รักมอปลาย..เขายังอยู่ในความทรงจำเสมอ
ตั้งกระทู้ใหม่
กระทู้นี้ เราพึ่งตั้งเป็นกระทู้แรก เผื่อมีคนหลงเข้ามาอ่าน เราแค่อยากเขียนความรู้สึกแล้วก็อยากนึกเรื่องราว ความรักครั้งสุดท้าย สมัยมอปลาย ที่เราคิดว่ามันสวยงามที่สุดค่ะ มันอินๆกับเพลง แต่ก็ไม่รู้จะทำไง เพราะตอนนี้ก็เป็นแค่แฟนเก่าไปแล้ว เอาละ เริ่มรำลึก^^
ตอนนั้น ย้อนไปสมัยมอหก เราเรียนรร.รัฐ ในกทม ตอนนี้เราปีสามแล้ว แก่จังวะ 555 ตอนนั้นเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ กำลังสอบตรงกันอย่างบ้าระห่ำ หลังจากสอบตรงที่แรกไป ก็คือ มศว นั่นเอง เราก็ยังเรียนพิเศษไปด้วยแบบปกติ ที่เรียนพิเศษเขามีจัดกิจกรรมพานักเรียนไปเที่ยว ตอนแรกว่าจะไม่ไปแล้ว แต่ก็ไปจนได้เพราะเพื่อนสนิทอยากไปมาก
เช้าวันที่ไปเที่ยว เราไปแต่เช้า และสังเกตเห็นเด็กรร.อื่นๆ เขาอยู่กันเป็นกลุ่มใหญ่ๆ เริ่มอยากมีพวกบ้างซะแล้ว มีกันสามคนเอง 555 แล้วก็เห็นเด็กรร.เดียวกันเปิดประตูเข้ามา ซึ่งเห็นหน้าเขามาหกปีแล้ว แต่ไม่เคยอยู่ห้องเดียวกัน ไม่เคยคุยกัน ไม่เคยมองตา แม้แต่จะเผลอเดินชนก็ไม่เคย แต่เราจำได้แหละ เพราะมันก็ผ่านกันไปมา เราเป็นคนพูดมากแต่ก็ไม่ได้ยุ่มย่ามเกิน ก็รีบทักเขา
me : อ้าว (ชื่อรร.) มาคนเดียวหรอ มีเพื่อนยัง
เธอ : ใช่ๆ (ทำหน้าเด๋อๆ) ไม่มีเลย มาคนเดียว
me : เย่ ดีๆๆ มาอยู่ด้วยกัน
เรายังคงพูดมากต่อไป ก็สรุปว่ากลุ่มเรามีกันห้าคน อั้ยยะ มีกลุ่มเป็นฝูงๆมั่งละ แล้วก็ขึ้นรถบัสไปเที่ยวกัน
ไปไหว้พระที่ถ้ำ ถ้ำอะไรไม่รู้ ลืม แล้วพื้นก็แฉะมากด้วย เอิ่ม ตอนนั้นเราไม่มีแฟน แล้วก็ไม่มีคนที่ชอบด้วย เป็นช่วงที่แม่งสบายใจมากเว่อ
แต่เราเองก็เป็นโรคชอบไปประทับใจคนอื่น โรคนี้อันตรายมากบอกเลย แก้ไงก็ไม่หาย ตอนนั้น พื้นแบบแฉะสยอง แต่เราใส่ผ้าใบกันมา ก็ต้องถอด แล้วย่ำถุงเท้าเข้าไปทำบุญ โอ้ย กุไม่เข้าไปจะบาปไหมวะ แต่ก็เข้านะ พอตอนออกก็เยื้องย่างออกมาปากถ้ำกันทั้งกลุ่ม แล้วครูที่พาทัวร์ก็ตะโกนขึ้นมาว่า
"ไปตามเพื่อนข้างในหน่อยเร็ว" ง่ะ TT แล้วเธอคนนั้นก็รีบวิ่งไป เอ้า เราก็เลยวิ่งตามไปด้วย เราก็เริ่มๆประทับใจเธอละ(ง่ายไปป่า) แล้วก็เยื้องงงง ออกมาใหม่ พอออกมาก็ใส่รองเท้า กำลังเดินทางกลับไปที่รถบัสกัน เชือกรองเท้าเราก็หลุด หลุดแม่งอยู่นั่นแหละ จนเพื่อนเดินไปไกลแล้วหลายที มีตอนนึงหลุดอีก ตอนก้มผูก มันหวังว่าอยากให้มีคนรอ พอเงยมา ก็เห็นเธอรอเรา ก็ดีใจนะ แล้วก็ไปทะเล
