มีใครเคยรู้สึกว่าพ่อแม่ลำเอียงมั้ย ? คนที่มีพี่น้องมาแชร์กันหน่อย :' )

ใจเย็นๆๆนะเราก็เคยเป็นเราไม่คุยกะเเม่จนเเม่จะร้องไห้เลยอ่ะ (เลวจุงเเหะๆ) เเล้วลองเปิดใจคุยกะเค้าดีๆสิเผื่อเค้าจะได้รู้ ไม่บอกก็ไม่มีวันรู้หรอกนะ สู้ๆๆนะ เเล้วก็อย่าอคติเลยทำใจให้กว้างจะสบายใจกว่านะ

ของผมพี่สาวไม่ได้งอนอะไรครับ พี่เขาไปงอนตอนแรกๆตอนผมเพิ่งลืมตาดูโลกใหม่ๆ (ก็ตอนนั้นเขายังเด็ก หวงพ่อแม่เป็นเรื่องธรรมดา) แต่พอโตขึ้นเรื่อยๆพี่ไม่งอนแล้วครับ แต่มาหอมแก้มแบบจัดหนักแทนตั้งแต่นั้นมา =__="" แล้วเราก็สุขภาพไม่ดีด้วย ป่วยออดๆแอดๆ พ่อแม่จะดูแลหน่อยพี่ก็ไม่ได้อะไร ตอนนี้พี่สาวจะจบปี4แล้ว แต่ก็ยังส่งแหวนสลักชื่อผมมาให้ ^___^ (น่ารักมั้ยๆ)

หนูเป็นน้อง แต่รู้สึกว่าแม่รักพี่มากกว่าอะ แต่ก็ไม่รุ้สึกไรนะคะ เพราะรักพี่เหมือนกัน เราเปนครอบครัว แต่พ่อแม่คงจะรักลูกเท่ากัน แต่ว่าความภูมิใจคงไม่เทาอะคะ ถ้าอีกคนทำตัวดีกว่าพ่อแม่ก็รักมากกว่าอะ คิดว่างั้นนะ น้อยใจกับอิจฉานี่ห่างกันนิดเดียวนะ ระวังไว้

เคยคุยกับแม่เรื่องประเภทรักลูกไม่เท่ากันอะไรยังนี้เหมือนกันคะ&nbsp แม่เคยบอกคะว่า............การที่แม่คุยกับลูกคนไหนได้มากกว่าไม่ได้หมายความว่าจะรักคนนั้นมากกว่า&nbsp แต่พอคุยกับใครได้ก็อยากคุยไงคะ&nbsp ก็เหมือนเราเจอคนที่คุยกันถูกคอหนะคะ เพราะบางทีลูกทั้งสองคนนิสัยไม่เหมือนกัน คนนึงแรง&nbsp อีกคนเป็นคนเฉยๆ ถ้าต้องเลือกผู้ใหญ่ก็ต้องชอบคุยกับคนที่เฉยๆ ไม่เถียงหรือแรงใส่คะ และจากการที่คุยกันบ่อยๆก็จะทำให้ดูเหมือนแคร์หรือสนใจคนนั้นมากกว่าไงคะ..............อย่านอยด์ไปเลยคะ พยายามชวนเค้าคุย รู้ว่าอะไรที่แม่ชอบก็พยายามทำให้เค้าเห็น แล้วก็ อยากจะบอกว่าอย่าคิดจะแข่งกับน้องเลยคะ เพราะมันจะยิ่งทำให้ จขกท. รู้สึกว่าไม่ใช่ครอบครัวเดียวกัน&nbsp 

ไม่เคยคิด *^*เพราะเราเชื่อว่าป๊ากับแม่รักเราเท่าพี่ชายเสมอ >_______________< อร๊ายยยย รักแม่กับป๊าจัง >< 55555 คือแม่กับป๊าเราอ่าเวลาซื้อของไรงี้ก็จะซื้อให้ทั้งสองคนไงเพราะกลัวอีกคนน้อยใจแต่ความเป็นจริงถ้าป๊ากับแม่ซื้อให้คนเดียวเรากับพี่ก็ไม่ได้คิดไรมากหรอกน้าาา =.= แต่เป็นแบบนี้ก็ดีละเรากะพี่จะได้ไม่ต้องแย่งของเล่นกัน=.,=&nbsp ตอนเด้กๆอะแม่กับป๊าต้องซื้อของเล่นสองชุดตลอดเลยทั้งที่มัเหมือนกัน55555555555 ตอนนี้ถ้าสมมุติว่าแม่ซื้อให้พี่ใช่ป่ะ แล้วเหมือนเราไม่ได้ไปด้วยพออีกวันมาแม่ก็จะพาเราไปซื้อใหม่เพราะบอกว่าถ้าพี่ได้เราก็ต้องได้ รักแม่จัง>____<แต่ตอนเด็กๆส่วนใหญ่เสื้อผ้าอะเราใส่ต่อจากพี่นะ แม้ว่าเราจะเป็นหญิงแล้วพี่จะเป็นชายก็ตาม5555 คือเราชอบเล่นกับเพื่อนของพี่ไรงี้ด้วยไงแม่เลยให้ๆใส่ชุดเดียวกันไปเลย คราวนี้พี่เลยบอกแม่ว่าทำไมให้เราใส่ชุดต่อจากมันมันเป็นชุดผู้ชายนะไม่เข้ากับเราเลย 5555พอช่วงหลังๆเราก็ไม่ค่อยได้ใส่ชุดต่อจากพี่ละก็นะ ตอนนี้คนละไซส์กันเลยนี้หว่าาาา=.,= อ้อ อยากบอกว่าครอบครัวเดียวอย่าน้อยใจกันเลยนะเพราะไม่งั้นมันจะมีความรู้สึกลึกๆในใจที่ไม่ดีต่อกันอะซึ่งไม่ดีมากเลยละ;(((

