มีใครเคยรู้สึกว่าพ่อแม่ลำเอียงมั้ย ? คนที่มีพี่น้องมาแชร์กันหน่อย :' )
ตั้งกระทู้ใหม่
ไม่ได้คิดขนาดว่าแม่ไม่รักเรานะ แต่แค่รู้สึกว่าแม่รักและแคร์น้องมากกว่า
ทั้งๆที่จริงๆ แม่เราก็คงรักลูกเท่ากันนั่นแหละ
อายุเราก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วด้วย แต่กลับมาคิดอะไรเหมือนเด็กประถม
จริงๆเราออกไปอยู่กับแฟนนานแล้ว แต่ช่วงนี้กลับมาอยู่บ้านเพราะแม่ป่วย จะได้ดูแล
พอกลับบ้านมาแล้วมันก็รู้สึกน้อยใจบ่อยๆ ตอนนี้อยากไปให้พ้นๆมาก
ที่จริงเราก็รู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ตั้งแต่ก่อนออกไปอยู่กับแฟนอีก
แต่พอกลับมาอยู่บ้าน มันก็มีโมเม้นอะไรมาให้เราน้อยใจเป็นพักๆ
เพื่อนเราบอกให้เราพยายามเอาชนะน้อง ...
แบบอะไรที่เรารู้ว่าเป็นจุดอ่อนของมันเราต้องพยายามเอาดีตรงนั้นให้ได้
แต่เราเหนือยแล้ว ไม่ว่าเราจะพยายามทำดีสักแค่ไหน แม่เราก็ไม่มีวันเห็น
พอนานๆไปมันทำให้เราเริ่มหมั่นไส้น้อง ไม่ว่ามันจะทำอะไรเราก็พาลเหม็นไปหมด
จริงๆเราเคยทะเลาะกับมันจนเกือบจะตัดพี่ตัดน้องกันไปแล้ว
แต่มันก็มีเหตุการณ์มาทำให้คืนดีกัน แต่เรารู้สึกว่า ...
เราไม่เคยยิ่มให้น้องเราอย่างจริงใจได้เลย
เพราะตอนที่ทะเลาะกัน เราก็เคยเกลียดมันมาก
ทุกวันนี้ไม่ได้ฝังใจอะไร ให้อภัยหมดแล้ว
เพียงแต่ ค. รู้สึกด้านลบๆที่มันเคยมี อยู่ดีๆจะให้มันหายวับไปก็คงยาก
แม้แต่แฟนเราก็ยังเข้าข้างมัน แฟนเราว่าเราอคติกับมัน
เช่นแบบว่า ถ้ามันไม่ทำงานบ้าน เราก็จะด่าในใจว่ามันอู้
แต่พอมันทำ เราก็จะด่าให้ใจว่ามันสร้างภาพ (ปกติมันแทบไม่หยิบจับอะไรเลย)
เรายอมรับนะว่าเราคงอคติจริงๆ แต่มันก็อดเสียใจไม่ได้
เราไม่ได้ต้องการให้แฟนเราให้ท้ายเรา หรือเห็นดีเห็นงามกะเราไปหมดทุกเรื่อง
แต่แค่ตอนนี้เราต้องการใครสักคนที่อยู่ข้างเรา ไม่อยากได้ยินคำตำหนิอะไรใดๆทั้งสิ้น
แค่แม่เราคนเดียวก็เกินพอแล้ว ...
เหนื่อยอ่ะ บางทีก็น้อยใจเหมือนกัน :' (
3935
17 ต.ค. 55 เวลา 18:20 น.
