เราเป็นอะไรไป อยู่ดีๆก็รู้สึกไม่อยากสุงสิงกับใคร
ตั้งกระทู้ใหม่
ถ้าเป็นเมื่อก่อน การที่เราไม่สุงสิงกับเพื่อนนั้น ไม่ได้เป็นเพราะเราไม่อยากจะคุยกับเพื่อนหรอก แต่เป็นเพราะเราขี้อายและเข้าสังคมไม่เก่ง เราก็เลยไม่กล้าเข้าหาใคร แต่เราก็ยังโชคดีอยู่บ้างตรงที่เรามีเพื่อนเดินไปไหนมาไหนด้วยกันได้
แต่พอมาตอนนี้ เรายังก็ยังเป็นคนขี้อายและเข้าสังคมไม่เก่งอยู่เหมือนเดิม แต่เรามีความรู้สึอีกอย่างนึงเพิ่มเข้ามา คือเราไม่รู้สึกอยากพูดคุยกับใคร แม้กระทั่งกับเพื่อนๆที่เดินไปไหนมาไหนด้วยกันตอนนี้ ถ้าเพื่อนๆไม่คุยกับเราก่อน เราก็จะไม่ยอมคุยกับเพื่อนก่อนเลย เราก็ไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร แต่เราอารมณ์ไม่ค่อยดี ขุ่นมัว เศร้าหมอง ไม่ค่อยยิ้มแย้ม และเราก็ชอบเก็บตัวเงียบคนเดียว ชอบทำตัวปลีกวิเวกจากกลุ่มเพื่อน เวลาเรียนพออาจารย์สั่งการบ้านให้ไปจับกลุ่มทำงาน เพื่อนคนอื่นๆเขาเดินหากลุ่มเพื่อจับกลุ่มกันทำงาน ส่วนเรารีบเดินออกจากห้องเรียนคนเดียวอย่างรู้สึกเหงาๆ ไม่ยอมไปหากลุ่มอยู่ จนกระทั่งมีเพื่อนมาถามเราว่าเรามีกลุ่มทำงานแล้วยัง อยู่ด้วยกันมั้ย เมื่อนั้นเราจึงตอบเพื่อนว่าตกลง อยู่ด้วยก็ได้(ถ้าไม่ยอมอยู่ก็คงไม่มีงานส่งอาจารย์)
บางคนอาจคิดว่าเราหยิ่ง ฟอร์มจัด ไม่ยอมเข้าไปคุยกับใครก่อน แต่ถ้าจะพูดอย่างนั้นมันก็ไม่ถูกต้องเสียทีเดียว เรายอมรับว่าเราชอบวางฟอร์ม แต่ส่วนหนึ่งมันเป็นเพราะเรารู้สึกไม่อยากสุงสิงกับใครด้วย เราก็เลยไม่ยอมเข้าไปคุยกับเพื่อนก่อน นอกจากนี้เรายังชอบรู้สึกว่า "เพื่อนไม่เข้าใจเรา เพื่อนไม่สนใจเรา(หรือสนใจแต่ไม่มากพอ)" บางทีเราก็รู้สึกอิจฉาคนที่เข้าได้รับความสนใจจากคนอื่นมากกว่าเรา และเราก็รู้สึกว่า "เพื่อนบางคนชอบทำดีเพื่อเอาหน้า งานไหนที่ตัวเองทำแล้วจะช่วยเสริมให้ตัวเองมีภาพลักษณ์ดีก็จะยอมทำ แต่ถ้างานไหนที่ตัวเองทำแล้วเสี่ยงต่อการเสียภาพลักษณ์ได้ก็จะไม่ยอมทำ แล้วก็โยนงานนั้นมาให้เราทำเอง(เราก็โง่เนาะที่ยอมทำให้ แต่เราจำเป็นต้องทำ เพราะเราเองก็มีส่วนได้ส่วนเสียในงานนั้นเหมือนกัน)"
