พวกคุณรู้จักโรคกลัวหรือPhobiaกันใช่มั้ย?

พวกคุณรู้จักโรคกลัวหรือPhobiaกันใช่มั้ย?

ฉันเคยอ่าน กระทู้ในเว็บไซต์ เกี่ยวกับโรคกลัวแปลกๆต่างๆ

เช่น โรคกลัวเนยถั่ว โรคกลัวรู โรคกลัวการข้ามสะพาน โรคกลัว โรคกลัวการนั่ง และอีกการกลัวสารพัด

บางทีฉันก็คิดว่าฉันอาจจะเป็นบุคคลเดียวบนโลกหรือป่าว??

ที่เป็นโรคกลัว สิ่งแปลกประหลาดเหมือนคนอื่น เพราะฉัน”กลัวแตงโม”

มันอาจจะตลกมากในสายตาคนอื่น บางทีฉันก็อายที่เวลามีคนถามว่า”สิ่งที่คุณกลัวมากที่สุดคืออะไร?”

ฉันกลับตอบไปว่า”ฉันกลัวแตงโม”แล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะ แต่ฉันชินกับมันไปซะแล้วล่ะ

ถ้าถามว่าในชีวิตของเคยกิน”แตงโมมั้ย?”ฉันตอบได้เลยว่า”ฉันเคยกิน”

ตอนเด็กๆฉันกินแตงโมได้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ติดหนึ่งในผลไม้รสโปรดของฉัน แต่การกินของฉันเมื่อก่อนก็เหมือนคนปกติทั่วไป

ฉันเริ่มจำได้ว่าฉันรู้สึกกลัวมันและไม่อยากเข้าใกล้มัน เมื่อตอนช่วงก่อนขึ้นมอปลาย

ก่อนหน้านั้นที่ฉันกินแตงโมได้ ฉันก็ไม่ใช่คนที่กินบ่อยนักๆเรียกว่านานๆทีฉันจะกินครั้งนึงก็ว่าได้

จนกระทั่งตอนนั้นที่ฉันเห็นคนกินแตงโม ความรู้สึกในตอนนั้น มันขนลุก ยิ่งเวลาเค้ากัดทีละคำ แล้วยิ่งมีน้ำในแตงโมไหลออกมาเยอะแยะ มันทำให้ฉันรู้สึกขนลุก เหมือนแดร๊กคูล่ากำลังกินเลือด แล้วคราบที่ติดอยู่ที่มุมปาก ภาพมันชวนให้ฉันรู้สึกสยอง ไหนจะกลิ่นของมันอีก กลิ่นของมันที่ฉันรู้สึกได้ถึงสารเคมีจำนวนมาก ที่ประปนผสมอยู่ข้างใน ทำให้ฉันไม่อยากจะมองภาพของมัน และมันให้ความรู้สึกมีสิ่งที่เละๆติดที่ปาก มันน่าขนลุกมาก

ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกมันเริ่มนับหนึงจากตอนนั้นหรือก่อนหน้านั้น

แต่ทุกครั้งที่ฉันเจอมัน ความรู้สึกของฉันมันจะเตือนตลอดเวลาว่า”เธอควรเดินหนีให้ไกลนะ!!” หรือ “เธออย่าเข้าใกล้มัน”

เวลาที่กินน้ำผลไม้ปั่น มีลูกค้าคนก่อนหน้าสั่งน้ำแตงโมปั่น แล้วฉันที่เป็นลูกค้าคนถัดไปสั่งต่อในออร์เดอร์ต่อไป

เวลาที่เร่งรีบและจำนวนของลูกค้าเยอะเกินไปทำให้แม่ค้าไม่ได้ใส่ใจรายละเอียด ได้ปั่นน้ำที่สั่งไว้ผสมลงไป ทำให้รสชาติของน้ำผลไม่ปั่นที่ฉันสั่งไว้ มีกลิ่นของน้ำแตงโมปั่นแก้วก่อนหน้าติดลงไป เมื่อฉันได้กลิ่นของมันหรือบางครั้งฉันกินมันลงโดยไม่ได้เอะใจหรือดมกลิ่นดูก่อน มันจะมีอากาศปวดหัว คลื่นใส้ขึ้นมา เพียงแค่ฉันกินมันลงไปแค่ครั้งเดียว สุดท้ายฉันก็ต้องทิ้งหรือถ้าฉันไปกับเพื่อนฉันก็จะยกแก้วนั้นให้เพื่อนของฉันแทน

ทุกครั้งที่เห็นมันฉันจะเดินหนีหรือบอกว่าไม่ หรือถ้าเกิดเจอในระยะใกล้อย่างจำใจฉันเลือกที่จะไม่มองมันและหาทางออกจากมันให้ไว้และเร็วที่สุด

อาการของฉันมันเริ่มต้นตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้

บางทีฉันเองก็คิดว่า”ฉันสร้างความกลัวนี้ขึ้นมาเองรึป่าว?”แต่ฉันพยายามที่จะต่อต้านความกลัวนั้นตลอดเวลาด้วยตัวของฉันเอง แต่ความพยายามฉันก็ศูนย์แปล่า ฉันพยายามกินแต่ฉันก็ไม่เคยทำมันสำเร็จ

ตอนนี้อายุของฉันก็เริ่ม20 ฉันเคยคิดถ้าฉันเรียนจบและมีงานทำ ถ้าเกิดฉันต้องอยู่ในกลุ่มคนส่วนมากและเกิดหัวหน้าของฉันเป็นคนที่ชอบกินแตงโม และโปรดปราณแตงโมมาก ถ้าเกิดหัวหน้าสั่งให้ให้พนักงานทุกคนกินน้ำแตงโมแล้วเลื่อนตำแหน่ง และฉันคิดว่าฉันคงทำไม่ได้แน่นอน ฮ่าๆในโลกคงไม่มีใครบ้าๆมาสั่งให้กินน้ำแตงโมแล้วเลื่อนขึ้นกันทุกคนหรอก

ฉันคิดว่าบางทีความกลัวมันเกิดขึ้นได้กับทุกคนและแต่ละมีความกลัวแต่ละรูปแบบที่ไม่เหมือนกัน ฉันหวังว่าความกลัวของฉันซักวันจะต้องบรรเทาลง อาจจะไม่ถึงขั้นที่จะเรียกอาการนี้แน่ชัดว่า Phobia หรือฉันอาจจะเข้าข่ายอาการนี้

ฉันหวังว่ามันจะบรรเทาลง แต่ฉันก็ไม่แน่ชัดว่ามันจะเป็นเวลาไหน

ตอนนี้ฉันอาจจะใช้ชีวิตแบบนี้ได้ แต่ถ้าฉันโตขึ้นอีกนิด และได้เจอสังคมเยอะขึ้น ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง

มันน่าตลกมากนะสำหรับใครบางที่อ่านหรือหลงเข้ามาในกระทู้นี้ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันควรทำยังไงดีถ้าเกิดขึ้นในอนาคต

ฉันหวังว่าฉันจะผ่านมันไปได้นะ บางทีอาจมีคนที่เป็นPhobiaแล้วมีอาการหนักกว่าฉัน

ฉันก็ขอให้คุณผ่านมันไปได้ด้วยดีเช่นกัน

-ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ-