ระบาย ชีวิตในมหาลัย!!!!
ตั้งกระทู้ใหม่
เราเป็นบุคคลที่ควรจะดีใจกับสิ่งที่ได้มาทั้งหมด
แต่
ทำไมทุกวันนี้เรากลับรู้สึกอยากกลับบ้าน คิดถึงบ้าน คิดถึงโรงเรียน และคิดถึงเพื่อนเก่าตลอดเวลา
ไม่รู้สิ
มันอาจจะดูไร้สาระสำหรับใครหลายคนที่เราต้องมาระบายที่บอร์ดแห่งนี้
มันว้าหว่อย่างบอกไม่ถูก
เพื่อนเราส่วนใหญ่ก็เรียนในมหาลัยอีกแห่งหนึ่ง
แต่เราคือส่วนน้อยที่ได้เรียนในที่แห่งนี้
อาจจะด้วยความที่เราเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูงด้วยแหละ
ทำให้เราไม่ชอบเข้าสังคม
โดยเฉพาะงานกลุ่ม มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวถ้าเราจะบอกว่าเราไม่อยากทำงานกับกลุ่มเพื่อนเอาเสียเลยย
เรายินดีที่จะทำงานเดี่ยวมากกว่า
เราชอบเข้าห้องสมุด กินข้าว เข้าเรียน และไปไหนมาไหนคนเดียวอยู่เสมอ
เรามีความสุขกับการได้อยู่คนเดียวในที่แห่งนี้มากกว่า
แต่ถ้าเป็นที่ดรงเรียนเก่าล่ะก็
ไม่ต้องพูดถึง
เพื่อนก็ไปกันเป็นกลุ่มใหญ่อ่ะ
คือมันต่างกันมากกกก
และตอนนี้
ก็เป้นเวลาที่เรารู้สึกแย่ที่สุด เพราะพรุ่งนี้เราต้องกลับไปเรียน!!!
มันอาจจะเหมือนคนขี้เกียจ
แต่ไม่รู้สิ
มีใครเป็นเหมือนเราบ้าง ที่ไม่อยากโตเป็นผู้ใหญ่
อยากเป็นเด็ก อยากอยู่ที่บ้านให้พ่อแม่คอยดูแล
กลัวอนาคต กลัวว่าเราจะต้องรับผิดชอบอะไรมากมาย
เฮ้อออ
แต่เราก็รู้ ใครๆก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
กว่าจะพ้นชีวิตในมหาลัยที่เราไม่ค่อยต้องการ
เราก็จะก้าวไปสู่ความเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว
ซึ่ง
ระยะเวลาแห่งความเป็นเด็กก็จะไม่มีเหลืออีกแล้ววว
เพื่อนๆๆ
เราแค่อยากรู้ว่ามีใครเป็นเหมือนเราบ้างง
ก็เท่านั้นเอง
นานา
19 ก.ค. 53 เวลา 21:49 น.
2,126
views
35 ความคิดเห็น
เข้าใจจริงๆ เพราะเราก้อเป็นเหมือนกัน .. สู้ๆนะ ! คิดซะว่าแค่ 4 ปีเอง เพื่อพ่อกับแม่ อดทนเข้าไว้ อย่างน้อยก้อไม่ได้มีแค่เทอคนเดียวบนโลกหรอกที่รู้สึกอย่างนี้..มีเราอีกคนนึงล่ะ สู้ๆนะ :)
หัดเข้าหาเพื่อนบ้างก็ได้ เปิดใจรับสิ่งใหม่ๆ สังคม บางทีมันก็ไม่แย่อย่างที่คิด ดูดิอยู่คนเดียวแล้วมีความสุขหรอ
เชื่อเหอะ มีเพื่อนก็ดีกว่าอยู่คนเดียวนะ
PS. เบื่อคน
เราก็เป็นนะ  เข้าใจดีเลยด้วย  อยากได้เพื่อนสักคนที่เข้าใจเรา คอยอยู่เคียงข้างเรา ไม่ใช่เพื่อเพียงผ่าน
สงสัยจะขอมากไป  เพราะมันเป็นไปไม่ได้ แต่ที่แย่กว่านั้นคือ เราอ่ะได้คณะที่อยากได้แต่พอเรียนไปแล้ว
