รบกวนถามผู้รู้ในงานเขียนหน่อย

[อาริงกิ๊งกิ๊ง]

พอดีเราเขียนเรื่องสั้นส่งสนพ.แห่งหนึ่งอยู่ ซึ่งเรื่องสั้นเรื่องใหม่ที่กำลังเขียน ทั้งเรื่องจะมีเนื้อเพลงของค่ายหยึ่งแค่ 2บันทัดแรก แต่จะลงเครดิตแบบเนียนๆ ไว้ด้วยในประโยคสนทนา แบบนี้จะโดนเกี่ยวกับลิขสิทธิ์ไหม
ตัวอย่างที่เขียนแล้ว...

‘เธอคือลมหายใจ เธอคิดทุกอย่าง จะรักเธอไม่มีวันจางไปจากใจ ก็เพราะเธอคือ...’
        เมื่อเสียงเพลงที่เป็นเสียงร้องของนักร้องสาวระดับคุณภาพคนหนึ่งของประเทศ ดังขึ้นมาจากคลื่นวิทยุของสถานีหนึ่ง ‘ตะวัน’ ชายหนุ่มวัยสามสิบต้นๆ หลับตาพริ้มพลางร้องคลอตามเพลงเบาๆ ด้วยอารมณ์และสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข

        เมื่อเสียงเพลงดังกล่าวจบลง ตะวันก็ค่อยๆ ลืมตา และค่อยๆ สูดกลิ่นความหอมที่ยั่วน้ำลายของข้าวผัดกะเพราหมูสับ ที่เพิ่งถูกเสิร์ฟมาวางบนโต๊ะตรงหน้า
        เขารีบตักข้าวเข้าปากและกินอย่างเอร็ดอร่อย ไม่นานข้าวก็หมดจาน
        “แหม...ป้านึกว่าคุณตะวันจะอิ่ม จนกินข้าวไม่ลงแล้วซะอีก ที่ไหนได้ หันมาดูอีกทีหมดจานซะแล้ว”
        ตะวันหันไปมองเจ้าของเสียงที่พูดแซว ซึ่งก็คือ ‘ป้าแจ๋ว’ หญิงวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของร้านอาหารตามสั่งนั่งเอง
        “อิ่ม...อิ่มอะไรครับป้า ถ้าอิ่มแล้วผมจะมาสั่งข้าว แล้วกินจนหมดจานแบบนี้หรือครับ” ถามด้วยสีหน้าที่งงนิดๆ
        “ก็ป้าเห็นคุณตะวันทำหน้าทำตาอิ่มอกอิ่มใจทุกครั้ง เวลาที่ได้ฟังเพลงนี้น่ะ” เจ้าของร้านพูดแซวพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับลูกค้าขาประจำ
        “ก็มันเป็นเพลงโปรดของผมกับฟ้านี่ครับ แถมคุณบอยโกสิยพงษ์ ที่เป็นคนแต่งเพลงนี้ และคุณรัดเกล้า อามระดิษ ที่ร้องเพลงนี้ ยังเป็นศิลปินในดวงใจผมกับแฟนด้วย พวกเราเลยชอบเพลงนี้มาก” ตะวันรีบอธิบายให้คู่สนทนาได้รู้
        “ไม่ต้องบอกป้าซะละเอียดขนาดนี้ก็ได้ เพราะถึงบอกไปป้าก็ไม่รู้จักหรอก เพราะป้าฟังแต่หมอลำ ฮ่าๆ”
        ซึ่งไม่ทันที่จะมีใครพูดหรือถามอะไร โทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มก็ดังขึ้น ซึ่งเสียงเรียกเข้าก็ยังคงเป็นเพลงลมหายใจ
        “ป้าเชื่อแล้วว่าเป็นเพลงโปรดจริงๆ ขนาดเสียงเรียกเข้ายังเป็นเพลงนี้เลย หึๆ” ป้าแจ๋วยิ้มและหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนที่จะหันหลังไปทำอาหารตามสั่งให้กับลูกค้ารายใหม่ต่อ...

Comments

[เดี๋ยวนะ... ขอนึกก่อน]

ดอกจันไว้ข้างใต้ดีกว่ามั้งครับ?

ดูเหมือนยัดเยียดข้อมูลให้คนอ่านพิกล - -*

---

PS.  ...มันไม่ใช่พีเอสนะ มันคือปัจฉิมลิขิตต่างหาก...