ผมไม่ใช่เด็กขายน้ำนะครับพี่ชายสุดหล่อ
ตั้งกระทู้ใหม่
บอกไม่ถูกว่าผมชอบบรรยากาศเหงาๆนี้หรือเปล่า ผู้คนมากมายที่รีบเดินรีบวิ่งไปมา ผมไม่ชอบความเหงาแต่มันก็ติดตัวผมมาแต่ไหนแต่ไรละ
ใกล้หนึ่งทุ่มแล้วทำให้ผมยิ่งร้อนใจ มันค่อนข้างดึกแล้วสำหรับเด็กม.สี่จะมาเตร็ดเตร่บนถนนสีลมตอนนี้ ผมมองรอบข้างไปรอบๆ คงไม่มีสารวัตรนักเรียนแถวนี้นะ
ผมไม่เคยเจอสารวัตรนักเรียนจริงๆ หรอกแต่เป็นคำที่ได้ยินแล้วเสียววาบเลยโดยเฉพาะเมื่อนึกถึงภารกิจที่ผมตั้งใจมาทำ
สายตาผมสะดุดที่ชายหนุ่มคนนึงอีกด้านของร้าน ท่าทางเขาอายุมากกว่าผมนิดหน่อยมีกองหนังสือบนโต๊ะคงเป็นเด็กมหาลัย
เขารีบหลบตาทันทีที่ผมหันไป ชักไม่ดีแล้ววุ้ยผมสะพายเป้คว้าแก้วเดินออกไปนอกร้านให้พ้นจากชายคนนั้นจะดีกว่า
ตอนนี้คงทุ่มกว่าๆ ได้เวลาที่สีลมจะเปลี่ยนจากถนนธุรกิจเป็นถนนโลกีย์ ร้านแผงลอยต่างทยอยเปลี่ยนของกิ๊ฟช็อปมาเป็นซีดีเถื่อน
บรรดาหนุ่มสาวแต่งตัวจี๊ดจ๊าดบ่งบอกอาชีพเลี้ยงปากท้อง 'อย่างว่า' เริ่มมุ่งหน้าเข้าร้าน.... ร้านอะไรคงรู้นะ
เป็นภาพที่ตลกดีกับชีวิตสองแบบของถนนสีลมแต่ผมตลกไม่ออกเพราะอีกไม่นานตำรวจคงจะเริ่มเดินตรวจ
ผมหลุบเข้าหลังแผงลอยที่รู้จักกันในขณะที่อาแปะเจ้าของแผงง่วนจัดวางแผ่นเพลงให้เต็มแผง พวกขายหนังโป๊มันยังไม่มาอีกเหรอวะ
ครับนี่แหละอาชีพเสริมของผม ซื้อซีดีหนังโป๊ที่นี่ไปขายเด็กที่โรงเรียนอื่น (ไม่ควรทำตามอย่างยิ่ง อาจโดนไล่ออกได้)
"อาต้น ลื้อช่วยเรียงหน่อยสิ อังไหนฮิกๆน่ะช่วยวางหน้าๆให้อั๊วที" อาแปะยื่นถุงซีดีใบใหญ่มาให้เพราะอาแปะเกินวัยจะรู้ว่าแผ่นไหนฮิตบ้าง
"แปะครับ ผมว่าอาแปะขายของปกติไม่ดีกว่าเหรอ" ปากก็พูดไปแต่มือช่วยเลือกซีดีที่กำลังดังออกจากถุง
'เด็กส่งของ' มันชอบหลอกขายแผ่นห่วยๆให้อาแปะเสมอคิดแล้วก็น่าสงสาร อาแปะน่าจะขายพวกของประดับจีนจะเหมาะกว่า (ถึงจะเป็นของจีนเก๊ๆก็เถอะ)
พอเรียงเสร็จผมก็หลบเข้าหลังแผงต่อ
"อาต้น อั๊วว่าวังนี้พวกขายหนังคงไม่มาหรอก วันนี้ตำหรวกเขาตรวกเข้ม"
"อ้าวอาแปะเพิ่งบอกอะไรตอนนี้อ่าคร้าบ"
"บอกลื้อเร็วแล้วใครจะช่วยอั๊วจัดแผงล่ะ" แกหัวเราะอารมณ์ดีพลางลูบหัวผมยังกะผมเป็นหลานตัวเล็กๆ แกยื่นเงิน 20 บาทให้ผม
"อะไรครับ?" "ค่าเหนื่อยไงรักไปเถอะ" ผมยกมือไหว้ "ขอบคุณครับอาแปะ"
"รีบตึงไหลล่ะ จะเหลาะโหวเหลี่ยว" ผมแหงนดูฟ้ามืดๆเหมือนจะไม่เชื่อแต่อาแปะมักพูดถูกทุกที
"งั้นผมไปละครับอาแปะ สวัสดีครับ"
เดินยังไม่ถึงสี่แยกฝนก็เริ่มพรมลงมาเหมือนที่อาแปะบอกจริงๆ
ว้อยยยยย! หนังก็ซื้อไม่ได้แล้วฝนยังตกอีก เอาไงดีวะจะขึ้นแท๊กซี่หรือรถไฟฟ้าก็แพงเกิน ผมนั่งรอตรงบันไดมืดๆ หน้าตึก
รอให้ฝนซาก่อนค่อยคิดวิธีกลับบ้านแต่ฝนดูจะไม่เบาลงเลยแถมหนักกว่าเดิมอีก .....ฤดูฝนฤดูคนอกหัก......
