สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่า...รัก ภาค 2 "อ่านต่อ ตอนน้ำไปอเมริกา" ดร๊าฟที่ 4 แล้วจ้าา

[zzzvea]

ใครที่อ่านตอนแรกจบแล้วอ่านต่อนะจ๊ะส่วคนที่ยังไม่ได้อ่านนี่ลิ้งก์นะ

ตอนที่1 (ใครที่ยังไม่ได้อ่าน) : http://www.dek-d.com/board/view.php?id=2088826


ตอนที่ 2 น้ำไปอเมริกา


ณ สนามบิน
กี้ : "เฮ้อ... วันเวลาผ่านไปเร็วจริงๆ น้ำต้องไปหาพ่อแล้ว พวกเราจะทำงัยกันดีล่ะเนีย"

นิ่ม : "..."

เชียร์ : "…"

น้ำ : "เฮ้ยๆๆ อย่าเศร้ากันสิ นี่เราไปเรียนต่อน่ะ เฮฮากันหน่อย เผลอแป๊บเดียว เดี่ยวน้ำก็เรียนจบแล้ว ถ้าอยากคุยกัน ก็โทรมาได้นี่น่า ไม่เห็นจะยากเลย"

เชียร์ : "แต่มันก็ไม่เหมือนกับคุยกันจริงๆ น่ะ น้ำ"

แม่ : "แม่ขอรับรองว่า แม่จะให้น้ำโทรมาหาพวกเราบ่อยๆ ทุกๆ วันเลย"

กี้,นิ่ม,เชียร์ : "เย้ๆๆ แบบนี้สิ ถึงเรียกว่า สุดยอดๆๆๆ"

น้ำ : "หนูจะตั้งใจเรียนให้จบเร็วๆ ค่ะแม่ หนูจะได้กลับมาหาแม่"

แม่ : "หาแม่ หรือหาพี่โชนกันแน่จ๊ะ หนูน้อย"

กี้,นิ่ม,เชียร์ : "ฮิ้ววๆๆๆๆ"

น้ำ : "แม่แซวน้ำทำไมเนีย หนูแย่เลยค่ะแม่"

แม่ : "ถึงยังงัยซะ แม่ก็ต้องขอให้น้ำตั้งใจเรียน ทำในสิ่งที่ควรทำ แม่เชื่อในตัวน้ำ"

แม่ : "แล้วสมุดเล่มนี้ น้ำจะเอาไปด้วยมั๊ย"

น้ำ : "หนูคิดว่าไม่ดีกว่าค่ะแม่"

เชียร์ : "อ้าว ทำไมล่ะน้ำ นั่นน่ะ กำลังใจชั้นดีเลยน่ะ"

น้ำ : "น้ำไม่รู้ น้ำไม่แน่ใจว่า สมุดเล่มนี้จะทำให้น้ำเดินหน้าต่อไป หรือทำให้น้ำไม่อยากไปอเมริกากันแน่"

น้ำ : "ก่อนหน้านี้ที่ไม่มีสมุดเล่มนี้ น้ำนั่งนับวัน นับเดือนที่จะได้ไปอเมริกา นับวันที่จะได้เจอหน้าพ่อ นับวันว่า เมื่อไรจะเปิดร้านเสื้อผ้าเล็กๆ สักร้าน"

แม่ : "น้ำ..."

น้ำ : "แต่พอมีหนังสือเล่มนี้เข้ามา กลับกลายเป็นว่า น้ำนั่งนับวัน นับเดือน ที่เมื่อไร น้ำจะได้กลับมาเมืองไทย เมื่อไรจะได้เจอพี่โชนอีก ทำให้น้ำไม่รู้ว่า ถ้าน้ำไปที่นั่น พร้อมกับหนังสือเล่มนี้ ความรักของน้ำ อาจจะกลับมาทำร้ายน้ำก็ได้"

แม่ : "แม่ดีใจมาก ที่ลูกของแม่มีความคิดแบบนี้ แป้งก็เหมือนกัน ดูพี่เค้าไว้ด้วยล่ะ"

นิ่ม : "แล้วถ้าน้ำอยู่ที่นั่น น้ำคิดถึงพี่โชน น้ำจะทำงัย"