1,475
views
53 ความคิดเห็น
ใจเย็นๆๆนะเราก็เคยเป็นเราไม่คุยกะเเม่จนเเม่จะร้องไห้เลยอ่ะ (เลวจุงเเหะๆ) เเล้วลองเปิดใจคุยกะเค้าดีๆสิเผื่อเค้าจะได้รู้ ไม่บอกก็ไม่มีวันรู้หรอกนะ สู้ๆๆนะ เเล้วก็อย่าอคติเลยทำใจให้กว้างจะสบายใจกว่านะ
ของผมพี่สาวไม่ได้งอนอะไรครับ พี่เขาไปงอนตอนแรกๆตอนผมเพิ่งลืมตาดูโลกใหม่ๆ (ก็ตอนนั้นเขายังเด็ก หวงพ่อแม่เป็นเรื่องธรรมดา) แต่พอโตขึ้นเรื่อยๆพี่ไม่งอนแล้วครับ แต่มาหอมแก้มแบบจัดหนักแทนตั้งแต่นั้นมา =__="" แล้วเราก็สุขภาพไม่ดีด้วย ป่วยออดๆแอดๆ พ่อแม่จะดูแลหน่อยพี่ก็ไม่ได้อะไร ตอนนี้พี่สาวจะจบปี4แล้ว แต่ก็ยังส่งแหวนสลักชื่อผมมาให้ ^___^ (น่ารักมั้ยๆ)
หนูเป็นน้อง แต่รู้สึกว่าแม่รักพี่มากกว่าอะ แต่ก็ไม่รุ้สึกไรนะคะ เพราะรักพี่เหมือนกัน เราเปนครอบครัว แต่พ่อแม่คงจะรักลูกเท่ากัน แต่ว่าความภูมิใจคงไม่เทาอะคะ ถ้าอีกคนทำตัวดีกว่าพ่อแม่ก็รักมากกว่าอะ คิดว่างั้นนะ น้อยใจกับอิจฉานี่ห่างกันนิดเดียวนะ ระวังไว้
เราเองมีพี่น้อง2คนรวมเราด้วยอะ ก้อรู้สึกว่ารักพี่มากกว่าเหมือนกัน เเต่เราก็รักพี่มากนั่นเเหละ
เคยคุยกับแม่เรื่องประเภทรักลูกไม่เท่ากันอะไรยังนี้เหมือนกันคะ  แม่เคยบอกคะว่า............การที่แม่คุยกับลูกคนไหนได้มากกว่าไม่ได้หมายความว่าจะรักคนนั้นมากกว่า  แต่พอคุยกับใครได้ก็อยากคุยไงคะ  ก็เหมือนเราเจอคนที่คุยกันถูกคอหนะคะ เพราะบางทีลูกทั้งสองคนนิสัยไม่เหมือนกัน คนนึงแรง  อีกคนเป็นคนเฉยๆ ถ้าต้องเลือกผู้ใหญ่ก็ต้องชอบคุยกับคนที่เฉยๆ ไม่เถียงหรือแรงใส่คะ และจากการที่คุยกันบ่อยๆก็จะทำให้ดูเหมือนแคร์หรือสนใจคนนั้นมากกว่าไงคะ..............อย่านอยด์ไปเลยคะ พยายามชวนเค้าคุย รู้ว่าอะไรที่แม่ชอบก็พยายามทำให้เค้าเห็น แล้วก็ อยากจะบอกว่าอย่าคิดจะแข่งกับน้องเลยคะ เพราะมันจะยิ่งทำให้ จขกท. รู้สึกว่าไม่ใช่ครอบครัวเดียวกัน 
ไม่เคยคิด *^*เพราะเราเชื่อว่าป๊ากับแม่รักเราเท่าพี่ชายเสมอ >_______________< อร๊ายยยย รักแม่กับป๊าจัง >< 55555 คือแม่กับป๊าเราอ่าเวลาซื้อของไรงี้ก็จะซื้อให้ทั้งสองคนไงเพราะกลัวอีกคนน้อยใจแต่ความเป็นจริงถ้าป๊ากับแม่ซื้อให้คนเดียวเรากับพี่ก็ไม่ได้คิดไรมากหรอกน้าาา =.= แต่เป็นแบบนี้ก็ดีละเรากะพี่จะได้ไม่ต้องแย่งของเล่นกัน=.,=  ตอนเด้กๆอะแม่กับป๊าต้องซื้อของเล่นสองชุดตลอดเลยทั้งที่มัเหมือนกัน55555555555 ตอนนี้ถ้าสมมุติว่าแม่ซื้อให้พี่ใช่ป่ะ แล้วเหมือนเราไม่ได้ไปด้วยพออีกวันมาแม่ก็จะพาเราไปซื้อใหม่เพราะบอกว่าถ้าพี่ได้เราก็ต้องได้ รักแม่จัง>____<แต่ตอนเด็กๆส่วนใหญ่เสื้อผ้าอะเราใส่ต่อจากพี่นะ แม้ว่าเราจะเป็นหญิงแล้วพี่จะเป็นชายก็ตาม5555 คือเราชอบเล่นกับเพื่อนของพี่ไรงี้ด้วยไงแม่เลยให้ๆใส่ชุดเดียวกันไปเลย คราวนี้พี่เลยบอกแม่ว่าทำไมให้เราใส่ชุดต่อจากมันมันเป็นชุดผู้ชายนะไม่เข้ากับเราเลย 5555พอช่วงหลังๆเราก็ไม่ค่อยได้ใส่ชุดต่อจากพี่ละก็นะ ตอนนี้คนละไซส์กันเลยนี้หว่าาาา=.,= อ้อ อยากบอกว่าครอบครัวเดียวอย่าน้อยใจกันเลยนะเพราะไม่งั้นมันจะมีความรู้สึกลึกๆในใจที่ไม่ดีต่อกันอะซึ่งไม่ดีมากเลยละ;(((