สายฝนทำให้ผมคิดถึงความหลังต่างๆ เรื่องหลงรักเขาข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งที่เคยผ่านๆมา...
"เอ่อ...มา...คนเดียวเหรอครับ"
ใครบางคนทรุดลงมานั่งใกล้ๆ ทำเอาผมสะดุ้งโหยงนึกว่าตำรวจ พอมองดีๆ ผมก็จำได้ เป็นชายหนุ่มที่มองผมในร้านแมคนั่นเอง
มันจะมาไม้ไหนวะเนี่ย โจร! หรือสารวัตรนักเรียน?!
ตอบยังไงดีวะ! ใจดีสู้เสือไปก่อนละกัน
"อืม" พูดให้น้อยที่สุดก็จะผิดน้อยที่สุด ดูท่าเขาจะไม่ใช่ทั้งสองอย่างที่ผมคิดไว้เพราะเขาท่าทางเขินและก้มหน้าก้มตาหลุกหลิกพิกล
"มาคนเดียวงั้น...ผมนั่ง..คุยด้วยได้มั้ยครับ"
นี่กรูกำลังโดนจีบเหรอวะ วิธีพูดแบบนี้กับประโยคแบบนี้นี่ใช่เลย อยากจะลุกหนีแต่ฝนดันตกแรงกว่าเดิมแถมลมสาดอย่างแรงจนเข้าทางเดินเลยไปไหน ไม่ได้
เอาไงดีแต่ดูเขาสุภาพดีนะ เสื้อยืดสีเทายี่ห้อแพงกับกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบที่ดูแพงไม่แพ้กัน น่าอิจฉาจังว่ะ
แล้วความคิดสุดพิเรนก็ผุดขึ้นในหัว
"อืม แล้วนายล่ะ มาคนเดียวเหรอ?"
"ครับ"
..
..
..
เขาไม่พูดอะไรต่อ เหมือนจะขยับปากแต่มีคนเดินผ่านมาเขาก็เงียบ นานทีเดียวกว่าเขาจะพูดออกมา...
"อยู่ร้านไหนครับ? แล้วไม่ต้องไปร้านเหรอ?"
O_o!!!
ร้าน? ร้านอะไรวะ? หรือหมอนี่คิดว่าผมเป็นเด็กขายน้ำ?!!!!
ผมก้มดูเสื้อผ้าตัวเอง นี่กรูเหมือนแบบนั้นเลยเหรอ? แต่แบบนี้อาจสนุกก็ได้ เอาวะ! ปั่นหัวนี่ซะหน่อย!
"ร้านทไวไลท์" มันเป็นร้านเดียวที่ผมเคยเห็นชื่อตรงปากซอย
ผมเปียกปรกหน้าผากดูๆก็หล่อดีเหมือนกัน ตัวผอมสูง น่าจะสูงกว่าผมนิดหน่อย อายุคงมากกว่าผมสองสามปี เด็กมหาลัยแน่ๆ
"งั้นจะออกไปกับผมได้ไหม?"
เอาล่ะสิครับ! นึกว่าแค่คุยกันเล่นๆนี่จะ 'หิ้ว' เลยเหรอ?