เชียร์ : "นั่นสิ เราว่า เอาไปด้วยดีกว่า นอนกอดหนังสือ โรแมนติกโครตๆ เลย"

น้ำ : "ถ้าน้ำอยากเจอพี่โชนจริงๆ น้ำต้องเรียนให้จบ ให้ได้ น้ำจะไม่ยอมให้ใครมาว่าน้ำว่า ไปเรียนเมืองนอก แล้วไม่เห็นจะได้เรื่องอะไรสักอย่าง"

เสียงประกาศทางสนามบิน ไฟลด์ของน้ำ ยืนยันจะออกบินในอีก 40 นาทีข้างหน้า
แม่ : "แม่คิดว่า ได้เวลาแล้วล่ะลูก"

น้ำ : "ค่ะแม่ หนูไปก่อนน่ะค่ะ บ๊ะบายทุกๆ คน พอน้ำไปถึงนั่นแล้ว น้ำโทรหาทุกๆ คนเลยน่ะ"

เชียร์ : "ทำเป็นพูดไป พอถึงเวลาจริงๆ สงสัยโทรหาพี่โชนคนเดียว"

น้ำ : "แบร่ๆๆๆ..."
น้ำเดินเข้าไปยังทางเข้าของไฟลด์ที่จะเดินทางไป พร้อมๆ กับโบกมือลาทุกๆ คน

นิ่ม : "อยากให้พี่โชนมาส่ง หรือโทรมาหาน้ำก็ยังดีน่ะ นี่เงียบไปเลย.."

กี้ : "นั่นสิ…"

แม่ : "แม่คิดว่า ที่พี่โชนไม่โทรมาหา แม่เข้าใจน่ะ ถ้าพี่โชนของพวกเราโทรมา จะทำให้น้ำไม่ไปอเมริกาแน่ๆ"


สนามซ้อม สโมสรบางกอกกล๊าส
น้า ง้วน : "วันนี้เรามีเพื่อนใหม่เข้ามา 2 คน คนแรกชื่อโชน เด็กใหม่ถอดด้าม ส่วนอีกคนชื่อหนึ่ง เด็กต่างจังหวัดทั้งคู่ ให้พวกเราช่วยดูแลกันด้วยน่ะ"

น้าง้วน : "ช่วงแรก คิดว่า อยากให้ไปทดสอบร่างกายก่อน ดูว่า กว่าจะฟิต ใช้เวลาขนาดไหน"
โชน, หนึ่ง : "ครับน้า"

น้า ง้วน : "ตำแหน่งเดิมที่โชนเคยเล่น คือ กองหน้าตัวเป้า ส่วนหนึ่งเป็นปีก น้าจะดูอีกทีว่า เอางัยกันต่อไป คิดว่า โชนน่าจะเล่นกองหน้าตัวต่ำ ได้เหมือนกัน ส่วนหนึ่ง เล่นเซ็นเตอร์ น่าจะดี ได้ยินมาว่า ถนัดเล่นลูกกลางอากาศ"

Staff 1 : "เรา 2 คน ตามพี่มา..."

Staff 2 : "เอา...พวกที่เหลือตามพี่มา..."


สวนสาธารณะข้างๆ โรงเรียน
ปิ่นกับนุ๊ก (ตัวละครใหม่) นั่งปรับทุกข์กันอยู่
นุ๊ก : "เราเข้าใจปิ่นดีน่ะ ตลอด 6 ปีที่ผ่านมา ปิ่นคิดยังงัยกับโชน เรารู้ดี เราดูออก เราก็คิดว่า โชนก็รู้ว่าปิ่นคิดกับโชนเกินเพื่อน"

ปิ่น : "เรารู้ดีน่ะว่า ถ้าเราทำอะไรไป ทุกคนต้องมองเราว่า เราเป็นมือที่ 3 เราเข้าไปทำให้ความรักของคน 2 คนต้องมีปัญหา"

นุ๊ก : "ปิ่นก็รู้น่ะว่า เวลานี้ โชนมีน้ำอยู่ในใจเพียงคนเดียว 3 ปีที่น้ำทำให้โชน มันก็พิสูจน์ได้เหมือนกันน่ะว่า น้ำก็รักโชนจริงๆ แต่เราก็เข้าใจปิ่นน่ะว่า ทุกๆ คนเห็นแต่ความรักของน้ำ แต่ไม่มีใครสักคนที่เห็นความรักของปิ่น ที่มีต่อโชน"