จาก คห.5 เวรเราไม่ได้อ่านอารมณ์ จขกท. ขอโทษด้วยคะ =/\= (เพิ่งมาอ่านตอนคอมเม้นต์เสร็จนี้ละ) อ้อ เราจะบอกว่าแม่ จขกท. รักเท่ากันนั้นแหละแต่คือแบบอยากให้ลูกทั้งสองได้ในสิงที่ต่างกันมากกว่าประมาณนั้นมั้งเหมือนเราแม่จะใช้ให้ทำงานบ้านส่วนพี่แม่ไม่ใช้ไงตอนแรกเราก็ถามว่าทำไมไม่ใช้มันมั้งอะเราคล้านแม่ก็บอกว่ามันเป็น ผช. ให้มันทำงานหนักกว่าเหมือนแบกน้ไรงี้แทน ของ จขกท. แม่อาจจะเล็งเห็นว่านิสัยคนละแบบกันไรงี้ก็อาจจะคุยกับน้อง จขกท. มากกว่าทั้งๆที่รักเท่ากันนั้นแหละ อ้อ จขกท.อย่าไปเชื่อเพื่อนนะที่ว่าให้แข่งกับน้องนะ ไม่ดีเลยๆๆ;((( คนครอบครัวเดียวกันต้องรักกันให้มากๆนะ จขกท. ลองปลงดูมันจะช่วยได้จริงๆนะ คือแบบถ้า จขกท. คิดในใจว่าตอนน้องทำงานน้องสร้างภาพ จขกท.ก็พยายามเลิกคิดซะแล้วช่วยน้องทำ เวลาน้องไม่ทำ จขกท. ก็ชวนน้องทำจะได้สร้างความสามัคคีไง อ้อ แฟนของ จขกท. ที่เค้าพูดไปเค้าอาจจะไม่ได้ใส่ใจอะไรก็ได้นะ จขกท. อย่าน้อยใจเค้าเลย ผู้ชายเค้าไม่ค่อยจุกจิกๆๆเหมือนอย่างเราๆไงอาจจะพูดไม่ได้ใส่ใจไรตอนนั้นเค้าอาจจะคิดว่า จขกท. ก็แค่โมโหผ่านๆไรงี้ อย่าลืมนะ จขกท. รักน้องให้มากๆ ปลงๆ ซะ คือเราเคยใช้วิธีปลงกับคนข้างๆเราตอนเรียนพิเศานะตอนนั้นเราไม่ชอบมันมากกกกกก อะ คือเรานั่งใกล้มันแล้วแบบรู้สึกอยากกรี๊ดใส่หน้ามันอะ ==* เพราะอะไรนะหรอ? เพราะเหมือนเวลาอาจารย์ถามหล่อนตอบเสียงดดังมากทั้งที่เรียนกับวิดีโอคือคนอื่นเค้าพูดเบาๆไง อีนี่แมร่งตะโกน==" แล้วคือแบบเราก็รำคาญไงว่าจะดังทำไมวะตอบเบาๆก็ได้คนอื่นก็ตอบเบาทั้งนั้น(เสียงสาวนั้นทำเราเสียสมาธิหมดอะ) จนมาช่วงหลังเราเริ่มเกลียดมันมากขึ้นเราก็เริ่มเรียนไม่รู้เรื่องละจากตอนแรกที่เรียนแล้วแบบเข้าใจ (เราแอบด่ามันในใจจนลืมฟังที่อาจารย์พูดอะ) พอช่วงหลังเราเริ่มปลงว่าบางทีมันอาจจะเป็นนิสัยเค้า เค้าไม่ได้ตั้งใจ ช่วงหลังๆเห็นหล่อนเริ่มไม่ค่อยดังแล้วเราก็เริ่มโอเคแล้วละ&nbsp อย่าลืมปลงนะ จขกท.>3<&nbsp พิมพ์ซะยาว=="

เราก็เป็น คือแบบ เราโดดเดี่ยวมาก เวลาไปเดินเที่ยวเดินห้า แม่ก็จะเดินแต่กับน้อง เราเดินตามหลัง คนเดียว.. แม่ชอบกอดน้องแม่ไม่เคยมากอดเราซักครั้ง เราน้อยใจ แต่ไม่โกรธ แต่หมั่นไส้น้องจริงๆ แต่แม่เรา เรารู้ เค้ารักเรา เค้าคงคิดว่าเราโตแล้ว น้องยังเด็ก ต้องประคบประหงม ชิ หมั่นไส้ เราติดยายมากกว่าเรารู้สึกนะ ยิ่งตอนวันแม่โอ้โห ทำใจกล้ามากๆอ่ะ ไปกราบแบบจะกราบบอกรักอวยพร เป็นพิธีแล้วรีบๆเสร็จๆ แต่น้ำตาก็ไหลจนได้ ไม่หยุดเลย แค่ได้กอดก็ดีใจแล้ว แม่ก็ร้องไห้ เรากัยแม่ อยากกอดกันนะแต่อาย ฟรอมเยอะทั้งคู่ แต่ก็น้อยบจอยู่ดี โอ้ย ขอระบายหน่อยนะ TT^TT ไม่ว่านะคะ..

PS.  ยอมรับความเป็นจริงซะเถอะ! // ฉันรักเธอ เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุด ..คนในกระจกเงา..

