มันไม่ง่ายเลย

[Fah_Fripside]

**คำเตือน** ยาว
มันไม่ง่ายเลย ที่จะจูงคนตาบอดข้ามถนนในชีวิตจริง
เพื่อนคนหนึ่ง ได้กล่าวว่า การทำความดีที่คลาสสิคที่สุดแห่งประเทศไทย นั่นคือ "การจูงคนตาบอดข้ามถนน"

คือ ตั้งแต่เด็กจนโตเป็นวัยรุ่น(ตอนนี้) อ่ะนะ เราน่ะเชื่อเสมอว่า อิมเมจของการจูงคนตาบอดข้ามถนน มันง่ายเหมือนภาพที่เราถูกใครก็ไม่รู้ปลูกฝังผ่านสื่อมา ดังนี้

(ตัดไปภาพถนน....) เห็นคุณยายท่านหนึ่ง สมมุติว่าชื่อติ๊งละกัน

ยายติ๊งกำลังหันซ้ายหันขวา ไม่กล้าข้ามถนน เพราะมองไม่เห็น

และพลันนั้นก็มีชายหนุ่มหน้าตาเหมือนเซฮุน เดินมายิ้มให้ ยายก็ยิ้มให้ เหมือนแกมองเห็น

จากนั้นเซฮุนก็จับมือคุณยายติ๊งเดินข้ามถนนไปอย่างง่ายดาย เพราะรถทุกคันพร้อมใจกันหยุดโดยมิได้นัดหมายซะอย่างงั้น

และแล้วยายติ๊งก็ถึงจุดหมายปลายทางอีกฝั่งนึงอย่างง่ายดาย ไม่กี่นาที  ท่ามกลางสายตาสรรเสริญเซฮุนจากคนรอบข้าง (หนึ่งในนั้นมีสาวสวย) ประหนึ่งกู้โลกได้สำเร็จ

จบ  นั่นไง เห็นมะ มันง่ายโคตรๆ  และเราก็เชื่อมาอย่างนั้นตลอด

จนกระทั่งวันนี้ เรากล้าบอกเลยว่า การจูงคนตาบอดข้ามถนนนั้น เหนื่อยยิ่งกว่าปั่นฟิคเกียร์รอบกรุงเทพมหานคร.......

เพราะมันเป็นแบบนี้

(ตัดไปภาพถนน....) เห็นคุณยายท่านหนึ่ง ไม่ต้องสมมุติชื่อ เพราะไม่รู้ชื่อว่าอะไร

คุณยายกำลังหันซ้ายหันขวา และกำลังจะเดินข้ามถนน!!!! ทั้งๆ ที่มองไม่เห็น!!!!

โอ้โห คุณเอ้ยยย ท่ามกลางคนที่รอรถเมล์ที่ป้าย 3-4 คน ไม่มีใครเดินเข้าไปช่วยสักคน 1 คนก้มหน้าเล่นบีบี ส่วนอีกคนเล่นไอโฟน  อีก 2 คนที่เหลือเล่นซัมซุง.... เมืองพุทธ 

เราก็เลยต้องเป็นฮยอนอา เข้าไปช่วยซะเอง

ฮยอนอา : "ยาย..!!! ยายจะไปไหน"

ยาย : ซอย 41 ยายจะไปซอย 41!!!!! Iกระเป๋ามันบอกถึงแล้ว!!

ฮยอนอา : ยังไม่ถึงนะยาย!!! ซอย 41 ต้องป้ายหน้า แถมยังต้องข้ามถนนด้วย!!!!

ยาย : ต้องข้ามถนน!!!!

ฮยอนอา : เดี๋ยวนู๋พาข้ามละกัน

ยาย : ไม่เอา!!! อันตราย!!! นู๋พายายข้ามสะพานลอย!!!

ฮยอนอา : สะพานลอยต้องเดินย้อนไปหน่อยนะ

ยาย : งั้นข้ามตรงนี้เลย!!!!

ฮยอนอา : อ้าว??

ยาย : มา!!! จับแขนยายไว้นะ!!!

ฮยอนอา : (จับแขน)  เฮ้ย..... เดี๋ยว

ยาย : มา!! เดี๋ยวยายจะพาข้าม!!!

ฮยอนอา : ดีเลยค่ะ ให้ยายพาข้ามคงจะปลอดภั.....เฮ้ยย!!!! ไม่ใช่!!!!!