จาก คห.5 เวรเราไม่ได้อ่านอารมณ์ จขกท. ขอโทษด้วยคะ =/\= (เพิ่งมาอ่านตอนคอมเม้นต์เสร็จนี้ละ) อ้อ เราจะบอกว่าแม่ จขกท. รักเท่ากันนั้นแหละแต่คือแบบอยากให้ลูกทั้งสองได้ในสิงที่ต่างกันมากกว่าประมาณนั้นมั้งเหมือนเราแม่จะใช้ให้ทำงานบ้านส่วนพี่แม่ไม่ใช้ไงตอนแรกเราก็ถามว่าทำไมไม่ใช้มันมั้งอะเราคล้านแม่ก็บอกว่ามันเป็น ผช. ให้มันทำงานหนักกว่าเหมือนแบกน้ไรงี้แทน ของ จขกท. แม่อาจจะเล็งเห็นว่านิสัยคนละแบบกันไรงี้ก็อาจจะคุยกับน้อง จขกท. มากกว่าทั้งๆที่รักเท่ากันนั้นแหละ อ้อ จขกท.อย่าไปเชื่อเพื่อนนะที่ว่าให้แข่งกับน้องนะ ไม่ดีเลยๆๆ;((( คนครอบครัวเดียวกันต้องรักกันให้มากๆนะ จขกท. ลองปลงดูมันจะช่วยได้จริงๆนะ คือแบบถ้า จขกท. คิดในใจว่าตอนน้องทำงานน้องสร้างภาพ จขกท.ก็พยายามเลิกคิดซะแล้วช่วยน้องทำ เวลาน้องไม่ทำ จขกท. ก็ชวนน้องทำจะได้สร้างความสามัคคีไง อ้อ แฟนของ จขกท. ที่เค้าพูดไปเค้าอาจจะไม่ได้ใส่ใจอะไรก็ได้นะ จขกท. อย่าน้อยใจเค้าเลย ผู้ชายเค้าไม่ค่อยจุกจิกๆๆเหมือนอย่างเราๆไงอาจจะพูดไม่ได้ใส่ใจไรตอนนั้นเค้าอาจจะคิดว่า จขกท. ก็แค่โมโหผ่านๆไรงี้ อย่าลืมนะ จขกท. รักน้องให้มากๆ ปลงๆ ซะ คือเราเคยใช้วิธีปลงกับคนข้างๆเราตอนเรียนพิเศานะตอนนั้นเราไม่ชอบมันมากกกกกก อะ คือเรานั่งใกล้มันแล้วแบบรู้สึกอยากกรี๊ดใส่หน้ามันอะ ==* เพราะอะไรนะหรอ? เพราะเหมือนเวลาอาจารย์ถามหล่อนตอบเสียงดดังมากทั้งที่เรียนกับวิดีโอคือคนอื่นเค้าพูดเบาๆไง อีนี่แมร่งตะโกน==" แล้วคือแบบเราก็รำคาญไงว่าจะดังทำไมวะตอบเบาๆก็ได้คนอื่นก็ตอบเบาทั้งนั้น(เสียงสาวนั้นทำเราเสียสมาธิหมดอะ) จนมาช่วงหลังเราเริ่มเกลียดมันมากขึ้นเราก็เริ่มเรียนไม่รู้เรื่องละจากตอนแรกที่เรียนแล้วแบบเข้าใจ (เราแอบด่ามันในใจจนลืมฟังที่อาจารย์พูดอะ) พอช่วงหลังเราเริ่มปลงว่าบางทีมันอาจจะเป็นนิสัยเค้า เค้าไม่ได้ตั้งใจ ช่วงหลังๆเห็นหล่อนเริ่มไม่ค่อยดังแล้วเราก็เริ่มโอเคแล้วละ  อย่าลืมปลงนะ จขกท.>3<  พิมพ์ซะยาว=="
เราก็เป็น คือแบบ เราโดดเดี่ยวมาก เวลาไปเดินเที่ยวเดินห้า แม่ก็จะเดินแต่กับน้อง เราเดินตามหลัง คนเดียว.. แม่ชอบกอดน้องแม่ไม่เคยมากอดเราซักครั้ง เราน้อยใจ แต่ไม่โกรธ แต่หมั่นไส้น้องจริงๆ แต่แม่เรา เรารู้ เค้ารักเรา เค้าคงคิดว่าเราโตแล้ว น้องยังเด็ก ต้องประคบประหงม ชิ หมั่นไส้ เราติดยายมากกว่าเรารู้สึกนะ ยิ่งตอนวันแม่โอ้โห ทำใจกล้ามากๆอ่ะ ไปกราบแบบจะกราบบอกรักอวยพร เป็นพิธีแล้วรีบๆเสร็จๆ แต่น้ำตาก็ไหลจนได้ ไม่หยุดเลย แค่ได้กอดก็ดีใจแล้ว แม่ก็ร้องไห้ เรากัยแม่ อยากกอดกันนะแต่อาย ฟรอมเยอะทั้งคู่ แต่ก็น้อยบจอยู่ดี โอ้ย ขอระบายหน่อยนะ TT^TT ไม่ว่านะคะ..