คือ เราก็โดน แต่แม่รักพี่มากกว่าอ่ะน่ะ (*0*)

มายกมือโดนด้วยคน แม่ไม่ได้เข้าข้างใครน่ะ เราเปนพี่แต่แม่เอาใจน้องมากกว่าเบื่อไม่อยากมีน้อง

ขอบคุณสำหรับ คห. นะคะ
เราสบายใจขึ้นแล้ว : ) ได้ข้อคิดดีๆเยอะเลย
คนที่เป็นเหมือนกันก็สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ &#9825;

แม่ทิ้งไป ตอนอายุ 8 ขวบ ร้องไห้แทบตาย ตาและยายแก่ๆรับไปเลี้ยง จนจบปริญาตรี มีงานทำเงินเดือน 25000&nbsp บาท วันนี้แม่กลับมาเพราะเลิกกับสามีของแม่แล้ว มีลูกใหม่&nbsp 1คน
แม่รักและเป็นห่วงน้องมาก ส่งเงินให้ใช้ทุกเดือน ต่างกับฉันที่ต้องไปแอบกินข้าวเพื่อนที่โรงเรียน โทรศัพท์รุ่นไหน รึ โปรบีบี ของให้บอก เสื้อผ้าตามเทรน ฉันตอนแม่ทิ้งไปรึ กางเกง3ตัว เสื้อ3ตัว รับจ้างปั่นจักรยานขายข้าวโพดต้มได้ะ 1บาทต่อ 1 มัด วันนี้ แม่บอกว่าอย่ามายุ่ง ฉันจะส่งตังค์ให้น้องใช้ จะทำไม วันนี้แม่กลับมาอยู่กับฉันทำไม ในชีวิตฉันไม่อยากให้ถึงวันแม่ เพราะไม่มีแม่ไปร่วมกิจกรรมที่โรงเรียน ทั้งก็เรียนเก่ง ไม่มีแม่ไปร่วมรับโล่ เลย แม่กลับมาทำไม

เวลาเราพูดอะไรออกไปพ่อกับเเม่ก็ไม่เคยฟังขออะไรก็ไม่ค่อยได้เเต่พอพี่ขอพ่อเเม่ให้ได้ทุกอย่างให้อะไรก็ไม่เคยเหมือนพี่ พ่อเเม่รักเเต่พี่ไม่เคยรักเราเลย เเล้วชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่ก็เราไม่ดี ไม่เรียนเก่ง เหมือนพี่

พี่เราอ่ะ ชอบมาว่าเรา อะไรอะไรเราก็ผิด ใครๆก็รักแต่พี่เรา ตอนม.1พี่เราได้เกรด4.00 พอเราเข้าม.1 เราได้เกรด3.79แล้วพี่เราอยู่ม.5 สายวิทย์ แล้วได้เกรด3.35 พ่อเราบอกว่า ก็ดีกว่าได้ต่ำกว่า 3 ละกัน แล้วแม่ก็บอกว่า แต่ตอนม.1มันก็ยังได้4.00 เราแอบร้องไห้เลยอ่ะ แล้วเสื้อผ้านะ เราเป็นน้องเราได้ของเก่าๆของพี่เราไม่ว่าจะเป็นเสื้อมั่ง กางเกงมั่ง รองเท้ามั่ง กระเป๋ามั่ง แล้วพี่เราอ่ะ ได้แต่ซื้อใหม่ๆๆ เราก็อยากได้ใหม่เหมือนกันนะ วันนั้นแม่เราบอกให้เราเอาผ้าไปตากให้หน่อย แล้วเราตากเสร็จแล้ว แล้วแม่ก็บอกว่าวันนี้ทำตัวดีกว่าพี่แฮะ แล้วพี่เราก็ลงมาพูดลอยๆว่า งานบ้านก็ไม่ทำ เล่นแต่เกมอยู่ได้ ไม่คิดจะช่วยอะไรเลยเหรอ เราอารมณ์เสียมาก่อนหน้านี้ก็เพราะมันมาด่าเราเราก็เลยตะโกนกลับไปว่า"เอาผ้าไปซัก เอาผ้าไปตาก ล้างจาน รดน้ำต้นไม้ กวาดใบไม้ อาบน้ำหมา บ้านมุงไม่ใช่งานบ้านหรอ" อารมณ์เสียหลังจากนั้นก็มาเล่นเกมคอมต่อ อีกซักพักมันก็พูดว่า ขอยืมลำโพงคอมหน่อย พอเราไม่ให้มันก็บอกว่าแล้งน้ำใจ ตอนเย็นกำลังจะกินข้าว แล้วเราก็ยกข้าว กับ ไรมากมายมา เราขอให้มันเปิดประตูให้ มันบอกว่าไม่ว่าง แล้วมันก็ไปเปิดคอม เราก็บอกว่าหนัก แล้วแม่เราก็บอกให้รีบยกไปเร็วๆ เราก็บอกว่าเร็วดิ แล้วมันก็ไม่ยอมเปิดซักทีเราก็เลยใช้เท้าเราเปิดไป แล้วมันก็กำลังจะเดินมาเปิด เราคิดในใจว่าถ้าไม่ได้เล่นคอมจะตายรึไง วันนั้นเราเก็บกดมาเยอะเกิน พอดีมีงานเลี้ยงปีใหม่ เราก็เลยพูดออมาดังๆเลยว่า ไหนบอกว่ามีน้ำใจไรนักหนา แค่เปิดประตูให้หน่อยก็ไม่ได้ มันถึงกับอึ้ง แม่เราถามว่าใครหรอ&nbsp เราก็เลยตอบกับไปว่าก็ใครซะอีก ทุกคนโอ๋นักโอ๋หนา สุดท้ายก็โหลยโท่ยไม่มีชิ้นดี หน้าไหว้หลังหลอก
&nbsp สรุปก็คือ วันนั้นโต๊ะล่มเพราะเรานี่แหละ =_=*
******************เขาโทดที่พิมพ์ยาวนะ&nbsp มันเก็บกดมานานตั้งแต่เด็กๆ****************

