เปิดเทอมได้ 2 อาทิตย์ รู้สึกอยากซิ่ว

พี่คิดว่าดีนะ ประหยัด และถ้าจบได้ เจ๋งเลยด้วยนะ สู้สู้นะคะ (เทอม๑ กับเทอม๒ ไม่ต่างกัน พี่ก็เรียนควบ สมัครเทอม๒)

รับตรง 58 เริ่มแล้ว เริ่มสู้ใหม่ก็ยังไม่สาย เอาสิ่งที่ชอบและครอบครัวไหว

เราก็เป็นแบบจขกท.แหละค่ะ ตอนนี้เรียนม.เอกชน ว่าจะออกไปสมัครเรียนรามเทอมสองแล้วรอแอดใหม่อีกที
ถามว่าซิ่วแปลกไหม เราว่าไม่แปลกค่ะ เรื่องปกติมาก หลายคณะหลายที่เรียนมีปีสามปีสี่ซิ่วมาเรียนปีหนึ่งใหม่เยอะไปค่ะ
ส่วนเรื่องเรียนรามไปด้วยทำงานไปด้วยนี่แล้วแต่กำลังค่ะ ถ้ามีความรับผิดชอบมากพอคิดว่าสามารถเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยได้ก็ทำเลยค่ะ
รายละเอียดการรับสมัครดูลิงค์นี้เลยค่ะ http://www.ru.ac.th/th/index.php/blog1/blog1view/15

รามแน่นอนกว่า ถูก ค่าอาำาข้างในก็ถูกอีก ถูก ถูก ถูก

เป็นเหมือนกัน ช่วงแรกๆร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังทุกวันเลย
สังคมใหม่มันสุดๆ...ถึงขั้นอยากซิ่วตั้งแต่ยังไม่ได้เรียน

พอเรียนแล้วก็รู้สึกว่าหนักมาก อยากจะหลับไปแบบไม่ตื่นมาอีกเลย
(แต่เห็นหน้าพ่อแม่ก็เปลี่ยนใจละ)

ทุกๆวันที่ไปม. มันเป็นทุกข์ทรมานมาก เกลียดกิจกรรม อยากเรียน
อย่างเดียว อยากมีเวลากับครอบครัว

ทุกๆครั้งที่ก้าวเท้าเข้าไปในม. มันอยากจะตายเอาให้ได้
กว่าจะปรับตัวได้คงต้องรอปี 3 เพราะตอนที่เข้าม.ปลายมา
กว่าจะปรับตัวได้ก็เล่นเอา ม.6 เทอม 2 แล้ว

ทุกๆวันชีวิตเราไม่มีความสุขเลย พอคิดว่าพรุ่งนี้ต้องไปม. แล้ว
มันเหมือนตกนรกเลยแหละ...

แต่เราก็เชื่อว่า เรายังมีพ่อแม่อยู่ข้างๆ อะไรๆก็จะผ่านไปได้

จขก. ถ้าพ่อแม่มีกำลังส่ง ก็อย่าเพิ่งสติแตกเหมือนเรานะ
แต่ถ้าม.เอกชนมันลำบากพ่อแม่จขก.จริงๆ ก็ต้องพิจารณาตามนั้นแหละ

เราจะไม่บอกว่าพยายามเข้า เพราะเรายังไม่มีหน้าพูดคำนั้นกับใครได้
เรายังไม่สามารถพยุงใจตัวเองไว้ได้เลย

แต่เราจะบอกว่า จขก.ไม่ได้เป็นคนเดียว
และมีคนเป็นหนักกว่าจขก. คนนึง คือเรานี่แหละ...

เป็นเหมือนผมเลย ผมเรียนปรับพื้น 5 วัน ตัดสินใจซิ่วเลย ในเมื่อเรียนแล้ว อึดอัดไม่มีความสุขจะให้ทนต่อไปมันก็มีแต่จะแย่ลง

ทำตามที่ตัวเองต้องการครับ สู้ๆ

สู้ๆนะคะ ทั้งจขกท.และจขคห. เราก็กำลังจะซิ่ว
เพราะเราไม่ชอบสังคมและคณะที่เราเรียนอยู่
แรกๆเราก็ร้องไห้ กิจกรรมเราก็ไม่เข้าเลย
เลยกะว่าจะซิ่วออกมาอ่านหนังสือ ตั้งใจเข้าคณะที่ตัวเองชอบให้ได้

ผมก็เกลียดกิจกรรมครับ โดยเฉพาะขึ้นเชียร์ ซ้อมถึงค่ำทุกวันไม่ค่อยมีเวลาเป็นของตัวเอง รุ่นพี่ก็นะ(รู้กันๆ)บังคับชิบหาย ยิ่งว๊ากยิ่งทำให้ไม่น่าเคารพ บางคนผมกับเพื่อนผมไม่ไหว้กันเลย ว๊ากแบบไร้เหตุผลสุดๆ ปีหน้าผมจะซิ่วละ เพราะไม่ชอบชีวะเท่าไหร่ หันไปทางวิศวะน่าจะรุ่งกว่า สู้ๆครับเดี๋ยวมันก็ผ่านไป.