"ออก...ไปไหนเหรอครับ" ตอนนี้ผมเริ่มสั่นๆแล้วนะเนี่ย แต่สั่นก็สู้โว้ย ผมเกิดอยากรู้ว่าเวลา 'หิ้ว' เนี่ยเขาทำยังไงบ้าง
"ก็ไปหาอะไรดื่มเที่ยวแล้วก็..." แววตาขรึมๆนั่นดูเปลี่ยนเป็นแววหื่นนิดๆ ซะละ
"เราเพิ่ง 16 คงยังเข้าไม่ได้หรอก"
"ผมมีร้านรู้จักเดี๋ยวพาเข้าได้ไม่ต้องกลัว" ดูเหมือนคำว่า 'อายุ16' มันกระตุ้นต่อมหื่นของหมอนี่เข้าเต็มเปา ตามันฉายแวววูบวาบน่ากลัวขึ้นมาทันที
เอาไงดีวะแต่ก็อยากไปกินเหล้านะเพราะเด็ก ม.4 อย่างผมคงเข้าร้านเหล้าเองไม่ได้แน่ ให้เขาพาเข้าไปกินให้หนำใจแล้วค่อยหนีก็ยังทันน่ะ
"งั้นก็ได้ครับ" เขายิ้มรื่นกับคำตอบของผมแต่ผมเครียดหนักเลยตอนนี้
......นี่ตรูกำลังเดินเข้าปากเสือใช่มั๊ยเนี่ย?
"งั้นไปกันเถอะ" เขาจับมือผมลุกเดินตามเขาไปทันที แต๊ะอั๋งกรูเลยนะ แต่มือเขาอุ่นและแข็งแรงมากจนผมเคลิ้มนิดๆ แต่เสียวมากๆ
หวังว่ากรูจะชิ่งหนีสำเร็จนะ เขากวักมือเรียกแท๊กซี่ "ไปสะพานควายครับ"
รถแล่นออกตัว ความเงียบทำให้ผมยิ่งคิดมาก นี่ตรูกำลังเล่นบทเด็กขายน้ำเชียวนะ ตอนแรกเขาท่าทางขรึมๆ แต่ตอนนี้เริ่มออกแววเสือ
ถ้าพลาดพลั้งมีหวังเสร็จหมอนี่แน่ พ่อแก้วแม่แก้วนี่ผมกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย เขาโอบไหล่ผมเบาๆ "หนาวเหรอตัวสั่นเชียว" (กรูสั่น กลัวฟันกรูนั่นแหละ)
ผมอายคนขับเลยยกมือเขาออกแต่รู้สึกมันจะหื่นเกินห้ามละครับเขายังจับกุมมือผมเอาไว้ มันก็อบอุ่นดีนะ
"ชื่ออะไรครับผมยังไม่ได้ถามเลย"
"ต้น"
"ผมชื่อกริชนะ"
....ปั๊ดโธ่เว้ย! ตรูน่าจะคิดชื่ออื่นนะ แต่ตอนนั้นใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยเผลอบอกชื่อจริงไป คงไม่มีอะไรน่าผมปลอบตัวเอง มีคนชื่อนี้เป็นโหล
"แล้วต้นคิดเท่าไหร่ครับ" ......คิดเท่าไหร่คืออะไรวะ?
