คุณคิดว่า...อะไรเป็นเอกลักษณ์ที่มีแต่เฉพาะในนิยายไทย

1.หลักลอย

พระเอกบอกว่าเป็นนักธุรกิจแต่เห็นแค่ฉากเซ็นเอกสารจึ้กเดียวทั้งเรื่อง
ตัวร้าย จบนอก แต่ไม่ยอมหางานหาการทำเป็นหลักเป็นแหล่ง เอาแต่วิ่งตาม  พระเอกไปวันๆ

2.ตรรกะในเรื่องจะเพี้ยนๆ แบบ ในชีวิตจริงคงหาได้ยากเต็มที

ยกตัวอย่างเช่น พระเอกจับนางเอกมาขังไว้ ข่มขืน บลาๆๆ ทำไมนางเอกไม่ยักจะแจ้งความ ได้ทั้งข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว ทำร้ายร่างกาย ข่มขืน

ถ้าเป็นชีวิตจริงนี่พระเอกติดคุกหัวโตค่ะบอกเลย


3. นิยายไทยให้ความสำคัญกับชนชั้นวรรณะของคนในเรื่องมาก มากจริงๆ
ต้องมีแม่ผัวดูถูกลูกสะใภ้จน อะไรแบบนี้

น้ำเน่าเหมือนละคร แต่ก็อ่าน

ทำไมผมฮา โดยเฉพาะสีขาวสะอาดตา

555555555555555555

จริงๆ ยังมีเรื่องสีผมสีตาอีกนะ อลังการงานสร้างสุดๆ

นัยน์ตาสีโกเมน
นัยน์ตาสีอะเมทิสต์
นัยน์ตาสีอำพัน
นัยน์ตาสีนิล
นัยน์ตาสีไพลิน
นัยน์ตาสีเฮเซล
นัยน์ตาสีช็อกโกแลต
นัยน์ตาสีมรกต
นัยน์ตาสีทับทิม
นัยน์ตาสีงาช้าง
นัยน์ตาสีควันบุหรี่

ต่อไปอนาคตข้างหน้า ท่านจะเจอสีตาระดับทำลายล้าง

นัยน์ตาสีอะเลกซานไดรต์
นัยน์ตาสีมอสอาเกต
นัยน์ตาสีแอมะซอไนต์
นัยน์ตาสีอเมทริน

อุก...โดนไปสองสี!

อ่านคห.บนแล้วนึกได้ ถ้าสีผมสีตาในนิยายแฟนตาซีมันแสนจะอลังการแล้ว
'ชื่อเล่น' นิยายรักก็อลังการไม่แพ้กันนะเออ ดูจากตัวเอกเลิฟซี่รี่์ส์สนพ.แถวๆนี้ก็ได้...

ตัวอย่างเช่น
 
แวร์ซาย(มาเป็นวังเลย อลังจริงแท้แม่คุณเอ๊ย)
การ์เดียน(คอปอเรชั่น? อ่า มันคือบริษัทรักษาความปลอดภัย?...//อะไรนะ ผิดสนพ?)
ปาปิยอง(ชื่อพันธุ์หมา?)    
ไอโฟน(นางเอกอายุสิบแปดชื่อแต่ไอโฟน! คือพ่อแม่นางล้ำมาก รู้ว่าจะมีไอโฟนก่อนแอปเปิ้ลจะเปิดตัวอีกครับพี่น้อง...)
แทตเตอร์ เทปเปอร์ เทนอล(เหมือนไทลินอลอะไรแบบนี้มั้ยอ่า)
ดาจาน่า ชเวอาเชน(บอกฉันซิจัน ว่าชื่อพวกนี้มันภาษาอะไร...?)
เอสเค(ทู?) คอเรท คอเคล็ด และอื่นๆอีกมากมาย


เข้าใจว่าจุดมุ่งหมายของการตั้งชื่อเล่นคือตั้งให้เรียกง่าย...แล้วเราจะทำให้มันยากเพื่ออะไร?