นอกจากนี้เรายังรู้สึกว่า "เพื่อนแต่ละคนที่เข้ามาคุยกับเรานั้น เขามาคุยกับเราเพื่อถามเรื่องงานกับเรื่องการบ้านเท่านั้นแหละ(เพราะเราเป็นคนขยันเรียน เรียนก็ค่อนข้างเก่ง ทำการบ้านส่งตรงเวลาตลอด) พอถามเสร็จเขาก็ไป เขาไม่ได้สนใจจะคุยกับเรานักหรอก เพราะเราไม่ใช่คนคุยเก่ง ไม่ใช่คนที่มีเสน่ห์ ไม่ได้เป็นที่นิยมของเพื่อนๆ" และเราก็รู้สึกว่า "เพื่อนรักนั้นหายากสำหรับเรา หรืออาจหาไม่ได้เลย" และก็รู้สึกว่า "โลกช่างไม่ยุติธรรมกับเราเลย" ประมาณนี้ เราไม่อยากยอมรับว่าเรากำลังคิดผิด แต่เราก็ไม่คิดว่าเรานั้นคิดถูก มันเป็นความรู้สึกในใจของเรา เข้าใจยาก เราอยากหายจากอาการนี้ไวๆ อยากเป็นคนที่ร่าเริงแจ่มใส ไม่คิดมาก มีเสน่ห์ ดูน่าคบ น่าเข้าหา
ปล. ไม่รู้ว่าการที่เราตั้งกระทู้แบบนี้มันจะทำให้เพื่อนๆที่เข้ามาอ่านนั้นมองเราในแง่ลบรึป่าว แต่เราไม่ได้จงใจตั้งกระทู้เพื่อให้ตัวเองถูกด่า เราแค่อยากระบายความรู้สึกอันไม่ดีทั้งหลายแหล่ที่เราเป็นอยู่ตอนนี้
kvcop
8 มิ.ย. 55 เวลา 19:39 น.
642
views
9 ความคิดเห็น
บางข้อมันตรงกับเรามากเลยอะ  มันไม่ยุติธรรมจริงๆ ^^;
ลองมาคุยกับเราได้ๆ
จขกท.อย่าเอาแต่คิดไปเองสิ เราว่าที่จขกท.ไม่อยากสุงสิงกับใคร มันมาจากความรู้สึกน้อยใจที่ตัวเองไม่ได้รับความสนใจจากคนรอบข้าง เราไม่ใช่คนเงียบๆนะ แต่บุคลิกเราเงียบ ส่วนนิสัยจริงๆแล้วเราตรงกันข้ามกับบุคลิกสุดๆ - -" จขกท.ถามตัวเองว่าถนัดอะไร? เรียนเก่งใช่ไหม??
ถ้าอย่างนั้นการเข้าหาเพื่อนของจขกท.เราแนะนำว่าให้เป็นติวเตอร์ให้เพื่อนๆ ความจริงเราเพิ่งขึ้นม.4จ้ะ เรามีเพื่อนที่อยู่ด้วยแค่คนสองคน ตอนแรกๆก็อยู่กันแค่นั้นแหละ พอเรียนๆไปแล้วมันมีวิชาที่เราเข้าใจเร็วกว่าเพื่อนๆเราก็ช่วยสอนเพื่อนๆ แบบสอนยาวจนถึงตอนเย็นเลย ตอนนี้เราเลยสนิทกับเพื่อนใหม่ในห้องมากขึ้นเยอะสุดๆ
คนที่มีเสน่ห์ น่าสนใจ น่าคบหา บางคนเขาก็สวยๆ น่ารักๆ หรือมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเป็นทุน ฉะนั้นจขกท.ไม่ต้องไปแบบฉันจะเป็นให้ได้อะไรแบบนั้น เราก็แค่เริ่มคุยกับเพื่อนให้มากขึ้น อย่างเพื่อนชอบการ์ตูนก็ลองถามเรื่องการ์ตูน(ตอนแรกเราถามไปงั้นๆต่อมานี่ติดเฉยเลย 555)
การจะเป็นคนร่าเริงมันไม่ยาก ทิ้งทุกเรื่องแย่ๆ อคติ และเรื่องร้ายๆในสมองเราทิ้งไปซะ หันไปคุยกับเพื่อนข้างๆดูเลย และอย่ากลัวกับการโดนเมิน เราก็โดนเมินนะ แบบถาม เฮ้ย! ห้องต่อไปเรียนไรต่ออ่ะ แล้วมันเงียบ - -" จขกท.ก็หยุดคุยกับคนนั้นแล้วไปคุยกับคนอื่นต่อ อย่าเสียเซลฟ์นะจ้ะ
อย่ากลัวเมฆก้อนใหญ่นะจขกท. สู้ๆ :))
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 8 มิถุนายน 2555 / 20:33
PS. เออ.. เรามันเสี่ยว!!