ยาย : ไม่ใช่อะไรล่าว!!!

ฮยอนอา : นู๋อ่ะต้องพายายข้าม!!!

ยาย : ก็นี่ไงพาข้าม ก็ไปด้วยกันนี่ไง!!!!

ฮยอนอา : ยายเห็นรถรึไง!!!!

ยาย : ไม่เห็น!!! ถึงได้จูงนู๋ไปด้วยไง!!!

ฮยอนอา : ....ทำหน้าตางง ๆ แล้วคิดในใจ (เพื่ออะไรเนี่ย)

ยาย : จะได้ระวังรถให้ไง!!!

ฮยอนอา : ห๊ะ

ยาย : ม่ะ!!! ไปด้วยกัน!!!

ฮยอนอา : (โดนลากไปแล้ว) เอ้ย.... ยาย อย่าออกตัวแรง!!!!

ยาย : นู๋อย่ารั้งสิ!!!!

ฮยอนอา : ยายอ่ะเดินเร็ว!!!! (มองรถ) ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ

ยาย : นู๋สิ เดินช้า!!!

ฮยอนอา : นู๋แบกขึ้นหลังเลยดีมั้ย!!!

ยาย : เออดี!!!

ฮยอนอา : (เดินได้ไม่ถึงก้าว)....หนักอ่า ลงเถอะยาย ยายลงเดินเองไวกว่านะ

ยาย : ยายก็ว่างั้น

ฮยอนอา : ถึงแล้วยาย!!!

ยาย : ถึงแล้วถามทำไม!!!

ฮยอนอา : เพิ่งนึกออก

ยาย : แล้วไปไหนต่อเนี่ย

ฮยอนอา : เอ่อ ยาย เดินตรงไปนะ ตรงอย่างเดียวเลย ถ้าได้ยินเสียงใครก็ถามด้วยนะว่าถึง 41 รึยัง

ยาย : ไม่ไปส่งหน่อยเหรอ

ฮยอนอา : พอดีนู๋มีธุระน่ะค่ะยาย นี่ก็เลทไปเยอะแล้ว

ยาย : (ยิ้ม) ขอบใจมากนะ ขอบใจจริงๆ

ฮยอนอา : ไม่เป็นไรค่ะ


ถึงจะบอกว่าติดธุระ แต่ใจเราก็ไม่อยากปล่อยให้ยายแกเดินไปลำพังหรอก สุดท้ายเราก็เดินย้อนมาดูแกห่างๆ  

แต่อย่างน้อยประเทศไทยก็ไม่สิ้นคนดี ภาพข้างหน้ายังมีพลเมืองดีอีกคนที่เข้ามาช่วยบอกทางยายแกอีกคน เราถึงวางใจ ส่งไม้ต่อให้แล้วก็เดินจากไปแบบอิ่มความรู้สึกลึกๆ

ระหว่างที่เราเดินออกมา ไม่รู้เราคิดบ้าอะไร ลองหลับตาแล้วเดินไปข้างหน้าสักพัก.......

เรารู้สึกเลยว่า มันลำบากมาก ทุกย่างก้าวดูจะไม่มีความปลอดภัยเอาซะเลย


ย้อนกลับไป ถ้าเราไม่ได้ลงมาช่วยยายเขา จะมีใครสนใจแกหรือเปล่า บางที คนที่ตาบอดจริงๆ อาจไม่ใช่ยายคนนี้ก็ได้ คนที่เห็นแล้วไม่ช่วยสิที่บอดยิ่งกว่า
มันเหนื่อยน่ะใช่ แต่เราไม่ได้เหนื่อยให้ตัวเอง เราเหนื่อยเพื่อช่วยเหลือคนอื่น

ช่วยแบบช่วยจริงๆ ด้วย ไม่ได้ช่วยแบบปัญญาอ่อนให้กดแชร์ กดไลค์ 

ถามว่า ความเชื่อในตอนเด็ก กับตอนนี้ มันง่ายยากต่างกันไหม......

ต่างกันนิดหน่อย

ตอนเด็ก เราคิดว่าง่าย เพราะเราคิด

แต่ตอนนี้ มันง่าย เพราะเราได้ทำ......

ยังไงก็คลาสสิคเสมอ ถ้ามันคือการทำความดี........

(รักคนอ่านจบ จุ๊ฟๆ ขอบคุณ)

THE END