ผมควรจะเลือกทางไหนดีครับ (ยาว)
ตั้งกระทู้ใหม่
ปัจจุบันผมกำลังศึกษาอยู่ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ห้อง 1 ครับ หลังจากเรียนมาแล้วกว่า 1 ปีสายวิท์ - คณิต ผมก็ได้รับรู้ว่ามันไม่ง่ายสำหรับคนอย่างผมที่กลับมาเล่นเกมกับเพื่อนเป็นประจำ
ตอนนี้ก็เรียนมาจนจะจบ ม.4 แล้ว ผมก็ค้นพบตัวผมเองแล้วว่าผมเกิดมาเพื่ออะไร และสิ่งที่ผมเชื่อและศรัทธาว่ามันเป็นพรสวรรค์จริงๆของผมคือ การแต่งเรื่อง การ์ตูน นิทานหรือนิยายที่แฝงไปด้วยข้อคิด ถามว่าทำไมผมถึงแน่ใจ? ก็ตั้งแต่สมัย ม.ต้น วันๆผมเอาแต่คิดถึงเรื่องหนึ่ง มันวิ่งอยู่ในหัวของผมมานานมากๆแล้ว ถ้ามันเป็นแค่ความคิดลมๆแล้งๆจริงทำไมมันยังอยู่ในหัวของผมมาจนถึงทุกวันนี่กัน ทั้งๆที่ไม่เคยอ่านนิยายเรื่องอื่นเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ผมชอบอ่านนิทานมากๆ อีกทั้งผมยังคงแต่งเรื่องนี้ต่อไปได้เรื่อยๆ และเรื่องใหม่ๆเกิดขึ้นมาตลอดที่ผมมีแรงบัลดา่ลใจหรือไอเดียนั่นเอง บางส่วนผมก็แต่งเป็นนิยายลง Dek-D นี่ละครับ แต่มันเยอะมากๆ ผมเขียนออกมาได้ไม่หมดในครึ่งปีแน่นอน ผมรู้ว่าหลายๆคนอาจจะไม่เข้าใจ แต่นั้นแหละ คือสิ่งที่ผมต้องทำ ผมต้องทำให้คนอื่นรู้ว่าผมกำลังมองเห็นอะไร ผมรู้สึกอย่างไรกับมัน ผมมีความตั้งใจอย่างสูงไว้เลยว่าในอนาคต ผมจะสร้างเป็นอนิเมะขึ้นมาให้ได้ ถ้าจะให้ล้มเลิก ก็เอาไว้พูดในวันที่ผมจะลงโลงได้เลย ผมรักสิ่งนี้มาก มันคือตัวตนของผมและเหตุผลที่ผมยังคงมีกำลังใจอยู่ตลอดมา
ตอนนี้ชีวิตของผมกำลังปัญหาเลี่ยงไม่ได้จริงๆ เรื่องการเรียน สมัย ม.ต้น ผมคิดมาตลอดว่าโตไปผมจะเป็นอะไรจนถึงตอนนี้ผมก็ยังหาคำตอบไม่ได้ หลังจากผมขึ้นมา ม.ปลาย การเรียนมันยากมาก อีกทั้งความบังเอิญที่ผมได้เข้าห้อง 1 เพราะวิชาอังกฤษช่วยผมเต็มๆ หลายๆคนคิดว่ามันอาจจะดีสำหรับผมที่ได้เรียนศึกษาในห้องที่ดีที่สุดมีที่งแอร์มีทั้งคอมพิวเตอร์และอินเทอร์เน็ต เวลามีงานที่ไหนก็ไปกันทั้งห้อง ผมพอใจนะ แต่เนื้อหากับหลักสูตรมันยากมากๆแล้วก็ละเอียดมากด้วย ถามว่ามันยากขนาดนั้นเลย? มันไม่ได้ยากถึงขนาดคนโง่อย่างผมเรียนไม่ได้ทั้งหมด แต่มันเป็นเนื้อหาที่ต้องใช้เวลาในการสร้างความเข้าใจส่วนตัวขึ้นมาได้ เพราะเนื้อพวกนี้มันเป็นการปูพื้นฐานใหม่ๆให้เด็กนำไปศึกษาต่อในระดับสูง ซึ่ง แน่นอนว่าชีวิตต้องมีการเปลี่ยนแบบแผนแล้วแน่ๆ ถึงอย่างนั้นตัวผมก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ผมกลับมาบ้านเล่นเกมจนถึง 2 ทุ่มแล้วค่อยว่ากัน พอ 3 ทุ่มผมก็ไปแต่งนิยายต่อทุกวัน บางวันก็ง่วง แต่มันค่อนข้างเลวร้ายช่วงนี้มากๆเลย คือ ผมมีความรู้ว่าผมไปไม่ไหวแล้วแน่ๆสำหรับห้องนี้กับสายนี้ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากเปลี่ยน ผมไปปรึกษากับครูที่ปรึกษาแล้วถึง 2 ครั้งแล้ว ในขณะที่ทั้งห้องคงมีผมคนเดียวที่ทำแบบนี้ ครูเขาก็บอกว่าเป็นไปได้ไม่อยากให้ผมออกไปเลย พวกเราต้องอยู่กันอีก 3 ปี เรียนไม่เก่งไม่เป็นไรเอาพอผ่านๆ สอบตกก็ซ่อม ไม่ต้องไปเครียด เราพึ่งจะ ม.4 เอง ผมก็ดีใจที่ครูพูดแบบนั้น แต่ช่วงหลังๆ ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย ถามว่าในห้องเรียนผมได้อะไร? ผมตอบให้ไม่ได้เพราะผมไม่ได้เรียน ทั้งๆที่ผมนั่งอยู่ในห้องตลอดเวลาเหมือนคนอื่น ผมเองก็อยากตั้งใจได้เหมือนคนอื่น แต่.. ผมทำอย่างนั้นไม่ได้ ผมไม่อาจเอาจริงเอาจังกับเรื่องเรียนได้ 100% หรือซัก 80% เวลาผมเอาจริงเอาจัง ใครๆก็มักคิดว่าผมเครียดกับมัน ก็น่าจะใช่เพราะหน้าตาผมตอนเครียดมันคนละโลกกับผมตอนปกติเลย อีกทั้งยังใช้อารมณ์มากด้วย อดีตของผมมันสั่งสอนผมเยอะ ผมทำร้ายตัวเอง ทำร้ายน้ำใจคนอื่น จนถึงตอนนี้ผมตัดสินใจไม่เอาจริงเอาจังกับเรื่องเรียนมากเกินไปอีกแล้ว พอกันทีกับอารมณ์แบบนั้น มันทำลายชีวิตของผม และความฝันของผมมันหายไปทุกครั้งที่ผมเอาจริงเอาจังกับการเรียน ผมมองโลกแคบลง ผมคิดแง่บวกไม่เป็นถ้าผมยังคงอยู่ในอารมณ์แบบนั้น...
ผมก็มีเป้าหมายในชีวิตและความฝันที่แน่นอนจริงๆแล้ว มันคือการสร้างนิยายที่อยู่ในหัวของผมทั้งหมดให้สมบูรณ์มากที่สุดเท่าที่ตัวผมจะทำได้ ถ้าทำสำเร็จแล้วผมยังหายใจอยู่ ผมก็จะทำความฝันต่อ เป็นอนิเมะ ผมรู้ว่าหลายคนอาจมองว่ามันไร้สาระ หรือหาสาระไม่ได้จากเป้าหมายนี้หรือความฝันนี้ของผม แต่สำหรับผมมันคือทุกอย่างของตัวตนผม แล้วผมควรจะทำอย่างไรดีละครับ ผมควรจะเดินต่อไปสายวิทย์-คณิตนี้นี้ หรือ ถอยก่อนดี ผมรู้ว่าชีวิตคนเราต้องเดินไปข้างหน้า แต่ การเดินไปข้างหน้าโดยที่ไตัวเรายังประคองตัวเองไม่ได้มันอันตราย เอาแต่มองเท้าตัวเองก็จะมองไม่เห้นทางที่อยู่ข้างหน้า ผมไม่อาจเงยหน้ามองไปข้างหน้าได้ถ้ายังประคองตัวเองได้ไม่ดีพอ หรือจะถอยหลังเสียก่อน ก็ยังคงดีกว่าเดินไปแล้วล้มอย่างไม่ท่าจริงไหมครับ
Pao44445
Praphichaya Ardhan
24 ก.พ. 57 เวลา 23:58 น.