เหมือนเป็นภาวะทางจิตอ่อนๆ (เห้ย ไม่ได้ว่าหรือหมายความว่าบ้าเด้อ)
มันเป็นภาวะเหมือนคนที่เคยมีปมในใจ
อาจเป็นเพราะเคยถูกปฏิเสธความสัมพันธ์หรือเคยถูกคนใกล้ชิดทำร้ายน้ำใจ
ทำให้ไม่อยากสุงสิงหรือสนิทกับใคร เป็นกลไกการป้องกันตัวของจิตใต้สำนึกเรา
ที่มันจะปฏิเสธสิ่งที่อาจทำให้เราเสียใจ...คือประมาณว่า คนเคยอกหักเลยไม่อยากมีความรัก
เคยถูกเพื่อนหักหลังเลยไม่อยากสนิทกับใคร หรือบางทีมันอาจจะเป็นแค่เรื่องเล็กๆ
อย่างเช่น แม่เคยทิ้งให้อยู่โรงเรียนจนมืดมาก เลยกลัวการคอย อะไรทำนองนี้ ทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นกับเรามันมีสาเหตุจากจิตใต้สำนึกเราทั้งนั้นแหละ เธออาจจะกลัวไม่ได้รับการยอมรับ กลัวการมอบความไว้วางใจให้ใครอ่ะ ที่จริงมันเป็นกันได้นะ มีหลายคนที่เป็นแบบนี้ ต้องไปหาปมในใจกันยาวนานเลยทีเดียว สิ่งที่ดีอย่างเดียวของการเป็นแบบนี้คือ มันจะมีการทดแทนความรู้สึก อย่างที่เธอเรียนเก่งก็เพราะเธอเอาความหน่วงเรื่องปัญหาการปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้างของเธอไปใส่ใจการเรียน ซึ่งก็ดีนะ
แต่ถ้าไม่อยากโดดเดี่ยวในอนาคต แนะนำจิตแพทย์ (ขอย้ำอีกครั้งว่าไม่ต้องบ้าก็ไปหาได้)
เป็นห่วงนะ ^^ ที่พิมพ์มาเนี่ยเป็นห่วงเธอจริงๆ เข้าใจเลยอ่า ความรู้สึกว่าตัวเองแปลกแยกมันเป็นยังไง
PS. ที่ไหนมีฮั่นส้ม ที่ไหนมีโน่ริท ที่ันั่นมี เรา พี่สองน้องแปด พี่หกน้องแปด ใครไม่ฟินเราฟิน ใครไม่จิ้นเราจิ้น!!
หรอ เหมือนกันนะ เมื่อก่อนเราเพื่อนเยอะ มีเวลาให้เพื่อนเยอะ มีไรก็ทำให้ ทุกอย่างอ้ะ
ตอนนี้ เพื่อนชวนไปไหนก้ไม่ไปนะ ถ้าเราไม่อยากคุย ไม่อยากทำให้ ก้จะไม่ทำให้
เรา พยายาม ตั้งใจเรียนขึ้นอ้ะ ไม่อยากมีภาระ ไม่อยากเปนภาระคนอื่น
เราคิดไว้ว่า เราต้องพึ่งตัวเองได้
ปีนี้จะเอา เกรด 4 ^^
ภาวะอิ่มตัวรึเปล่า?
เราก็เคยเป็นนะ ช่วงใกล้สอบ มันจะเครียดๆ เบื่อๆ โลกส่วนตัวสูง
ถ้าอยากมีเพื่อนก็ใช้จุดเด่นตัวเองเข้าหาสิ
เรียนเก่งใช่มั้ย? ใช่เรื่องนี้เข้าหาเพื่อนๆ สิ
คบกับเธอเพราะเรียนเก่ง? แล้วไง?