ขอเล่าประสบการณ์ชีวิตนะคะ ตอนนี้ก็เกือบ 40 แล้ว พี่น้อง 6 คน ดิฉันเป็นคนที่ 5 พี่น้องทุกคนพ่อแม่ส่งเรียนจบหมด ยกเว้นดิฉันคนเดียวที่เขาไม่ส่งเรียนเนื่องจากเขาอยากให้อยู่เป็นเพื่อนพ่อกับแม่ ตอนเด็กๆลำบากสุดๆต้องรับจ้างทำทุกอย่างให้ได้เงินมาเพื่อจะเรียนหนังสือ แบบว่าทุกอย่างดิฉันไม่เคยอยู่ในสายตา จนวันหนึ่งเก็บเงินได้พอมีค่ารถเข้ากรุงเทพหนีมานะคะมาอยู่กับญาตที่กรุงเทพ ก็มาหางานทำ ต้องยืมญาตใช่ก่อนพอเงินมีมาแค่ หนึ่งพันบาท กินข้าวได้แค่ 2 มื้อ ถ้ากิน 3มื้อเงินไม่พอ พออยู่ไปได้ซักปี ก็เก็บตังค์เรียนหนังสือทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ตลอดเวลาเหนื่อยสุดๆร้องไห้ก่อนนอนทุกวันพ่อกับแม่ก็ไม่เคยหยิบยื่นให้ไม่เคยถามด้วยว่ามีตังค์ไหม เหนื่อยไหม อยากได้กำลังจากพ่อกับแม่ แต่ก็ไม่เคย แล้วก็ถึงวันนั้นเราเรียนจบ ป ตรี จากราม ทุกวันนี้มีที่ดินทั้งใน กท และ ตจว มากมาย สรุปแล้วพ่อกับแม่ก็ได้อาศัยดิฉัน พี่น้อง 5 คน ก็พอมีกินมีใช้ บางคนพ่อแม่ยังส่งให้อยู่เลย คนให้ก็ให้ คนขอก็ขอ. ฉนั้นใครที่กำลังท้อขอให้สู้นะคะเป็นกำลังใจให้น้องๆทุกคน.

เป็นเหมือนกันน้องดีกว่าเราทุกอย่างอะทั้งๆที่เราพยายามทำตามท่านแต่ท่านก็ยังรักน้องกว่าอยุดีเศร้า

เราเเบบว่าเเม่รักพี่เรามากกว่าเรา เราทำอะไรผิดนิดหน่อยก็ถูกด่าพี่เราไม่เคยผิด ขนาดเราขอตังค์ยังบ่น พอพี่เราขอไม่บ่นสักคำ ชอบใช้เราทำทุกอย่างเเต่พี่เราเเม่เราไม่เคยใช้ รู้สึกน้อยใจมาก ปากบอกว่ารักลูกทุกคนเท่ากันเเต่การกระทำคนละอย่างกันเลย เรารู้สึกเเย่มากๆอยากไปไกลๆ ไปให้ไกลที่สุด ไม่ใช่ไม่รักเเม่นะ เรารักมาก เเต่เราทำดีทุกอย่างเเล้วเเม่ก้ไม่เคยเห็นความดีของเราเลยชอบซ้ำเติมเราอีก

แม่เราก็เข้าข้างแต่น้องอะไรๆก็น้องไม่เคยด่าไม่เคยว่ามันเลย แต่เราอะทำผิดเล็กน้อยนี่โดนด่าตลอดทั้งๆที่เราพยามยามทำตามที่ท่านสอน แต่ก็ยังรักน้องอยุดี

ผมก็เหมือนทุกคนละ ผมมีพี่น้อง5คนมีผู้หญิง3ผู้ชาย2ส่วนผมเป็นคนที4พี่คนโตก็เป็นผู้ชายเหมือนผม ผมไม่อยากจะคิดว่าพ่อลำเอี่ยงเเต่ผมว่าพ่อลำเอี่ยงเลยละเเต่ผมก็โทดตัวผมเองนะว่าผมเป็นคนไม่ดีไม่ยอมเรียนพี่ผมทุกคนเรียนสูงกันทั่งนั่นมีผมคนเดียวกับพีคนโตผู้ชายทีเรียนไม่จบ ส่วนพวกผู้หญิงเรียนจบกันทุกคน ผมไม่อยากระบายอะไรมากผมบอกง่าๆว่า ผมอยากเกิดมาเป็นลูกคนอืนอดๆอยากๆยังจะดีทีมีพ่ออยางนี้ดีกว่า เหมือนตัวคนเดียวเลย วังเวง ม่ายมีใครเข้าใจชีวิตคนเลวทีอยากจะกลับใจเลย เลวๆๆ ทุกคนมองผมเลวเเล้วจะให้ผมเลวไปถึงไหนกัน

พ่อแม่ ลำเอียงง รำคาญ อยากหนีไปไกล ๆๆๆ

ผมเปนอีกคนหนึ่งที่เข้าใจคุณผมเปนด.ช.อายุ12 ปีพ่อเเม่เข้าข้างมันมาก พอทำผิด ผมโดนตลอดเเม้น้องเ้ยมันผิดผมก็ยังโดน พอผมถามพ่อเเม่ว่า ทำไมไม่โทษมันมั่งล่ะพ่อเเม่ก็บอกได้คำเดียวสั้นๆ โตเเล้ว มันก็ถูกหน่อยนึงนะ เเต่กุถามหน่อยเถอะ"คนโต" ไม่ใช่คนหรอ ถ้าเปนอย่างงี้อย่าปล่อยให้กุโตมาเลย ฆ่ากุให้ตายตั้งเเต่2ขวบเถอะ ใครเห็นด้วยมั่ง

