เราเกลียดพ่อตัวเองผิดไหม?

[จันทร์เจ้าขา]

เรากำลังมีปัญหาหนักใจอยู่เรื่องหนึ่ง
และถ้าใครคิดว่ามันงี่เง่า หรือเป็นการสาวไส้ให้กากิน ก็ไม้ต้องเลื่อนลงไปนะ เพราะเราไม่คิดว่าจะมีใครสนใจปัญหาของเราเท่าไหร่
แต่เราก้อึดอัดเกิดกว่าจะเก็บเอาไว้



เช้าวันนี้เราข้าวที่แม่ผัดไปเททิ้ง แล้วปาจานแตก ทำลายย่อยยับเลยล่ะ น่าสมเพชและตอบย้ำความมีปัญหาของเราสุดๆ

ต้นเหตุคือ แม่บอกกับเราว่าจะทำข้าวพัดพรุ้งนี้ (วันนี้) แล้วจะให้เราช่วย เราอยากทำมาก มันเป็นวันหยุดแม่ตื่นส่าย เราหิวแล้ว เราก็ไม่อยากกิน
เรารอเขา

แต่พอเอาเข้าจริงๆ เขากลับบอกให้เราออกจากครัว เหมือนกับว่าเราทำอะไรไม่ถูกใจ เขาไม่ได้ด่าเลยสาบาน

แต่เราโกรธมาก เราไม่รู้จะจัดการกับวามโกรธยังไง เราพยายามหันเหความสนใจ แต่สุดท้ายเราก็ประชดเขาและไม่ออกไปอีกเลย(ปิดประตูเสียงดัง)
จนตอนที่เขาทำกับข้าวเสร็จ และกลับเข้าห้องไปนอนต่อ ก่อนไปก็เข้ามาว่าเราด้วย

ด้วยความโกรธ เราออกไปและโยนข้าวพัดทิ้งลงในทั้งขยะ ปาจานไข้ดาวแตก เราถึงกลับเข้ามาในห้องและล็อคมันไว้

เรื่องมันมาจากปัญหาเดียว เราแค่โกรธที่เขามองเหมือนไม่อยากอยู่กับเรา ทั้งๆที่คืนทั้งคืนแม่ออกไปตามหาพ่อ
อยู่กับเขา เฝ้าเขา เป้นอีบ้าคอยโทรไปให้เขาด่า

พ่อเรา   แอบมีเมียน้อยตอนแม่ไปทำงานต่างจังหวัด ตอนนั้นเรารักเขามากจนคิดว่าที่เขาบอกเราว่าเขาจะเลิกเป็นเรื่องจริง
แต่ต่อมาเรารู้แน่ชัดว่าเขาโกหก      เขาทำให้แม่กับเราอยู่ในนรกตั้งหลายเดือน

และที่เขาทนอยู่กับเรากับแม่ทุกวันนี้ก็เพราะว่า ถ้าเขาหย่า แม่เราจะเอา 2  ล้าน   หาความจริงใจไม่ได้เลย
แต่เราไม่รู้ว่าทำไมแม่ต้องมาจมปลักกับเขาด้วย เขาแสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากให้เราอยู่ด้วย หนีออกจากบ้าน ไม่รับโทรศัพท์

ก่อนหน้านี้เราไม่รู้สึก แต่พอได้กลับมาอยู่กับเขาเวอร์ชั่นใหม่ และคุยกับเขา ยิ่งรับไม่ได้
เขาเล่นการพนันบอลด้วย และบอกเราหน้าตายว่ามันเป็นการได้เสียแบบมีผลประโยชน์ที่สุด แล้วเคยเสียเงินจนไม่มีเงินจ่ายตั้งนาน?
ยืมเงินเมียน้อย ติดหนีเขา รู้ว่ามีเงิน แต่เรื่องเยอะแบบนี้แล้วทำหน้าสบายใจ เหมือนตัวเองไม่ผิดเลย?

มันเริ่มจากวันที่เราร้องไห้แทบตายอ้อนวอนให้เขาอย่าทิ้งแม่ไป จนกระทั้งวันที่เรารู้สึกรำคาญว่าทำไมทุกคนจะต้องสนใจแต่เขา เรารู้สึกว่าพ่อเราไม่มีค่าอะไรเลย นอกจากเงินในกระเป๋า

เขาคอยจะบอกคนอื่นๆ และเมียน้อยว่าเขารักเราที่สุด เขาแคร์เราที่สุด แต่ไม่หรอก เขาแค่รักเราเพราะเราเป็นเด็กแสนซื่อที่มองว่าเขาเป้นคนดีที่สุดในโลก ตอนนี้เราไม่ใช่เด็กคนนั้นแล้ว เรา อายุ17 โตพอจะรู้อะไรๆบ้าง เขาจะทำดีกับเรายังไงเราก็รู้จักเขาทุกซอกทุกมุมในใจแล้ว