"1,500 ได้มั๊ย" อะไรคือพันห้า? ผมยิ้มแห้งๆไม่เข้าใจเขาพูดอะไร
"ค้างนะ" ผมยังยิ้มๆงงๆต่อไป อะไรก็ได้กรูกินเหล้าจบก็จะหนีล่ะ
ดูเขาจะไม่ถามอะไรต่อนอกจากกุมมือผมไว้แน่นและอมยิ้มตลอดทางจนถึงที่หมาย
กริช....ชื่อนี้คุ้นๆแฮะ
ในที่สุดเราก็มาถึงร้าน เป็นร้านใหญ่ตกแต่งดีทีเดียว กริชเดินนำเข้าร้านผมรีบเดินตามกลัวไม่ได้เข้า
เขาเลือกโต๊ะมุมร้านที่มืดๆ ไกลจากเวทีส่วนผมยังตื่นสถานที่ "ไม่ต้องกลัวตำรวจนะนี่ร้านคนรู้จักของพี่เอง"
กริชเริ่มจับมือผมอีกรอบพอเห็นผมไม่ขัดขืนเขาก็โอบไหล่เลย มันอบอุ่นดีแฮะ เขาตัวสั่นๆ ไม่รู้หนาวแอร์หรือสั่นอะไร
พอเหล้ามาผมก็เริ่มชงให้เขา ตอนแรกเอาบางๆก่อนครับเดี๋ยวเครื่องติดปุ๊บตรูจะมอมให้คอพับเลย ส่วนผมเองคอทองแดงเพราะแอบกินเหล้าที่หอเพื่อนบ่อยๆ
ตรูไม่มีทางเสร็จแน่ (แต่อีกใจนึงก็สงสารเขานิดๆนะถ้ารู้ว่าคืนนี้จะไม่จบอย่างที่เขาฝัน)
"ต้นเชื่อมั๊ยพี่ไม่เคยอ๊อฟเด็กเลย" (แล้วเชื่อมั๊ยตรูไม่ใช่เด็กอ๊อฟ)
"เอ่อ..แล้วเราอายุแค่ 16 เองนี่จะผิดกฎหมายไหมเนี่ย" (ผิดสิท่าน พรากผู้เยาว์นี่คุกเชียวนะ)
"แล้วนี่ทำมานานหรือยัง"
".....แก้วพี่จะหมดแล้วเดี๋ยวผมชงให้" คราวนี้เริ่มเข้มครับใส่เกือบสองเซ็น รีบๆเมาไปเลยจะได้ไม่ซักตรูอีก
ผ่านไปเกือบชม.ตอนนี้กริชเริ่มอ้อแอ้ แต่ผมกำลังเครื่องติดเลยครับ
"...รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง รู้ว่าเหนื่อยถ้าอยากได้ของที่อยู่สูง ยังไงจะขอลองดูสักที"
โอ้เพลงโปรดผมมาพอดีคนทั้งร้านเต้นโดดกันสะใจผมก็ไปเต้นกับเขาด้วย จากนั้นก็เต้นกระจายอีกหลายเพลง พอหันกลับมากริชคอพับหลับปุ๋ยไปแล้ว
เอาไงดีจะชิ่งหนีเลยไหม!?......แต่หน้าเขาตอนหลับนี่น่ารักมากไม่เหลือทั้งแววขรึมแววหื่นเลย
ถ้าทิ้งเขาไว้แบบนี้เกิดอะไรขึ้นกับเขาผมคงรู้สึกผิดมากแน่ๆ จะฝากเจ้าของร้านก็กลัวเขาจำหน้าผมได้
"กริช ตื่นๆ"
"ต้น...ผม...ไม่ไหว....ง่วง" เวรล่ะเอาไงดีตรู
กริชล้วงกระเป๋าเงินออกมา "ใบขับ...พี่.....ขึ้นแท๊กซี่...ที" แต่เขาเมามากดึงบัตรอะไรๆหล่นมาเยอะเลยผมรีบเก็บให้
ใบขับขี่....จะให้ผมพาเขากลับบ้านเหรอ (ไม่กลัวโดนยกเค้าหรือไง)
ผมก็ตึงๆคิดอะไรไม่ออกเลยคว้าหนังสือและพยุงเขาขึ้นแท๊กซี่หน้าร้านแล้ว บอกที่อยู่ตามใบขับขี่ให้คนขับ โชคดีที่แท๊กซี่รู้จักจึงออกรถทันที
แต่คงไม่ใช่โชคดีสำหรับผมแน่ๆเพราะ......ที่อยู่นั้นมัน....แถวๆโรงเรียนผมเลยน่ะสิ!!!!! เวรล่ะตรู!!!
ความเมาหายหมดละครับ...ยังๆๆใจดีสู้เสือ ท่องไว้ๆ
ไม่มีใครรู้ว่าเป็นใคร แล้วนี่ก็ตีสามของวันอาทิตย์ ไม่มีคนรู้จักจะมาเห็นหรอก เอามันเข้าบ้านปุ๊บก็ชิ่งหนีทันที
แต่ถ้าคนในบ้านมาเจอล่ะ? หรือหล่อนี่เป็นนกต่อหลอกผมไปให้พวกมันชำแหละ!?