เราเป็นเด็กผู้หญิง มีพี่น้อง 3 คนเราเป็นคนกลาง เรื่องราวนี้เราเก็บอาการมาตั้งแต่ ป.5 จนตอนนี้อยู่ ป.6 1 ปีที่ผ่านมาไม่เคยแสดงอาการน้อยใจ หรือ อิจฉามาโดยตลอด แต่เดือนที่แล้วมันก็ได้ระเบิดออกมาจากการที่หมดความอดทน (ขั้นสูง) น้องเราอยู่ ป.4 (น้องชาย/น้องเล็ก) มันเป็นพวกที่เห็นแล้วน่ารำคาญเวลาเล่นนิดเล่นหน่อยก็เจ็บ อย่างเช่น วิ่งเล่นกันเป็นปกติืแล้วทีนี้น้องมันก็สะดุดขาตัวเองแล้วหัวมันไปโขกกับกำแพง (โขกเบามาก) ดันกลับไปฟ้องแม่ว่า พี่จับหัวไปโขกกับกำแพง เราก็ถึงกับอึ้งก็พยายามจะอธิบายให้แม่ฟังเราพูดได้แค่ ''แม่...'' แม่ก็ตอบกลับว่า ''หยุดเลยนะ !!! ไม่ต้องมาเถียง เห็นอยู่ตำตาว่าทำน้อง'' เราก็เลยตอบกลับไปว่า ''แม่ !!! แม่เห็นอยู่ตำตาจริง ๆ มั้ย !!! แม่คิดประมวลผลก่อนมั้ย !!! '' แล้วเราก็วิ่งขึ้นห้ิอง ไปนอนร้องไห้ วันต่อมาตอนกินข้าวเย็นก็ช่วยแม่ถือจานใส่กับข้าวไปวางไว้ที่โต๊ะ แทนที่แม่จะชมหรือขอบใจแต่แม่กลับพูดว่า '' น้องเก่งจังเลย '' ทั้ง ๆ ที่เราถือจานใส่กับข้าวไปเยอะมาก (3-4 จานใน 2 มือ) แต่น้องกลับถือมาแค่จานข้าวใบเดียว แล้วน้องมันก็ทำหน้่าเยาะเย้ยเรา ก่อนนอนแม่ก็เรียกเราไปที่ห้องแม่ (น้องไม่ได้ไป) แม่ก็ให้เราไปช่วยเลือกเสื้อผ้าที่แม่จะซื่อใหม่ให้น้อง แต่เราสิไม่ค่อยได้ซื้ออะไรบ่อยหรอก ถึงบอกว่าจะซื้อแม่ก็จะบอกว่า '' ยังไม่เห็นคับตรงไหนเลย '' เช้าวันต่อมาไปตลาดเราก็กับน้องไปช่วยแม่ถือของ แม่ก็มักจะให้เราถือคนเดียว เราก็เลยบอกน้อง '' หนิ !!! มาช่วยถือหน่อยสิ '' แม่ก็บอกว่า '' ไม่ต้อง !!! ให้พี่ถือ '' ตอนนั้นแหละเราระเบิดมันออกมาพูดกับแม่ว่า '' เเม่ !!! เห็นใจหน่อยสิ ทำคนเดียวมันก็เหนื่อยนะ สนใจแต่น้องเอาใจแต่น้อง คน ๆ นี้ก็ไม่ไหวแล้ว คนที่แม่รักนัก หวงหนาน่ะ ธาตุแท้มันก็ไม่ต่างจาก ลิงหลอกเจ้าหรอกน่ะแม่ เพราะแม่ลำเอียงแบบนี้รึป่าว พี่สาวถึงหนีออกจากบ้านไปอยู่กับป้า '' แม่ก็บอกว่า '' หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ '' เราก็ตอบกลับไปอีก '' ไม่หยุด !! หรือว่าที่พูดไปมันจริง ตอนที่พี่เค้าติดต่อมาพี่เค้าไปได้ดิบได้ดีหมดแล้ว พี่เขาฝากมาขอบคุณแม่ ที่ทำให้พี่เขาเข้มแข็งขนาดนี้ '' เราพูดแบบนี้กลางตลาดแล้วเริ่มเห็นใจเรา เราก็วิ่งหนีกลับบ้านโดยทิ้งข้าวของไว้ตรงนั้นแล้วบอกว่า '' ถ้าคน ๆ นี้ถือของไม่ได้ !! ใครมันจะมาถือแทนให้ '' หลังจากนั้นเราพูดกับคนในครอบครัวน้อยลงแต่จะร่าเริงเวลาอยู่กับเพื่อน/พ่อ/น้อง และญาติคนอื่น ๆ เท่านั้นเอง ตอนนี้แม่นาจสำนึกได้เเล้ว นะคะว่าแม่เป็นยังไง คน ๆ นี้ทำให้แม่ได้เปลี่ยนแปลงไป แต่ความ น้อยใจ มันยังอยู่จนถึงทุกวันนี้ค่ะแม่

ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

แม่บอกว่ารักลูกเท่ากัน มาดูกันนะ
1. น้องชายทำร้ายร่างกายเราแม่บอกว่าน้องว่าแพ้เป็นพระชนะเป็นมาร ใครจะเป็นพระเป็นมารแต่ที่แน่ๆเราเจ็บตัวแต่คนที่ใช้กำลังได้รับความเห็นใจ
2.แม่มีเงินซื้อคอมพิวเตอร์ให้น้องแต่ในวันสำคัญของเราแม่บอกว่าฉันไม่มีเงินนะ
3.น้องชอบกินแกงเขียวหวานไก่เราชอบกินต้มข่าไก่ในปีหนึ่งอัตราส่วนที่แม่ทำแกงเขียวหวานต่อต้มข่าไก่คิดเป็นอัตราส่วน100ต่อ0
4.น้องชายไม่กวาดบ้านถูบ้านแม่บอกว่าแล้วแต่เวลาว่างของมัน แต่ฉันทำงานเหนื่อยกว่ามีภาระมากกว่ากวาดถูบ้านทุกวัน ถ้าจะบอกว่าไม่ต้องทำซิมันก็ได้แต่จะอดทนอยู่อย่างสกปรกเหรอทำไมไม่ช่วยกันทำ
5.ฉันเสียเงินซ่อมแซมบ้านน้องชายก็ไม่เคยช่วยอะไรพอทำเสร็จแม่บอกว่าทำเกินจำเป็นทั้งๆที่ก็เป็นความต้องการของแม่ด้วยในวันนั้นก่อนหน้านี้น้องชายก็พูดคำนี้
6.ฉันต้องหาข้าวเช้ากินเอง แต่น้องชายแม่เตรียมหาให้ทั้งเช้าและเย็น
มันมีอะไรมากมายอีกเยอะใครที่เจออะไรเหมือนฉันก็คงเข้าใจสิ่งที่เกิดกับเราเขาเรียกว่าความลำเอียงต่อให้เรียกร้องไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะมันเป็นสิ่งที่แก้ยากโดยเฉพาะแก้ที่ตัวคนอื่นเขาถึงแม้คนนั้นจะเป็นแม่ก็ตาม
1.กลับมาดูตัวเองดีกว่าไหมว่าอย่าเป็นคนอย่างเขาไม่ว่าเราจะมีความสัมพันธ์กับใครในฐานะอะไรพยายามเอาใจเขามาใส่ใจเราแล้วเราจะรู้จักคำว่ายุติธรรมฝึกที่ตนเองให้เป็นคนมีความยุติธรรมของพวกนี้มันต้องฝึกมองให้เห็นนะแล้ววันหนึ่งเราจะเป็นคนน่ารักอย่างน้อยก็นับถือตัวเองได้และจะได้เป็นลูกไม้ที่หล่นไกลต้น
2.จำเอาไว่ว่าโลกนี้ไม่มีอะไรที่ยุติธรรมที่สุดนอกจากเวลาเวลาให้ทุกคนเท่ากัน ผ่านแล้วผ่านเลย ไม่ต้องหวังความยุติธรรมจากใครจะได้ไม่ต้องเจ็บปวด
3.ความรักของใครก็ไม่เท่ารักตัวเอง ไม่ได้หมายความว่าเป็นคนเห็นแก่ตัวนะ แต่ให้รู้จักพึ่งพาตัวเองให้มากที่สุดอะไรที่มันดีกับตัวเองไม่ทำให้ใครเดือนร้อนก็เอากายเอาใจไปใส่ตรงนั้นดีกว่าจะมารอความรักจากแม่ที่ลำเอียงทำไมเจ็บปวดเปล่าๆ
4 มองไปข้างหลังอย่างมีบทเรียนมองไปข้างหน้าอย่างมีความหวังสำหรับทุกคนที่เจอเหมือนเรา รู้ว่าเสียใจรู้ว่าเจ็บปวดแต่ให้มันผ่านไปเป็นเพียงแค่บทเรียน

เราก็เป็นเหมือนกัน
น้องมันอวดเก่งอ้ะ พ่อไห้มันทำไร มันก้ทำอย่างกับมันทำได้ เเต่พอสุดท้ายล้มเหลว ก็มาจบที่เรา
ไม่มีใครเข้าใจเราเลยอ้ะ เหมือนกับเราเป็นหมาหัวเน่า
อยากได้อ่ะไรก็ไม่เคยได้ เเต่น้องนะ เรียนเกรดก้ไม่ดี เเต่มันได้ทุกอย่าง
ส่วนเราต้องมานั่งรอใช้ของที่น้องโยนมาไห้ใช้ น่าสมเพศไหมล่ะชีวิต
บางทีอยากจตายไปไห้พ้นๆๆ

ขอบคุณความเห็นที่23มากค่ะ ขอบคุณจริง

เป็นเหมือนกัล แม่เราน่ะพี่อ่ะดีทุกอย่างทำอะไรก้อไม่ผิด แต่เราน่ะไมได้ทำยังผิดเลย
พี่เราชอบไล่เรามานอนนอกห้องแล้วนอกห้องยุงก้อเยอะ(ไม่มีมุ้ง)แล้วพอเราไปฟ้องแม่ แม่ก้อบอกว่าช่างมัน
แต่พอเราพูดกระทบพี่นิดหน่อยแม่กลับด่าเราทั้งวันเลย แล้วแบบนี้จะบอกว่าแม่รักลูกเท่ากันได้
เราน่ะเรียนได้เกรด 4.00 แม่บอกว่ายังไม่เก่งพอถ้าเก่งนริงต้องได้ที่ 1 แต่พี่เราได้เกรด 2.27 แม่กลับบอกว่าเก่งมาก
มันน่าน้อยใจมั๊ยอ่ะ

ใครบอกว่าแม่รักลูกเท่าขอบอกว่าไม่เป็นความจริงแต่ไม่เท่ากันไม่เป็นไรขอแต่แสดงจนให้อีกคนรู้สึกเจ้บที่ใจเพราะเขาจะอยู่บนโลกนี้ลำบาก

ขอบคุณนะ ความคิดเห็นของคุณทำให้มีกำลังใจ ตอนแรกห่อเ-่ยว กับความลำเอีงของแม่กับน้อง เพราะทุกครั้งตึ้งแต่จำความได้ แม่ให้ยอมน้องทุกอย่างทำให้น้องเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างเต็มที่ในทุกเรื่่อง

มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ของเรา เราอายุ 15 ปี จากที่มั่ยค่อยโดนตะคอก กลับโดนตะคอกทุกวันเรย ทั้งพ่อทั้งแม่ ได้แต่เก็บความรู้สึกแบบนี้ไว้คนเดียว ไม่รู้หรอกนะว่าท่านรักเรามั้ย แต่ในความรู้สึกมันน้อยจัยมาก ร้องไห้เรื่องแบบนี้เกือบทุกวัน มียุวันหนึ่งพ่อเราใช้ให้ไปหยิบยาให้น้อง เราเองก็ยุ่งเรื่องการบ้าน ทั้งๆที่ขวดยาอยู่ใกล้ๆพ่อ แต่เรายุในห้อง เราทั้งปวดหัวทั้งโมโหเลยตอบไปว่าอยู่ใกล้เองทำไมพ่อไม่หยิบเองล่ะ พ่อก้เลยด่าเรามาเป็นชุดว่ากูใช้-แค่นี้ก้ใช้ไม่ได้ ถ้าไม่มี-สักคนน่ะกูคงจะมีความสุข -อยากได้อะไรก้อมั่ยต้องมาขอ ขนมวันนี้-ก้อไม่ต้องกิน แล้วก้อด่าเรามาเป็นชุดเรื่องนู้นนนี่นั่น สารพัดคำด่า ด่าเราว่าลูกชั่ว ด่าว่าอาดแต่ผู้ชาย(ทั้งๆที่เรามั่ยเคยมีแฟนมาก่อน) ที่เล่ามานั้นเราน้อยใจมาก นึกถึงก้อร้องไห้ พอประมาณสัก 2 ชั่วโมง แม่ก้อมั่ยรู้เป็นอะไรอยู่ๆก็ กระชากของแล้วพูดว่า-นี่น่ารำคาณจริง เราน้อยใจและก้อได้แต่เก็บเอาไว้นึกคนเดียว แม่พ่อรักน้องมากหรืออะไร?? อยากรู้ ของน้องมีแต่โอ๋ทั้งวันทั้งคืนแต่เรากลับเปนคำด่า กลับตะคอกใส่ทุกวัน ถ้าพ่อแม่มั่ยรักเราแลวมันคืออะไรล่ะ คนอื่นคงมองว่าเราคิดผิด เราเองก้อมั่ยรู้นะว่าผิดหรือถูกแต่เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่ความรู้สึกเมื่อคุณเจอกับคุนเอง

ขอระบายด้วยคนนะค่ะ
ก็คือรู้สึกว่าพ่อแม่รักน้องมากกว่า ตั้งแต่ตอนเด็กจนปัจจุบันคือพ่อแม่ไม่เคยชมเราเลยสักครั้งน้องแบบทำไรดีนิกหน่อยก็แบบอวดซะ บางที่คุยกับน้องก็พูดดี
แต่พอมาพูดกับเราก็ตวาดใส่บ้าง บางที่ก็น้อยใจแต่ก็ไม่ถึงกับร้องไห้เพราะพ่อกับแม่ไม่ชอบคนร้องไห้ง่ายเราก็ไม่เคยร้องไห้ให้พ่อกับแม่เห็น น้องอยากได้อะไรก็หามาให้ ทีเราขอก็แบบเมินบางทีกินข้าวด้วยกันก็ทำเหมือนกับว่าเราไม่ได้นั่งอยู่ด้วย หรือเราคิดมากไปเองแล้วก็ประมาณ3เดือนก่อนน้องมาเล่นที่ห้องเราแล้วก็ทำบรรได(คือเป็นเตียงสองชั้น)ตกใส่หัวเราเราก็คือโกรธเลยเผอไปตวาดใส่แล้วน้องก็ไปฟ้องแม่เราโดนท้งพ่อแล้วก็แม่ตีแต่เราก็พยามที่จะไม่ร้องไห้คือมันก็กลั้นไม่อยู่เราก็โดนตีอีกรอบ T T

เราก็คิดว่าพ่อแม่รักน้องมากกว่า คอม กล้อง โทรศัพท์ หรืออะไรก็ตามเราซื้อเองหมด แต่กับน้องแม่ซื้อให้หมดหรือไม่ก็ช่วยออกครึ่งนึง พอเราขอบอก-ก็ซื้อเอง เวลานี้ก็คิืดอยู่ว่า กูจะตั้งใจจบปริญญาตรีเพื่อพ่อแม่กูทำไม ในเมื่อตั้งใจก็ไม่เคยเห็นค่าของพี่คนโตเลย เบื่อที่ต้องมีครอบครัวแบบนี้ ไปเที่ยวไหนก็เอาใจน้อง กับเราปล่อยเดินหลังไม่สนใจ มีครอบครัวก็เหมือนครอบครัวขาดความอบอุ่น ถ้าจะเลี้ยงลูกด้วยความลำเอียง แล้วจะเอากูออกจากรูมากทำไม ถ้ามีพ่อแม่แบบนี้ ขอไปเป็นลูกบุญธรรมบ้านอื่นที่ดีกว่าไหม

คล้ายกัน แต่เราเป็นกับพี่นะ ก็ไม่ได้คิดจะไม่ดีด้วย แต่มัน
อดไม่ได้จริงๆ สถานการณ์เหมือนๆกันแต่เลือกทำต่างกัน
ไม่เข้าใจ ทำไมถึงดีกับคนนอกบ้านแต่คนในบ้าน
ไม่เคยมีความสุขเลย