เราเวลาคบกับคนอื่นก็มีเหตุผลทั้งนั้นแหละ คนนั้นนิสัยดี คนนั้นน่ารัก คนนั้นเรียนเก่ง
ถ้าคบแล้วมีความสุขก็ช่างหัวเหตุผลมันเถอะ
แต่ถ้าไม่มีความสุขก็เลิกคบ แค่นั้นแหละ
คุยกับเราดีกว่า เพราะอะไร ? ก็เพราะเราอยากคุยกับเจ้าของ กระทู้
0แปด383696สองสี่
เราเข้าใจความรู้สึกนี้ อย่างดีเลยอ่ะ
คือเรามาแลกเปลี่ยนปีนึแล้วเราไม่ค่อยมีเพื่อนเล
ถึงมีก้ไม่สนิท
แล้วเราก้ไม่ค่อบเป็นพวกเข้าหาคนก่อนอยู่แล้วอ่ะ
เราก้อยากมีเพื่อน แต่ก้ไม่ใช่คนพวกนี้ ทำนองนั้นอ่ะ แล้วเราก้มีความรู้สึกนิดๆง่าเขาเข้ามาด้วยเหตุผลไม่จริงใจบางประการไรงี้อ่ะ
แต่บางที าว่าการคิดมากไปก้มีแต่การสมมคิขึ้นเองในหัวเท่านั้นแหละ
มันก้ไม่เจออะไรจริงๆซักทีใช่มั้ยล่ะ
คือเราว่าเธอก้เริ่มหาเพื่อนจากการเรียนดีนี่แหละ
ไปติวๆอะไรให้เพื่อนก้ไดล้วก้บอกว่า เออมีปัญหาอะไรก้มาปรึกษาได้ ทุกอย่างเลย
แล้วการคุยกัน การออกไปทำกิจกรรมร่วมกัน จะทำให้สนิทกับเพื่อนได้มากขึ้นนะ
แล้วเธอมีปัญหา หนักใจ รู้สึกโดดเดี่ยวอะไรก้ระบายกับเพื่อคนนั้นไปเลย
จะได้เป็นการเปิดตัวเปิดใจรับเขาเป็นเพื่อนเข้ามาก่อนด้วย
ถ้าเขาเป็นคนที่ดีและสามารถคบกับเธอได้ เขาก้จะรับฟัง ช่วยแก้ปัญหา
แช้วเดี๋ยวก้มาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเอง
แต่ในกรณีที่ไม่ใช่ เขาอาจจะทำอะไรให้เธอรู้สึกแย่ก้แล้วแต่
ก้ให้รำพึงว่า เขาคือคนที่ไม่คู่ควร หรือมีค่าพอที่จะคบเป็นเพื่อนสำหรับเรา
ก้มีอะไรก้ไม่ต้องคิดมาก สูดลมหายใจลึกๆแล้วก้ยิ้มให้ตัวเอง
หัดมีความสุขด้วยตัวเองมั่ง
แล้วก้นะ เราง่าความรู่สึกแบบนี้หลายๆคนก้คงเคยเป็นกัน อยู่ที่เราจะจัดการกับมันยังไงมากกว่า
ปล คือเราตั้งใจจะพิมพ์คำว่าก็เป็นก้ เพราะเราใช้คำนี้เยอะ แล้วมือถือเรามันช้า แล้วเราขี้เกียจพิมพ์ตัวที่มันเป็นตัวยกอ่ะ โทษทีนะถ้ามันรำคาญตาใคร เรายังรำคาญเองเลย555555
เราก้อเปนอยุ่ในตอนนี้ แต่สำหรับเรา เราชอบนะ เราชอบการไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่ใช่เพราะเราไม่เคยมีเพื่อนนะ แต่เรารุ้สึกว่าเราเปนคนที่เดินเรว แล้วพอเหนเพื่อนทำอารายช้า เรารุ้สึกเราไม่ชอบอ่ะ ไปไหนคนเดียว อยากทำอารายทำเลย ไม่ต้องเกรงใจคนข้างๆ ไม่ต้องกลัวเพื่อนจะเสียหน้าอารายอย่างงี้ เราค่อนข้างมั่นใจตัวเองสูง ด้วยความที่เราผ่านอารายมาเยอะ เราเลยรุ้สึกว่าเรามั่นใจ เข้มแข็ง และกล้าพอที่จะอยุ่คนเดียว และที่สำคัญ เราไม่ชอบการโกหก ตอแหลที่สุดดชอบทำดีแล้วหวังผล...เราเลยอยุ่คนเดียวจนชินล่ะ..สู้ๆนะ
