เหนื่อยนะ เมื่อยังฝืนเรียนในทางที่ไม่ใช่

[อีเพิ้งชอบเพ้อ]

คือเราก็เป็นเด็กแอดคนหนึ่งอ่ะค่ะ เรียนปานกลางถึงย่ำแย่
อาจจะเพราะไม่ค่อยพยายามกับการอ่านหนังสืออย่างที่ควร
เกรด 3 กว่าๆไม่ถึง .5 แล้วตอนแอดเราดันหวังไว้สูงอยากเรียนศิลปากร
อักษร อะไรแบบนี้ แต่ลำพังคะแนนแอดไม่ติดแน่นอนค่ะ
หากจะสอบเอเชียศึกษาก็ไม่มีปัญญาจ่ายค่าเทอม TT
ตอนนั้นที่บ้านยังอยู่ระหว่างเส้นบางๆระหว่าง มีตังค์ใช้ กับ ตังค์ไม่พอใช้


เราก็แอดติด ม.รัฐบาลแห่งหนึ่งล่ะ เราก็ไม่อยากเรียนเท่าไหร่
เพราะหนึ่งคือมันเป็นงานสายบริการ ส่วนตัวคือไม่ชอบบริการใคร5555
พอดูหลักสูตรปั๊บคือแทบกลั้นใจตาย มันเป็นสายบริหารเรียนคำนวนซะส่วนใหญ่
ลมจับเลยค่ะ เพราะเราโง่คณิตดักดาลมากเรียนกี่เทอมๆไม่เคยผ่าน 2.5
ทนเรียนมาค่ะ หนึ่งปีเต็มพอมีแอดอีกก็ลงค่ะ
แต่ก็ยังไม่ติดศิลปากรอยู่ดี -_-+


แต่ปัญหาที่เจอส่วนใหญ่มันคือความเบื่อหน่าย และ รำคาญใจ ของเราเอง
การเรียนมันไม่ใช่ปัญหาของเราเท่าไหร่ แต่การต้องมาอยู่กับสังคมที่ต้อง
แก่งแย่งชิ่งดีชิ่งเด่นแบบนี้มันไม่น่าปลื้มใจเลยค่ะ เวลาทำอะไรเราก็คาดหวังกับมัน
แล้วพอมันไม่ได้ก็เจ็บเองช้ำเอง


เรามีโอกาสได้ออกแบบงานชิ้นหนึ่งทีนี้เราให้เพื่อน ๆ มาช่วยเลือกมาไลค์ในแบบที่ชื่นชอบ
แล้วมันมีคนบางคนใช้พรรคพวกแทนการแข่งขันแบบแฟร์ เราเลยค่อนข้างจะแบบนอยด์ๆอ่ะ
งานที่เราทำถึงจะมีคนไลค์ตามที่บอกไว้ แต่มันก็ยังมีคนมาบ่นเราแบบประปราย
งานทุกงานย่อมมีข้อผิดพลาดค่ะ แต่ถ้าจะจับผิดงั้นงี้ ทำเองเลยไหม
อยากโยนใส่หน้า




แค่อยากระบาย - -+
สุดท้ายนี้จะบอกว่า การเลือกในสิ่งที่ไม่ใช่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่การเรียน
แต่มันเกี่ยวกับ สังคม ด้วย
ขอบคุณที่อ่านจนจบ

Comments

[wallop]

ไปลองสัมผัสก่อน