ไปถึงทะเล แดดร้อนมากก เรากางร่มแล้วเราก็บังๆให้หลายคน ให้เธอด้วย แล้วก็ไปทานข้าวกล่องที่ริมทะเล ทานเสร็จ หันมาอีกที เห็นเธอไปขอเพื่อนรร.อื่น เล่นบอลด้วย ดูสนุกดี เลยถามเพื่อนที่มาด้วยกันแล้วอยู่ห้องเดียวกับเธอ เพื่อนบอกเธอชอบเตะบอล เตะเก่งด้วย เราก็ปลื้มๆ แต่คือ มันก็ยังไม่ได้ชอบน่ะ แล้วก็มีไปเล่นริมๆทะเล ก็สนุกดี เราเล่นกนไม่มาก เธอดูเป็นเด็กผู้ชายที่จะโดนเราแกล้งมากกว่า 5555 ดูขี้เขิน ขี้อาย พูดไม่เก่ง แต่ก็เป็นมิตรดี
ขากลับ เธอก็เล่นกว่าจะไพ่กะรร.ที่นั่งใกล้ๆ เราเลยดูเธอเล่น สนุกดีๆๆ เพราะเราเล่นไม่เป็น เราเริ่มไปยุ่งกับเธอมากขึ้น 5555 ก็สนุกดี แต่เราก็พยายามไม่ทำอะไร ให้มันน่าเกลียด ....จริงๆเราก็อยากให้เธอ รู้สึกดีๆกับเราบ้างแหละ .... นั่งรถมาจนถึงที่เรียนพิเศษ เกือบสามทุ่มแหนะ เรากลับกับพ่อเพื่อนสนิท ก็ถามเธอว่ากลับไง เธอบอกกลับแทกซี่กับเพื่อนอีกคน เราก็ เออๆ กลับดีๆนะ
นาทีที่เราโบกมือบายๆเธอ เธอก็บายเรา เรารู้สึกถึงความรู้สึกของเธอ ว่ามันมีอะไร ในตาที่เธอมองเรา ...ไม่คิดเลยว่า จากคนที่เรียนรร.เดียวกันมาหกปี ไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง เรียนสายวิทย์ก็คนละห้อง ไม่มีอะไรที่จะทำให้มาคุยกันได้ ถ้าไม่ใช่มาเที่ยววันนี้ ไม่คิดเลยว่า จะมีสายตาที่ดูมีความหมายแบบนี้ ตอนจบวัน ... ฉันได้รู้สึกถึง อะไรไม่รู้ว่ะ 5555 แต่มันกำลังจะเปลี่ยนไป ฉันก็ไม่แน่ใจมาก
หลังจากนั้นพอกลับถึงบ้าน เธอก็สมัครเฟสบุค แล้วแอดเรามา เราก็เป็นคนมึนๆงงๆ เหมือนก็ไม่ได้ชอบมาก หรือ ตอนนั้นไม่ได้คิดว่าชอบเลยล่ะ แต่แค่รู้สึกดี เธอแอดมา เราก็แซวๆ เพราะตอนแรกเธอเป็นมนุษย์ไม่โซเชียล 5555 ก็คุยกันทางแชทเฟส เวลาเราออน แล้วเห็นจุดสีเขียวของเธอ สักพักเธอก็จะทักมาเอง ก็ดีใจนะ แล้วเราก็คุยแต่เรื่องทั่วไป ไม่ได้ถามเรื่องส่วนตัวมาก คุยกันแต่เรื่องแกทแพท อิข้อสอบถั่วเขียว ถ้าใส่ในขวดโค้ดขวดลิตร จะใส่ได้กี่เม็ด ....ข้อสอบ พ่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แต่ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ทำให้เธอคุยกะเราได้ยาวๆ ขอบคุณถั่วเขียวข่าา