นุ๊ก : "แต่เราก้อไม่โกรธโชนน่ะ เรื่องแบบนี้มันจะไปบังคับกันก็ไม่ได้ด้วยสิ เราก็ไม่รู้จะทำยังงัยเหมือนกัน"

นุ๊ก : "ที่ปิ่นชอบมานั่งที่นี่เราก็รู้ ที่นี่เป็นที่แรก ที่ปิ่นได้เจอกับโชน คนเราเวลามีความทุกข์ โดยเฉพาะที่เกิดจากความรัก มักที่จะไปในที่ที่ทำให้ตัวเองมีความสุข ได้คิดถึงอะไรในอดีตๆ"

ปิ่น : "ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ปิ่นอยากทำให้ดีกว่านี้ ทำให้โชนรู้ว่า ปิ่นคนนี้ก็รักโชนไม่แพ้น้ำเหมือนกัน"

ปิ่น : "วันเกิดของโชนครั้งแรกน่ะ ปิ่นน่าจะชวนโชนไปดูหนังด้วย พอดูหนังจบ ปิ่นอยากพาโชนไปนั่งกินหนม แล้วก้อนั่งคุยกันให้มากๆ ไม่ใช่ให้ของขวัญเสร็จแล้ว ก็เดินกลับบ้าน"

นุ๊ก : "ปิ่น..."

ปิ่น : "ตอน ม.3 ที่ไปแคมป์กัน ถ้าปิ่นกล้าพูดกับโชน โชนต้องรับรักปิ่นแน่ๆ" ถึงจุดนี้ ปิ่นเริ่มน้ำตาไหล

ปิ่น : "ทำไมๆ ปิ่นทำผิดอะไร ที่ผ่านมา ปิ่นไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนเลย ปิ่นได้แต่เฝ้ารอโชน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี กลายเป็นความว่างเปล่า ไม่มีความหมาย ไม่มีค่า มีแต่ความเดียวดาย"

นุ๊ก : "ปิ่น... ถามจริงๆ เถอะ ปิ่นโกรธหรือเกลียดน้ำมั๊ย"

ปิ่น : "ปิ่นไม่เคยโกรธน้ำเลย น้ำไม่ได้ทำอะไรผิด น้ำทำในสิ่งที่ปิ่นไม่เคยทำ ได้แต่เก็บไว้ในใจ ไม่กล้าแม้กระทั่งพูดออกไป"

นุ๊ก : "แล้วแกจะงัยต่อไป เห็นแกเป็นแบบนี้ ชั้นว่า ไม่ work เลยน่ะเนีย"

ปิ่น : "ปิ่นจะสู้ต่อ ปิ่นจะดีกับโชนต่อไป" น้ำตาของปิ่นไหลออกมา จนนุ๊กเองก็เริ่มรับไม่ได้เช่นกัน

นุ๊ก : "เฮ้ยๆๆ ปิ่น แกจะเป็นมือที่ 3 หรอ แกๆๆ" นุ๊กถามย้ำ

ปิ่น : "ไม่ใช่มือที่ 3 แต่จะเป็นความรักของเพื่อนคนหนึ่ง ที่มีต่อเพื่อนคนหนึ่ง เป็นความรักที่ไม่มีความหวัง ไม่มีความหมาย ไม่มีอะไรทั้งนั้น...ไม่มีแม้กระทั่ง...."

นุ๊ก : "ปิ่น.....แกยังไหวอยู่มั๊ย อีกไม่นานเดี๋ยวแกก็ต้องเข้ามหาลัยแล้วน่ะ แกคงได้เจอคนดีๆ บ้าง"


ห้องนอนปิ่น
ปิ่น กลับมานั่งคิดถึงเรื่องราวของตัวเองตลอด 6 ปีที่ผ่านมา นึกถึงวันเก่าๆ ที่ปิ่นอยู่ข้างๆ โชนมาโดยตลอด จนกระทั่งถึงวันสุดท้ายที่จบ ม.6 มีรูปถ่ายของปิ่น ที่โชนเป็นคนถ่ายเก็บอยู่เต็มอัลบัม