ซวยๆๆ...ไม่น่ารนหาที่เลย
ในที่สุดเราก็มาถึงหน้าบ้านตามที่อยู่ ผมยังลังเลจะเอาไงดี คนขับแท๊กซี่เริ่มมองผมแปลกๆละ ชิบหายสิตรู
"พี่ๆถึงบ้านแล้ว ตื่นๆ" รีบตื่นสิโว้ย
ได้ผลครับกริชงัวเงียจ่ายค่ารถและลากสังขารตัวเองไปไขประตูบ้าน....แล้วก็ฟุบลงไปนั่งอีก โว้ยๆลากมันเข้าบ้านก็ได้วะ
คงไม่มีหมานะ ถ้าคนในบ้านมาเจออธิบายไม่จบง่ายๆ แน่แต่บ้านเงียบมากยังกะไม่มีคน น่าปล้นเนอะ...เอ๊ย!ต้องรีบหนีแล้วตะหาก
"ต้นใจดีจังนะ ถ้าเป็นคนอื่นมีหวังผมโดนปล้นไปแล้ว" กริชกอดผมจากด้านหลัง
"อ้าว ไม่ได้เมาเหรอ"
"ก็มึนนิดหน่อย เห็นนายพยายามมอมพี่ พี่เลยแกล้งเล่นด้วยไง" เขาพูดพลางซุกไซ้ซอกคอผม ผมกลัวจนขาสั่น
ถ้าเกิดมันเป็นพวกซาดิสจับตรูขังแล้วฆ่าทิ้งก็แย่สิ แต่เขาไซ้จนผมตัวงอแล้วครับ
"พี่อย่าทำอะไรผมเลยผมขอร้องล่ะ" สมองกับใจมันไปคนละทางแล้วครับตอนนี้ "ผมไม่ได้เป็นเด็....."
กริชพลิกผมไปประจันหน้ากับเขาและกอดผมไว้แน่น แววตาเขาตอนนี้ดูมุ่งมั่นและอ่อนโยนบอกไม่ถูก ที่แน่ๆแววหื่นเห็นชัด
เขาก้มหน้าเข้ามาผมเม้มปากแน่นนึกว่าโดนจูบแน่ๆ ถ้าต่อยมันคว่ำตอนนี้คงหนีทัน...แต่ทำไมร่างกายผมถึงยอมยืนให้เขากอดละวะ
เขาเอาหน้าผากเขาแตะหน้าผากผมเบาๆ ปลายจมูกเราก็แตะกัน
"ผมจะทะนุถนอมต้นนะครับไม่ต้องกลัว" ริมฝีปากเราแตะกันเบาๆ กริชโน้มตัวผมลงบนโซฟาแล้วจูบพรมเบาๆทั่วหน้า
..............................................แล้วก็อย่างว่าๆๆ............................................................
...................................................
"ต้นรีบไปล้างตัวกันดีกว่า ผมกลัว..." อ๋อเข้าใจล่ะแต่ผมไม่อยากลุกจากตัวเขานี่หว่า อยากนอนแบบนี้ให้นานที่สุดเลย
"กริชไม่ต้องห่วงหรอก เราไม่เคยยุ่งกับใคร นี่ครั้งแรกของเราจริงๆ"
"จริงเหรอ....สักนิดก็ไม่เคยเหรอ" ผมพยักหน้าทำให้เขายิ้มแก้มปริเหมือนเด็กๆ ความกังวลคลายไปจากใบหน้าเขา
"ว่าแต่นายเหอะ ครั้งแรกแน่เร้อ? มีของเตรียมพร้อมขนาดนี้" กริชหน้านิ่วอีกแล้ว เขาโยนถุงยางกับเจลไปหลังกองหนังสือ
"ผมไม่เคยจริงๆ รับรองได้ สาบานเลยเอ้า!" เขาชูสามนิ้ว
ผมพลิกตัวมานอนตะแคงข้างเขา กริชกอดกระชับผมไว้เหมือนกลัวผมจะหายไป เราสองคนนอนกอดกันแบบนั้นนานมาก
"ไม่อยากเชื่อเลยว่าต้นไม่เคยมาก่อนทั้งที่ทำงานอย่างนั้น" .....กรรมสิกรูลืมเรื่องนั้นสนิทเลย ผมนิ่งคิดจะแก้ตัวยังไงดีวะ
แต่กริชคงเข้าใจไปอีกทาง เขาจับหัวผมเบาๆ "ขอโทษนะผมจะไม่พูดเรื่องนั้นอีก" หน้าตาจริงจังแกมขอโทษนั้นทำให้ผมรู้สึกผิด
เขาคิดว่าเขากำลังกอดเด็กขายบริการ ไม่ใช่กอดผม รู้สึกผิดที่หลอกเขา ผมเขยิบตัวถอยห่าง
"ขออาบน้ำได้ไหมครับ"
"ได้สิ ผ้าเช็ดตัวอยู่ในตู้นะ" ตู้เสื้อผ้าอยู่ปลายเตียง ประตูข้างๆคงเป็นห้องน้ำ
ผมสวมกางเกงยีนส์ลวกๆแล้วเดินไปเปิดตู้ ตอนนี้คงตีห้าแล้วฟ้าเริ่มสลัวๆ ตาผมมองหาผ้าเช็ดตัว.....แต่สิ่งอื่นทำให้ผมสะอึกเกือบหยุดหายใจ มันคือ...
