ช่วยวิจารณ์บทนำนิยายเราหน่อย :D
บทนำ
พระอาทิตย์คล้อยลงต่ำ นกต่างพากันบินเข้ารัง แสงไฟในเมืองเริ่มสว่างไสวขึ้น นักท่องราตรีต่างออกมาดื่มมาแดนซ์ตามสถานที่ตางๆของย่านชื่อดังในประเทศอังกฤษ แต่ก็มีเสียงเอะอะโวยวายของชายหนุ่มและหญิงสาวดังขึ้นซึ่งถ้าฟังดีๆแล้วจะเป็นเสียงทะเลาะกันซะมากกว่าดังออกมาจากบ้านหลังหนึ่ง
“นี่!! นิโคลไก่ชิ้นนั้นของชั้นนะย่ะ”
“อะไรของส่วนรวมเหอะ...แต่บังเอิญฉันหยิบมันก่อนเท่านั้นเอง :P”
“แต่ฉันเห็นก่อนนะ...นายน่ะชิ้นอื่นมีทำไมไม่หยิบ”
“เธอเห็นแล้วทำไมเธอไม่หยิบหล่ะแอนนี่...ยัยติ้งต้อง”
“อร๊ายยย!! ว่าฉันติ้งต้องหรอห๊ะนิโคล มาต่อยกันสักตั้งสองตั้งดีไหม”
“:P”
“พอๆ แย่งของกินกันเป็นเด็กๆไปได้...แล้วก็นะนิโคลทำไมชอบหาเรื่องทะเลาะกันแอนนี่นัก...แอนนี่ก็อีกคนเธอเป็นผู้หญิงนะไม่ใช่ผู้ชายที่จะท้าต่อยกับใครก็ได้น่ะ =_=” ให้ตายสิ หลังจากที่นั่งฟังพวกนี้แย่งของกินกันเป็นเด็กๆผมก็ตองเป็นคนกลางคอยห้ามทุกทีสินะ ตอนนี้แอนนี่นั่งหน้ามุ่ยไปแล้ว ส่วนนิโคลนั่งยิ้มแฉ่งอย่างไม่รู้สึกผิด
“นี่จ๊ะ..เอาไก่มาเพิ่มแล้วเพราะฉะนั้นอย่าแย่งกันนะ^^” พี่ลูกแพรพี่สาวผมเดินถือถาดไก่ออกมาจากห้องครัว แต่ก็นะ เยอะขนาดนี้ประชดรึเปล่าเนี่ย - -
“วันนี้เรามาฉลองกันที่บ้านลูกพีชที่เรียนจบแล้วจะเข้ามหาลัย...หยุดทะเลาะกันสักวันฉันขอหล่ะ” เจย์เดนพูดขึ้นอย่างไม่จริงจังมากนัก
“เจย์พูดถูก...จะเอาอย่างไงแอนนี่ นิโคล” ผมหันไปมองหน้าแอนนี่และนิโคลที่ทำหน้าสำนึกผิดกันสุดๆ ประชดนะ นั่งมองหน้ากันต่างหากแถมรู้สึกเหมือนมีไฟฟ้าแวบๆออกมาจากตาของทั้งคู่ด้วย o.o
“ก็ได้...งั้นดื่มกัน” แอนนี่พูดออกมาอย่างร่าเริงพร้อมกับชูแก้วน้ำอัดลมขึ้น แล้วพวกเราก็ต้องชนแก้วแบบงงๆ
“เฮ้อ...อารมณ์ไหนวะตามไม่ทัน” ผมหันไปพูดกับเจย์เดนที่เอาแต่นั่งมองหน้าผม
“เรื่องปกติ” เจย์เดนพูดแล้วยกแก้วขึ้นดื่ม พวกเรากินอาหารฝีมือพี่แพรกันอบ่างเอร็ดอร่อย มีผมลูกพีช เจย์เดน นิโคลและแอนนี่ พวกเราสี่คนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ตอนที่ผมย้ายมาอยู่ที่อังกฤษใหม่ๆ เรียกได้ว่าเป็นกลุ่มเพื่อนสนิทของผมเลยแหล่ะ ^.^
