระบายนิดนึง]
PS. เพราะบนท้องฟ้าน่ะ ไม่มีเส้นทางขีดไว้ตั้งแต่แรกแล้ว....~
พอดีผ่านมาอ่านเห็น
พี่ก็คงจะเรียกได้ว่าแก่แล้วก็ได้นะ (อายุใกล้เลข3เข้าไปทุกทีๆ)
บอกก่อนเลยว่าก็ไม่ได้เข้าใจทุกสิ่งที่น้องเป็นหรอก
แต่พี่ก็มาอ่านแล้วแบบ..เออ..เป็นเหมือนกันเลยแฮะ และ มีคนเป็นเหมือนเราด้วย
(แอบดีใจ..เอ๊..แต่จะดีใจดีมั้ยนะ...ดีสิ! เราไม่ได้เป็นคนแปลก ก็มนุษย์ธรรมดาๆคนนึง...เอิ่ม..รู้สึกจะสับสนมากนะ)
ความเห็นส่วนตัวพี่ว่ามันเป็นอาการของคนมีจินตนาการสูง บุคลิคภายนอกอาจจะดูเหมือนเก็บตัวแยกตัว แต่ถ้าให้เขียน หรือแต่งหนังสือ แต่งนิยาย นิทาน น่าจะทำได้ดีถึงดีมากทีเดียว นี่ถือว่าเป็นข้อดีนะ เอามาเป็นจุดเด่น เป็นความสามารถพิเศษ เป็นความฝัน เป็นเป้าหมายให้ชีวิตได้ลองเดินมาทำดู นักเขียนที่ดีก็สามารถกล้าแสดงออกได้เหมือนกัน
พี่ยังคิดเลยถ้ามีโอกาสก็จะนำความช่างจินตนาการออกไปทางเพ้อฝันของตัวเองไปทำประโยชน์อะไรเพื่อเด็กๆบ้าง เช่น เล่านิทานให้ฟังให้ร่วมสร้างเสริมจินตนาการพัฒนาสมองไปร่วมกัน
ไอสไตล์ กล่าวว่า จินตนาการนั้นสำคัญกว่าความรู้
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?