ที่รร. เวลาเราเจอกัน ก็ได้แค่เรียกชื่อทัก แล้วก็โบกมือ เราพยายามยิ้มให้น่ารักในทุกๆครั้งที่เจอ แต่เธอชอบเดินกับเพื่อนเป็นกลุ่มๆ เห้อ เมื่อไหร่จะได้เจอแล้วคุยกันยาวๆมั่งนอกจากเรียกชื่อ ...เราเริ่มชอบเธอแล้ว... ขอให้ได้เจอกันวันละครั้งก็ยังดี นอกจากคุยกันผ่านแชทแล้ว เราไม่กล้าบอกใครเลยว่าเราชอบเธอ เราใช้การเดา การสุ่ม การบังเอิญ ที่จะรู้ตารางสอนของเธอ แล้วก็เดาเอาว่า วันนี้เธอจะกินข้าวที่ไหน แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้มาก ถ้าเพื่อนเรามันอยากกินอีกที่ที่เราอยากไป ก็จบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
5555 แต่ส่วนใหญ่ ก็ได้เจอกันทุกวันวันละครั้ง สองครั้ง สามครั้ง เอ้อ เจอเวลาเรียนด้วย เราชอบแอบคิดถึง อยากรู้ว่าป่านนี้เรียนอะไรอยู่ หรือกลับบ้านไปแล้ว ...นั่นแหละ การได้เจอเธอทุกวัน วันละนิด แล้วก็ได้กลับไปคุย ว่าวันนี้ต่างคนต่างเจออะไรมาบ้าง มันยิ่งทำให้เราชอบเธอมากขึ้นมากๆ
จริงๆแล้วเธอคือผู้ชายที่อุดมคติ พูดไม่เก่ง ขี้อาย ขาวๆ เหมือนกาตูนญี่ปุ่น เราชอบมากๆเลย แต่เราก็เป็นผู้หญิง แล้วเราก็คิดภาพไม่ออก ถ้าเป็นแฟนกันมันจะเป็นไง
มันเป็นเทอมสองสุดท้ายของเราและเธอ เรามีความสุขในทุกๆวัน เราไม่คิดว่าตัวเองจะมีความรักในเวลาแบบนี้ แต่มันก็โอเค ในทางกลับกัน ยิ่งเวลาผ่านไป ยิ่งรู้สึกเคว้งๆในใจ เหมือนเธอกำลังจะจากไปไกลๆ เพราะเวลาพวกเรามันก็น้อยลง เราทั้งสุข ทั้งเศร้า แต่ไม่รู้จะทำยังไง เราสอบติดที่แรกที่เราสอบ และกำลังรอผลอีกที่นึง เพราะตัดสินใจไม่แอดมิดชั่น ส่วนเธอก็ติดอีกที่นึง ก็คือ เรื่องมหาลัย เกือบจะเคลียๆทั้งคู่ ตัวเราก็ยังมีกังวลแหละ ทุกวันที่ผ่านไปเราชอบเธอ เราเองก็คิด ว่าเธอคงชอบเราด้วย สายตาของเธอที่มองเรา ทุกครั้งมันมีความหมายแล้วก็น่ารักมากๆเลย เธอใจดีเสมอ เหมือนพี่ชาย แล้วก็แกล้งได้ง่ายๆด้วย ความแตกต่างในเรื่องพวกนี้มันทำให้เราคุยกันได้ไม่เบื่อ เราพยายามมีสติเวลาเราคิดถึงเธอ เพราะเราไม่รู้ว่ามันจะจบลงยังไง
ผ่านคริสมาสต์ไปหนึ่งคืน เธอบอกเราว่า โทรหาได้ป่าว เราก็เอ้อ ได้ๆ เพราะเรากับเธอไม่ค่อยคุยโทรสับกัน ...เธอบอกชอบเรา แล้วก็ขอคบกัน...