 
มันเป็น Thailand Only จริงๆนะ...
 

แนวนี้เราไม่อ่านเลย เอาไว้ให้เด็กๆ เค้าอ่านเถอะ

ไม่ฝั่งพระเอกหรือนางเอก หรือทั้งสองฝ่าย
ต้องรวย

@ 5-1

ไม่อ่านเหมือนกันค่ะ อันนี้เขียนเอาจากปกหลังที่เคยผ่านๆตา 55555555

555+ โคตรฮาเลยแต่ละคอมเม้นท์ โดยเฉพาะท่านควานต่ำ

555+ สีตานี่จริงจัง โดยเฉพาะแฟนตาซี
บางครั้งบรรยายสีตาด้วยศัพท์แสงสูงส่ง หรือแทนด้วยสีของสิ่งของอะไรสักอย่างที่เราไม่รู้จัก แต่พูดออกมาแล้วมันจะฟังเก๋ๆ จนเราต้องขมวดคิ้ว และคิดในใจว่า... มันคือสีไรวะ?

บางครั้งเรื่องสีตาเนี่ย ทำเอาเราต้องเปิดดิกชันนารีเลยล่ะ อยากรู้ว่ามันสีอะไรเนี่ย แค่สีพื้นฐานก็จำแทบไม่หมดแล้ว(ภาษาอังกฤษนะ)

ล้ำๆ แบบเงิบจริงๆมีครั้งนึงคือ นักเขียนบรรยายว่า นัยน์ตาสีพลอยดอกตะแบก...ตอนนั้นแบบ เอิ่ม...ดอกตะแบกนี่มันสีอะไรครับเพ่!!!

ถึงขั้นต้องไปเสิร์ชอาก๋ดูหน้าตาดอกตะแบกกันเลยทีเดียว คาใจอย่างแรง 55555

อ่านชื่อไปก็แอบงงด้วย ชื่อล้ำมากเลยจริงๆ

ฮ่าๆๆ เราก็ใช้บ่อยนะ เข้าตัวจังๆเลยอ่ะ

555 เข้าใจความรู้สึกเลยอ่ะ

หล่อ รวยเวอร์ มาเฟีย เจ้าชู้ โรแมนติก ขี้หึงสุดลิ่มทิ่มประตู เอาแต่ใจ อย่างร้ายกาจ ป่าเถื่อน ทั้งที่บ้านก็อบอุ่น

สวย...สวยมากเลย ต้องเวอร์จิ้น มีแฟนมาหลายคนแต่เพิ่งมีอะไรกับพระเอก 

ตัวร้ายก็คิดแต่เรื่องชั่วๆอย่างเดียว ด้านดีมีบ้างก็ได้

นางร้ายคือรักต้องแย่ง ต่อให้ตรูเป็นแฟนมาก่อน และนางเอกมาทีหลังก็ตาม 

บางครั้งเหมือนนิยายจะค่อนข้างอวยคนรวยนะ พระเอกแค่มีเงินจะทำอะไรก็ไม่ผิด อยู่เหนือกฏหมายทุกอย่างเลย ดีไม่มีที่ติ(แต่เราก็อ่านนะ ^^)  

"555"
บางครั้งเห็นบทสนทนาเสียงหัวเราะมาเป็นตัวเลขแบบนี้เลย ก็รู้สึกแปลกๆนิดหนึ่งค่ะ อย่างอื่นก็ตามจขกท.บอก โดยเฉพาะสวยๆงามๆนี่อย่างฮา งามตั้งแต่หัวจรดปลายเล็บ ขี้เล็บก็คงงามพอกัน

แต่ในความเห็นส่วนตัวเรื่องเอาอวัยวะขึ้นก่อนแบบ 'มือบางจับขอบหน้าต่างแน่น' มันก็ให้อารามณ์อีกแบบนะคะ ประมาณว่าแน่นให้เห็นภาพไปที่มือน่ะ เราว่ามันทำให้บทบรรยายมันไม่ซ้ำจำเจ ขึ้นต้นแต่เธอๆ เขาๆ อะไรประมาณนี้นะคะ