...เพิ่งมาเจอกระทู้นี้ จขกท. เหมือนเรามากเลยค่ะ เเทบจะทุกเหตุการณ์เลย
เราก็เป็นคนเงียบมากๆ ไม่พูดเลย เเล้วก็ขี้อาย ไม่กล้าเเสดงออก ทุกครั้งที่อยู่โรงเรียนหรือในห้องเรียน สิ่งที่ทุกคนในห้องจะเห็นจนชินตาคือเราใส่หูฟังตลอด ใส่เพราะชอบฟังเพลงนั่นก็ส่วนนึง เเต่อีกส่วนนึงคือเราพยายามปิดกั้นตัวเอง ไม่อยากให้คนอื่นเข้ามาคุยกับเราเท่าไหร่ เราเป็นคนคุยไม่เก่ง คุยกับใครเเล้วก็อึดอัด... ส่วนเรื่องงานก็เหมือนกันค่ะ ถ้าต้องจับกลุ่มคนอื่นก็คงจะเดินไปหากลุ่มตัวเอง เเต่สำหรับเราคืออยู่เฉยๆ กลุ่มไหนขาดอาจารย์จะจับไปใส่
เราเป็นคนค่อนข้างรับผิดชอบงาน เวลาอาจารย์สั่ง เราจะทำเสร็จทุกครั้ง เเล้วพอคนอื่นรู้ก็มาขอลอกเรา เราค่อนข้างเเปลกใจ ไม่สนิทกัน ไม่เคยคุยกันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ เเต่กลับมาขอลอกกันได้ง่ายๆ ..เเต่เราก็ไม่กล้าไปปฏิเสธหรอกค่ะ เพราะเกรงใจเลยกลายเป็นว่าเวลาขอโดนลอกเราก็ต้องให้ลอกทุกครั้ง ..เราไม่ค่อยชอบเลย เรารู้สึกว่าทุกคนหวังผลจากเรา จะมีประโยชน์ก็เเค่ตอนขอลอกการบ้าน งานตัวเองไม่ยอมทำมาเเต่มาขอลอกเราเเทบทุกครั้งที่มีงาน เราไม่รู้สึกถึงความจริงใจของใครเลยสักคน.. เรารู้สึกเลยว่าเพื่อนเเท้ๆมันหายากจัง เเต่จริงๆเเค่เพื่อนธรรมดาตอนนี้เราก็ไม่มีหรอกค่ะ555 เเต่ตอนนี้เราก็ชอบนะคะ การอยู่คนเดียว มันรู้สึกสงบ ไม่ต้องมีใครมาคอยกวนเวลาทำงานที่ครูสั่งเพราะในห้องเราหลังจากครูสั่งงาน เราเห็นมีเเต่คนคุยกัน เล่นเกมกัน ...ไม่ทำงานกันเลย พอไม่ทำก็ไม่เสร็จ พอมีงานใหม่มาก็ได้ยินโต๊ะถัดมาใกล้ๆกันบ่นว่างานเยอะ
เเล้วก็เราก็เห็นพวกเพื่อนในห้องกลุ่มหนึ่งคุยกันอยู่ดีๆ พออีกคนไม่อยู่ก็นินทาลับหลังกันซะอย่างนั้น ...ความจริงใจ ความเชื่อใจ เราหาไม่ได้จากพวกกลุ่มคนพวกนี้เลย
...ระบายเยอะเลย ขอโทษค่ะ เเหะๆ พอดีมันสะสม
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?