362
views
9 ความคิดเห็น
พี่ก็เป็นคนนึงที่เรียนสายวิทย์คณิตนะคะ
เราไม่เข้าใจอะไรตรงไหนหรอ เผื่อพี่จะพอช่วยได้ ยกเว้นวิชาเคมีกับคณิตศาสตร์นะ เกลียดมากเลยค่ะ
แต่ถ้าอยากทำเอนิเมชั่นพี่ว่าเราก็เรียนมาถูกทางแล้วนะ สายวิทย์ ต่อพวกอาร์ตคอมได้นะ พวก มัลติมีเดีย อาร์ตคอม อะไรพวกนี้อ่ะค่ะ
พี่เข้าใจนะว่ามันยากจริงๆ ถ้าเราไม่มีใจรัก และไม่ได้ชอบในวิชานั้นๆ
ตอนม.4 พี่ก็เล่นเกมตลอด ติดมากถึงขั้นโดดเรียนมาเล่นเกม
ตกกระจายหลายวิชา แต่พี่ก็ผ่านมาได้ พอได้ลองอ่านหนังสือจริงๆมันก็ไม่ได้ยากเกินความพยายาม
แต่ถ้าเราไม่ไหวจริงๆ พี่ว่าย้ายสายก็อาจจะมีปัญหาเรื่องเพื่อนอีก สายอื่นเค้าสนิทกันมาแล้วตั้ง 1 ปี แต่ถ้าเราย้ายไปใหม่ก็ต้องทำความรู้จักคนในห้องอื่นที่เราไม่รู้จักอีก แล้วถ้าเกิดไปสนิทกับเค้า แล้วนิสัยเกิดเข้ากันไม่ได้ขึ้นมาก็มีปัญหาเรื่องเพื่อนอีก ก็ไม่ทราบนะ
แต่อ่านแล้วเครียดแทนจริงๆ ที่มารู้ตัวช้าไปหน่อย
แล้วได้ปรึกษาพ่อแม่รึยังอ่ะคะ? ท่านว่ายังไงอ่ะ
ยังไงก็สู้ๆนะ แล้วเราไม่เข้าใจวิชาอะไรอะ
ออ ไม่ใช่อนิเมชั่นหรอกครับ ผมหมายถึงอนิเมะหรือการ์ตูนญี่ปุ่นนั้นแหละครับ ซึ่งผมก็คิดเอาไว้แล้วว่า ผมไม่สามารถทำได้คนเดียว ผมต้องมีทีม ครับแต่คงอีกนานเลย ผมวางแผนเอาไว้ว่า ผมจะเขียนทุกเรื่องให้เสร็จก่อนจบ ม.6 ลงในเว็บนี้ครับ
คาดว่าชีวิตมหาลัยไม่ง่ายอีกแล้ว ผมอาจไม่มีเวลาให้กับมัน ดังนั้นผมจะเขียนเนื้อเรื่องให้เสร็จซะเลย
ส่วนเรื่องเรียนนี่มันก็มีบางส่วนได้ไม่ได้บ้างอะครับ ส่วนใหญ่เป็นเคมี ชีว ซะมากกว่า ครูเขาก็เคยบอกว่าเรียนไปก่อนก็ได้เราค่อยเลือกใหม่ตอนจบ ม.6 ก็ได้นิ ผมก็รับฟังอะครับ (พรุ่งนี้สอบเคมี ชีว รวด เอา 0 ไปกินอีกซักรอบ)
Manga หรอ 555
ชีวะพี่ว่าอ่านซักรอบก็พอทำได้และนะ เราไม่อ่านอ่ะดิ มันเน้นจำอย่างเดียวเลย v,v
นี่อ่านหรือยังเนี่ย มาเล่น dek d พรุ่งนี้สอบอ่ะ!
พูดถึงเส้นทาง ตอนนี้น้องก็เหมือนคนฝันเห็นปลายทาง แต่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเส้นทางมันไปทางไหน มีกี่สายให้เลือกเดิน มีทางลัดไหม? แล้วแต่ละสายมีอุปสรรคอะไรบ้าง?
แล้วยังงี้จะรู้ได้ไงว่าเดินไปเส้นทางไหนดีที่สุด?
ตอนนี้น้องเลยเดินอยู่ในทางที่น้ำเชี่ยว แต่ปลายทางไม่ตันแน่นอน
ถ้าต้านน้ำไม่ไหว ทำไมไม่ลองหาเส้นทางที่จะไปถึงจุดหมายได้เส้นอื่นดู?