เราเข้าใจว่าที่นิยายแปลไม่มีบทบรรยายแบบนี้ก็เพราะโดยรูปประโยคของภาษาอังกฤษไม่นิยมเอาอวัยวะมาเป็นประธานค่ะ ถ้าจะใช้ก็ต้องแสดงความเป็นเจ้าของว่าเป็นของใครเช่น

Her hand is soft. ไม่ใช่ Hand is soft. ประโยคไม่ผิด แต่ความหมายมันจะไม่เหมือนกัน

เพราะฉะนั้นบทบรรยายเลยจะขึ้นด้วยประธานซึ่งเป็นบุคคลอยู่เสมอค่ะ เราอ่านนิยายภาษาอังกฤษแล้วไม่ติดขัดเพราะภาษาเขาเป็นแบบนั้น แต่พอมาอ่านแบบแปลแล้วมันรู้สึกไม่ค่อยเข้ากับภาษาเราเลย(ความเห็นส่วนตัวนะคะ) แปลแล้วประโยคจะต้องขึ้นต้นด้วยเธอหรือเขาตลอด ประมาณว่า
'เธอเอื้อมมือไปเปิดประตูแล้วก็ต้องตกใจ ตาของเธอเบิกกว้าง เธอไม่รู้เลยว่าข้างหลังประตูบานนี้มีโลกอีกใบที่เธอไม่รู้จัก เธอก้าวไปข้างใน...'

ถ้าเป็นบทบรรยายแบบไทยมันจะฟังดูดีกว่า 'มือบางเอื้อมไปเปิดประตูแล้วก็ต้องตกใจ ตากลมโตเบิกกว้าง หญิงสาวไม่รู้เลยว่าข้างหลังประตูบานนี้มีโลกอีกใบที่เธอไม่รู้จัก ขาสั้นๆก้าวไปข้างใน...'

ก็ความเห็นส่วนตัวนะคะ ^^

เราก็ชอบอ่านนิยายแปลนะ ชอบดูหนังฝรั่งด้วยจนติดมาเวลาเขียน
ยกตัวอย่าง นิยายบ้านเราแนววัยรุ่นนางเอกจะเรียกพระเอกว่านาย แต่นางเอกเราเรียกพระเอกว่าเธอ แล้วเราก็เขียนแนวฝรั่งด้วย
ไม่ใช่เพราะว่าเราไม่ชอบนิยายไทยนะ แต่เราหลงเสน่ห์ในนิยายแนวนั้นมากจน ไม่คิดจะใส่ความเป็นไทยลงในนิยายของเรา มากกว่า

"นางเอกไทยนี่ต้องงามตั้งแต่หัวจรดเท้าจริงๆ"

ขอฮาตรงนี้ที เพราะเจอเยอะมาก นางเอกนิยายไทยต้องงามหมดจด ตั้งแต่ศีรษะยันส้นทีน(ขอหยาบคายเล็กน้อย) เพราะอ่านแล้วเจอหลายเรื่องมากที่บรรยายถึงเท้า แล้วยังคงงามหยดย้อย บรรยายซะงามกว่าหน้าตรูอีก 555+

เอาจริงๆ ถ้าเทียบว่าเป็นรุ่นเล็ก รุ่นใหม่ นิยายไทยจะเห็นชัดเจนในเรื่องการเขียนสนองนี้ดครับ ซึ่งทำให้นิยายเราแมรี่ซูขั้นสูงมาก ทั้งเนื้อเรื่อง ทั้งตัวละคร และยึดติดกับหน้าตาตัวละครแบบสุดกู่ ยิ่งอยู่ในทีมตัวเอกจะต้องหน้าตาเล่อเลิศทุกตัว ไม่ว่าจะเป็นนิยายแนวไหนก็เถอะ ตัวละครที่มีบทบาทต้องหน้าตาดีเท่านั้น น้อยเรื่องถึงจะไม่ค่อยสนใจที่หน้าตาตัวละคร และมาเน้นที่คาแร็กเตอร์  