เราทั้งดีใจ แต่ทำไมมันก็เต็มไปด้วยความกังวล เจอกันอีกวันที่เรียนพิเศษ เป็นแฟนกันแล้ว เขินจัง>< ด้วยความกังวลที่มี เราถามเธอว่า
me : แล้วถ้าจบมอหกแล้ว ยังไงต่อหรอ
เธอ : เรื่องคบกันต่อหรอ เค้าก็โอเคนะ
... เราเลยมั่นใจมากขึ้น แล้วก็รู้สึกมีความสุขมากๆ จากที่แอบชอบเธอทุกๆวัน วันนี้เหมือนยังกับรอมานานมากๆแล้ว
เราคบกัน หลังจากนั้น เราไม่เคยทะเลาะกัน อย่างมากแค่งอน เราเนี่ยงอนเธอ แต่เราก็รักเธอ มันหายง่ายมาก เรายอมรับทุกอย่างที่เป็นเธอได้ เราพยายามจะเป็นอะไรหลายๆอย่างให้ ทั้งแฟน ทั้งเพื่อน เพื่อนสนิท เป็นผู้นำ แต่ก็ชอบให้เธอเป็นผู้นำ เราเริ่มคิดว่า มันคือความรัก เราทำอะไรให้เธอได้โดยไม่คิดว่ายาก หรือเหนื่อย เรารอได้ ดึกแค่ไหนก็รอได้ เธอผิดสัญญาเรื่องง่ายๆเราไม่เคยโกรธ เธอว่าไงเรื่องอะไร ถึงเหตุผลเธอจะผิด เราจะเข้าใจเธอ แล้วค่อยคุยเหตุผลกันทีหลัง เราอยากให้เธอมีความสุข เพราะเรามีความสุข เราว่าเรารักเธอจริงๆ คงไม่เร็วไปสำหรับคนอายุ 18 เราไปกินข้าว ดูหนัง ทำอะไรที่ชอบ เหมือนๆเดิม แต่ก็ไม่เคยเบื่อ แค่ได้เจอกัน แค่เราเห็นเทอยิ้มให้ เหมือนวันที่เทอโบกมือบายเราวันแรก แม่งมีความสุขชิบหาย รักเธอจริงๆ ไม่หวังอะไร
จะว่าไม่หวังอะไร ก็คงโกหก ...วันสุดท้ายที่เราเจอกัน ก็ไปดูหนัง กินข้าว แล้วก็นั่งรถเมล์กลับ บ้านเราถึงก่อน เธอนั่งเบอร์นี้จริงๆแม่งอ้อมแต่เธอน่ารัก เลยนั่งมาด้วยกัน อิอิ ตอนนั้นเราก็เริ่มๆคิดบ้าง ที่เทอจะย้ายไปหอ ในอีกไม่กี่วัน เรามอบพระให้เธอ แม่เราไปบูชามาให้ แล้วก็ให้พวงกุนแจ ที่เป็นตัวแทนเรากับเธอ ได้แต่บอกเธอ ให้ดูแลตัวเองดีๆ อย่าลืมห้อยพวงกุนแจด้วย ...เราต้องลงรถซะละ บ๊ายบาย คิดถึงเราด้วยนะ...
วันที่เธอย้ายเข้าหอ เธอก็โทรมาเล่าให้ฟัง เรายังพอโอเค เพราะเราไม่งอแงแล้วก็ไม่เคยงี่เง่าเลย วันที่เธอเริ่มลงทะเบียน หรืออะไรนี่แหละ รับน้องป่าววะ เราไปเที่ยวกับเพื่อนสนิท ที่รักมากๆ เพราะเดี๋ยวเราก็ต้องไปอยู่หอแล้ว วันนั้นทั้งวันเราอยู่กับเพื่อน ..โดยไม่มีเธอเลย เราไม่กล้าโทรไป เธอไม่โทรมา จนดึกมาก เรากังวลอยู่ลึกๆ ไม่ได้แสดงออกมา แต่คือ ดึกๆปวดท้องเลย เครียดลงกระเพาะมั้ง เป็นเอามากเลยนะกู แล้วเธอก็โทรมา คุยกันแปบนึง
เธอก็โอ๋ๆเรา บอกว่ายุ่งมาก เราก็ดีใจมาก แล้วพอเริ่มวันใหม่ และวันถัดไป วันถัดไปอีก...เธอเริ่มไม่โทรมา จนวันที่เราเข้าหอ
วันที่เราเข้าหอ ทั้งขนของ ทำกิจกรรม มันมากมายจริงๆ จนเราเองก็เหนื่อยไปหมด เราใช้ไอโฟน ..เมื่อสามปีที่แล้วคนยังไม่นิยมใช้มาก คือกุมีไอโฟนแต่กุไม่ใช้ทำไรเลย 555 ตาจ้องโทรสับ คอยหยิบมาดู คอยกดไปกดมา แต่ไม่ได้เล่นอะไร... ไม่มีสายโทรเข้า มีแค่พ่อกับแม่ แล้วก็เล่นเฟสนิดหน่อย
ความเปลี่ยนแปลง มันเดินมาหาฉัน
ฉันทำกิจกรรมหนัก เพราะคณะที่เรียนค่อนข้างกฏเยอะ ระบบรุ่นพี่ก็แรงพอตัว เพื่อนใหม่ ชีวิตใหม่ มีเสียงหัวเราะ และฉันเป็นคนพูดเก่ง พูดมาก มันดูสนุกไปหมด เจออะไรก็ไม่กลัว แต่ลึกที่สุดในใจแล้ว เราพร้อมจะร้องไห้ได้ตลอด เรารอเธอโทรมา ทรมาณดีว่ะ พอนึกย้อนไป รอทุกนาที นึกถึงทุกนาที ทำไมไม่โทรมา เราไม่ค่อยกล้าโทรไปมาก กลัวเธอไม่พอใจ แต่พักหลังๆ มันทนไม่ไหวจริงๆ โทรไปก็ดูรำคาญกันมากๆ พูดกันสองนาที เดี๋ยวก็ยุ่ง รับน้อง พี่เลี้ยง กินเหล้า .....อืม.... ชีวิตใหม่ ก็งี้ เราพยายามเข้าใจ หาเหตุผลต่างๆมาอธิบายให้ตัวเอง เพราะเธอไม่อธิบาย เราร้องไห้บ่อยมากขึ้น มีโทรไประบายกับเพื่อนเก่า โทรไปก็ร้องไห้ ปกติไม่เคยร้องไห้หนักหน่วงเรือรังขนาดนี้ ร้องไห้หนักจริงๆ เพราะเรารู้สึกว่าเรารักเค้าแล้ว เราแค่อยากรู้ว่าทำไม เราไปทำอะไรผิดตรงไหน หรือเจอคนอื่น ทำไมไม่บอกเลิกมา เราทนไม่ไหวจนวันนึงเราแทบจะบอกเลิก เราเคลียกับเธอเป็นชม.ๆ ประมาณสามครั้งมั้ง
หลังจากเข้าปีหนึ่ง เธอจะร้องไห้ ....คือ มันทำให้คิดว่า เธอก็ยังรักเรา แต่เธออาจจะ ติดเพื่อน? ติดสังคม? สนุกกับชีวิตใหม่? ไม่อยากดราม่า? เธอยืนยันว่าจะพยายามเหมือนเดิม คือเราก็รักเธอมาก ไม่ได้หวังไม่ได้ต้องการอะไร แค่อยากให้เหมือนเดิม ไม่ต้องโทรมาบ่อยก็ได้ แต่แค่ ...ไม่รู้ว่ะ
มันเป็นความเสียใจที่ พร้อมจะให้อภัยได้ทุกเมื่อ ร้องไห้ได้ตลอด จนเพื่อนที่โทรไประบาย คือเพื่อนก็คงไม่กล้าพูดตรงๆว่าให้เลิก แต่ก็พูดว่า
"เขาไม่รู้หรอก ว่าเรามาร้องไห้ทุกวันแบบนี้ ไม่รู้เลย ว่าเขาทำให้เราเป็นแบบนี้" เพื่อนอีกคนก็บอก
"แกจะเจ็บตอนนี้ หรือแกจะเจ็บต่อไปเรื่อยๆ" บางคนก็บอก
"อย่าพูดคำว่าเลิกนะ มันเอากลับมาไม่ได้"
เราแค่เกือบบอกเลิก แต่มันทำไม่ได้ เราทนไม่ไหวจริงๆ เราไม่คิดว่าเราจะรู้สึกอะไรมากมายกับคนๆนึง แล้วเราก็อายุสิบแปด ก็คิดนะ ว่ามันเป็นความหลงรึเปล่า คือเราก็พยายามคุมตัวเองในเรื่องทั่วไป ไม่ให้เละเทะ พยามเรียน อ่านหนังสือ พูดคุย ภายนอกเราปกติมาก จนทีหลังเพื่อนเมทมันตกใจ บอก ไม่รู้เลยว่าแกเสียใจอยู่ 5555
