เรื่องดีๆที่อยากเอามาแบ่งปันกัน

[เม็ดลูกปัด]

สมัยตอนเป็นเด็ก.. จำได้ว่สในวิชาพละศึกษา
คุณครูสั่งให้เราวิ่งรอบสนามกันคนละ 20 รอบ.. เพื่อจับเวลาของแต่ละคน ..
แถมยังมีรางวัลมาล่อใจอีกด้วยว่า.. ใครเข้าเส้นชัยได้คนแรก..
จะมีคะแนนพิเศษเพิ่มให้

พอเริ่มออกสตาร์ท..
ฉันก็สังเกตเห็นเพื่อนหลายคน ..พยายามจะเบียดตัวเอง..ขึ้นมาอยู่แถวหน้าสุด.. เพื่อที่จะได้เปรียบคนอื่นในช่วงออกตัว

แล้วพอครูบอกว่า..วิ่งได้-เท่านั้นแหละ ..
เพื่อนหลายคนของฉัน..ก็วิ่งปรู๊ดออกไปแบบไม่คิดชีวิต

ส่วนฉัน -- โน่น วิ่งอยู่หลังสุด

ไม่ได้ช้า..เพราะเหนื่อย ..หรือเพราะวิ่งไม่เก่ง ..
แต่ฉันกำลังรู้สึกสนุกสนาน..กับการวิ่งจับเวลาซะเหลือเกิน ..
เพราะฉันวิ่งไป- คุยไป ..กับเพื่อนซี้รู้ใจ..แบบไม่สนเวลา ..
ฉันสนใจความสนุกสนาน..ระหว่างการวิ่งมากกว่า

บางที..เห็นคนข้างหน้า..ที่วิ่งนำมาหลายรอบ..กำลังชะลอความเร็ว ..เพราะเหนื่อยหอบ ..
ก็อดที่จะขอวิ่งแซงหน้าบ้างไม่ได้ ..

หรือบางที..หันไปเห็นเพื่อนที่วิ่งรั้งท้ายตลอด..
ก็จะพยายามวิ่งให้ช้าลง ..รอให้เขาวิ่งทัน..จะได้คุยไปด้วยกันหลายๆ คน….สนุกดี

หรือบางที..รู้สึกไม่อยากแซงคนข้างหน้าขึ้นมาเฉยๆ..
เพราะว่าวิ่งตามหลังเขา.. จะได้แอบนินทาเขาได้.. สนุกไปอีกแบบ

จะทำลายสถิติไหม ..ไม่รู้หรอก..
รู้แต่ว่า..วิ่งช้าๆ-มันไม่เหนื่อยเร็ว ..และขอแค่วิ่งให้ถึงเส้นชัย..ก็พอ

*

*

คงคล้ายคล้าย..กับ 'ความรัก' ..กระมัง

ทุกคน..มี 'เส้นชัย' ของตัวเอง ..มีสถิติ-ที่ตัวเองพอใจ

แต่..คนที่เข้าเส้นชัยก่อน ..ใช่ว่า..จะคว้า 'ความรักที่ดี' ได้ก่อนเสมอไป ..
และสถิติที่ดี.. ก็ไม่ได้การันตีว่า.. 'ความรัก' จะสมบูรณ์แบบ

ในขณะที่..สังคมทุกวันนี้..ปลูกฝังให้เราวิ่งแซงคนอื่น ๆ เสมอ ..
สอนว่า...อย่าพยายามให้ใครแซงหน้า..
เพราะนั่นหมายถึง.. ทำให้เราพลาดโอกาสดีๆ ในชีวิตไป

แต่..สังคมของ 'ความรัก' ..สอนให้คนรู้จักผ่อนจังหวะก้าว..ให้ช้าลง ..แต่หนักแน่นขึ้น

โลกภายนอก..บอกให้เรารู้ว่า ..
'อย่าวิ่งตามใคร..ถ้าไม่แน่ใจว่า..จะตามเขาได้ทัน ..
เพราะมันเสียแรงเปล่า.. และโง่เหลือเกิน'