ผมสวมกางเกงยีนส์ลวกๆแล้วเดินไปเปิดตู้ ตอนนี้คงตีห้าแล้วฟ้าเริ่มสลัวๆ ตาผมมองหาผ้าเช็ดตัว.....แต่สิ่งอื่นทำให้ผมสะอึกเกือบหยุดหายใจ มันคือ...เสื้อสีขาวที่แขวนหันข้างอยู่นั่น มองยังไงมันก็ชุดโรงเรียนเดียวกับผม!!!
"หาเจอไหมต้น?" กริชเดินล่อนจ้อนมากอดข้างหลังผม
"เจอ...เจอละครับ" คว้าได้ผ้าเช็ดตัวก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที หัวใจเต้นแรงมากแต่ไม่ใช่เพราะความเสียว
ชุดนักเรียน....ชื่อย่อโรงเรียนนั่น....
ตัวอักษรคุ้นเคยที่เห็นอยู่ทุกวัน.....ตราโรงเรียนเดียวกับผม....
เสื้อแขวนอยู่กลางตู้เหมือนถูกใช้ทุกวัน.....ตายแล้วกรู ตายๆๆๆ ม.ไหน? คงไม่ใช่ม.4 แน่เพราะผมจำได้แทบทุกคน ม.5หรือม.6 .....รุ่นพี่......
ฝ่ายปกครอง! ไล่ออก! คำนี้แวบเข้าหัวทันที
เสียงเคาะประตูทำผมสะดุ้ง "ต้น ผมเข้าไปได้ไหม"
"มะ...ไม่ได้ครับ ผมอาบน้ำอยู่"
"ผมมีเรื่องอยากคุยกับนายจริงๆนะ"
"รอผม...อาบเสร็จก่อนนะครับ" พยายามถ่วงเวลาที่สุดทั้งที่ไม่มีทางหนี
"รู้แล้วใช่ไหมว่าผมอยู่ม.ปลาย"
..
..
เขายังยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ
..
..
"ผมขอโทษนะต้น"
ขอโทษอะไรวะ ที่แน่ๆเขาคงไม่ได้กังวลแบบเดียวกับที่ผมกลัวตอนนี้ เสียงตีบตันเหมือนเขาจะร้องไห้ทำให้ผมทำตัวไม่ถูก
"เราจะไม่บอกใครหรอก ไม่ต้องห่วง" คำนี้น่าจะช่วยเขาได้มากที่สุด กริชยังเงียบอยู่
"ขอเราอาบน้ำก่อนนะ แปบเดียว"
ผมเริ่มอาบน้ำและสำรวจประตูหลังตัวเอง เลือดไม่ออก เออ...โชคดีอย่างน้อยก็หนึ่งเรื่องล่ะ
สายน้ำอุ่นๆจากเครื่องทำน้ำร้อนช่วยชะล้างความรู้สึกว้าวุ่นที่อธิบายไม่ได้ ออกไปบ้างแต่ความรู้สึกผิดยังอัดแน่นเต็มอก ผมไม่รู้ว่ารู้สึกผิดอะไรแต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ และก็ไม่รู้ว่ากริชจะขอโทษผมทำไม
พอเปิดประตูออกมากริชยังยืนรอหน้าห้องน้ำ ....เขายืนรอตรงนี้มาตลอดเลยเหรอ....