คำถามคือ เราควรจะทำยังไง? ในเมืองเราตะโกนออกมาในสังคมปรกติไม่ได้ เราเลยเลือกที่จะมาบอกกับทุกคน เราแน่ใจว่าที่เราทำมันไม่ดี แค่ช่วยเราคิดบ้างว่าเราควรจะทำยังไง เราเหนื่อยมาก

Comments

[นุช]

ถ้าหนูเชื่อเรื่องกรรมเก่าบางทีจะอธิบายได้ง่ายกว่านี้ แต่หนูอายุยังน้อยอดทนได้เท่านี้ก็นับว่าดีมากแล้ว. แม่คงต้องการความั่นคงสำหรับตัวเองและลูกและคงคิดมากกว่าหนูหลายร้อยเท่า. ทุกข์มากกว่าที่หนูเห็น. หนูช่วยแม่และตัวเองได้ ด้วยความเข้มแข็ง ปล่อยพ่อเขาไป เราตั้งใจเรียนให้ดี จะได้ไม่เป็นปัญหาเพิ่มขึ้นอีก. หนูต้องประคับประคองอนาคตของหนูให้ดี พอหนูเรียนจบเลี้ยงตัวเองได้ ดูแลแม่ได้ หนูจะรู้ว่าไม่มีอะไรทำร้ายเราได้นอกจากความรู้สึกของตัวเอง ถ้าเราไม่อ่อนแอไม่เอามาเป็นอารมณ์ มันทำใจยาก นะ แต่ในโลกนี้ไม่ใช่หนูคนเดียวที่เจอเรื่องแบบนี้ มีคนทุกข์มากว่าเราก็มี. ลองหาหนังสือของหลวงพ่อจรัญ มาอ่าน. หนูจะได้ข้อคิดและช่วยแม่ได้. แนะนำเท่านี้ก่อน.   ไม่ผิดหรอกที่จะโกรธและเกลียด แต่ต้องหยุดให้ได้. ต้องวางได้

[oojo]

เราก็มีปัญหาครอบครัวคล้ายกับเธอนะ และเราก็อายุเท่ากับเธอด้วย
แต่ แม่เราก็พยายามบอกเราอยู่เสมอว่า

...ยังไงเค้าก็เป็นพ่อ จะดีจะเลวเค้าก็ยังเป็นพ่อ คนเป็นลูกไม่ควรตำหนิพ่อแม่ในใจ
เค้าจะเป็นยังไงก็วางเฉยให้ได้ อย่าคิดร้าย อย่าตำหนิพ่อแม่ในใจ เพราะผลสุดท้าย ความทุกข์มันก็ตกมาอยู่ที่ตัวเราเอง เราควรทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดก็พอ...

แต่บางทีเราก็อดไม่ได้ และคิดว่าไม่อยากจะมีพ่อแบบนี้เลย จนบางครั้งถึงกับเก็บไปฝัน
ว่าเรามีพ่ออย่างคนที่เราอยากให้เป็น...แต่คำพูดแม่ก็ก้องดังในใจ เตือนสติเราได้ทุกครั้ง

...เราจะต้องไม่สร้างบาปต่อบุพการี ...ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามกฎแห่งกรรม

---

PS.  ขอบคุณสำหรับความรู้ดีๆ

[เดกเยน]

ผมเกลียดพ่อยิ่งกว่าคุณจขทกอีก พ่อผม(ไม่อยากเรียกพ่อเลย) เขาทิ้งผมและไป4ปี ไปมีเมียใหม่ กลับมาบ้านค้ากัญชา แถมทำร้ายผมและน้อง เขาทำร้ายจิตใจและร่างกายผมเป็นเวลากว่า10ปี รู้ไหมผมรู้สึกยังไง ผมรู้สึกอยากจะฆ่าเขาสักวัน จะฆ่าให้ได้ ฆ่าแล้วผมจะเอาร่างเขาผูกกับมอไซด์แล้วขี่วนรอบเขาตลาดให้ชาวบ้านเขารู้ไปเลยว่า กูเจ็บมานานแล้ว กูอยากจะฆ่าเขาและทำได้สมใจอยาก หลังจากขี่วนเสร็จแล้วเอาร่างของเขาไปแล่เนื้อแล้วโยนให้หมาจรจัดกิน ทุกวันนี้ผมหวังแค่ว่าเมื่อไรที่ผมจะแต่งงาน มีลูกมีเมีย ผมก็จะให้อภัยเขา ทุกวันนี้เขาไม่ได้อยู่บ้านเพราะผมไล่เขาและเขาสัญญากับผมว่าให้ผมดูแลแม่กับน้องให้ดีๆ ทุกวันนี้เขาโทรหาผมผมก็ไม่อยากจะคุย ญาติฝ่ายเขาเอาของอะไรมาให้ผมก็ไม่รับเว้นแต่จะเป็นของที่มีประโยชน์กับผมจริงๆ เขาสละสิทธิ์ในการแบ่งมรดกและโอนชื่อผมไปแทนผมก็ยังไม่เอานี่แหละคนเขาเกลียดพ่อจริงๆเป็นยังไง 14ปีมาแล้วที่ผมรู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็น พูดได้คำเดียวเลยว่า ผมไม่มีวันจะเลิกเกลียดพ่อจนกว่าผมจะแต่งงานมีลูกมีเต้า วันนั้นแหละที่ผมจะให้อภัยพ่อ จบ(ไม่ได้นิยาย ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยายอีก)

[รักแม่ รักน้อง]

เห็นแบบนี้แล้วอยากเล่าบ้าง.....
พ่อเรา ค้ายาบ้า โดนจับเข้าคุกตั้งแต่เรา 4 ขวบ ออกมาตอนเรา 12
แล้วก็เข้าไปอีก ตอนนี้เราจะ 15 แล้ว
พ่อเรามีเมียน้อย 7 คน ก่อนพ่อจะเข้าคุกพวกนั้นส่งรูปส่งการ์ด มาให้แม่เราแทบทุกวัน (สงสัยว่างจัด)
ผัวใหม่ย่า ลวมลามแม่เรา ทะเลาะกันใหญ่โตจนแม่ต้องเอาเรากับน้องย้ายหนีไปอยู่กับญาติ
พ่อโดนจับต่อหน้าเรา มีของกลางอยู่ใต้เตียงที่เรานอนทุกวันเป็นหมื่นๆ เม็ด
พอพ่อเราเข้าคุกรอฟังศาลตัดสิน ญาติฝ่ายพ่อทุกคนไล่แม่กับเรา ไม่แม้แต่จะส่งเงินให้สักสตางค์
พอแม่ฟ้องหย่า เรากับน้องเปลี่ยนนามสกุล แม่เริ่มทำงาน ญาติฝ่ายนั้นมาขอเงินทั้งๆที่ไม่เคยให้แม่
ตอนพ่อออกมา เอาเงินมาให้เป็นห้าหกหมื่น เราไม่เคยใช้ เปิดบัญชีแล้วเก็บไว้รอเค้ามาขอคืน
เรารู้ว่าเงินนั้นมาจากไหน เอามาให้เราเพื่ออะไร
พาเราไปเที่ยว ซื้อของให้เรา ให้แต่เรา แม่บอกเราว่าเค้าไม่เคยคิดว่าน้องเราเป็นลูกเค้า!
วันสุดท้ายที่เจอกัน เราบอกว่าเราต้องไปตรวจกรุ๊ปเลือดกรอกประวัติเพื่อสอบม.1 เค้าบอกว่าจะให้คนรู้จักมาที่บ้าน แล้วเค้าก็มาขอเงินที่เอาให้เราไว้คืน แม่เราก็ไปถอนมาให้
เช้าวันต่อมา เมียใหม่เค้าโทรมาหาเราบอกว่าเดี๋ยวจะมีคนเข้ามาที่บ้านเรา
แม่เราบอกว่าไม่ต้องแล้ว จะพาเราไปโรงพยาบาลเอง เพราะแม่เราดูข่าวแล้วเห็นว่าเค้าจับยาบ้าได้
ตอนเที่ยง เมียใหม่เค้าโทรมาบอกจะมาหาเรา แต่เราโกหกว่าไม่อยู่ เค้าพานักข่าว "ช่องสาม" มาที่บ้านเรา ดีนะวันนั้นบ้านเราปิดหมด เรากลัว กลัวว่าบ้านที่พ่อเลี้ยงซื้อให้ พ่อเลี้ยงที่รักครอบครัวเรา
เงินทุกบาทที่พ่อหามาให้ใช้จะต้องโดนยึด เรามารู้ทีหลังว่าเมียน้อยเค้าเคยโดนจับข้อหาเสพยา
แล้วเค้าก็มาเป็นสายให้ตำรวจ แถมยังเอาเงินที่แม่ถอนคืนพ่อไปหมด ญาติฝ่านนั้นเลยทะเลาะกันเพราะเรื่องเงิน สร้อย นาฬิกาแพงๆ ที่เค้าฝากญาติไว้ก็หายหมด
ตอนนี่แม่เราหาเงินส่งเราเรียนโรงเรียนที่เค้าบังคับให้เราสอบ - -" เรื่องนี้ทำให้เรากลายเป็นคนเงียบๆ ไม่ไว้ใจใคร เจ็บแล้วจำ กลายเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายไปเลยหล่ะ U___U

#ขอไม่ล็อคอินนะ เล่าๆแล้วก็น้ำตารื้นๆ U_U
#เป็นกำลังใจให้ จขกท. นะคะ