ผมแอบรักพี่รหัส

ตั้งกระทู้ใหม่

เรื่องนี้เกิดขึ้นมานานแต่ผมยังลืมไม่ลงซักทีเริ่มเลยก็แล้วกัน

ตอนเข้าปีหนึ่งผมได้พบกับผู้หญิงคนนึง น่ารักมากถึงมากที่สุดเท่าที่เคยเจอมา แบบว่าไม่ได้สวยมาก แต่ร่าเริงยิ้มตลอดเวลา
ไปๆมากลายเป็นพี่รหัสผมซะงั้น ความสัมพันธ์เราเริ่มต้นแบบธรรมดาของพี่รหัสน้องรหัส แต่ผมมันหวั่นไหวคิดไปไกลกว่านั้น
ไปหาที่หอพี่เค้าบ่อยๆไปนอนเล่นบ้าง อ่านหนังสือบ้าง ไปสอนพี่เค้าเล่นกีตาร์บ้าง เราได้อยู่ได้อยู่ด้วยกัน 2 ต่อ 2 บ่อยมาก
และสนิทกันมากขึ้น บ่อยครั้งที่เราเดินจับมือกัน บ่อยครั้งที่เค้าโทรมา ผมโทรไป มีครั้งนึที่ผมไปนอนเล่นที่หอพี่เค้าตามปกติ
ตื่นขึ้นมาผมนอนกอดพี่เค้าอยู่ซะงั้นพี่เค้าก็ไม่ว่าอะไรนอนดูทีวีเฉย...เรื่องมันจะประมาณนี้ตลอดแต่ผมไม่เคยบอกชอบ
พี่เค้าก็ไม่เคยบอกเหมือนกันว่าคิดอะไรเกินกว่าน้องรหัสกับพี่รหัสรึเปล่า เวลาล่วงเลยไป ผมขึ้นปีสอง พี่เค้าขึ้นปีสาม อยู่พี่เค้า
มาบอกว่ามีแฟนแล้วซะงั้น...หลังจากนั้นผมก็ค่อยๆห่างออกมาแต่พี่เค้าก็โทรมาบ้างนานๆทีผมอดไม่ได้โทรไปบ้างนานๆที

มาตอนนี้ผมมีแฟนเป็นตัวเป็นตน และแฟนผมเคยจับได้ว่าผมเคยแอบรักพี่รหัสก็โกรธผมใหญ่ผมเลยโทรไปให้พี่รหัสช่วย
เคลียว่าไม่มีอะไรตอนนั้นผมเลยถามพี่เค้าไปตรงๆว่าคิดอะไรกับผมรึเปล่า พี่เค้าบอกว่า แค่พี่กับน้อง...ผมเลยเศร้ามา
ถึงวันนี้เลย จริงๆไม่ได้หวังอะไรมากหรอกแค่อยากเล่าให้เพื่อนๆฟังนะครับ เมื่อคืนอยู่ดีๆก็ฝันเห็นพี่เค้าซะงั้นนี่มัน 8 ปีแล้วนะ
ผมเลยแต่งกลอนนี้ให้พี่เค้าหวังว่าเค้าคงผ่านมาอ่านมั่งนะครับ

ในค่ำคืนที่หลับไหลใจเงียบเหงา---อารมณ์เศร้าปลุกให้ตื่นฟื้นจากฝัน
ภาพของคนที่เคยชิดสนิทกัน---กลับมาหลอนในฝันให้ตื่นนอน

นึกถึงวันดีๆที่ผ่ายพ้น---ทำให้คนหนึ่งคนมองกลับหลัง
เมื่อวันนี้ต้องยืนสู้อยู่ลำพัง---แทบไม่เหลือกำลังให้หยัดยืน

อาจจะเป็นความรู้สึกเราเท่านั้น---เธอคงมองว่ามันไร้ความหมาย
แต่อยากบอกออกไปอย่างไม่อาย---ทุกวี่วันมันไม่คลายคิดถึงเธอ

แรกเคยหลอกตัวเองว่าลืมได้---เรื่องง่ายๆ วันเก่าๆ เราไม่สน
จากหลายวันเป็นหลายปีที่ต้องทน---เรื่องของคนคนนั้นยังคาใจ

ไม่รู้หรอกว่าเราคิดไปเองมั๊ย---ความรู้สึกอุ่นใจเมื่อเจอหน้า
ไม่รู้แน่ใจความสัมพันธ์ที่ผ่านมา---เธอเห็นว่าเราเป็นแค่ตัวอะไร

เลือกจดจำเฉพาะวันดีๆ---ทุกนาทีที่ใกล้ชิดมันเหมือนฝัน
อยากบอกเธอว่าสุดแสนจะสำคัญ---แต่กับเธอก็แค่วันที่ผ่านไป

เธอเคยบอกคิดกับเราเพียงแค่น้อง---ก้มลงมองตัวเองที่ผิดหวัง
นี่เราคิดไปเองอย่างจริงจัง---แต่เธอยังไม่เห็นเราในสายตา

ทำผิดกฏน้องรหัสริแอบรัก---ไม่รู้จักห้ามใจไว้แค่นี้
ทั้งที่เราน่าจะรู้ตัวเองดี---เพราะช่องว่างที่เรามีมากเกินไป

ฝ่านมาแล้วเกือบ 8 ปีเรื่องวันนั้น---ภาพความฝันของเมื่อคืนกลับมาหลอน
ภาพของเธอยังคาใจไม่ขาดตอน---ขอวิงวอนเราได้กลับมาพบกัน

ไม่อาจข่มหัวใจให้ทำงาน---มองทางใหนก็พาลรู้สึกท้อ
ในเมื่อสิ่งที่ทำได้คือการรอ---เรื่องที่ขอและวิงวอนคงเป็นจริง

ความรู้สึกเมื่อครั้งเดินจับมือ---บอกตามตรงว่านั่นคือความไฝ่ฝัน
ความรู้สึกเมื่อครั้งใกล้ชิดกัน---จะให้ฉันลืมมันลงได้อย่างไร

จากอ้อมกอดที่เธอคงไม่เต็มใจ---แต่ทำให้คนหนึ่งคนมีความหวัง
หวั่นในใจรักครั้งนี้มีแต่พัง---แต่ก็ยังปล่อยหัวใจให้ไกลเกิน

เธอกับฉันห่างกันไกลสุดขอบฟ้า---เจอกันได้ในเวลาที่หลับฝัน
ป่านนี้เธอเป็นอย่างไรในทุกวัน---รู้หรือเปล่าว่าฉันคิดถึงเธอ

นานเท่าไหร่ไม่รู้ก็จะรอ---สักวันหนึ่งคำขอคงมาถึง
เคยบอกใจเสียเวลาอย่าดื้อดึง---สักวันหนึ่งที่เรารอไม่มีจริง

**กรุงเทพ ปักใต้ ห่างกันเหลือเกิน