เราจมปลักกับตัวเองแล้วก็ความคิดโทษตัวเอง พร้อมๆกันก็โกรธเธอไปด้วย แต่แม่งโกรธไม่ค่อยลงว่ะ ...เจอกันในแชทก็ไม่ทัก ออนเอ็มเจอกันก็ไม่ทัก ไม่โทรมา ไม่สนใจ ไม่ถาม ไม่มาหา ทั้งที่เธอสัญญาไว้ เธอมาสยาม แต่เธอมากับเพื่อน ...เธอตัดเราออกไปตอนไหนนะ
ทรมาณใช้ได้ เราชอบรอให้เพื่อนในรูมเมทหลับกันหมด เราจะหยุดอ่านหนังสือ แล้วไปร้องไห้ที่ห้องนั่งเล่น ร้องมากขึ้นมากขึ้น ตื่นมาก็ตาบวม ตาก็ตี่ขึ้น เดิมก็ตี่พอละ
วันนั้นเป็นวันที่เราอยู่บ้าน เราไปทักเธอ ว่าตกลง ตอนนี้รู้สึกยังไง เธอเลยโทรมา
เราเริ่มพูดไปร้องไห้ไป แต่ครั้งนี้เราพูดตรงมากขึ้น เราไม่กลัวเธอไม่รักเรา เพราะเธอคงรักน้อยลงแล้ว เธอพยายามยื้อเราเหมือนเดิม เราเลยถามตรงๆ...ขอร้องให้เธอตอบตรงๆ ไม่โกรธ
เรา : ไม่คิดถึงกันเลยใช่ป่าว
เธอ : อื้ม
เรา : ไม่เป็นห่วง ไม่ได้อยากรู้อะไร เกี่ยวกับเราเลยใช่ป่าว
เธอ : ก็ใช่อะ ..
เรา : พูดตามตรง ถ้าเธอเป็นคนแบบนี้ หรือจะทำแบบนี้ เธอไม่ควรมีใคร
เธอ : จะหมายถึงว่า เราไม่ต้องมีแฟนงั้นหรอ (เธอดูโกรธ)
เพราะเราไม่เคยแม้แต่จะทะเลาะกันเลย พูดกันดีมาตลอด เราพึ่งรู้ว่า การรักษาวามรู้สึกเธอ มันจะจบด้วยการที่เรามานั่งรู้สึกแบบีน้ คือเราก็รู้ว่าเธอเสียใจ และที่ยิ่งกว่ารู้คือ เราเสียใจสุดๆแล้ว ความเปลี่นแปลง ที่เราเคยเจอ ครั้งนี้มัน มากกว่าทุกครั้ง เหมือนไม่เหลือหัวใจ เหมือนใจสลายทุกวัน
สุดท้าย เธอก็บอกเราว่า เป็นเพื่อนกันไปก่อนไหม ...
เราก็ตัดสายไป ...เรารักเธอมาก ตั้งแต่มีแฟนมา เรารักเธอคนแรก รักที่สุด เรื่องราวตั้งแต่วันแรกที่รู้สึก มันมีค่าและทำให้เราร้องไห้ ไม่ใช่เพราะเธอที่เปลี่ยนไปอย่างเดียว แต่เพราะเรื่องราวของเรา มันให้แต่ความทรงจำที่ดี ที่ทุกวันนี้ ...เราที่อยู่ปีสาม มีแฟนใหม่แล้ว ยังอดนึกถึงแล้วรู้สึกไม่ได้ มันหวิว ... มันทำให้เหงา มันเรียกความรู้สึกตอนที่สุข กับทุกข์กลับมา เพราะมันคงเป็นครั้งที่เรารู้สึกอะไรมากมาย ถึงมันจะดูเป็นเรื่องเด็กๆ และเจอได้ทั่วไป แต่พอเจอกับตัวแล้ว ...ยอมรับว่า ยังคิดถึงเธอนะ ...ได้คุยกันบ้าง บางทีก็ชวนกันรู้สึกถึงตอนนั้น ขอบใจนะ ที่ทำให้มีความทรงจำที่ทุกข์และสุข
คืนนี้ฉันแค่ฟังเพลงแล้วคิดถึงเธอ ไม่มีอะไรหรอก ... :)
ปริศนา
5 พ.ค. 57 เวลา 21:47 น.
208
views
1 ความคิดเห็น
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?