เขาจับบ่าผมและจูบหน้าผากเบาๆ แต่ผมไม่มีอารมณ์แล้วตอนนี้ กริชเห็นผมยืนนิ่งไม่มีการตอบสนอง เขาคงเซ็งมั้งเลยเดินเข้าไปอาบน้ำ
ผมแต่งตัวรอเขา รอยจูบที่หน้าผากมันแผ่วเบาแต่ลึกเข้าไปในใจ
ทุกอย่างผิดจากที่คิดไว้ ผมเพิ่งมีความสันพันธ์กับคนที่คิดว่าผมไม่ใช่ผม
กริชเปิดประตูออกมาและแต่งตัวต่อหน้าผม หุ่นนักกีฬาสูงโปร่งกับใบหน้าหล่อเหลา (ตอนที่เจอกันมันยังไม่ค่อยหล่อหรอกครับแต่ทำไมตอนนี้เห็นหน้ามันแล้วชื่นใจ จริง)
พอเขาแต่งตัวเสร็จก็มานั่งบนเตียงข้างผม มีแต่ความเงียบ ผมอยากกลับบ้านแต่ไม่กล้าเอ่ยปาก
"ยังโกรธผมอยู่เหรอ....หรือว่าเสียใจ"
"เราไม่ใช่ผู้หญิงนะพี่ ไม่ได้อ่อนไหวแบบนั้นหรอก อย่าห่วง" ผมยิ้มขำๆไม่รู้จะพูดอะไรต่อ กริชหยิบเงินให้ผม แบ๊งค์พันสองใบ
"อะ...อะไรครับ"
"ก็ค่าตัวไง"
คำนี้เสียบเข้าอกผมแปล๊บเลย ทำไมผมต้องโมโหด้วยก็ในเมื่อผมตัดสินใจเล่นบทนี้เอง
กริชหน้าเสียที่ผมนั่งนิ่ง เขาเกาหัวแกรกๆ "ขอโทษนะพี่ไม่น่าพูดแบบนั้น ต้นดูน่ารักมาก" "พี่...พี่ขอโทษนะ"
ผมไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวายไปมากกว่านี้เลยรับเงินนั้นไว้ ไม่ใช่อยากได้เงินแต่อยากให้เขาสบายใจและหยิบใบห้าร้อยยื่นให้
1,500ที่เขาพูดเมื่อคืนคงหมายถึงเรื่องนี้ละมั้ง แต่กริชกำแบ๊งค์ห้าร้อยไว้ในมือผม
"นายไม่ต้องทอนหรอก พี่เต็มใจ"
ถ้าผมเป็นเด็กขายน้ำจริงผมคงดีใจ แต่....ความใจดีนี้ทำให้ผมยิ่งกระอักกระอ่วน ผมไม่ใช่คนที่เขาคิดว่าเป็น
"งั้นเรากลับบ้านละนะ" ผมลุกเดินไปหยิบเป้
"ต้นกลับถูกเหรอ ซอยนี้ลึกนะครับเดี๋ยวผมไปส่ง"
"ไม่ต้องครับเรารู้ทาง" ....(ก็แถวนี้มันย่านโรงเรียนผมเอง).... เขาทำหน้าแปลกใจ ผมเลยรีบพูดต่อ "เดี๋ยวขึ้นแท๊กซี่ก็กลับถูก นายนอนพักไปเถอะครับ"
กริชยิ้มและดูเหมือนจะไม่ลุกมาส่งผมจริงๆ อะไรวะไม่อยากให้เขาไปส่งแล้วทำไมต้องอารมณ์เสีย
"ต้นมีเบอร์ไหม"
คำขอของกริชแสดงว่าเขายังไม่จบเยื่อใยลงแค่นี้ มันทำให้ผมดีใจแต่......ผมไม่เสี่ยงให้เบอร์ไปแน่
ขืนเขาเอาเบอร์ตรูไปเทียบกับคนที่โรงเรียนก็จบเห่ "ผมไม่มีมือถือครับ"
หน้าเขาเศร้าลงทันที กริชหยิบปากกาเมจิกขึ้นมาแล้วคว้ามือผมไป
"นี่เบอร์พี่นะ" มืออุ่นๆที่แข็งแรงกับสัมผัสจั๊กจี้ของปากกา...ผมอยากให้เขากุมมือผมไว้แบบนั้นนานๆเลย
"เย็นนี้ว่างช่วยโทรหาพี่ด้วยนะ สัญญานะ"
"ครับ"
"ห้าโมงนะ"
"ครับๆ" ความรู้สึกผิดมันเพิ่มขึ้นอีกแล้ว นี่ตรูยังจะหลอกเขาอีกเหรอแต่ผมหลอกใจตัวเองไม่ได้
ผมทำผิดมากไปรึเปล่าครับ
ผมควรจะทำอย่างไรต่อไปดีครับเพื่อนๆชาวเด็กดีดอทคอม
ต้น
6 เม.ย. 52 เวลา 12:08 น.
