ความจริงเกี่ยวกับตอนจบโดเรมอน

ตั้งกระทู้ใหม่

เรื่องแรกผู้เขียนตั้งใจจะให้"โดเรมอน"เป็นการ์ตูนชุดแบบสั้นที่มีเรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน มีของวิเศษในกระเป๋าโดเรมอนเป็นตัวดำเนินต่อไปเรื่อยๆไม่สิ้นสุด ต่างจากการ์ตูนเรื่องยาวที่เนื้อเรื่องจะมุ่งหน้าสู่ตอนจบ แต่จริงๆแล้วในช่วงแรกผู้เขียนได้เขียนตอนจบไปแล้วถึง 3 ครั้ง

เมื่อการ์ตูน"โดเรมอน"พิมพ์ครบ 1 ปี เขาก็เขียนตอนจบครั้งแรก เรื่องมีอยู่ว่าคณะนักท่องเที่ยวกาลเวลาจากโลกอนาคตมาที่บ้านครอบครัวโนบิ ทำให้พวกเขาต้องวุ่นวายกันไปหมด แต่พอโนบิตะต่อว่าแขกผู้มาจากโลกอนาคตให้โดเรมอนฟัง โดเรมอนก็พูดอย่างน้อยใจว่า "ถ้านักท่องเที่ยวกาลเวลาทำไห้คนในอดีตลำบากใจ ต่อไปนี้จะมีกฎหมายห้ามเดินทางมาเที่ยวแล้ว"
แน่นอนว่าโดเรมอนก็ไม่ได้รับการยกเว้น เขาจึงต้องเดินทางกลับไปยังโลกอนาคต ทั้งสองได้แต่กอดกันร้องไห้เพราะต้องแยกจากกัน แต่ไม่มีใครหยุดยั้งได้ โดเรมอนจึงเดินทางกลับไปยังโลกอนาคต ลิ้นชักที่เคยใช้เป็นทางเข้าออกของไทม์แมชีนก็กลายเป็นลิ้นชักธรรมดา และทุกครั้งที่เปิดลิ้นชัก โนบิตะก็จะคิดถึงโดเรมอน ถึงแม้ว่าช่วงแรกๆ "โดเรมอน" เป็นการ์ตูนที่เน้นเรื่องความวุ่นวาย ตลกขบขัน ไม่กล่าวถึงการแต่งงานระหว่างโนบิตะกับชิซึกะ แต่เมื่อใกล้จะถึงตอนจบ ผู้อ่านเริ่มไม่พอใจและเสียดายถ้าเรื่อง"โดเรมอน"จะต้องจบลง

ตอนจบครั้งที่ 2 ปรากฎขึ้นเมื่อพิมพ์ครบ 2 ปี เนื่องจากโนบิตะพึ่งพาโดเรมอนมากเกินไป ทำให้เซวาชิรู้สึกเป็นห่วงกลัวว่าถ้าโดเรมอนอยู่ข้างๆโนบิตะจะกลายเป็นคนทำอะไรไม่เป็น จึงเรียกโดเรมอนกลับไปยังโลกอนาคต โดยก่อนที่จะถึงตอนจบ โนบิตะต้องแน่ใจแล้วว่าชิซึกะคือเจ้าสาวของเขาในอนาคต ดูจากตอน "เจ้าสาวของโนบิตะ" แสดงให้เห็นว่าหน้าที่ของโดเรมอนในปัจจุบันประสบผลสำเร็จ โดเรมอนจึงบอกโนบิตะว่าเครื่องยนต์ของเขาขัดข้องและต้องกลับไปซ่อมที่โลกอนาคต โนบิตะจึงสัญญากับโดเรมอนว่าจะอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ แสดงให้เห็นว่าผู้เขียนเองก็คงตั้งใจจะให้โนบิตะเปลี่ยนแปลงตัวเองและกลายเป็นคนที่ยืนได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นจึงเขียนให้โนบิตะค่อยๆเติบโตอย่างต่อเนื่อง

จนถึงตอนจบตอนที่ 3 ซึ่งเป็นตอนจบอย่างเป็นทางการ ตอนจบครั้งที่ 1 และ 2 ที่พิมพ์ครบ 1 ปีและ 2 ปี นั้นปรากฎอยู่ในนิตยสารเพื่อการศึกษาแบ่งตามระดับชั้นฉบับเดือนมีนาคม จึงเหมือนอำลาผู้อ่านในระดับชั้นนั้นๆเพื่อพบกันใหม่ในระดับชั้นต่อไป แต่ตอนจบเหล่านี้ไม่ได้พิมพ์ในฉบับพ็อกเกตบุ๊กของเท็นโตมุชิคอมมิกส์หรือพูดง่ายๆว่าเป็นตอนจบที่ไม่ใครเห็นก็ได้