PS. ยอมรับความเป็นจริงซะเถอะ! // ฉันรักเธอ เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุด ..คนในกระจกเงา..
คือ เราก็โดน แต่แม่รักพี่มากกว่าอ่ะน่ะ (*0*)
PS. ขออันเชิญท่านผู้มีเกรียติเข้ามา แอดปนเพื่อนกับเราก็ได้นะ จ๊วบๆ
มายกมือโดนด้วยคน แม่ไม่ได้เข้าข้างใครน่ะ เราเปนพี่แต่แม่เอาใจน้องมากกว่าเบื่อไม่อยากมีน้อง
ขอบคุณสำหรับ คห. นะคะ
เราสบายใจขึ้นแล้ว : ) ได้ข้อคิดดีๆเยอะเลย
คนที่เป็นเหมือนกันก็สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ♡
แม่ทิ้งไป ตอนอายุ 8 ขวบ ร้องไห้แทบตาย ตาและยายแก่ๆรับไปเลี้ยง จนจบปริญาตรี มีงานทำเงินเดือน 25000  บาท วันนี้แม่กลับมาเพราะเลิกกับสามีของแม่แล้ว มีลูกใหม่  1คน
แม่รักและเป็นห่วงน้องมาก ส่งเงินให้ใช้ทุกเดือน ต่างกับฉันที่ต้องไปแอบกินข้าวเพื่อนที่โรงเรียน โทรศัพท์รุ่นไหน รึ โปรบีบี ของให้บอก เสื้อผ้าตามเทรน ฉันตอนแม่ทิ้งไปรึ กางเกง3ตัว เสื้อ3ตัว รับจ้างปั่นจักรยานขายข้าวโพดต้มได้ะ 1บาทต่อ 1 มัด วันนี้ แม่บอกว่าอย่ามายุ่ง ฉันจะส่งตังค์ให้น้องใช้ จะทำไม วันนี้แม่กลับมาอยู่กับฉันทำไม ในชีวิตฉันไม่อยากให้ถึงวันแม่ เพราะไม่มีแม่ไปร่วมกิจกรรมที่โรงเรียน ทั้งก็เรียนเก่ง ไม่มีแม่ไปร่วมรับโล่ เลย แม่กลับมาทำไม
เวลาเราพูดอะไรออกไปพ่อกับเเม่ก็ไม่เคยฟังขออะไรก็ไม่ค่อยได้เเต่พอพี่ขอพ่อเเม่ให้ได้ทุกอย่างให้อะไรก็ไม่เคยเหมือนพี่ พ่อเเม่รักเเต่พี่ไม่เคยรักเราเลย เเล้วชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่ก็เราไม่ดี ไม่เรียนเก่ง เหมือนพี่
พี่เราอ่ะ ชอบมาว่าเรา อะไรอะไรเราก็ผิด ใครๆก็รักแต่พี่เรา ตอนม.1พี่เราได้เกรด4.00 พอเราเข้าม.1 เราได้เกรด3.79แล้วพี่เราอยู่ม.5 สายวิทย์ แล้วได้เกรด3.35 พ่อเราบอกว่า ก็ดีกว่าได้ต่ำกว่า 3 ละกัน แล้วแม่ก็บอกว่า แต่ตอนม.1มันก็ยังได้4.00 เราแอบร้องไห้เลยอ่ะ แล้วเสื้อผ้านะ เราเป็นน้องเราได้ของเก่าๆของพี่เราไม่ว่าจะเป็นเสื้อมั่ง กางเกงมั่ง รองเท้ามั่ง กระเป๋ามั่ง แล้วพี่เราอ่ะ ได้แต่ซื้อใหม่ๆๆ เราก็อยากได้ใหม่เหมือนกันนะ