แต่หากให้รวมของพวกชั้นครูไปด้วย อะไรคือเอกลักษณ์ที่เป็นนิยายไทยแท้ๆ ก็คงบอกได้ว่า ความรวย ความจน การแบ่งชนชั้นวรรณะ ผัว เมีย วนลูปกันอยู่แค่นี่แหละครับ 

เห็นด้วยๆ บางเรื่องเขาบอกสีตามาแต่แบบว่าอ่านมาจนครึ่งเรื่องถึงได้รู้ว่าตกลงมันสีอะไร

ต้องซิงด้วยครับ

ไม่อ่านนะ แต่เคยเห็นที่เพื่อนเอามาอ่าน แต่ละชื่อนี่สุดยอดทั้งนั้น

"..." อันนี้เคยเห็นใน NO HERO รัตติกาลอันตราย นิยายแปลจากไต้หวันค่ะ แต่ไม่รู้ว่าต้นฉบับมีรึเปล่า ตอนอ่านเราก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน ให้ฟีลมังงะไปอีกแบบยังไงก็ไม่รู้ ส่วนเรื่องงาม สมัยก่อนเค้าว่าต้องเบญจกัลยาณีสินะคะ สมัยนี้นิยายไทย งามทุกส่วนของร่างกายแม้กระทั่งรูจมูก ทศกัลยาณีก็ไม่พอแล้วล่ะ

สวัสดีค่ะ


มากระทู้นี้ ก้อ เป็น อีก กระทู้ ที่ น่า สนใจ มากกกกกกกกกกกเลยค่ะ ดิฉันกำลังคืดที่จะหัดเขียน นิย าย อยุ พอดี


อยากเขียนอะไรๆที่ไม่มีที่เมืองไทยค่ะมาก่อน เช่นนางเอกเรื่องนี้เป็นลูกคนรวยแบบไทยๆล่ะ ต้องไทยๆนิสนึงล่ะนะ ก้เพราะนิย า ย ตะถูกเขยนที่เมืองไทยนี่นะ คงต้องมีอะไรๆที่ดูเป็นไทยๆหน่อยล่ะนะ เช่นละครส่วนใหญ่(เดี๋ยวนี้ขณะนี้ ปัจุบันนี้) ละครส่วนใหญเห็นๆว่า ความรํ่ารวยนั้นเป็นอะไรที่ วิเศษที่สุดดดดดด เป็นจุดขายโดยทั่วไปอย่างหนาแน่น

ชึ่งจริงแล้วความเป็นจริงหากได้สัมผัสกับมันจริงๆ ความรํ่ารวย นี่คือทุกข์ถนัดน่ะนะ กลางวันไม่ได้คืนกลางคืนไม่ได้นอน สัพสิ่งมากมายที่คุณๆทั้งหลายต้องการกอบโกยนั้นจริงแล้วคือทุกข์นั้นเอง เกิดมาเราก็ไม่มีอะไรติดตัวมาเนอะ จะต้องการสิ่งเหล่านี้ไปเพื่อเหตุไรกัน...

เห็นด้วยอย่างยิ่งที่ละครไทยหนังไทยมีเหตเหล่านี้เป็นแก่นสารที่เป็นไอดอลที่นำซึ่งความทยานอยาก หรือพยายามชี้ทางไปสู่ทุกข์ แปลกจังเขาเหล่านี้เสพเหตุเหล่านี้เป็นความบันเทิง

คราวนี้มาถึงดราม่า เรื่องรักๆใคร่หรือมีการแบ่งชั้นวรรณะมาหลายยุคและสมัย นำมาซึ่งทุกข์และทรมาน พ่อแม่เป็นเจ้าชีวิตของลูกๆ จอมบงการ  และเพื่อจุดมุ่งหมายนั้นก็เพื่อเงินและความรู้สึกของพ่อแม่เองทั้งหมด เห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ เป็นเช่่นนี้มาหลายชั่วคนนะ


