จะเดินหน้าหรือถอยหลังดีเนี่ย?
ตั้งกระทู้ใหม่
เอ่อ หายไปนานพอมาตั้งกระทู้ก็เขินๆ แฮะ
สืบเนื่องจากถ้าไม่ได้อัพนิยาย ก็แทบจะไม่ได้ตามบอร์ดเลย
เหตุที่ตั้งหัวข้อกระทู้เช่นนี้ เพราะคิดไม่ตก (ทั้งๆ ที่น่าจะจัดการได้ง่ายๆ)
หลังจากที่หยุดอัพนิยายเรื่องหนึ่งไปนานมาก (เกือบ 6 เดือน)
คือไม่เคยดองนิยายนานขนาดนั้น
หลังภาระอื่นๆ เสร็จสิ้นและเริ่มมีอารมณ์ที่จะเขียนต่อ
กลับกลายเป็นว่า ไปไม่เป็น ต่อไม่ติด และไม่อยากจะเขียนเรื่องเดิมต่อซะงั้น
เปิดกลับไปดูคอมเมนท์ เฮ้ย...ไม่ได้อัพตั้งหลายเดือน
ก็ยังอุตส่าห์มีแฟนพันธุ์แท้ (ที่ไม่ได้มีเมมเบอร์) ตามเราตลอด
และก็ทวงว่าเมื่อไหร่จะแต่งต่อ ที่สำคัญคนๆ นี้ ตามทุกเรื่อง
ให้กำลังใจทุกเรื่อง จนเกิดความละอายใจและตระหนักว่า
เออนะ เราควรจะรับผิดชอบในสิ่งที่เราทำไว้
แต่อีกใจหนึ่ง หรือเราจะขอโทษที่อาจจะดองเรื่องนี้ไว้ (ซึ่งอาจจะนานมาก)
แล้วให้เขาไปอ่านเรื่องอื่นก่อน (คือมันมีเรื่องที่อยากจะเขียนมากกว่าอยู่นะ)
เอาไว้มีฟิล ค่อยกลับมาแต่งใหม่แบบที่ใจรักจริงๆ คือไม่อยากแถ หรือแต่งสักแต่ว่าให้จบๆ ไป
ทั้งอยากถนอมน้ำใจคนอ่าน ทั้งไม่อยากฝืนตัวเอง ไม่อยากให้งานออกมากากๆ
....ใครมีทางออกที่สวยงามแนะนำข้าพเจ้าบ้าง....
PS.
++สงครามไม่มีวันหมดไป เพราะคนตายฟื้นมาเป็นผีชีวะ แฮ่...++
Boom Valentine
7 ก.พ. 56 เวลา 17:24 น.
361
views
6 ความคิดเห็น
สำหรับกรณีที่นิยายยังอีกหลายตอนกว่าจะจบ
ณ จุดนี้ผมอยากให้เอาตัวผู้เขียนว่านะครับ
คือถ้าเขียนไหว หรือพยายามแล้วต่อติด และที่สำคัญคือแต่งแล้วยังคงสนุกอยู่ ก็ต่อไปได้เลย คือผมว่าถ้าจะสร้างงานเพื่อสนองแฟนๆก็ทำให้มันดีๆไปเลยจะดีกว่า ยิ่งงานยาวๆถ้าเราไม่สนุกกับมันสุดท้ายก็จะกลับมาดองอีกจนได้
ถ้าคิดว่าไหวแล้วไม่ฝืนตัวเองก็แต่งต่อไปเลยครับ
แต่ถ้าทำแล้วต่อไม่ติดก็คงต้องประกาศดองกันไปตรงๆ ส่วนจะกลับมาได้หรือไม่คงเป็นเรื่องของอนาคตกันไป
คือทำแล้วสนุกทั้งผู้เขียนและผู้อ่านจะดีสุดครับ
แต่ถ้าไม่คิดจะแต่งต่อแล้ว ผู้อ่านเกิดคาใจว่าจะจบยังไงอันนั้นจะนอกรอบเล่าเนื้อเรื่องเอาก็ได้ครับ
PS. Ragnarok Fiction - The legend of descendant - เรื่องราวของตำนานรบตำนานรักบทใหม่
ต้องตั้งมั่น ว่าจะทำให้ได้
แต่ในขณะเดียวกัน พึงตระหนักว่า "ไฟในการเขียน" บางครั้งมันก็เป็นสิ่งที่กำหนดไม่ได้
บางครั้งมันจะมาก็มา จะไปมันก็ไป แต่ที่แน่ๆ.. มันมักจะมาตอนที่เราไม่บังคับให้มันมา
ปรับความตั้งใจให้เท่าเดิม อ่านทวนเนื้อเรื่อง เผื่อเราจะรู้สึกอยากเขียนต่อ
PS. I think, therefore, I am
เคยดองนานถึง2ปีมาแล้วครับ แต่ก็กลับมาเขียนต่อจนจบในที่สุด
ถึงจะใช้เวลานานหน่อยแต่มันก็ยังจบนะครับ
ผมว่าถ้าตระหนักได้ก็ต้องลองดูครับ ลองเขียนดูอีกครั้ง
อารมณ์ต่อเรื่องไม่ติดก็เคยเป็น (ก็อย่างว่าดองตั้ง2ปี) ลองอ่านเรื่องซ้ำอีกรอบ
ทำความเข้า้ใจมันอีกรอบ จินตการถึงมันอีกรอบ แล้วเริ่มเขียน
จะเขียนได้1-2บรรทัดก็ถือเป็นการเขียนแล้ว ค่อยๆ เขียนไปที่ละนิดไม่จำเป็นต้องรีบ