ลองวางแผนดูว่าชอบอะไร มีดีอะไร แล้วจะเข้าคณะอะไรได้บ้าง ไปทำงานต่ออะไร เส้นทางมีอุปสรรคมากไหม แล้วสำรวจตัวเรา 'รู้เรา' ว่าจะมีความสามารถฝ่าอุปสรรคไปได้ไหม มีคนหนุนหรือเงินหนุนไหม หาข้อมูลดู อนาคตที่น้องเดินมันมีความเสี่ยง น้องจะทุ่มอนาคตทั้งหมดเดิมพัน หรือจะเหลือเก็บไว้บ้างพอไว้ตั้งตัวได้เวลาล้ม
ถ้าได้คณะแล้ว การเลือกสายเรียนก็ง่ายมาก อย่างถ้าจะเข้าบัญชีก็เรียนศิล-คำนวณดีที่สุด สายวิทย์มีแต่จะรั้งเกรด และกินเวลาเราไปเปล่าๆ
แต่ถ้ายังไม่แน่ใจ ก็เรียนสายวิทย์ไปก่อน ลองค่อยๆเปลี่ยนตัวเองดู พี่ไม่อยากให้ความขี้เกียจมาเป็นตัวตัดเส้นทางน้องให้น้อยลงอ่ะ ระหว่างทางก็หาข้อมูลไปเรื่อยๆให้แน่ใจนั่นแหละ
ของแบบนี้ ต้องลองถามใจตัวเองดูว่า
1น้องคิดว่าตัวเราเอง ถ้าตัดเรื่องความฝันของตัวเองทิ้ง เราสามารถเรียนสายวิทย์คณิต ที่จะต้องเจอหลักๆ ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ ได้หรือไม่ ถ้าคิดว่า เอ้ย ตรูไปได้ กอแนะนำว่าให้ไปต่อในระดับมอห้า
2ถ้าตัดเรื่องสายการเรียน (สายวิทย์) ทิ้งไปก่อน แล้วอยากทำอยากเขียนการ์ตูนอย่างจิงจัง แล้วคิดว่า ในมหาวิทยาลัยอยากเรียน แนวอาร์ทๆอย่างม.ศิลปากร อยากมีอาชีพเป็นนักเขียนการ์ตูนอย่างจิงอย่างจัง คิดและใฝ่ฝันไว้ว่า อยากได้อยากเป็นอาชีพนี้ หลังจากเรียนจบป.ตรี แล้ว
ก็เปลี่ยนสายเลยน้อง จะได้ไม่ต้องมานั่งรู้สึกเสียใจทีหลัง
3 การหาความฝันของตัวเองเจอ โดยมีจุดมุ่งหมายที่แนวแน่ หรือชอบในสิ่งที่อยากทำ จนกระทั่งเคยเก็บเอาไปฝันว่า อีกห้าปี สิบปีข้างหน้า เราได้เป็นนักเขียนการ์ตูนจริงๆๆ พี่คิดว่า น้องมาทางนี้เลยดีกว่า (มันคือจิตวิทยา จิตใต้สำนึกในอนาคต หรือญาณหยั่งรู้ ว่าเราจะได้ทำนะคับ) และถือว่าโชคดีกว่าคนอื่นๆด้วยที่ค้นหาตัวเองเจอ
4 ถ้าคิดว่า อยากเรียนสายวิทย์ต่อ เพราะต้องการเป้นใบเบิกทาง เผื่ออนาคตเราอาจเปลี่ยนใจ ไปทำงานอื่น ที่นอกเหนือจากการ์ตูน ก็ให้เลือกเรียนต่อ
5 ให้ดูจากสภาพสังคม คนการทำงาน ในวงการการ์ตูนเลย ว่าในอนาคต เราทำอาชีพนี้แล้ว เราจะอยู่รอดจากสังคมไปได้ไหม มีเงินเก็บมีกินมีใช้ไหม
ลองเอาห้าข้อของพี่ ไปพิจารณาดูว่าตัวเองชอบแบบไหน
ถ้าเกิน สามในห้าข้อ ว่าชอบการ์ตูน ให้ไปทางนั้น
แต่ถ้ายังลังเล ตอบชอบการ์ตูนน้อยกว่านั้น ให้ไปสายวิทย์คับ
สู้ๆๆๆ
AJTUTOR85
ป.ล. ถ้าไม่ทิ้งความฝันตัวเอง แล้วเลือกที่จะไปต่อ กอจงสู้อย่างเต็มที่ และถ้าได้อาชีพที่ใฝ่ฝันแล้ว อย่าลืมส่งผลงานหัยพี่ด้วยนะ 555