“เอาแหล่ะครับกระผมขอแสดงความยินดีกับตัวกระผมเองและเพื่อนๆของกระผมอันได้แก่ ลูกพีช เจย์เดน และแอนนี่ด้วยที่...” นิโคลยืนขึ้นและกล่าวแสดงความยินดีกับตัวเองก่อน - - และก็แสดงความยินดีให้กับคนอื่นด้วย
//ชิ ทำไมฉันต้องเป็นคนสุดท้ายด้วยเนี่ย// แอนนีบ่นอุบเพราะนิโคลพูดชื่อตัวเองเป็นคนสุดท้าย
“เงียบทำไมหล่ะต่อสิ” เจย์เดนที่รอฟังว่านิโคลจะพูดอะไรต่อพูดขึ้น
“เดี๋ยวๆเรียบเรียงคำพูดก่อน...ฮะ...แฮ่ม...ขอแสดงความยินดีด้วยที่พวกเราเรียนจบแล้ว แล้วก็ได้เรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกัน...จบ” ฟังนิโคลพูดแรกๆพอฟังได้แต่ตอนท้ายนี่มันจบแบบดื้อๆ =.=
“นี่ตาบ้านิโคล ถ้าไม่มีใครสั่งให้แกพูดหน่ะ เค้าก็ไม่ว่าแกเป็นไบ้หรอกนะ” แอนนี่ทำหน้าเซ็งเต็มที่
“เฮ้อ...นั่งลงเหอะนิโคล” เจย์พูดขึ้นเมื่อความอกทนเริ่มหมด เพราะนิโคลเป็นคนพูดไม่ค่อยเก่งแสดงอารมณ์ออกมาทางคำพูดไม่ดีเท่าไหร่นัก แต่ตอนนี้เจ้าตัวนั่งหงอยไปแล้ว
“ลูกพีชๆ ร้องคาราโอเกะกัน” แอนนี่ชวนผมร้องคาราโอเกะ เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
“จะร้องเพลงอะไร” ผมถามแอนนี่ที่กำลังเลือกเพลงอยู่
“ลูกอม” ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับเพื่อนผมเป็นลูกครึ่งกันซะส่วนใหญ่ไม่แปลกที่จะร้องเพลงไทยได้ แต่ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ ส่วนผมอ่ะไทยแท้ครับ ^^
“เอาสิ” ผมไม่อยากจะคุยนะว่าผมร้องเพลงเพราะ
ครืด ครืด ครืด~
“แอนนี่ นิโคล เดี๋ยวมานะ...เจย์ ฉันไปคุยโทรศัพท์ก่อนนะ” ผมบอกแอนนี่กับเจย์เดน ใครโทรมาตอนนี้เนี่ยขัดจังหวะจริง
‘แม่’
“อุ้ย!! แม่นี่หว่า...ครับแม่” ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะตกใจ เมื่อคนที่บ่นเมื่อกี้ว่าโทรมาขัดจังหวะ เป็นแม่ผมนี่เอง ก่อนจะกดรับสาย
(ลูกพีช เก็บของรึยังลูก) เสียงใสๆขอองแม่ผู้บังเกิดกล้าวเอ่ยขึ้น =_=
“เก็บของอะไรครับแม่??”
(อ้าว...นี่พี่แพรได้บอกลูกหรอ)
“บอกอะไรหล่ะครับแม่” ผมก็นึกย้อนไป รู้สึกเหมือนพี่แพรจะพูดอะไรกับผมหลายครั้งแล้วแต่ผมบอกปัดพี่แกไปทุกที
(แหมยัยแพรนะยัยแพรลืมได้ไงเนี่ย)
“...”
(ก็แม่ให้ลูกพีชกับพี่แพรยายมาอยู่เมืองไทยอาทิตย์หน้าไงลูก)
“ห๊ะ!!! แม่พูดว่าอะไรนะ”
ปล.นิยายเราyaoiนะคะ
ช่วยวิจารณ์หน่อยว่าเป็นอย่างไงเรื่องแรกของเราค่ะ
แสดงความคิดเห็น