แอบชอบคนๆหนึ่งมาห้าปี

[มอนโร]

เรื่องราวที่เรากำลังจะเล่าต่อไปนี้...
เราเคยนำไปปรึกษาให้ใครหลายคนฟังแล้ว
แต่เรารู้สึกไม่ดีขึ้นเลย....

เราแอบชอบเพื่อนคนหนึ่งมาห้าปีค่ะ ชอบเขามาตลอด
เขาขอสมมุตินามเขาว่า 'A' (ไม่เกี่ยวกับอักษรย่อหน้าชื่อเขาแต่อย่างไร เพียงเพราะง่ายต่อการพิมพ์)

แต่มีช่วงหนึ่งที่เราตัดใจจากเขา เพราะเพื่อนสนิทของเราชอบเขาเหมือนกัน
ประจบกับช่วงนั้นเรากำลังคบกับคนๆหนึ่งอยู่ เลยไม่ได้เจ็บปวดอะไรมากมาย

เราไม่ใช่คนดีอะไร(แต่เราใส่แว่น และไม่เคยพูดเรื่องความรักกับใคร คนเลยคิดว่าเราเป็นเด็กเรียน)
แฟนที่เราคบเราไม่เคยเห็นหน้าค่าตาอะไรเขา เรารู้จักกันผ่านเฟซ ถึงเราจะไม่เจอเขา
แต่เรารู้สึกว่าเขาก็เป็นคนที่ดี และเขามักจะเป็นที่ปรึกษาให้เรายามที่เราท้อแท้ คอยเป็นกำลังใจให้
อ้อ....เราขอแทนพี่คนนี้ว่า 'B' แล้วกัน

ระหว่างนั้นเราก็รู้จักน้องคนหนึ่ง เป็นทอม เด็กกว่าเรา1ปี เราขอแทนเขาว่า 'C'

และพี่ชายอีกคนที่เรารู้จัก เราขอแทนเราว่า 'D'

...........................................................................................

::เริ่มแรกเลย::

>>เริ่มแรกเลย เมื่อห้าปีก่อน เราไปเรียนพิเศษที่โรงเรียนจัดขึ้น เรารู้จักคนๆหนึ่ง เขาอยู่คนละห้องกับเรา
ตอนนั้นเรายังไม่เคยคุยอะไรกับเขาหรอก แต่เราเกิดรู้สึกถูกชะตากับเขา ซึ่งเขาคนนี้ก็คือ 'A' ซึ่งตอนนั้นเรารู้สึกชอบเขา แต่ไม่ได้อะไรมากมาย ไม่ถึงขั้นอยู่รู้จักอยากสนิท


>> ต่อมาเราเริ่มเล่นเพจใน facebook มันจะมีเพจให้สร้าง
และสร้างตัวละครๆหนึ่งขึ้นมาเพื่อสวมบทบาทเป้นตัวการ์ตูนนั้น...ซึ่งจุดๆนี้ทำให้เราเริ่มรู้จักพี่ 'B' เขาเป็นคนที่เราคุยถูกชะตามาก เขาเป็นคนที่ดี มักจะให้คำปรึกษาแก่เราในทุกๆเรื่อง ตอนนั้นเรายังเด็ก คล้ายๆกับเหมือนเป็นรอยต่อของชีวิต อยากให้ใครสักคนเข้าใจ พอมีเข้ามาเราก็รู้สึกโอเค วันหนึ่งเขาขอเบอร์เรา...เขาโทรมา ขอเราคบ....ประจวบเหมาะกับช่วงที่เราอยากรู้ว่าการมีแฟนมันเป็นยังไงเราจึงไม่ปฏิเสธไป

>>เปลี่ยนระดับชั้น เราได้อยู่ห้องเดียวกับ A ตอนนั้นเป็นช่วงที่เหนื่อยที่สุด การคบกันมันไม่ได้ดีแบบที่คิด มันมีเหตุการณืต่างๆมากมาย ทั้งเรื่องคุยโทรศัพท์เป็นชั่วโมงและเรื่องทะเลาะกับพ่อแม่....ตอนนั้นการเรียนเราตกต่ำ แถมยังทะเลาะกับพี่Bหลายครั้ง จนเราเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้ว เราเลยเลิกกัน แต่ยอมรับว่าตอนนั้นเราเริ่มรู้สึกดีกับพี่Bขึ้นมา แต่มีหลายๆอย่างที่เราไม่มั่นใจ เราไม่เข้าใจกัน บวกกับพี่อายุห่างกับเราถึงสามปี ตอนนั้นเราเริ่มที่เข้าใจแล้วว่า บางทีการที่เขาคบกับเรา เขาอาจจะแค่เหงา

>> การที่เราอยู่ห้องเดียวกับA ทำให้เรารู้ว่า เรามีสิ่งที่ชอบเหมือนกัน เราชอบการ์ตูน ชอบอะไรหลายๆอย่าง เราดูเหมือนจะสนิทกัน ขึ้นเรื่อยๆ เวลามีปัญหาเราก็ปรึกษา A ทะเลาะกับพี่เขาก็ปรึกษา A จนเราเริ่มรู้สึกดีขึ้นมากับ A จริงๆ

>> แต่ก็มีเรื่องไม่คาดคิดตามมา เมื่อเพื่อนสนิทของเราก็ชอบมันเหมือนกัน แถมมีคนอื่นๆคอยเชียร์ให้สมหวัง เราเลยรู้สึกว่า......เราควรตัดใจ