6,096
views
31 ความคิดเห็น
เคยอ่านแล้วอ่า
ก็บอกเค้าไปตรงๆสิคะ
โทรไปบอกก็ได้ ถ้ากลัวเจอหน้า
โอ้ว จอร์จ!!
มันเป็นนิยายในเด็กดีหนิ่
"ผมไม่ใช่เด็กขายน้ำ" น่าจะชื่อเรื่องนี้ เพราะเคยอ่าน 55 5
PS. LET'S SMILE !! :']
มันคือเรื่อง จริง รึเปล่าเนี่ย ??
WOW
เรื่องจริงใช่มั๊ยเนี่ย =[]=!!!!!
น่าจะบอกไปตรงๆนะ
เรื่องนี้สนุกดีแฮะ !
เอานิยายคนอื่นมาโพส นิสัยไม่ดี แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาเล่าที่ไหนก็ได้ ให้มันอยู่ในที่ ๆ มันควร อยู่ อย่าได้บังอาจคัดลอกผลงานคนอื่นมาเป็นของตัวเอง เอากลับไปเก็บไว้ในเล้าเหมือนเดิม
สนุกจัง~
แต่ถ้าเป็นนิยายของคนอื่นก็อย่าไปเอาของเค้ามาสิ
โหเฮะ ชื่อพระเอกเหมือนตูเร้ย !!
55+ แต่อ่านไปแล้วสยิวไงมะรู้
เหมือนนิยายมากๆ
นิยายชัดๆ
อ่านมาหลายรอบแล้ว หลายบอร์ดด้วย
PS. ฉันเป็นนกอิสระ ที่ล่องลอยไปได้ในทุกที่ ฉันหลุดพ้นจากพันธนาการทั้งปวง ฉันเป็นได้ทุกสิ่งทุกอย่างในความฝันของฉัน ในจินตนาการอันไร้ขีดจำกัด "ความฝัน" อาจเป็นความงดงามสิ่งเดียวที่มนุษย์มีอยู่ ใน
=w=
น่าอ่านแฮะ เรื่องนี้
PS. อ๊ากกกกก ชิพมั้งค์!!! ธีโอดอร์ แอลวิน ไซม่อน!!! ข้าน้อยหลงรักซะแล้ว!!!///[โหมด:คลั่ง] เจฟฟ์ ลี...สุโก้ย///โจอาเกีย///อ๊ากกกก ฉันรักแก!!! อัคนี!!!///วิบัติฟีเวอร์!!! รักชาติ รักไทย อย่าใช่ภาษาวิบัติ!!!
ไม่มีต่อหรอ
สนุกดีอ่ะ
บอกความจริงเค้าไปเลย โทรคุยเลยก็ได้นะ
ใครว่าไงเราไม่รู้ แต่ทำไมเราถึงว่าน่ารักดีหว่า
สู้ๆนะ เค้าอาจจะชอบนายก็ได้ = ]
PS. WE LOVE YAOI ~ ชีวิตยังไม่สิ้น เราก็จิ้นกันต่อไป
5555555555555555555555555+
เฮ้อ....ยังไม่หมดอีกเหรอครับ
การที่เอานิยายคนอื่นมาโพสเนี่ย....(แถมโพสผิดบอร์ด ผิดหมวดด้วย)
คราวที่แล้ว WM ก็ลบไปทีแล้ว เหอๆ......
....
มันน่ารำคาญนะครับ
เคยอ่านแล้ว
งิงิ
อ้าว สรุปมันคือเรื่องจริง หรือ นิยายน่ะ
เทอเป็นจริงๆรึป่าวล่ะคะ
PS. ความสุขมันอยู่ที่ไหน มีใครบอกหน่อยได้ไหม มีเงินมีทองมากมาย หรือความสุขมันอยู่ที่ใจ......จ้นจน
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?