แต่.. 'โลกของความรัก' ..
ใครอีกหลายคน...สมัครใจที่จะเป็น 'คนโง่'.. เพื่อวิ่งตาม 'คนที่ตัวเองรัก' ให้ทัน
..ทั้งที่รู้แก่ใจว่า.. 'ไม่มีวันนั้น'

………………………………

เพื่อนรักคนหนึ่งของฉัน.. มี 'เส้นชัย' ..ในหัวใจของเธอเอง

คนรักของเธอ..เป็นนักวิ่งฝีเท้าดี ..เพราะตั้งแต่อยู่กันมา ..เขาออกวิ่งก่อนเธอเสมอ ..
ไม่เคยบอกล่วงหน้า.. และไม่เคยชะลอความเร็วลงเลย ..
แต่ความเร็วของเขา..ก็ไม่มากไปกว่า.. 'ความรัก' ที่เธอมี

'ความรัก' ทำให้เธอวิ่งเร็วขึ้น.. ใกล้เขามากขึ้น..
และไม่ยอมปล่อยให้เขาทิ้งระยะ..จนคลาดสายตาเธอ

แต่..เมื่อเกือบที่จะถึงตัวเขา ..เธอก็จะเลือกที่จะ 'วิ่งให้ช้าลง'
..ราวกับว่า..จะวิ่งเหยาะๆ ..ตามเขาไปเรื่อยๆ

เธอแซงหน้าเขาได้ ..แต่เธอไม่ทำ..
แม้แต่จะวิ่งให้ทันเขา-ในแนวเดียวกัน ..เธอก็ทำได้..แต่เธอไม่ทำ

'เหตุผล' ..ที่ฟังดูเหมือนง่ายของเธอ..ทำเอาใจฉันนิ่งงัน

'ถ้าวิ่งให้ทันเขา ..หรือแซงหน้าเขาไป ..ฉันก็คงมองไม่เห็นเขาในชีวิตอีก

แต่ถ้าฉันวิ่งตามเขาห่างๆ แบบนี้ ..เท่ากับว่า..
ฉันยังได้เห็นความเป็นไปของเขา ..ยังมีเขาอยู่ในสายตา ..ในชีวิต

แม้ว่า..เขาจะไม่เคยหันหลังกลับมา.. แล้ววิ่งให้ช้าลงเลย..ก็ตาม'

'แล้วทำไม..ไม่เข้าใกล้เขากว่านี้ ..
ทำไมต้องเว้นระยะห่างแบบนี้ด้วย.. เธอเป็นคนรักของเขานะ'
คำถามของฉัน..ทำให้แววตาของเพื่อนรัก..ปรากฏรอยเศร้า … แต่ปากยิ้ม

'ฉันกลัวเขารู้ตัว.. แล้ววิ่งหนีฉันไป-ไกลยิ่งกว่านี้ ..
ถึงวันนั้น..ฉันอาจเหนื่อยจนหมดแรง..ที่จะวิ่งตามอีกต่อไปแล้ว

ห่างแบบนี้ดีกว่า ..ฉันได้เห็นเขา ..มันอุ่นใจ ..

หรือถ้าวันหนึ่ง..เขาล้มลง… ฉันจะได้วิ่งเข้าไปช่วยพยุงได้ทัน

และถ้ามันจะทำให้เขาเห็น 'ความจริงใจ' ของฉัน ..
เขาอาจจะชวนฉันวิ่งไปพร้อมกันอีกครั้ง.. ถ้าเขาหายดีแล้ว'

*

*

ความรัก..ทำให้คนมีความหวัง..อยู่เสมอ

ในขณะเดียวกัน ..มันก็ทำให้คนบางคน 'โง่งมงาย' เสียเต็มประดา

ถ้าเพื่อน..เลือกที่จะวิ่งออกนอกเส้นทาง.. แล้วไปตั้งต้นใหม่..กับ 'ใครสักคน' ที่เขาพร้อมจะวิ่งไปกับเพื่อน..
ป่านนี้เพื่อนของฉัน..คงเข้าเส้นชัยไปนานแล้ว