ในนิตยสารสำหรับประถมศึกษาปีที่ 3 ฉบับเดือนมีนาคมและพ็อกเกตบุ๊กเล่ม 6 ของเท็นโตชิคอมมิกส์ได้เขียนตอน "ลาก่อน โดเรมอน"ซึ่งเป็นตอนจบอย่างเป็นทางการ โดเรมอนจากไปและโนบิตะสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเองและการจากไปของโดเรมอนยังเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องดีๆของโนบิตะอีกด้วย โดยเขียนให้เห็นถึงการเติบโตของโนบิตะซึ่งถือว่าเป็ฯสิ่งที่มีความสำคัญอย่างยิ่งแม้จะเพียง 10 หน้าเท่านั้น แต่ก็เป็นภาพที่น่าประทับใจจนผู้อ่านมิอาจลืมเลือน

หลายปีต่อมาฟูจิโกะ เอฟ ฟูจิโอะกล่าวว่า "ถึงจะถูกขอร้องให้คิดการ์ตูนเรื่องใหม่และพยายามคิดอยู่นานแต่ก็กลับมาที่โดเรมอนทุกที..."
ยิ่งพยายามคิดการ์ตูนเรื่องใหม่เท่าไร เขาก็ยิ่งนึกถึงการจากไปของโดเรมอนในตอน "ลาก่อนโดเรมอน" และเขียนเรื่องการกลับมาพบกันอีกครั้งในตอน "โดเรมอนกลับมาแล้ว" ที่เป็นเช่นนี้คงเพราะเขาเห็นว่าผลงานเรื่องโดเรมอนนี้มีความสำคัญและมีความหมายสำหรับเขาในฐานะนักเขียนการตูนนั่นเอง เพราะเขารู้ว่ากระเป๋ามิติที่ 4 ของโดเรมอนที่ทำให้ความฝันเรื่องการ์ตูนตั้งแต่สมัยเด็กเป็นจริง หรือเพราะโดเรมอนคือการ์ตูนที่เขาอยากเขียนมาโดยตลอด

ตอนลาก่อนโดเรามอน ฉบับประถมศึกษาปีที่ 3 เดือนมีนาคม ค.ศ. 1974

ในตอน"โดเรมอนกลับมาแล้ว" อยู่ๆโดเรมอนก็จะกลับมาหาโนบิตะในปัจจุบัน ทั้งสองพบกันอีกครั้งด้วยความดีใจและสวมกอดกันจนน้ำตานองหน้า
ภาพของโนบิตะที่กอดโดเรมอนและพูดว่า "ต่อไปนี้ ฉันจะอยู่กับโดเรมอนตลอดไป" ทำให้เห็นถึงการตัดสินใจของฟูจิโกะ เอฟ ฟูจิโอะ
นอกจากนี้ภาพความดีใจของทั้งสองยังทำให้เห็นถึงความรักของฟูจิโกะ เอฟ ฟูจิโอะที่มีต่อโดเรมอนด้วย

ตอน โดเรมอนกลับมาแล้ว ฉบับประถมศึกษาปีที่ 4 เดือนเมษายน ค.ศ. 1974
(ที่โนบิตะพูดอย่างนี้เพราะดื่มน้ำยาโกหก 800 เข้าไป)
เขาจึงตั้งใจว่าจะเขียนเรื่องโดเรมอนไปเรื่อยๆและเดินไปพร้อมกันให้ไกลที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

หลังจากนั้น"โดเรมอน"ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขา และเขียนมาอย่างต่อเนื่องเป็นเวลากว่า 20 ปี จนอาจจะกล่าวได้ว่านี่คือจุดเริ่มต้นครั้งที่ 2 ของการไปสู้โลกแห่งความฝันที่ไม่สิ้นสุด
"ผมยังคิดว่าตัวเองยังวาดไม่จบจึงอยากวาดต่อไปเรื่อยๆจนถึงที่สุด ผมอยากวาดโดเรมอนให้ครบถ้วนสมบูรณ์ครับ" นี่คือคำกล่าวของฟูจิโกะ เอฟ ฟูจิโอะ

ข้อความนี้ตัดมาจากหนังสือ ไขความลับของโดเรมอน ยังมีเรื่องมากมายที่น่าสนใจในหนังสือเล่มนี้อีกนะ แฟนพันธุ์แท้โดเรมอนไม่ควรพลาด รูปตอนจบครั้งที่1และครั้งที่ 2 ก็อยู่ในเล่มนี้ เราหาในเน็ตไม่เจอ

PS. ฮัลโหล ฮัลโหล ฮัลโหล ฮัลโหล ฮาวอาร์ยู ตึง ตึ๊ง ตึง