วันนั้นแม่เราบอกให้เราเอาผ้าไปตากให้หน่อย แล้วเราตากเสร็จแล้ว แล้วแม่ก็บอกว่าวันนี้ทำตัวดีกว่าพี่แฮะ แล้วพี่เราก็ลงมาพูดลอยๆว่า งานบ้านก็ไม่ทำ เล่นแต่เกมอยู่ได้ ไม่คิดจะช่วยอะไรเลยเหรอ เราอารมณ์เสียมาก่อนหน้านี้ก็เพราะมันมาด่าเราเราก็เลยตะโกนกลับไปว่า"เอาผ้าไปซัก เอาผ้าไปตาก ล้างจาน รดน้ำต้นไม้ กวาดใบไม้ อาบน้ำหมา บ้านมุงไม่ใช่งานบ้านหรอ" อารมณ์เสียหลังจากนั้นก็มาเล่นเกมคอมต่อ อีกซักพักมันก็พูดว่า ขอยืมลำโพงคอมหน่อย พอเราไม่ให้มันก็บอกว่าแล้งน้ำใจ ตอนเย็นกำลังจะกินข้าว แล้วเราก็ยกข้าว กับ ไรมากมายมา เราขอให้มันเปิดประตูให้ มันบอกว่าไม่ว่าง แล้วมันก็ไปเปิดคอม เราก็บอกว่าหนัก แล้วแม่เราก็บอกให้รีบยกไปเร็วๆ เราก็บอกว่าเร็วดิ แล้วมันก็ไม่ยอมเปิดซักทีเราก็เลยใช้เท้าเราเปิดไป แล้วมันก็กำลังจะเดินมาเปิด เราคิดในใจว่าถ้าไม่ได้เล่นคอมจะตายรึไง วันนั้นเราเก็บกดมาเยอะเกิน พอดีมีงานเลี้ยงปีใหม่ เราก็เลยพูดออมาดังๆเลยว่า ไหนบอกว่ามีน้ำใจไรนักหนา แค่เปิดประตูให้หน่อยก็ไม่ได้ มันถึงกับอึ้ง แม่เราถามว่าใครหรอ  เราก็เลยตอบกับไปว่าก็ใครซะอีก ทุกคนโอ๋นักโอ๋หนา สุดท้ายก็โหลยโท่ยไม่มีชิ้นดี หน้าไหว้หลังหลอก
  สรุปก็คือ วันนั้นโต๊ะล่มเพราะเรานี่แหละ =_=*
******************เขาโทดที่พิมพ์ยาวนะ  มันเก็บกดมานานตั้งแต่เด็กๆ****************
ขอเล่าประสบการณ์ชีวิตนะคะ ตอนนี้ก็เกือบ 40 แล้ว พี่น้อง 6 คน ดิฉันเป็นคนที่ 5 พี่น้องทุกคนพ่อแม่ส่งเรียนจบหมด ยกเว้นดิฉันคนเดียวที่เขาไม่ส่งเรียนเนื่องจากเขาอยากให้อยู่เป็นเพื่อนพ่อกับแม่ ตอนเด็กๆลำบากสุดๆต้องรับจ้างทำทุกอย่างให้ได้เงินมาเพื่อจะเรียนหนังสือ แบบว่าทุกอย่างดิฉันไม่เคยอยู่ในสายตา จนวันหนึ่งเก็บเงินได้พอมีค่ารถเข้ากรุงเทพหนีมานะคะมาอยู่กับญาตที่กรุงเทพ ก็มาหางานทำ ต้องยืมญาตใช่ก่อนพอเงินมีมาแค่ หนึ่งพันบาท กินข้าวได้แค่ 2 มื้อ ถ้ากิน 3มื้อเงินไม่พอ พออยู่ไปได้ซักปี ก็เก็บตังค์เรียนหนังสือทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ตลอดเวลาเหนื่อยสุดๆร้องไห้ก่อนนอนทุกวันพ่อกับแม่ก็ไม่เคยหยิบยื่นให้ไม่เคยถามด้วยว่ามีตังค์ไหม เหนื่อยไหม อยากได้กำลังจากพ่อกับแม่ แต่ก็ไม่เคย แล้วก็ถึงวันนั้นเราเรียนจบ ป ตรี จากราม ทุกวันนี้มีที่ดินทั้งใน กท และ ตจว มากมาย สรุปแล้วพ่อกับแม่ก็ได้อาศัยดิฉัน พี่น้อง 5 คน ก็พอมีกินมีใช้ บางคนพ่อแม่ยังส่งให้อยู่เลย คนให้ก็ให้ คนขอก็ขอ. ฉนั้นใครที่กำลังท้อขอให้สู้นะคะเป็นกำลังใจให้น้องๆทุกคน.