พอได้เขียนบ่อยๆ เดี๋ยวก็พิมพ์ฉิวเองล่ะครับ
PS. >>:+:ของบางอย่าง ถึงแม้ว่าจะไร้ราคา แต่ก็มีคุณค่าทางจิตใจ:+:<<
ข้าน้อยคิดว่า ไม่ว่าเรื่องอะไร ความรับผิดชอบก็เป็นสิ่งสำคัญเสมอ
คนเราควรมีความรับผิดกับสิ่งที่ทำลงไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสิ่งนั้นเกี่ยวพันไปถึงผู้คนอืื่นๆ
เราอาจบอกว่าการเขียนนิยายเป็นแค่งานอดิเรกฆ่าเวลา
แน่นอนขอรับ คงมีคนจำนวนมากที่เขียนนิยายเป็นแค่งานอดิเรก ข้าน้อยก็เช่นกัน
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น การมีวินัยกับงานอดิเรกเล็กๆก็เป็นการสร้างเสริมนิสัยที่ดีให้ตัวเอง
ซึ่งมันจะติดตัวเราไปและแสดงออกมาเวลาเราทำงานอื่นๆ
ในที่นี้ต้องเข้าใจว่า ระดับของความรับผิดชอบของแต่ละคนไม่เท่ากัน
คนบางคน เว้นวรรคไปเป็นปีแล้วกลับมา ในขณะที่คนบางคนอาจทนการเว้นวรรคได้แค่เดือนเดียวก็รู้สึกว่าตัวเองขาดความรับผิดชอบแล้ว
ในกรณีนี้เป็นเรื่องของแต่ละบุคคล แต่ข้าน้อยก็เชื่อว่ามันพอจะมีมาตรฐานคร่าวๆที่วิญญูชนทั่วไปพอจะพึงทนได้อยู่
สำหรับกรณีของจขกท. ถ้าทำได้ก็อย่าทิ้งท่านผู้อ่านให้รอนานเลยขอรับ เขาอุตส่าห์เฝ้าตามนิยายของจขกท.มาตลอดแบบนี้ ลองพยายามสักตั้ง อย่าเขียนนิยายโดยเอาแต่อารมณ์ แบบนั้นอาจทำให้กลายเป็นการผลัดวันประกันพรุ่งก็ได้นะขอรับ
ในประเด็นที่ว่า ถ้าเขียนตอนไม่มีอารมณ์งานจะออกมาไม่ดี
อันนี้จากประสบการณ์ส่วนตัว ข้าน้อยพิสูจน์มาแล้วว่ามันไม่จริงขอรับ
ต่อให้ไม่มีอารมณ์ คุณก็เขียนงาตออกมาไห้ดีในระดับหนึ่งได้ และดีพอมาตรฐานปรกติของตัวเองด้วย
สำคัญที่ต้องมีพล๊อตวางไว้แล้ว และต้องใช้สมอง+ความพยายามมากหน่อย
เพราะถ้าเรามีอารมณ์ เราจะไปได้เร็ว มีอารมณ์ร่วม เขียนแล้วสนุก
แต่ถ้าเราไม่มีอารมณ์ ไม่ใช่ว่าเขียนไม่ได้ แค่ตอนเขียนเราอาจไปไม่เร็วและไม่รู้สึกสนุกกับการเขียนนัก
แต่เราสามารถทำให้งานเขียนออกมามีมาตรฐานได้แน่นอนขอรับ
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2556 / 21:32
แก้ไขครั้งที่ 2 เมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2556 / 21:27
PS. สรรพสิ่งย่อมเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ต้องเกิดและดับสูญ...หากแต่สายสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นแล้วจะไม่มีวันหายไป เพราะมันอยู่เหนือทั้งกาลเวลาและความทรงจำ... BLADE A.X. อภินิหารศาสตราสยบโลก
กลับมาแต่งต่อเถอะค่ะ...
อาจจะช้าหน่อยแต่คนอ่านรอได้อยู่แล้วค่ะ
ค่อยๆทำความเข้าใจไปทีละนิด
เดี๋ยวมันก็ดีเองค่ะ
PS. กาลเวลาก้อเหมือนกับสายน้ำ มันไม่เคยอยู่กับที่ เราไม่เคยสัมผัสสายน้ำอันเดิมได้ซ้ำสอง ก้อเหมือนกับเวลาที่เราไม่เคยย้อนกลับมาได้
ตอนนี้กำลังต่ออยู่ค่ะ
คิดว่าอีกไม่นานคงเข้าที่
จะพยายามไม่ทิ้งช่วงนานเกินไป
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะ
PS.
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?