เรามันบ้าใช่ป่ะ หรือเพราะอะไร??

นี่แหละวัยรุ่น อยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดา แต่ก็ควบคุมอย่าให้เกินขอบเขตนะจ๊ะ

เป็นเหมือนเรบเลยอ่ะ
ไม่เคยออกจากบ้านเองคนเดียวเลย
รถเมลล์รฟฟ ขึ้นไม่เป็น
อยากไปเที่ยวกับเพื่อนดึกๆ
ถ้าได้ไปผับนะจะแดนซ์ให้สะโพกหลุดอะ เพลงไหนมาเลยได้หมด
อยากอ่ะ คอยดูมหาลัยเหอะ ทำหมดอะ555 เกะกดง่า
ขาสั้นแขนกุดยังใส่ไม่ยด้เลย
แต่เข้าใจว่าที่ห้ามก็เพื่อตัวเราทั้งนั้นแหละ
แหม่ แต่บางทีก็อยากลองป้ะเที่ยวผับเงี้ย
แต่เหล้าบุหรี่ยาเราคงไม่เอาอะ เปลืองตัง ถ้าเมาและเปลืองตัวอีก

พ่อแม่เราไม่เคยห้าม แต่เราเป็นฝ่ายไม่ทำเองซะมากกว่า ของแบบนี้มันขึ้นอยู่กับสันดานของแต่ล่ะคนค่ะ เราก็ไม่เคยกลับบ้านดึก ไม่เคยไปเที่ยวผับ ไม่เคยใส่เสื้อผ้าเกินวัย  และที่สำคัญ เราไม่เคยอยากลองสิ่งเสพติดด้วยค่ะ  เราไม่เคยมีความรู้สึกเบื่อหรือรำคาญที่พ่อแม่เป็นห่วงเราเลยซักนิด เพราะเราเห็นเพื่อนๆเราที่กลับบ้านดึกดื่นเที่ยงคืนพ่อแม่ก็ไม่โทรตาม ถ้าเราเป็นเพื่อนคนนั้นนะเราคงคิดว่าพ่อแม่ไม่รักเราอ่า ถึงไม่เป็นห่วงเรา  ถึงพ่อแม่จะบังคับคุณให้อยู่ในขอบเขตแต่ถ้านิสัยส่วนตัวโดยลึกของคุณมันไม่ใช่หยั่งงั้น ก็ไม่มีใครสามารถบังคับคุณได้หรอกค่ะ :)

เหมือนกััน

เราก็อยากลองไปผับเหมือนกันนะ เพราะเราก็อยากรู้ว่ามันเป็นยังไงเพราะเพื่อนหลายคนในห้องก็ไปกัน

คือ อย่างน้อยเราควรจะมี จิตสำนึกในส่วนที่ รู้ว่าอะไรที่ดี อะไรไม่ดี อะไรควร อะไรไม่ควร

ถ้าเกิดอยากลอง อยากแหกกฏ อยากทำก็ทำเลย แต่ ถ้ามันคิดว่าทำแล้ว ไม่เป็นผลดีต่อตัวเรา ก็ไม่ต้องทำแล้วนะ

เห้อ เป็นเหมือนกันเลย โดนห้ามทุกอย่างที่อยากทำ แต่เราก็ทำตามที่แม่บอกนะ ถ้าห้ามก็คือไม่ เพื่อให้ท่าน สบายใจ ♥♥♥

เตือนก็ดีแล้วหนิ เราอ่ะยิ่งกว่าอีกแม่กับชับมาว่า เรียนคือเรียนแฟนห้ามมี พ่อแม่ส่งเงินให้เรียนไม่ใช่ให้ไปมีแฟน  ก็จริงของแม่ทุกวันนี้เรายังไม่เคยมีแฟนเลย ดีใจสุดๆที่เราไม่เป็นเหมือนเด้กเกเรคนอื่นๆ