>>เราปล่อยความรู้สึกนั้นผ่านไป แม้จะรู้สึกว่าชอบAเข้าให้แล้วก็ตาม ต่อมาเราได้มีโอกาสไปแข่งขันภาษาอังกฤษ และได้รู้จักพี่ C รุ่นพี่...เขาเก่งมาก เก่งสุดๆ เราเลยเอาเขามาเป็นแรงบันดาลใจในการเรียน ตอนนั้นเราเกลียดคณิตมาก แต่พี่เขาดันเก่งวิชานี้ เราเลยรู้สึกเราอยากเก่งให้ได้แบบนั้นบ้าง จึงขวนขวายตั้งใจเรียนไม่ย่อท้อจนผ่านมาได้ ทุกวันนี้จากคนที่เกลียด กลัววิชาคณิต ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง กลายเป็นคนชอบวิชานี้

>>จบชั้นเรียน ต้องเลือกแผนการเรียน พี่C ก็จะจบม.หก เราตัดสินใจบอกความรู้สึกของเรา แน่นอนว่าโดนปฏิเสธกลับ เราค่อนข้างเสียใจอยู่ เพราะเราเตี้ย ไม่สวย แต่เราก็ทำใจไว้แล้ว ซึ่งก็มี A คอยให้คำปรึกษา รับฟังปัญหาเรา

>>เราเฮิร์ตอยู่ระยะหนึ่ง จนขึ้นม.ปลาย เรามีโอกาสรู้จักกับ D รุ่นน้องที่เป็นทอม เขาชอบเรา ขอเราคบ เรายังเจ็บจึงไม่ได้ปฏิเสธอะไร แต่ยอมรับว่า ก่อนที่น้องเขาจะขอคบเขาดีกับเรามาก แต่พอมาเป็นแฟนกัน มันไม่เหมือนเดิม
ความรู้สึกแปลกๆ เหมือนมันไม่ใช่ แถมตอนนั้นยังมีปัญหาต่างๆเข้ามา พี่Cเริ่มเข้ามาให้ความหวังเรา พี่Bเริ่มโทรหาเรา คุยกับเรา เรารู้สึกมันวุ่นวายเพราะอะไรต่างๆนานานี่แหละ แถมเราเองก็ไม่ใช่คนสวยเลยรู้สึกอายตัวเองที่จู่ๆก็มามีปัญหารักๆใคร่ๆ ทุกอย่างเลยจบลงตอนม.ห้า

>>เราได้รับข่าวดี ในตอนเทอมสองของม.ห้าว่า เพื่อนเราเลิกชอบ A แล้ว เราเริ่มมีความหวังขึ้นมา....ยอมรับว่าพอขึ้นม.ปลายเราห่างจากเขาไปมากพอสมควร กลายเป็นไม่สนิทกัน เพราะเรียนคนละสายการเรียน และเพราะเราพาตัวเองเข้าไปวุ่นวายกับเรื่องนั้น(ความรัก) (ซึ่งถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราจะแก้ไข) แต่ก็ยังคุยอยู่ จนกระทั่งรู้เรื่องนี้เข้า ความรู้สึกเก่าๆมันกลับมา เหมือนครั้งแรกที่รู้จักกัน

ตอนนั้นมันไม่แน่ชัดหรอก จนกระทั่งเราบอกชอบเขาวันวาเลนไทน์ และเราโดนเขาปฏิเสธโดยบอกว่า เขายังไม่พร้อมมีใคร....เราอึ้ง เหมือนเสียเพื่อนดีๆไปคนหนึ่งเลยทีเดียว ที่แย่กว่านั้นคือ เราเพิ่งรู้ตัวเองว่าเราชอบเขามาตลอดเวลาห้าปี ทุกๆอย่างเรายินดีช่วยเพียงเขาเอ่ยปากขอ แต่มันเหมือนฝัน ทุกอย่างจบลง แต่เรากลับชอบเขามากขึ้นเหลือเกิน อยากคุยกับเขาเหมือนเดิม อยากเป็นเพื่อนเหมือนเดิม อยากหัวเราะไปกับเขา แต่มันทำไม่ได้แล้ว เราอาย...และเสียใจ

เปิดเทอมมาม.หก หลังจากพักทำใจช่วงปิดเทอม เราคิดว่าเราเลิกชอบเขาได้แล้วแต่มันไม่ใช่เลย จนถึงตอนนี้...เราควรทำอย่างไรดี ควรรอ (เพราะเขาก็ดูแคร์เรา ไม่รู้สิ เราไม่รู้ว่ามโนไปเองหรือเปล่า เพราะเหมือนเขาจะมองเราอยู่) หรือควรพอดี .....เรารู้สึกว่าเราเจ็บมาก แต่ก็ยังชอบ รู้สึกดีๆให้เขาอยู่ เคยตัดใจ เคยคิดจะหยุดชอบแต่ก็ทำไม่ได้ เราไม่อยากเป็นแบบนี้อีกแล้ว เราควรทำอย่างไรดีคะ

ปล. เราอยากเป็นเหมือนตอนที่เราชอบพี่ C คือเอาเขาเป็นกำลังใจ แต่เราชอบเขาแบบไม่มีเหตุผล ไม่ได้ดูว่าเขาเก่งหรือเปล่า เราแค่ชอบเขา แต่พอโดนปฏิเสธเรานึกเสียใจที่ต้องเสียเพื่อน เสียใจที่เขาไม่ให้ความสำคัญ

Comments

[kapookmoo29]

ทำใจอ่า...........คนไม่ใช่ต่อให้ทำดีให้ตายเค้าก็ไม่มีทางหันมาชอบเราหรอก เอาเวลาไปตั้งใจเรียนดีกว่านะ เดี๋ยวสักวันเราก็อาจจะเจอคนดีๆที่ใช่เข้ามาเองอ่า (มั้งนะ)