ที่บ้านก็ลำเอียงพ่อกับแม่แบ่งที่ดินให้ไม่เท่ากัน น้องได้ 6 ไร่หลายแปลงเราได้ ครึ่งไร่ แปลงเดียว แล้วยังต้องเอา ครึ่งไร่ของเรานี้ได้มา 18 ปี ยังต้องให้น้องอีกครึ่งนึง สุดท้ายเราเหลือแค่เสี้ยวเดียว ครึ่งของครึ่งไร่ รถ่ที่เราผ่อนมาก็ให้เรายกให้น้องหมด บ้านที่อยู่ทุดวันนี้ก็เป็นของน้อง เราแทบไม่มีอะไรเลย จรืงๆรถเป็นชื่อเนานะอยากได้นืนมากแต่พ่อแม่ไม่ยอมบอกให้น้องไปใช้โดยที่น้องไม่ต้องผอนต่อแต่ให้เราผ่อนแทน และแม่ก็ซื้อตึกใหม่ให้น้องอีก 2 ห้อง ทุกวันนี้อึดอัดใจมาก มีแต่ความทุกข์ ต่อไปเราคงต้องขนของออกจากบ้านนี้ไปหาเงินอยู่คนเดียว ชีวิตทำไมมันซวยงี้ก็ไม่รู้ ทุกวันนี้และตลอดมาเราเป็นคนอยู่ดูแลพ่อแม่คนเดียวทำทุกอย่างเพราะท่านป่วยอีกคนก็ติดสังคมวันๆไม่ทำไรออกนอกย้านตลอด น้องไปทำงาน ตจว. ไม่กลับมา ไม่เคยดูแล ยกเว้นเงินหมดก็โทรมาขอแม่ น้องไม่ต้องทำอะไรเลยแต่คนที่ดูแลท่านทุกวันนี้ได้แบบลำเอียง ก็อยากจะบอกว่าไม่เอาอะไรก็ได้นะเพื่อให้เค้าสบายใจเดียวหาว่าเราอยากได้แย่งน้อง แต่เราขอรถคืน เสียใจที่สุด

เราก็เป็นคนนึง ที่แม่ลำเอียง รักน้องมากกว่าเรา มีอะไรเค้าจะคอยเป็นห่วงน้อง อะไรๆก็น้อง
แต่กับเราเค้าไม่ค่อยห่วง ด่าแต่เรา ใช้แต่เรา เวลาเราใช้น้องเค้าก็จะด่าเรา เวลามีปันหาอะไรเค้าจะมาลงที่เรา ตลอด ไม่เคยรับฟังความเห็น ชอบทำเหมือนเราไม่มีตัวตน เหมือนไม่เคยมีเราอยู่ ทำดีก็ไม่เคยเห็นปากลอกว่ารักเท่ากัน แต่การกระทำไม่ใช่เลย เราน้อยใจนะ ที่เราทำดีเค้าไม่เคยยกยอ แต่เวลาน้องทำดี เค้ายอเต็มที่ี เวลามีปันหาเค้าจะมาหาเรา แต่เวลาเค้าไม่มีปันหาอะไร เค้าเหมือนไม่เห็นเรา

เราก็เป็นเหมือนกันค่ะ แต่ทำไงได้คงต้องปลงแล้วก็ทำใจค่ะ เพราะว่าเราเหนื่อยมาก อยากทำไรก็ทำเราไม่อยากยุุ่งเกี่ยวแล้วทุกวันนี้ก็สภาพเลวร้ายลงทุกทีแล้ว.

เราเปนลูกคนเดียวมา13ปีพ่อแม่เลี้ยงเราอย่างดี อยากได้อะไรได้ อยากทำอะไรส่งเสริมเต็มที จนกระทั่งแม่ท้องน้องและคลอดออกมา ตั้งแต่ตอนนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไปทุกคนเอาใจใส่น้องเราเคยได้อะไรน้องได้ดีกว่าทุกอย่าง เพราะน้องเราเปนผู้ชาย พ่อกับแม่ฝันอยากได้ลูกชายมาตลอด พอเค้ามีลูกชายสมใจก็ไม่เหนหัวเรา เมื่อก่อนไม่ดุเราก็ดุเรา น้องต้องมาก่อนอะไรก็ให้น้องก่อนเค้ามักบอกว่า น้องยังเด็ก น้องไม่ผิด น้องไม่รู้เรื่อง หลายครั้งมากที่น้องทำของๆเราพัง ทำงานรายงานการบ้านเราทุกครั้งพ่อแม่จะบอกว่า น้องไม่ผิดยังเด็กอยู่ น้องเรานั่งกินสเต็กขณะที่เรานั่งกินมาม่า น้องอยากได้ของเล่นราคาแพงเกือบพันพ่อแม่ซื้อให้แต่กลับกันเราจะซื้อแค่เสื้อตัวไม่กี่ร้อยกับไม่ได้ น้องร้องน้องได้ทุกอย่าง เราแทบว่าอะไรน้องทำอะไรน้องไม่ได้เลยทุกอย่างที่เราทำพ่อแม่จะบอกว่า ผิดหมด เค้าบอกว่ารักเท่ากันเราว่ามันไม่ใช่อ่า ถ้าเท่ากันจริงๆทำไมต้องเข้าข้างแต่น้องทำไมต้องตามใจแต่น้องทำไมต้องเชื่อแต่น้องทำไมน้องต้องถูกเสมอทำไมฟังแต่น้องไม่ฟังเรา เราไม่เข้าใจอ่า

เราก็เป็นเรารู้สึกว่าแม่รักพี่มากกว่าเรา

เราก็เป็นหนึ่งในนั้นแม้ว่าเราอายุ14ปร
แล้วก็เถอะแม่มักจะเข้าข้างน้องมากกว่า
ผดกับพ่อที่ส่วนใหญ่จะเฉยๆ
เวลาเราขอตังจะไปซื้อกระดาษแม่จะให้แค่10บาททั่งๆที่ราคามันเกือบร้อย
แต่เวลาน้องอยากกินนู่นกินนี่แม่ซื้อให้เราเลยแก้เผ็ดน้องโดยการยึดมาเป็นของตัวเองแล้วก็กินให้เหลือแค่ไม่กี่ชิ้น(แลดูเป็นพี่ที่เลวมาก~_~~_~)ทุกวันนี้แทบจะกินหัวกัน555+สู้ๆต่อไปจขกท.ลองลดอคติ
ลองทำในสิ่งที่ตัวเองทำแล้วภูมิใจ
สักวันท่านต้องเห็นจุดนั้น
สๆๆๆv^~^