เรารุ้สึกแย่จัง รุ้สึกว่าไม่ชอบมันแล้วอ่ะ  รู้สึกว่าถ้าเรียนไปจะเรียนจบไมเนี่ย ฮือๆๆ เราควรทำไงดี
ทุกคนก็เป็นหมดละครับ แต่ก็ต้องผ่านมาให้ได้นะ มันคือชีวิต ความเป็นมนุษย์อย่างเรา ที่ ต้องมี เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมด๊า ธรรมดา
สาธุ!@~
เปิดใจซิ มองทุกเรื่องให้สนุก ถ้าเราให้ก่อนเค้าก็ต้องให้เราตอบมา ยิ้มก่อนเค้าก็๋ยิ้มตอบมา
เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เลยยย แล้วควรตั้งใจไว้ว่้าในแต่ละวันฉันจะมีเพิ่มเพื่อนขึ้นหนึ่งคนให้ได้้้
ปล ถึงเรียนมหาลัยแต่เราก็ยังมีหัวใจความเป็นเด็กได้นะ
PS. Hello World (สวัสดีชาวโลก)
เราเหมือนเธอเลย เราชอบอยุ่คนเดียวโลกส่วนตัวสูง ชอบไปไหนมาไหนคนเดียว
เพื่อน ๆ ไม่ค่อยจะอยากชวนเราไปไหนหรอก เพราะรู้ว่าชวนแล้วไม่ไป
เราเป็นแบบนี้ไม่ค่อยมีคนอยากคบหรอก แต่เรามีเพื่อนคนหนึ่งที่คบกันมานาน เป็นคนที่ทำให้เรารู้สึกว่าอยากไปไหนมาไหน
อยากเที่ยว อยากสนุก อยากเรียนเพราะอยากมาเจอเพื่อ (ฟังดูเหมือนคนรัก แต่ไม่ใช่นะ) เข้าใจกันและกัน โดดก็โดดด้วยกัน
แต่พอเข้ามหาลัยก็แยกกัน อยุ่ไกลกันมากคนละจังหวัดเลย
เราพยายามเข้ากิจกรรมหาเพื่อนใหม่..ไม่ได้แบบเดิมก็ขอใกล้เคียง แต่หายังไงก็ไม่เจอ
เราคิดเสมอว่า ต่อให้อยุ่ที่นี่ไม่มีใคร แต่ถ้าหันหลังก็ยังมีเพื่อนเก่า คิดได้แบบนี้เราก็สบายใจ
ไม่ยึดติดว่าไม่มีเพื่อน และเรียนต่อไปได้....เราคิดเสมอว่าคนขั้วเดียวกันมันก็คงดูดกัน สักวันเพื่อนก็คงมาเอง
เราว่าเราแย่กว่าเทออีกนะ
อย่างน้อยเธอก็ได้เรียนในคณะ มหาลัย ที่เธออยากเรียนอ่ะ
แต่เรา ได้เรียนในคณะที่ไม่ชอบ "เลย" สังคมที่่นี่ก็ไม่ดี
คิดถึงบ้าน โรงเรียน กับ The Gang มากก
ที่สำคัญ ตอนนี้เราลังเลว่า จะดรอปเรียน หรือจะลาออกเลย
ทางไหนมันดีกว่ากัน เพราะเราอยากซิ่วมาก อยากอ่านหนังสือสอบ GAT PAT
แต่ที่ทำอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อพ่อแม่ เราจึงทนต่อไป สู้ๆ ชีวิตเราต้องมีทางออก
เราได้มหาลัยห่างไกลจากเพื่อนมาก ไปหากันไม่ได้ เพราะค่ารถแพง ทำให้...
เราจะซิ่ว เพราะอยากไปเรียนมหาลัยเดียวกับเพื่อน
นี่เป็นสิ่งที่เราคิดอยุ่ทุกวัน ๆๆๆๆ และจะทำให้ได้
แต่เราลืมไปว่าเพื่อนมีสังคมใหม่ไปแล้ว และต่อให้ซิ่วยังไงก็ไปเดินด้วยกันตลอดไม่ได้อยุ่ดี
จากที่จะซิ่วเพราะเพื่อน เราจึงเปลี่ยนเป็น ซิ่วเพราะอนาคตที่ฝันแทน...