ร้านอาหาร ในอเมริกา
พ่อน้ำ : "ลูกมาอยู่ที่นี่ได้ 3 เดือนแล้วน่ะ เริ่มคุ้นเคยแล้วใช่มั๊ย"

น้ำ : "ค่ะพ่อ น้ำเริ่มปรับตัวเข้ากับเพื่อนๆ ได้แล้ว มีคนไทยเรียนกับน้ำหลายคนเลย เดี๋ยวอาทิตย์หน้า น้ำต้องเข้าคอร์สแล้ว"
น้ำ : "น้ำคงต้องลุยๆ หน่อยแล้วล่ะพ่อ เริ่มยากขึ้นเรื่อยๆแล้ว"

พ่อน้ำ : "แหม๋...สมกับเป็นลูกของพ่อจริงๆ"

พ่อน้ำ : "เอ่อ พ่อว่าจะถามน้ำตั้งนานล้ะ ก็ไม่มีจังหวะถามสักที"

น้ำหันมามองพ่อด้วยความสนใจ เพราะว่า พ่อเดินไปที่ตู้ใบหนึ่ง ในนั้นมีสมุดคล้ายๆ สมุดเก็บแสตป์ เก่ามากๆ อยู่เล่มหนึ่ง พ่อถือมาด้วย
พ่อน้ำ : "เห็นแม่บอกพ่อไว้ว่า ลูกมีแฟนแล้ว ชื่อโชน หรืออะไรเนีย เห็นว่าเป็นนักบอล เป็นรุ่นพี่"

น้ำ : "เอ่อ..คือว่า.. ค่ะพ่อ"

น้ำ : "น้ำปลื้มพี่เค้ามาตั้งแต่ ม.1 เลยค่ะ มาจนกระทั่งเรียนจบ แล้วก็มาที่นี่ค่ะพ่อ"

พ่อน้ำ : "น้ำอยากรู้มั๊ยว่า ความรักของพ่อเป็นยังงัย"

น้ำ : "ค้ะ....พ่อ" น้ำตกใจที่อยู่ๆ พ่อจะพูดเรื่องแม่ให้ฟัง

พ่อ น้ำ : "สมัยก่อน พ่อกับแม่เรียนอยู่ที่มหาลัยเดียวกัน ตอนโน้นอ่ะน่ะ แม่หนูน่ะ ดังมากเลยน่ะในมหาลัย ครบสูตรเลย เรียนเก่ง หน้าตาดี หนุ่มๆ เพียบ แถมยังเป็นตัวแทนมหาลัย ไปประกวดอะไรเยอะแยะไปหมด"

พ่อน้ำ : "ส่วนพ่อน่ะ ก็เป็นเพื่อนในกลุ่มแม่นั่นแหละ แต่ก้ออยู่ห่างๆ น่ะ เพราะว่า แม่หนูเค้าก็ไม่ค่อยมาวุ่นวายอะไรกะพ่อน่ะ เพราะว่า พ่อเองก็ต้องทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย"

พ่อน้ำ : "เวลาสอบสักที แม่ของหนูก็มาติวเพื่อนๆ ในกลุ่ม พ่อเองก็เรียนไม่เก่ง แต่ก็อยากให้มีสอบบ่อยๆ"

น้ำ : "อ้าว ทำไมล่ะค่ะ คนเรียนไม่เก่ง ไม่น่าจะอยากสอบบ่อยๆ ไม่ใช่หรอค่ะ" น้ำถามแบบงงๆ

พ่อน้ำ : "ก็เพราะก่อนสอบ จะเป็นช่วงเวลาเดียวที่พ่อ จะได้คุยกะแม่งัย แต่ว่าไม่ได้คุยหวานๆ ไม่โรแมนติกน่ะ"
พ่อน้ำเว้นจังหวะอยู่พักหนึ่ง น้ำยิ่งทำหน้างงเข้าไปอีก พ่อน้ำยิ้มแล้วพูดว่า

"พ่อได้ถามแม่ว่า เรื่องนี้พ่อไม่เข้าใจ ช่วยอธิบายให้ฟังหน่อย ส่วนเรื่องโน้น พ่องงสูตร ช่วยอธิบายสูตรให้ฟังหน่อยน่ะ"
น้ำ : "โหพ่อ ทำเนียนว่างั้นเถอะ"