แต่..เพื่อนยังคงเต็มใจ..ที่จะวิ่งตามเขาไปเรื่อยๆ

แม้ว่าบางที..อาจจะไม่มีวันนั้น .. วันที่เพื่อนเข้า.. 'เส้นชัยแห่งความรัก'

เพราะบางที….. 'เส้นชัย' ..อาจไม่มีความหมายต่อคนบางคน..
หากว่า..เขาเข้าเส้นชัย ..แต่ได้ทำ 'หัวใจ' หล่นหายไป..ระหว่างทาง

เมื่อ 'ความสุข' คือ… การโง่ที่จะรักและวิ่งตาม

ในสังคมของความรัก… ฉันจึงมองเห็นคนที่ 'วิ่งช้า'
..และปรารถนาจะเป็น 'ผู้ตาม' ด้วยความเต็มใจ..อยู่เสมอ

ความรัก ..ไม่ใช่สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต

แต่ .. 'ความรัก' ..เป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิต....มีค่ามากที่สุด

ตอนนี้..ก็คงจะพอรู้..

ถึงความรู้สึกของ 'การวิ่งตาม' ..บ้างแล้วนะ..

อยากเป็น 'คนวิ่งตาม'...

โดยที่ไม่รู้จักเหนื่อยบ้าง..เหมือนกัน

ที่มา www.thaireaderclub.com

Live Forever ... ตลอดกาล
--- กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...ยังมีแมวสีเทาตัวหนึ่ง ได้ทำข้อตกลงกับปีศาจ

ปีศาจ... ซึ่งปราศจากหัวใจ ต้องการมีหัวใจเป็นของตนเองยิ่งนัก มันจึงเสนอที่จะมอบชีวิตอมตะ และทุกสิ่งที่แมวสีเทาปรารถนา โดยแลกกับหัวใจ ของแมวสีเทาเป็นสิ่งตอบแทน

แมวสีเทา ตอบตกลง...ปีศาจ จึงมอบชีวิตอมตะ และพลังอำนาจ อันจะนำมาซึ่งทุกสิ่ง ที่ปรารถนาให้แก่แมวสีเทา

-----------

ช่วงเวลาหลังจากนั้น ชีวิตของแมวสีเทาจึงเป็นยิ่งกว่าความฝัน

มันได้รับประทานแต่อาหารที่ดีที่สุด เท่าที่มันจะจินตนาการได้

ได้ท่องเที่ยวและพำนักในสถานที่สวยงามที่สุด ทุกแห่งหน

สามารถเอาชนะศัตรูได้ทุกตน ไม่ว่าจะเป็นคู่ต่อสู้ที่เข้มแข็งสักเพียงไรก็ตาม

ทุกสิ่งที่ต้องการ ล้วนได้มาอย่างง่ายดาย อีกทั้งยังเป็นชีวิต ที่ไม่รู้จักความเจ็บปวด แก่เฒ่า...หรือความตาย

แมวสีเทา เสพสุขอยู่เช่นนั้น เป็นเวลานานถึงเก้าสิบเก้าปี...

แต่เมื่อเวลาได้ผ่านเข้าสู่ปีที่หนึ่งร้อย แห่งชีวิตอมตะของมันนั่นเอง

มันก็เริ่มครุ่นคิด และปรารถนาถึงสิ่งหนึ่งที่มันไม่เคยรู้จัก

มันปรารถนาที่จะรู้สักครั้งว่า ความรู้สึกในยามที่รักใครสักคนนั้น...เป็นเช่นไร

แต่ ไม่ว่าจะทำเช่นไร มันก็ไม่อาจรับรู้ ถึงความรู้สึกที่เรียกว่าความรักได้...แมวสีเทาคิดว่า อาจมีเหตุผลบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับหัวใจ

มันจึงออกตามหาปีศาจ เพื่อขอหัวใจของมันคืน

-----------

ไม่นานนัก แมวสีเทาก็ได้พบกับปีศาจอีกครั้ง

แต่เมื่อมันพยายามจะต่อรอง เพื่อขอหัวใจของมันกลับคืนมานั้น ปีศาจก็ได้บอกกับมันว่า "ข้าไม่สามารถคืนหัวใจให้เจ้าได้อีกแล้ว...เพราะข้ากำลังจะตาย"

"ตาย?...เจ้าเป็นปีศาจ...ปีศาจไม่ได้เป็นอมตะหรอกหรือ?" แมวสีเทาถาม

"ความเป็นอมตะของข้า ก็แลกกับหัวใจของเจ้าไปแล้วอย่างไรล่ะ" ปีศาจตอบ

"ถ้าเช่นนั้น เจ้าต้องการมีหัวใจไปเพื่ออะไรกัน?" แมวสีเทาถาม

"...เพื่อรักใครสักคน..." ปีศาจตอบ

"ตอนนี้เจ้าได้รักใครสักคนแล้ว?" ปีศาจพยักหน้า และตอบว่าใช่

"แล้วใครคนนั้นรักเจ้าหรือไม่?"

ปีศาจ ซึ่งเหลืออายุขัยอยู่อีกเพียงน้อยนิด หัวเราะเบาๆ อย่างอ่อนแรง ก่อนจะตอบว่า
"ไม่...ไม่มีใครที่จะรักปีศาจได้หรอก แต่เพียงแค่ข้าได้รู้ว่า การรักใครสักคนนั้นเป็นเช่นไร...ก็เพียงพอแล้ว"

แมวสีเทาครุ่นคิด แต่ไม่อาจเข้าใจ มันจึงเอ่ยถามปีศาจ ในสิ่งที่มันปรารถนาจะรู้เป็นที่สุด
"แล้วเจ้ารู้สึกอย่างไรหรือ...เวลาที่รักใครสักคน..."

ปีศาจนิ่งเงียบ...มันทอดสายตา ออกไปไกลแสนไกลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยเสียงอันสั่นเครือว่า
" เหมือนดอกไม้สวรรค์ ... หัวใจข้าเต้นแรงเหลือเกิน...ข้าได้ตระหนักว่าช่วงเวลายาวนานนับพันปี ที่ข้ามีชีวิตโดยปราศจากหัวใจและไม่รู้จักความรักนั้น ช่างไร้ความหมายโดยสิ้นเชิง หากเทียบกับช่วงเวลาสั้นๆ ที่ข้าได้เรียนรู้ว่า ความสุขของการได้รักใครสักคนนั้น...เป็นเช่นไร"

ปีศาจ ตอบได้เพียงเท่านั้น ในมือของมันยังคงกำดอกไม้เล็กๆ ดอกหนึ่งเอาไว้แน่น ในขณะที่ร่างกายของมันสูญสลายไป พร้อมกับหัวใจที่หยุดเต้น ตลอดกาล

----------

และด้วยเหตุนี้ แมวสีเทาจึงหมดสิ้นหนทาง ที่จะได้หัวใจของมันกลับคืนมา

มันยังคงมีชีวิตอมตะ ไปตราบจนชั่วนิรันดร์ โดยไม่อาจรู้จัก แม้เพียงเศษเสี้ยวของความรัก

...ในบางค่ำคืน...

เจ้าแมวสีเทา จึงทำได้เพียงครุ่นคิด ถึงความรัก ที่มันไม่มีวันรู้จักอยู่ตามลำพัง

ท่ามกลางความมืดอันเงียบสงัด...ที่ไม่มีแม้เสียงหัวใจเต้น...ไปตลอดกาล


จากหนังสือ...NINE LIVES โดย ทรงศีล ทิวสมบุญ สนพ. a book

Comments

[vsdgg]

โอเค

ดีจิงๆ   ขี้เกียจอ่านหงะ  TT^TT

[เงอะงะ]

โอ้วววววววววว


เธอเป็นหลานของ สุนทีภู่ อะป่าวเนี่ย


ช่างเปรียบเทียบได้เห็นภาพชัดเจนมากมาย

[เด็กฟางผู้น่ารักจร้า]

โอเคๆ อ่านนะก็ดี แตมันยาวอ่านไม่จบ -*-