เราก็เป็นนะ 
คล้ายๆกับเธอเนี่ยแหละ 
เราก็โลกส่วนตัวสูง  ไม่ค่อยอยากออกไปไหน  แต่เราก็มีเพื่อนนะ
เราก็ต้องเข้าใจว่าเราก็ต้องสร้างกลุ่มใหม่ เพื่อนกลุ่มเก่าเราคบกันมาตั้งกี่ปี  ทะเลาะกันตั้งกี่ครั้ง โกรธกัน ไม่เข้าใจกัน กว่าจะมาสนิทกันได้ถึงขนาดนี้
เราว่าอย่าเพิ่งปิดใจเลยอ่า  ว่าจะไม่คบเพื่อนคนอื่นๆอีก
(แต่เราก็เข้าใจนะว่า สังคมบางสังคมก็เห็นแก่ตัวและก็ใส่หน้ากากเข้าหากันจริงๆ งานกลุ่มเงี้ย บางคนก็เข้ามาเกาะเราจริงจัง - -")
แต่พอจบไปแล้วอย่างงี้  เธอจะหางานที่เป็นโลกส่วนตัวสูงทำได้หรอ??
งานมันก็ต้องมีคนจ้าง มีเพื่อนร่วมทีมอ่ะ  ถ้าเราไม่รุจักปรับตัวเข้าหาคนอื่นบ้าง  มันจะลำบากนะ
ล้มตอนนี้ ดีกว่าไปล้มไปวันข้างหน้า  ให้คนอื่นเค้าหาว่า  .. โตป่านนี้ยังทำอะไรไม่เป็นอีก
ช่วงเวลาที่ท้อหรือทุกข์ใจมันก็เป็นจังหวะชีวิตมาเรื่อยๆแหละ  เหมือนเป็นบททดสอบว่าเราจะอยู่ในสังคมนี้ได้รึป่าว
เวลาเหงาๆ ก็ลองโทรกลับหาพ่อแม่ หาเพื่อนบ้าง  บางทีเขาก็อาจจะคิดถึงเราเหมือนกัน
ขนาดเราอยู่มหาลัยเดียวกับเพื่อนเรา เรายังไม่ได้เจอกันเลยนะ  วันๆก็เจอคนในคณะกันเองเนี่ยแหละ
อยากบอกว่าอย่าคิดมากเลย  แต่มันก็พูดง่ายทำยากเนาะ ^^
เอาว่า  เราเป็นกำลังใจให้ละกัน  ความรู้สึกแบบนี้ มันก็มีมาตลอดแหละ  สู้ๆนะ
เดี๋ยวก็ผ่านจุดๆนี้ไปได้เองแหละ
ถ้าอยากให้เพื่อนเข้าหาก็ต้องรู้จักปรับเปลี่ยนตัวเองบ้างนะ
3
อย่างเช่นเปลี่ยนแปลงบุคลิก ทำตัวให้ยิ้มแย้ม
ตัดผมทรงใหม่ ทำอะไรใหม่ๆ เราเชื่อว่าเทอมีเสน่ห์ดึงดูดเพื่อนๆแน่นอน
แปลกนะ ตั้งแต่เข้ามหาลัย เจอแต่คนที่มีปัญหาแบบนี้เยอะมาก
ทั้งๆที่ตอนมัธยมออกจะเพื่อนเยอะ เราคนนึงก็เป็นเหมือน จขกท.