พ่อ น้ำ : "ใช่เลยล้ะ มันเป็นช่วงเวลาเดียวที่พ่อได้มีโอกาสคุยกับคนที่พ่อรัก โอกาสเดียวจริงๆน่ะ เพราะว่า แม่ของหนู เค้าก้อมีแฟนอยู่แล้ว พ่อไม่ใช่คนอย่างแม่จะคบหรอก"

พ่อน้ำ : "ตอนนั้นพ่อยังคิดด้วยซ้ำว่า ถ้าพ่อต้องไปต่อคิวแม่ คิวคงยาวมากๆ"
น้ำหัวเราะออกมา พ่อน้ำจับหัวน้ำ

พ่อน้ำ : "ลูกรู้ไหม ความรักของพ่อน่ะ อยู่ในหนังสือเล่มนี้"

น้ำ เปิดดูหนังสือเล่มนี้ ในนั้นมีรูปของผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เป็นรูปที่เกิดจากการตัดจากนิตยสาร หรือหนังสือ Magazine เก่าๆ อยู่ 1 รูป แล้วก็มีกระดาษเย็บแม็กอยู่ 2-3 อัน ในกระดาษเย็บแม็กแต่ละอัน มีรอยปากกาขีดอยู่เต็มไปหมด เพราะว่าความที่มันเก่ามาก ทำให้ตัวหนังสือปากกา เลือนลางไป
พ่อน้ำ : "รูปนั้น พ่อตัดออกมาจากหนังสือของมหาลัย ส่วนกระดาษปึกนั้น เป็นชีทที่แม่ทำไว้ให้พ่อตอนติวหนังสือให้พ่อ"

พ่อน้ำ : "แต่ชีทอันนี้ แม่ก็ทำให้ทุกคนน่ะ เพียงแต่ว่า สำหรับพ่อชีทพวกนี้ มันมีความหมายกับพ่อมากๆ เท่านั้นเอง"

น้ำ : "โหพ่อ....พ่อเก็บมา...." น้ำนั่งนับปี "20 กว่าปี…." น้ำทำตาโต เพราะว่า มันมีอายุมากกว่าน้ำเสียอีก

พ่อ น้ำ : "ใช่ลูก เป็นเพียง 2 สิ่งที่พ่อได้จากแม่ เพื่อนพ่อบางคนก็รู้น่ะว่า พ่อน่ะ ชอบแม่เหมือนกัน แต่ก็เท่านั้น เพราะว่า พ่อเอง ก็ไม่ใช่ผู้ชายในฝันของแม่"

พ่อน้ำ : "ทุกๆ ครั้งที่พ่อคิดถึงแม่ พ่อก็จะหยิบชีท หยิบรูปขึ้นมาดู จริงๆ แล้วพ่ออยากได้รูปถ่ายแม่ที่เห็นชัดๆ กว่านี้น่ะ แต่พ่อก็ไม่กล้าขอแม่หรอก พ่อก็ทำเท่าที่พ่อจะทำได้ พ่อเปิดอ่านชีทนี้หลายครั้ง นับไม่ถ้วน อ่านจนจำได้หมด แต่พ่ออ่านเฉพาะส่วนที่เป็นลายมือแม่น่ะ อ่านแล้วมันมีความสุข" พ่อน้ำยิ้มอย่างมีความสุข

น้ำ : "แล้วพ่อมารักกับแม่ได้งัยค่ะ ตามที่หนูคิดไว้ ถ้าเป็นตัวหนูน่ะ ถ้าหนูไม่ชอบ ก็คิดว่า น่าจะผ่านไป เพราะว่า ดูท่าทางแล้ว ไม่มีทางไหนที่จะทำให้แม่ มารักพ่อได้เลย"

พ่อน้ำ : "ถูกต้องเลยล่ะลูก น้ำเคยได้ยินไหม ถ้าใช่ มันก็ใช่แหละ" คำตอบนี้ ทำให้น้ำงงสุดๆ