เป็นเหมือนกันน้องดีกว่าเราทุกอย่างอะทั้งๆที่เราพยายามทำตามท่านแต่ท่านก็ยังรักน้องกว่าอยุดีเศร้า
เราเเบบว่าเเม่รักพี่เรามากกว่าเรา เราทำอะไรผิดนิดหน่อยก็ถูกด่าพี่เราไม่เคยผิด ขนาดเราขอตังค์ยังบ่น พอพี่เราขอไม่บ่นสักคำ ชอบใช้เราทำทุกอย่างเเต่พี่เราเเม่เราไม่เคยใช้ รู้สึกน้อยใจมาก ปากบอกว่ารักลูกทุกคนเท่ากันเเต่การกระทำคนละอย่างกันเลย เรารู้สึกเเย่มากๆอยากไปไกลๆ ไปให้ไกลที่สุด ไม่ใช่ไม่รักเเม่นะ เรารักมาก เเต่เราทำดีทุกอย่างเเล้วเเม่ก้ไม่เคยเห็นความดีของเราเลยชอบซ้ำเติมเราอีก
แม่เราก็เข้าข้างแต่น้องอะไรๆก็น้องไม่เคยด่าไม่เคยว่ามันเลย แต่เราอะทำผิดเล็กน้อยนี่โดนด่าตลอดทั้งๆที่เราพยามยามทำตามที่ท่านสอน แต่ก็ยังรักน้องอยุดี
ผมก็เหมือนทุกคนละ ผมมีพี่น้อง5คนมีผู้หญิง3ผู้ชาย2ส่วนผมเป็นคนที4พี่คนโตก็เป็นผู้ชายเหมือนผม ผมไม่อยากจะคิดว่าพ่อลำเอี่ยงเเต่ผมว่าพ่อลำเอี่ยงเลยละเเต่ผมก็โทดตัวผมเองนะว่าผมเป็นคนไม่ดีไม่ยอมเรียนพี่ผมทุกคนเรียนสูงกันทั่งนั่นมีผมคนเดียวกับพีคนโตผู้ชายทีเรียนไม่จบ ส่วนพวกผู้หญิงเรียนจบกันทุกคน ผมไม่อยากระบายอะไรมากผมบอกง่าๆว่า ผมอยากเกิดมาเป็นลูกคนอืนอดๆอยากๆยังจะดีทีมีพ่ออยางนี้ดีกว่า เหมือนตัวคนเดียวเลย วังเวง ม่ายมีใครเข้าใจชีวิตคนเลวทีอยากจะกลับใจเลย เลวๆๆ ทุกคนมองผมเลวเเล้วจะให้ผมเลวไปถึงไหนกัน
พ่อแม่ ลำเอียงง รำคาญ อยากหนีไปไกล ๆๆๆ
ผมเปนอีกคนหนึ่งที่เข้าใจคุณผมเปนด.ช.อายุ12 ปีพ่อเเม่เข้าข้างมันมาก พอทำผิด ผมโดนตลอดเเม้น้องเ้ยมันผิดผมก็ยังโดน พอผมถามพ่อเเม่ว่า ทำไมไม่โทษมันมั่งล่ะพ่อเเม่ก็บอกได้คำเดียวสั้นๆ โตเเล้ว มันก็ถูกหน่อยนึงนะ เเต่กุถามหน่อยเถอะ"คนโต" ไม่ใช่คนหรอ ถ้าเปนอย่างงี้อย่าปล่อยให้กุโตมาเลย ฆ่ากุให้ตายตั้งเเต่2ขวบเถอะ ใครเห็นด้วยมั่ง
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?