และอยากจะบอกว่ามีคนอีกมากมายที่เป็นเหมือนเธอ
บางคนแก้ไขโดยการปรับตัวหรือยอมทำอะไรๆที่ฝืนบ้างเพื่อให้เพื่อนยอมรับ
แต่บางคน(เช่นเรา)ฝืนตัวเองไมได้ เราเป็นตัวของตัวเองและโลกส่วนตัวสูง
เพราะฉะนั้นเราจึงชอบอยู่คนเดียวหรือคบเพื่อนน้อยๆที่สนิทจริงๆ
แต่ลึกๆแล้วมันก็เหงาเป็นธรรมดา
แต่มีวิธีแก้เหงาคือ เราจะนัดเจอเพื่อนม.ปลายบ่อยๆ ไม่ก็ลองแชทๆไม่ก็เล่นเฟซบุ๊กดู
อาจจะเจอคนที่เหมือนๆกัน ถ้าคุยแล้วถูกคอ ก็นัดเจอกันได้
(แต่ดูดีๆหน่อยนะ ถ้าจะให้ดีควรเป็นคนที่เพื่อนเรารู้จัก จะได้สอบถามอะไรได้)
เราทำแบบนี้แล้วเจอเพื่อนที่ดีมากๆเลย แถมสนิทมากๆด้วย 
แล้วก็หากิจกรรมอะไรทำ เช่น เรียนพิเศษ เข้าชมรมต่างๆ
แล้วเราจะได้เจอสังคมใหม่ๆรู้จักคนมากขึ้น ลองทำดูสิ แค่นี้ก็ไม่เหงาแล้วล่ะ
เราก็เปนคนหนึ่งที่เหงามากๆ บางตครั้งก็คิดไปเองว่าเราเป็นคนเข้ากับคนอื่นยากรึป่าว แต่ตอนอยู่ที่โรงเรียนเราก้มีเพื่อนเยอะนะ
เราเป็นเด้กต่างจังหวัดเข้ามาเรียนในเมืองไหญ่ เพื่อนนเราเค้าชอบทำอะไรคนเดียว ไม่ค่อยจะชวน เวลาเราชวนไปไหนก้ไม่ค่อยไป
บางครั้งก็บอกให้เราไปคนนเดียวสิไม่เห็นต้องรอ แต่เราไม่เคยไปหนิ จึงทำให้รู้สึกเหงาและไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว
โอ๊ยย เหมือนกันเลย ทำงานเดี่ยวดีกว่า เปนไหนๆ
นี่แหละชีวิต !!
ทน ได้แต่ทน ทนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
แต่พอทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนมันก้ดีขึ้นนะ
เข้าใจว่า จขกท คงเป็นเฟรชชี่ปีหนึ่งสินะครับ
เราก็เป็นคนหนึ่ง ที่ได้เรียนคณะ มหาลัยที่ใฝ่ฝันแล้ว
แต่พอเข้ามารู้สึก ว่า ยังปรับตัวกับสังคมแบบนี้ไม่ได้เลย หาเพื่อนที่จริงใจเหมือนสมัยมัธยมไม่มีเลยเหรอ
จะหาเพื่อนที่คอยร่วมทุกข์ ร่วมสุขกับเราไม่มีเลย คิดถึงเพื่อนเก่ามาก ไม่อยากจากชีวิตมัยมเลย
ทำให้เราค่อนข้างจะมีความทุกข์มาก ตอนอยู่ปีหนึ่ง คิดถึงช่วงนั้นแล้วมันแย่มากจริงๆ
แต่เรามีวิธีแก้คือ พยายามทำกิจกรรม คณะ มหาลัย เข้าหาชมรมต่างๆ ลองคุยกับเพื่อนหลายๆคนหลายๆกลุ่มในคณะ ในสาขา มันจะต้องมีสักกลุ่มสักคนล่ะที่เข้ากับเราได้ และเวลาจะผ่านไปเรื่อยๆ คนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนกันก็จะเริ่มสนิทกัน จน ซี้ปึ๊ก ครับ การหาเพื่อนที่จริงใจ ก็ต้องใช้เวลาเช่นกันน่ะ 
จากที่เรามีความทุกข์ เหมือน จขกท เป๊ะเลย ตอนปีหนึ่ง ตอนนี้เราปีสามแล้ว รู้สึกชีวิตที่นี่มีความสุขครับ เพราะเราเปิดใจ คุยได้กับทุกคนทุกกลุ่มในคณะ วันเวลาจะทำให้รู้จักกันมากขึ้น ทำให้เดินเข้าไปเรียนในคณะอย่างมีความสุขครับ
เพราะว่าสังคมสมัยมัธยม จะเป็นเหมือนสังคมที่บังคับให้มีเพื่อน บังคับให้รู้จักกัน
แต่มหาวิทยาลัยจะอิสระมากกว่า
น้องต้องรู้จักเปิดใจรับสิ่งใหม่ ๆ หาเพื่อน หาสิ่งใหม่ ๆ
อย่าลืมครับ ว่าชีวิตเราต้องเดินไปข้างหน้า อย่าหยุดอยู่กับที่
PS. สิ่งเดียวที่ได้มาโดยปราศจาคความพยายามนั้นคือ ความล้มเหลว
ก็ความรู้สึกเหมือนๆกัน  เหงามาก นู้สึกเบื่อหน่ายไงๆ ทุกครั้งที่ไปเรียน
เเต่ก็ต้องทำใจอะนะ ต้องรับสิ่งใหม่ๆเข้ามาในชีวิต ปรับตัวเข้าหามันสักระยะ
สู้ๆๆ 
ไม่อย่างนั้น คุณไม่รอดแน่กับชีวิตการทำงาน ไม่สิ แค่ระดับปี 4 ก็พอ...เหอะๆๆ
มาโทษชีวิตมหาวิทยาลัยไมได้หรอกครับ โทษตัวเองกันก่อนดีกว่าที่ไม่รู้จักเปิดใจเข้าหาคนอื่น
สันโดษได้ แต่ก็รู้จักสังคมบ้าง ไม่ใช่ยึดติดแต่อะไรเดิมๆครับ
PS. ~o.