พ่อ น้ำ : "ก่อนที่น้ำเกิด 2 ปี หลังจากที่พ่อเรียนจบแล้ว พ่อมาเป็นพนักงานขายอาหาร ใกล้ๆ ที่ทำงานแม่ แต่ตอนนั้น พ่อก้อไม่รู้หรอกน่ะว่า แม่ทำงานที่ไหน ทำอะไร เพราะว่า ไม่ได้ติดต่ออะไรกันอีกเลย แม่ของลูกเค้าก้อมีแฟนตามประสาของเค้า"

พ่อ น้ำ : "อยู่ๆ วันหนึ่งแม่หนูก้อเดินเข้ามาสั่งอาหารในร้าน ก็เจอกับพ่อโดยบังเอิญ แต่ก็ไม่มีอะไรน่ะ แม่หนูเค้าก้อทักพ่อธรรมดา มีบางวันเค้าก้อมากะแฟนเค้าด้วยน่ะ"

น้ำ : "พ่อต้องอิจฉาแฟนเค้าแน่ๆ เลย" น้ำแซวพ่อ

พ่อน้ำ : "ใช่สิลูก พ่ออิจฉามากๆ เลยแหละ แต่พ่อก้อยินดีกะแม่เค้าด้วยน่ะ พ่ออยากให้คนที่พ่อรัก เค้ามีความสุข"

น้ำ : "แล้วเกิดอะไรขึ้นระหว่างแม่กับแฟนหรอค่ะ"

พ่อ น้ำ : "หลังจากนั้นสักพักใหญ่ๆ เลยน่ะ พ่อมารู้ว่าแม่เลิกกะแฟนแล้ว แต่พ่อก้อไม่ได้ถามอะไรมากน่ะ พ่อคิดว่าพ่อไม่อยากรู้ ถ้าแม่อยากเล่าให้พ่อฟัง พ่อก้อจะฟัง แต่ถ้าไม่เล่า พ่อก้อไม่สนใจ"

พ่อน้ำ : "พ่อก้อไม่ได้จีบแม่ทันทีน่ะ เพราะว่า มีคนมาจีบแม่เยอะเลย "

พ่อ น้ำ : "จนกระทั่งวันเกิดของพ่อในปีนั้น แม่เค้าก้อจำได้น่ะ เค้ามาที่บ้านพ่อ พวกเพื่อนๆ พ่อก็มาน่ะ เราฉลองกันเต็มที่เลย ปีนั้น เป็นครั้งแรกที่แม่ของหนู มาวันเกิดพ่อ ให้ของขวัญพ่อ"

น้ำ : "พ่ออย่าบอกน่ะว่า เกิดเหตุฉุกเฉินเหมือนในหนัง ในละคร ถ้าหนูเกิดมาแบบนี้ หนูไม่เอาน่ะ" น้ำพูดไปขำไป

พ่อน้ำ : "555 ไม่หรอกน้ำ พ่อไม่เคยคิดไม่ดีกับแม่เลยน่ะ"

พ่อน้ำ : "แม่เค้าเดินมาเห็นชีทกับรูป ที่พ่อเก็บไว้ โดยบังเอิญ ตอนนั้นมันก้อเก่าแล้วน่ะ แต่พ่อก็เก็บอย่างดี"


แม่น้ำในอดีต : "นี่นายเก็บไว้หมดเลยหรอ"

พ่อน้ำในอดีต : "อืม สิ่งเกี่ยวกับเธอ เราก็มีอยู่เท่านี้แหละ เราก้อรักของเรา คิดว่า เธอก้อคงดูออกน่ะ"

แม่น้ำในอดีต : "..."

พ่อ น้ำ : "ลูกไม่สังเกตเลยหรอว่า พ่อไม่เคยถ่ายรูปกับแม่เลย ก็เพราะเหตุนี้แหละ ความรักของพ่อ ไม่หวาน ไม่โรแมนติก กว่าจะได้เจอ กว่าจะรู้ กว่าจะเข้าใจ หลังจากนั้น สุดท้ายพ่อก้อแต่งงานกับแม่"

น้ำ : "สุดยอดเลยพ่อ หนูดีใจมากค่ะที่เป็นลูกพ่อ"


ตอนต่อไปจะเป็นฉากของปิ่น ขอโทษนะคะที่เอามา แบบสมบูรณ์ไม่ได้ (มันยาว)

แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 17 มีนาคม 2554 / 17:05

Comments

[khanso12]

ตอนนต่อไปเมื่อไหร่จะมาครับ