ดิฉันกำลังตั้งใจที่จะเขียนนิยายสักเรื่อง มีลงไปแล้วบางตอนดองไว้ (และมีโครงการที่จะดองต่อไป อยู่ในช่วง ขี้เกียจค่ะ  บอกตรงๆขออภัยนะ)

ซึ่งนางเอกนั้นเป็นสาวน้อยยุคใหม่ไฟแรง พยายามทุกๆอย่างที่จะฉีกกรอบที่ล้าสมัยนั้นให้ได้  เช่น เธอเป็นลูกเศรษฐี ไปหลงรักหนุ่มน้อยน้ามนคนดีที่ยากไร้ ความรักคือพลังบวกที่จะทำให้อยู่ต่อไปได้อย่างเป็นสุข เธอจะต้องทำทุกอย่างเพื่อได้เขามาแม้จะต้องให้พ่อแม่ของเธอไปสู่ขอเขาก็ตาม แต่...แน่นอนว่าหากจะเขียนนิยายลักษณะนี้ก็เตรียมตัวถูกย่างไว้เลย ไอดอลอย่างนี้โง่สุดๆ ใครจะอยากยากจนในวันนี้ไช่ไหมล่ะ  เงินทองทำให้คนดูเท่ห์เนอะ  หากหายขี้เกียจเมื่อไรจะเขียนต่อค่ะ จะเขียนให้ได้  ไม่ได้ได้ขี้โม้หรือโกหกนะ ที่บอกคือความจริงที่ตั้งใจค่ะ (ขอกำลังใจหน่อยนะค้าาาาาาาาาาาาาา   คุกเข่าแบมือ  ขอกำลังใจ ขอดีๆนะคะ  ^___^)


ดูนี่สิ  วัฒนธรรมเก่าๆ รักมากจะขาดใจ พ่อแม่ไม่อนุญาตทุกข์มากทรมานมากๆ ต้องตายไปด้วยกันพร้อมอธิษฐานความสมหวังในชาติหน้า เศร้ามากๆๆๆๆ ชาติหน้าจะได้เกิดหรือเปล่าก็ไม่รู้ (อาจจะได้นิพพานก็ได้ ไม่ได้มาเกิดอีก) คงไม่ได้เจออีกแน่ๆ จะให้ชัวจะต้องสมหวังให้ได้ในชาตินี้ "ถึงคุณจนเราจะให้แม่ไปขอคุณเองไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น" เป็นคำพูดตอนหนึ่งของสิวลี (ในบ้านแสนสุข ที่ดองอยู่ค่ะ) เพราะไม่อยากให้เห็นเป็นเช่นนี้อีกต่อไป  อยากให้มีการเปลี่นแปลง



นี่คือภาพพจน์ ของวัฒนธรรมเก่าๆที่เห็นแล้วเศร้ามาก(ในเอ็มวี) แม้ว่าวันเวลาที่ผ่านมาตามยุคและสมัย แต่วัฒนธรรมที่เห็นนี้ยังคงปรากฎตัวในทุกวัน บางอย่างที่ต้องการการเปลี่ยนแปง อยากลองที่จะเปลี่ยนแปลงดูนะ (บอกนักเขียนหลายๆคนเช่นกันค่ะ)

ดูนะคะเศร้าจริงๆฮือออออออ...

https://www.youtube.com/watch?v=GUvDQrjFf8U&list=PLO-IqcJairN-2nasFieEd5ZjhTsjAf-kZ


เศร้าเนอะ  ฮือออออออออออออออออออออออออออออออฟังเพลงเพราะๆดีกว่าเนอะ
https://www.youtube.com/watch?v=tJkFo6MDfRQ




เป็นอีกหนึงเม้นท์ที่ซึ่งชอบใจกระทู้นี้มากๆ   นักเขียนไฟแรง(ลามทุ่งล่ะ แต่ยังขี้เกียจอยู่ค่ะ ความขี้เกียจบางครั้งมันก็มีอำนาจนะ เป็นธรรมชาติอีกเช่นกัน )