นากูรู้นะว่าเปน กูว่าไปหมดแร้ว กูบอกแล้วไงให้มาอยู่กับเพื่อนที่นี่ แล้วทำไมไปยุไกลอย่างนั้น กูก็เปนเหมือน เรียนไม่ได้ ที่นี่เค้าเก่งๆๆกันทั้งนั้น เรียนก็ยากด้วย เหนื่อยเหมือน อย่าพูดว่า ไม่อยากโต เมื่อก่อนกูก็เคยคิด กูได้เรียนที่นี่กูถึงได้โต กูพร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิต ก็ที่โรงเรียนเปนอย่างไหนก็เปนอย่างนั้น อย่าโทษระยะทาง อย่าโทษสถาบัน อย่าโทษเพื่อนๆ  ทุกคนสามารถทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น เค้าไม่สนใจเรา เกลียดเรา หรือไม่คบเรา เค้าทำได้ทั้งนั้น เราควรที่จะเปลี่ยนให้เราตามเค้าได้โดยที่เราก็ยืนอยู่บนลำแข้งของเราได้ จำวันที่เราติดได้มั๊ย กะกูป่าวประกาศซะทั่วโรงเรียนแล้วจะให้เค้ามาสมเพชเราทีหลังรึไงว่าเราเรียนไม่ได้ หรืออีกมากมาย แค่เรียนเรายังไม่ได้ แล้วถ้าจบไปทำงานแล้เจอแบบนี้อีกจะทำไง ย้ายที่ทำงานหรอหรืออะไร แล้วไมต้องมาบอกว่ากูน่ะโชคดีมีเพื่อนดี พี่รหัสดี คอยช่วยคนเรามันต้องวิ่งเข้าหาโอกาศสิ อย่าอายที่จะขอความ่วยเหลือจากคนอื่น กูว่ามามากแระ ก็คงจะไม่เปลี่ยนความคิด โชคดี101
ชีวิตมหาลัย กับ มัธยม มันแตกต่างกันอยู่แล้ว
เรายังคิดถึงเพื่อนเก่าๆ มากอยู่เลยตอนนี้
แต่ชีวิต ต้องเดินต่อไปข้างหน้า สู้ๆ
ตรงนี้แหละที่จะวัดว่าเราโตหรือยัง ? มหาลัยเป็นสังคมแห่งการเอาตัวรอดนะครับ มันไม่สวยงาม
และเราต้องยอมรับในความแตกต่างตรงที่ว่า มหาลัยกับมัธยม มันเรียนไม่เหมือนกัน ไม่ได้นั่งอยุ่ในห้อง ไปไหนมาไหนกับเพื่อนกลุ่มเดิมๆตลอด
เราต้องรู้จักเข้าหาผู้อื่น ไม่ใช่รอแต่ให้คนอื่นเข้าหาเรา พยายามคุยกับเพื่อนร่วมเมเจอร์ ร่วมสาขา ยิ้มให้กัน ทักกัน
อย่าหนีปัญหา มันต้องปรับตัวให้เข้ากับสังคมให้ได้ครับ ไม่งั้นก็อยู่ไม่รอดหรอกครับ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?