ความในใจของผู้ชายคนหนึ่ง

มีเรื่องจะมาเล่าให้ฟัง บอกก่อนเลยว่าผมไม่ใช่ผู้ชายแสนดีเหมือนอย่างที่ใครหลายคนคิดหรอกนะ

จะใช้คำว่า ชั่ว หรือ เลว หรือ ระ ยำ ก็ใช้กับผมได้ทั้งนั้นแหละ

ก็อย่างที่บอก ผมไม่ใช่คนดีเด่อะไรครับ

ผมเป็นเด็กกำพร้า อาศัยอยู่ในชุมชนแออัด ต้องปากกัดตีนถีบเพื่อให้มีชีวิตอยู่ไปวันๆ

ชีวิตของผมแทบจะเรียกได้ว่าไม่มีอะไรดี 

ผมอยู่ในวังวนของการแข่งรถ พนันขันต่อ เหล้า ยา บางครั้งก็ออกขโมยรถ เอาไปแยกชิ้นส่วนขาย

ผมผ่านมาหมดเเล้ว จนกระทั่งไม่คิดว่าตัวเองจะถอนตัวได้

แต่ใจผมรู้ดี ทุกอย่างที่ผมทำ มันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง 

แม้หลายคนจะบอกว่า ถึงแม้เราจะเลือกเกิดไม่ได้ แต่ก็เลือกที่จะเป็นคนดีได้

ความจริงแล้วมันไม่ได้สวยหรูแบบนั้นหรอกครับ

สังคมที่ผมอาศัยอยู่ มันหล่อหลอมให้ผมต้องเป็นแบบนี้ มันไม่เคยเสนอทางเลือก

มันมีเพียงคำถามที่ว่า อยากมีชีวิตรอดต่อไปอยู่หรือไม่?

คงไม่มีใครอยากรู้เหตุผลว่าทำไมผมต้องเป็นคนเลวสินะ 

เพราะไม่ว่าจะใช้ถ้อยคำสวยหรูเพียงใด ผมก็คือคนเลว 

แต่ชีวิตที่ไม่เคยได้สัมผัสกับแสงสว่างของผมนั้น ก็ใช่ว่าจะเลวร้ายเสียทีเดียว

ผมโชคดีเหลือเกิน...ที่ได้รู้จักกับ เธอ

เรื่องราวที่เหมือนกับโชคชะตาอยากจะเล่นตลกกับผม เลยส่งเธอให้หลงเข้ามาในชีวิตของผมซะงั้น

เธอเป็นผู้หญิงที่แสนธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ได้สวยเลิศเลอจนชวนให้ตะลึงเลยสักนิด

แต่เธอเป็นคนที่ทำให้ผมรู้สึกอยากปกป้อง 

ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงได้รู้สึกแบบนั้น รู้เพียงว่าเวลาเธอยิ้มออกมา มันกับเหมือนว่าเธอได้ขับไล่ความมืดมิดทั้งปวงออกไปจากใจของผม

เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ผมคอยมองหาแต่เธอ ในยามที่ไม่เจอหน้าก็กระวนกระวายไปต่างๆ นานา 

คิดวนไปวนมาว่าเธอจะทำอะไรอยู่นะ จะซุ่มซ่ามไปเดินสะดุดอะไรเข้ารึเปล่า แล้วตอนข้ามถนนจะรู้จักมองซ้ายมองขวาดูว่ามีรถขับมามั้ย

ผมรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลย เวลาที่เอาแต่คิดถึงเธอแบบนี้

ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ มันเป็นความรู้สึกแปลกประหลาดที่ผมไม่เคยพบเจอมาก่อนจริงๆ

จนกระทั่ง...วันหนึ่งผมถึงได้เข้าใจ

มันคือความรัก

ผมรักเธอเข้าแล้วจริงๆ

เมื่อผมรู้ว่าตัวเองรู้สึกแบบนี้ มันก็แปลกที่ผมไม่ได้รู้สึกดีใจสักนิด

ผมกลับกลัว 

หวาดกลัวว่าจะต้องเสียเธอไป

ผมก็บอกตั้งแต่ต้นว่าผมไม่ใช่คนดี 

เพราะฉะนั้นเรื่องที่ผมจะปล่อยเธอไป ไม่ได้มีอยู่สักเสี้ยวในความคิด 

มันอาจเป็นความเห็นแก่ตัวที่ผมอยากจะรั้งเธอเอาไว้ แต่ว่าชีวิตทั้งชีวิตที่มีเพียงความเลวทรามของผม

ได้เจอกับความดีเพียงสิ่งเดียวก็คือ เธอ

ผมผิดมากไหมที่ไม่อยากปล่อย

ไม่อยากให้เธอหายไปจากชีวิตผม

ผมเคยคิดนะว่า บางที ชีวิตของเธออาจสมบูรณ์แบบ หากว่าเธอไม่ได้เจอกับผม

ผมเหมือนความชั่วช้าเพียงอย่างเดียวในชีวิตของเธอ

แต่ยังไงผมก็จะทำทุกวิถีทางเพื่อให้เธอได้อยู่ข้างๆ อย่างนี้ตลอดไป

ผมเพียงแค่ต้องการแสงสว่างอันน้อยนิด ที่บังเอิญส่องมาถึงผมที่เคยยืนอยู่ในความมืดมาโดยตลอด

ไม่ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ผิดขนาดไหน 

ผมจะทนแบกรับมันไว้ให้ได้ เพื่อเธอ...แสงสว่างที่ชี้นำให้ผมเดินต่อไปได้




ปล. ขอบคุณนะครับที่อ่านจนจบ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น ผิดพลาดหรือสร้างความไม่พอใจต้องขออภัยด้วยครับ