ปล.เรื่องภาษาของดิฉันนั้นขออภัยด้วยนะคะ แต่ให้สัญญาว่าหากเขียนจบเป็นเรื่องได้ จะจ้างผู้ที่เขียนภาษาไทยเก้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เรียบเรียงใหม่ให้ถูกต้องและสวยงามที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดค่ะ เพราะรักความเป็นไทยอยากให้ทุกอย่างที่เป็นไทยร้อยเปรอเซ็นต์อยู่แล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว ไม่ต้องห่วงนะค้า ให้สัญญาๆๆๆๆๆๆค่ะ แต่ที่สำคัญจะเขียนจบได้ไหมเท่านั้นล่ะ (คือปัญหาใหญ่ งานท้วมห้ว ฮืออออออ)


"สัพเพสัพตา"  เอ้ยไม่เช่ สัพเพเหระ  คุยไปมากมายตามประสาเด็กมีความฝัน  ผู้ที่มีประสพการณ์ไม่ตำหนินะคะ นี้คืออาการเห่อที่อยากจะทำให้ได้ค่ะ คืออุดมคตินะคะ (เล่าความฝันเฟื่องยาวๆล่ะ) ไม่ไช่ขี้โวนะค้า หรือว่าเรื่องเดียวกัน ภาษาไทยที่ยังแย่อยู่ค่ะ ขออภัย


ยาวๆๆๆๆ อยากให้เจ้าของกระทู้รู้สึกจังว่าสนใจประเด็นของคุณนะคะ เข้ามาสนทนาด้วยต้องพิมพ์ยาวๆ อย่าลบกระทู้น้าาาาาาาาาา เสียดายค่ะ (ดิฉันเสียดาย)

ขอบคุณเป็นอย่างสูงที่อ่านจบค่ะ  หรืออ่านไม่จบก็ไม่เป็นไรนะ

จากดิฉัน.."ลีลาวดี" ^__^  ค่ะ คุณแม่รักมากตั้งชื่อนี้ให้  (นี่ชื่อเล่นนะนี่ ยาวๆเนอะ) ไม่ได้ถามแต่อยากบอกค่ะ เป็นไทยๆชอบภูมิใจ วันนี้ต้องออกทะเลค่ะ จริงออกทุกวัน สดชื่นดีนะ ^___^



สุดท้าย...เป็นอีกคนที่อยากเปลี่ยนอะไรๆที่เป็นไทยๆในส่วนที่ควรเปลี่ยนแปลงค่ะ  ตรงประเด็นไหม? หรือว่าเราเข้าใจผิดไป  อะไรๆอีกมากมายที่ต้องการเปลี่ยนแปลงตามยุคและสมัย แต่เอาแต่คุยๆนี่เมื่อไรจะสำเร็จล่ะ  ถามใครนี่?ดี...


หาว่า... แอบโฆษณานิยายที่ยังไม่ได้เขียนอีกสิ หรืออยากได้เม้นท์อีกสิ หรืออยากดังอีกสิ  ไม่ไช่นะคะชอบพิมพ์เท่านั้นค่ะ ไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นไม่ต้องเม้นท์ก็ได้ค่ะขออย่าลบกระทู้เท่านั้นก็พอใจแล้วววววค่ะ


สุดท้ายๆหากเพื่อนๆหาสาระไม่เจอต้องขออภัยด้วยค้า 6__^

ของเราจะบอกสีไปตรงๆ เลยแล้วขยายความแบบเปรียบเทียบเอา เช่น ดวงตาสีแดงเพลิง / ดวงตาสีแดงเลือด / ดวงตาสีม่วงไวโอเล็ต
ตัวอย่างที่ท่านยกมา นับถือระดับความอลังมาก

พรรณนาโวหาร...

