ต้องคึกคัก ต้องคึกคัก ว่าด้วยหัดเขียนมาสี่เรื่องแล้ว...
คือหนู(อายุก็มากแล้วแต่ขอใช้คำว่าหนู เพราะฝีมือยังระดับแค่ลูกกระจ๊อก TT)หัดเขียนนิยายมาได้สี่เรื่องแล้วค่ะ ถึงแต่ละเรื่องที่ปล่อยออกมาจะคนละขั้ว แต่มีจุดร่วมที่เหมือนกันก็คือ “ความเรื่อยเปื่อย” ของเรื่อง คือหนูสร้างปมนึงเพื่อเป็นแกนหลักของเรื่อง แถมดันมีปมเดียว ซึ่งลองกลับมาอ่านอีกที มันขาดความน่าตื่นเต้น ดำเนินไปเอื่อยๆ จนปมที่เป็นปริศนากระจ่างแล้วก็จบ แทบจะไม่มีอะไรพัฒนา อ่านของคนอื่นก็ได้แต่บ่นว่าทำไมเราคิดไม่ได้เหมือนเขากันนะ และหนูก็คิดอะไรซับซ้อนไม่ถนัดค่ะ (โจทย์เลขยากๆขั้นตอนเยอะก็ลอกเพื่อนมาตลอด เพราะแค่เห็นก็ปวดหัวแล้ว) ยิ่งแต่งก็เหมือนยิ่งเห็นว่าตัวเองไม่มีพรสวรรค์ด้านนี้เอาซะเลย จะมีก็แค่พรแสวง หนูทุ่มเทให้กับนิยายจริงๆนะคะ แต่งทั้งวันทั้งคืนก็เคย แต่ไม่ว่ายังไงมันก็ไม่ได้ดั่งใจสักที ศึกษาของคนอื่นก็ยังเอามาปรับใช้ได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เป็นคนชอบเขียน แต่เขียนไม่เก่ง
“จั๊กสิเฮ็ดจั่งได๋พ่อใหญ่แม่ใหญ่...”
PS. เป็นกำลังใจให้เธอนะ ทูนหัวของบ่าง^^
8 ความคิดเห็น
PS. Love Chronicle : The Memoir & Divergence in Time ☆ ฝากด้วยนะฮับ : http://my.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=912566
เรื่องพวกนี้มันฝึกได้...
ว่าแต่ เวลาคิดพล็อต คิดยังไง ? คิดแค่ในหัวหรือเขียนมันลงมา ?
มีปมเดียวในพล็อตก็ถือว่าไม่แปลก และเป็นปรกติที่สมควรทำ เพราะมันจะจบลงได้ง่าย
แต่ควรจะมีความซับซ้อนในพล็อตสักหน่อย ไม่ใช่แก้ครั้งเดียวก็จบ แต่ต้องแก้หลายครั้งจบจะดีกว่า
ซึ่งเรื่องนี้ พูดตามตรง ว่ายากมากที่จะคิดพล็อตในหัวแล้วจะทำได้
ต้องเขียนลงมาก่อน เพื่อตรวจสอบว่าพล็อตดีหรือยังขาดแคลนตรงไหนแล้วเติมมันเข้าไป
หากคิดว่าซับซ้อนในระดับหนึ่ง มีเรื่องราวในระดับหนึ่ง ก็ถึงเริ่มเขียนได้
แต่... ถึงเริ่มเขียนแล้ว ก็ใช่ว่าจะทิ้งการปรับปรุงพล็อตไปนะ
การแก้ไขพล็อตทำได้ตลอดทั้งเรื่อง หากคิดว่าตรงไหนควรแก้ก็แก้ได้เลย
แต่พยายามอย่าให้ขัดกับของเดิมจนมากนัก เพราะมันอาจจะจบไม่ลงเอาได้
นอกจากนี้แต่ละตอนที่เขียน ก็ร่างไว้ก่อน ว่าจะเขียนอะไร
ให้ตอนหนึ่งที่เขียนคือนิยายเรื่องสั้นที่จบในตอน
นิยายของเรามันจะได้มีเรื่องราวมากขึ้น และมีความน่าสนใจมากขึ้นไปอีก
PS. ถ้าถูกผิดคือขาวกับดำ แล้วสีอื่นจะให้อยู่ในหมวดไหน ดังนั้นโลกนี้มีแค่ถูกผิดจริงหรือ ?
ลองบอกข้อมูลแบบอ้อมสิครับ แบบค่อยๆบอกมาทีละนิด ในแต่ละตอนก็เพิ่มเบาะแสมาทีละหน่อย
ผมว่าก็น่าจะไหวนะครับ แต่มีปม ก็ต้องมีการหักมุม มันถึงจะสนุกนะผมว่า
ฝากข้อคิดเห็นนี้ไว้ด้วยละกัน ไม่รู้จะช่วยได้ไหมนะ
PS. Don't Cry at night 555
PS. หลายครั้งเราเรียนรู้จากสิ่งที่แย่มากกว่าสิ่งที่ดี
กำลังเป็นเหมือนกันอ่ะ
PS. Otani x Risa
เคยมีคนพูด (ใครไม่รู้นะไม่ต้องถาม)
ความสำเร็จของคนเรา พรสรรค์น่ะแค่ตัวช่วย แต่พรแสวงน่ะของจริง ระหว่างคนที่ไม่มีพรสวรรค์แต่มีความพยายาม กับคนที่มีพรสวรรค์แต่กลับไร้ความพยายาม ผลสำเร็จย่อมไม่เกิดครับ
แค่มองเห็นจุดด้อยก็ถือว่าพอมีทักษะแล้วค่ะ คนล้มเหลวไม่มี มีแต่ล้มเลิกไปก่อนที่มันจะสำเร็จ
ขอบคุณสำหรับทุกคห.นะคะ พอจะรู้แนวทางแล้วค่ะ ว่าจะปรับเรื่องยังไง กลับไปอ่านของตัวเองดูอีกทีมันยังมีจุดที่พอจะแก้แล้วก็แทรกได้อยู่ ตั้งลองดูอีกสักตั้ง
PS. เป็นกำลังใจให้เธอนะ ทูนหัวของบ่าง^^
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?