เท่าที่อ่านคิดว่ามันเป็นช่วงวัยนะคะ
น้องยังวัยรุ่น เป็นวัยที่มีความฝัน มีพลัง มีความคาดหวัง (แต่สิ่งที่น้องยังไม่เจอคือโลกความจริงหลังเราเรียนจบ)
อยากให้น้องมุ่งมั่นในทางที่ต้องการ แต่การเรียนก็ขอให้ตั้งใจกับมันในระดับที่เหมาะสม
พี่เองตอนเลือกหนทางเรียนก็โชคดีที่พ่อแม่ไม่เคยบังคับเลย พี่เลยเรียนสายศิลป์ภาษาเพราะรู้ตัวว่าความชอบมาทางนี้
และก็ทำได้ดีในระดับหนึ่ง สามารถเข้ามหาวิทยาลัยรัฐอันดับต้นๆ ไ้ด้
ความฝันเรื่องอนิเมะ ของน้องนั้นก็ขอให้หาเส้นทางของมันต่อไป ในขณะเดียวกันก็มองทางหลักไว้ด้วยว่าเราจะเลี้ยงตัวเองอย่างไรในอนาคต (ยกเว้นบ้านมีฐานะ ก็มุ่งไปทางความฝันได้เลย)
อยากบอกว่าอุปสรรคเป็นตัวกระตุ้นที่ดีที่ทำให้คนเราเติบโตนะคะ สู้ๆ
ช่วงวัยรุ่นเราเป็นวัยที่เคว้งคว้างสักหน่อยเพราะความคิดอ่านไม่เหมือนเด็กวัยเดียวกันนี่ล่ะ แต่พอเราโตขึ้น...เราก็ใช้ชีวิตอยู่ได้ในโลกใบนี้นะ
ผมเข้าใจดีครับ หลายๆคนพูดกับผม หลายคนๆบอกกับผม ในบางทีครูอาจารย์กับพ่อแม่ก็แนะนำผมในสิ่งที่แตกต่างกันแต่สุดท้าย ผมก็เลือกทำได้แค่เพียงอย่างเดียวเพราะผมไม่อาจทำให้ทุกคนพอใจในการกระทำของผมเพียงคนเดียวได้ มันก็เลือกยากนะครับบางที ไม่กล้าจะตัดสินใจเพราะกลัว ไม่กล้าจะทำอะไร แต่พอคิดได้อย่างนั้นผมก็ตัดสินใจจะเดินตามทางของตัวเองต่อไป ถ้าผมพบกับความล้มเหลมก็ให้มันสั่งสอนตัวผมไปเลย เรื่องของอาชีพนี่ตัวผมก็มีเรื่องที่สนใจอยู่ 2 อย่างคือ ธุรกิจและการลงทุน กับ การท่องเที่ยวและการโรงแรม ครับ 2 อย่างนี่แตะตาผมจริงๆ อย่างอื่นผมไมไ่ด้มองเท่านัก
ไม่แน่ในเท่าไรแต่ชีวิตของผมประสบอะไรแตกต่างจากคนอื่นเหลือเกิน อาจทำให้ผมได้คิดได้เห็นสิ่งที่แตกต่างจากคนอื่น มันทำให้ผมไม่เข้าใจคนอื่น หรือไม่ก็คนอื่นไม่เข้าใจผม ตอนนี้จะจบ ม.4 แล้ว ห้อง 1 มีไว้สำหรับคนที่ต้องการเรียนทางนี้จริงๆ ผมไปต่อไม่ไหวจริงๆครับ ต้องขออภัยจริงๆ
ผมยืนยันที่จะเดินตามความฝันต่อไปครับ ขอบคุณสำหรับทุกคำแนะนำครับผม
สู้ๆนะ
กล้าฝันแล้วก็ไปให้ถึงล่ะ
น้องเรียนเก่ง แล้วชอบแต่งนิยาย
จะแต่งนิยายเป็นการเป็นงานเลยเนี่ยก็ไม่ผิดหรอกค่ะ
แต่การที่น้องได้อยู่ห้องนี้หมายความว่านอกจากพรสรรค์การแต่งนิยาย น้องก็แอบมีพรสรรค์ด้านการเรียนนะ
ลองหาสาขาที่ชอบอีกอันก็ดีนะ
เรามีความสามารถทั้งสองอย่างเป็นเรื่องที่ดี
ถ้าสามารถทำงาน 2 ประเภทได้มันก็ดีนะ ^^
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?