ถ้า 'พระเอกเลว' สุดท้ายก็ได้รับการอภัยจากนางเอกและคนในเรื่องอยู่ดี////ยู่ปาก

คือเรื่องบางเรื่องไม่ควรได้รับการอภัย แต่คนในเรื่องก็ให้อภัยอย่างแสนง่ายดาย

เรื่องแบ่งชนชั้นวรรณะนี้ เห็นจะเจอได้ในนิยายและละครจากหลาย ๆ ประเทศเลยนะคะ

รวย หล่อ สวย เพอร์เฟค และพระเอกมักคู่นางเอกตอนจบเสมอ ถ้าดูแบบหนังฝรั่ง หนังเกาหลี มันจะมีหักมุมบ้าง แบบไร้คู่ ต้องจากกัน แต่ของไทย ออกมารู้ตอนจบ

...ขำที่ว่า เท้างามกว่าหน้ากรูอีก555+ บางทีคงเป็นเรื่องที่สุดยอดของไทย
บางทีขี้ฟันของนางอาจจะสีเหลืองสดใสแลดูแล้วสะอาดตาเป็นนักหนา เมื่อช้ายหนุ่ม(รูปหล่อ พ่อรวย มาเฟียฯลฯ)ดูแล้วเขา(ร่างหนา)เกิดจิตพิศวาก้มหน้า(หล่อเหลา)ลงมาเขาโน้มตัวเข้ามาหาใบหน้า(งาม)ที่มีขี้ฟัน(งามเลิศ)เมื่อริมฝีปาก(เรียวบาง)ประกบกับริมฝีปาก(หนา)อย่างดูดดื่ม.....
ก็อร่อยสิท่าน...คงหวานชริ บหายเลย..ขี้ฟันนางเอกนี่เนอะ555+ หวานอยู่แล้วละจ้า

เวลาเห็น "..." ในนิยายรักวัยรุ่นทีไร รู้สึกเงิบตามทุกที

เฮือก! เพิ่งเห็น
ควานต่ำนี่ได้ลัทธิมาจากท่านเผ็ดเชลสินะ

ที่แน่ๆสามารถพบได้ในนิยายไทยเท่านั้นก็คือ พระเอกหล่อ ค่ะ ไม่ว่าจะอ่านเรื่องไหนก็จะเจอแต่คำบรรยายลักษณะประมาณว่าหล่อโฮกๆ หล่อละลาย เวรี่หล่อหล๊อค่ะ 
ไม่มีเล่มไหนสักเล่มที่พระเอกไม่หล่อ (สาเหตุที่อ่านนิยายก็เพราะว่าพระเอกหล่อ55555+)

มันก็แล้วแต่รสนินิยมคนว่าชอบอ่านแบบไหน มาพูดแบบนี้ก็ออกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ บางคนอาจว่ามันตลกว่ะ แต่บางคนอาจบอกว่ามันมีเสน่ห์ที่คนไทยชอบแต่งแบบนี้ ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะครับที่เห็นเหมือนคุณน่ะ วิจารณ์แรงไปหน่อยมั้ย เหมือนด่ารสนิยมคนไทยส่วนมากยังไงอย่างงั้น =)

คือการบรรยายแบบนี้น่ะ มันทำให้เราเห็นภาพชัดเจน จินตนาการถึงภาพชัดเจนเลยล่ะ มันทำให้อ่านแล้วมันระรื่นไม่ห้วนๆสั้นๆ อ่ะ เราคิดว่าคนแต่งเก่งมากเลยล่ะที่สามารถพรรณาคำสวยหรูออกมาได้ขนาดนี้อ่ะ

แหม่...คนเขียนแนวนี้เขาออกจะจินตนาการบรรเจิดเรื่องตั้งชื่อเล่น 555

ใช่ค่ะ เราฮาชื่อมาก
ตั้งให้จนมันไม่มีเอกลักษณ์ของชื่อไทยเลย
เราว่าน่าจะชื่อเปียกปูน ส้มฝ้าย บางง ขำๆๆนะ

ที่เราอคยอ่านมี ชื่อธาตุบ้าบอคอแตกด้วย

แล้วนางเอกบางเรื่องต้องโง่ กูขำ!!