อ่านไม่นิดเพื่อจับใจความ
อารยะแห่งชาติพันธุ์
เมื่ออาทิตย์สาดแสงสีแดงทอง ขับความมืดมัวหมองมลายสนิท
ประกาศแจ้งวันใหม่แห่งชีวิต ที่เหลืออยู่น้อยนิดแห่งเวลา
ทบทวนคืนวันอันผันผ่าน ทบทวนทิวากาลอันเจิดจ้า
ทบทวนราตรีที่ผ่านฟ้า เพื่อรับรู้ความเป็นมาของชีวิต
ทบทวนการกระทำ ย้ำผิดพลาด ทบทวนความมุ่งมาดใจลิขิต
ทบทวนความฝันนึกนิรมิต เพื่อย้ำทางที่ชีวิตเลือกเดินไ
ทบทวนรอยเท้าแต่ละก้าว ทบทวนเรื่องราวพราวสดใส
ทบทวนเรื่องร้ายทำลายใจ เพื่อเตือนตนให้เข้าใจในตัวตน
ทบทวนทางเดินที่ทอดไกล ทบทวนหัวใจผ่านร้อนฝน
ทบทวนว่ารักยังคงทน เพื่อก้าวด้นดั้นสู่ซึ่งแสงทอง
เพราะคุณค่าแห่งความเป็นมนุษย์ หาใช่หยุดเมื่อล้มจนใจหมอ
หาใช่หยุดเมื่อสำเร็จเสร็จลำพอง และใช่หยุดเพื่อมองอดีตจม
เพราะคุณค่าแห่งความเป็นมนุษย์ คือการก้าวไม่หยุดด้วยสุขสม
ไม่ใช่การถอยหลังสู่ปลักตม และใช่การสะดุดล้มจากอบาย
อารยะแห่งชาติพันธุ์ และใช่การสะดุดล้มจากอบาย
คือการสร้างการสรรค์อันใจหมาย รังสรรค์สิ่งวิเศษจากแรงกาย
อีกทำลายความหยาบอันเสื่อมทราม เรียนรู้ความผิดพลาดจากวันวาน
ฝนความผิดอดีตกาลเป็นดั่งหนาม ไว้คอยทิ่มเตือนตนอย่าวู่วาม
ซ้ำรอยทรามย่อมไม่ใช่อารยะ ย้ำเตือนตนให้มั่นในความหมาย
เสริมชีวิตและใจกายให้สวยสะ สร้างตัวตนให้ปลอดพ้นจากราคะ
แล้วสรรค์สร้างอารยะแก่ชีวิต เมื่ออาทิตย์สาดแสงสีแดงทอง
ประกาศก้องการสร้างสรรค์อันวิจิตร รังสรรค์ความงามดังนฤมิต
ไม่มีอะไรในอากาศ
เธอเฝ้าฝันถึงความมีในอากาศ แล้วกรีดนิ้วสะบัดวาดเป็นลายศิลป์
พร้อมพูดพร่ำว่าในทุกอณูริน- รวยนั้นสิ้นล้วนมีซึ่งความมี
เธอบอกว่าในอณูแห่งความว่าง ย่อมเจือจางด้วยความมีอันซ่อนสี
รุ่มรวยด้วยลายศิลป์จินตกวี เป็นความมีที่สัมผัสด้วยวิญญาณ
ในความว่างย่อมมีความมีอยู่ ประกอบสร้างจากอณูมหาศาล
จนเกิดเป็นความว่างอนธการ มธุรทัศน์แห่งดวงมานจึ่งรับรู้
ฉันเถียงเธอว่าความว่างคือความว่าง ความอ้างว้างคืออ้างว้างที่สดับ
ความโดดเดี่ยวคือโดดเดี่ยวมิเลี้ยวลับ และความมืดคือการดับแห่งวิญญาณ์
ไม่มีหรอกความมีในอากาศ ที่กรีดนิ้วระบายวาดคือเพ้อบ้า
ทุกสิ่งล้วนแจ่มชัดแก่สายตา อันราคาของความว่างคือไม่มี
เธอเบิ่งตาจ้องค้างมาที่ฉัน แววตานั้นสลดพลันน้ำตาปรี่
ความผิดหวังกลั่นตัวจากฤดี เป็นหยาดน้ำแห่งสักขีความหม่นใจ
ฉันเห็นหยดน้ำตาทิ้งตัวลง แหวกอากาศกระเพื่อมวงระริกไหว
เป็นอณูเคลื่อนคล้อยตามต่อไป แล้วเม็ดน้ำใสก็ตกกระทบพื้น
ไม่มีอะไรในอากาศ? เธอยังคงนั่งปาดน้ำตาสะอื้น
และแล้วความเคลื่อนไหวอันครั่นครื้น ก็เคลื่อนคล้อยพลอยสะอื้นไปกับเธอ...
ลับแววตา
แล้วกาลก็ล่วงผ่าน วารผันไม่นิ่งหยุด
คงไม่เห็นหากตาชำรุด และคงไม่ผุดซึ่งสัจธรรม
แววตาคือพลังขลังแก้ว มิแคล้วหากคมขำ
ย่อมเห็นมิติธรรม และคงระกำหากไม่ขำคม
โลกนี้มีจริงซ่อน แน่นอนในหมักตม
แห่งมายาคืออาจม ที่ห่มทิพย์จนลับเร้น
ลับแววตาให้คมกล้า จากพร่าอาจเป็นเห็น
ความมีอยู่และความเป็น ดั่งเช่นที่เป็นจริง...
- กวีนิพนธ์ของคนบ้า
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 10 สิงหาคม 2552 / 23:08
แก้ไขครั้งที่ 2 เมื่อ 11 สิงหาคม 2552 / 22:54
แก้ไขครั้งที่ 3 เมื่อ 16 สิงหาคม 2552 / 22:45
PS. javascript:insert('emo19'); javascript:insert('emo19');
แสดงความคิดเห็น