เราย้ายเข้าหอพักตั้งแต่ต้นเดือน
ทนรับน้องเกือบเดือน (ป่านนี้ก็ยังรับไม่เสร็จ เหอะๆ)
เรียนได้2อาทิตย์ การเรียนเราไม่มีปัญหา แต่สังคมที่เราอยู่มันไม่ใช่
คือแบบสังคมเพื่อนก็...สังคมใน ม.ก็....
แล้วอีกอย่างไกลบ้านโคตรๆ ค่าใช้จ่ายกลับบ้านนี่สูง
ก็เลยตัดสินใจเด็ดขาด ลาออกมาแม่งเลย
ตอนนี้ก็กลับมาตั้งหลัก ตั้งใจสอบใหม่แล้วล่ะ
จขกท.ก็สู้ๆนะ ถ้าเราตั้งใจซะอย่าง เราต้องทำได้แน่นอน :)

ซิ่วแล้วไปทำสิ่งที่ตัวเองชอบค่ะ ตอนนี้เราก็ซิ่วแล้วพึ่งซิ่วเราว่าถ้ามันไม่ใช่ อยู่แล้วไม่มีความสุข ก็ลองถามตัวเองว่าสิ่งที่เป็นอยู่มันใช่สิ่งที่เราต้องการหรือเปล่า ถ้าคิดว่ามันไม่ใช่จิงๆก็ออกมาเถอะค่ะ เราเคยผ่านช่วงเวลานั้นมาช่วงนั้นร้องไห้หนักมากสับสนว่าจะซิ่วดีไหม แม่จะว่ายังไงถ้าเราซิ่ว แต่ตอนนี้แม่เราเข้าใจแล้ว แล้วเราก็ออกมาแล้ว มันยังไม่สายสำหรับการเริ่มต้นใหม่ ไม่มีใครยืนอยู่ข้างๆเราขอเพียงแค่มี พ่อแม่ ก็มีกำลังมากขึ้นแล้วค่ะ ^^ สู้ๆนะคะ จขกท

ิ อยากให้น้องลองทบทวนเเละคิดดีๆค่ะ พี่ก็เคยผ่านความรู้สึกนั้นมา การซิ่วไม่ใช่เรื่องเสียหาย ถ้าเรารู้ว่าการเสียเวลาไปหนึ่งปีนั้น เราจะทำทุกอย่างได้คุ้มค่ามากพอ ตอนพี่ไปเรียนก็ร้องไห้มันตั้งเเต่วันเเรก เพราะสติเเตกที่เขาให้เข้ากิจกรรมบ่ายสาม ทั้งๆที่เพิ่งเสร็จจากไปประชุมผู้ปกครองที่คณะ เดินทางจากบ้านมาถึงมหาลัยเจ็ดโมงเช้า เเปดโมงก็เข้าคณะเลย เสร็จเที่ยง ยังไม่ทันได้กินข้าว ยังไม่ทันได้ขนของเข้าหอพัก เเต่ก็ต้องไปเข้ากิจกรรมต่อ พี่เลยโทรถามเพื่อนสนิทที่จบมาจากโรงเรียนเดียวกัน ปรากฎว่าก็มีเรื่องให้ทะเลาะกันอีก พี่ยิ่งประสาทเสียเข้าไปใหญ่ เลยตัดสินใจว่าคงไม่เข้ากิจกรรมเเน่ๆ ค่อยไปวันพรุ่งนี้ พอเข้ามาในสาขาก็รู้สึกกดดัน เหมือนเป็นตัวประหลาด สังคมดูไม่เหมือนที่เราคุ้นเคย เป็นสาขาที่เพื่อนๆส่วนใหญ่ค่อนข้างตรง เเรง กล้าเเสดงออก มีเพื่อนคนหนึ่งเคยพูดกับพี่ว่า สาขานี้ถ้าไม่เเรงอยู่ไม่ได้นะ จะมาทำตัวเงียบๆ เรียบร้อยไม่ได้หรอก พี่ก็คิดในใจ อยู่ไม่ได้พี่ก็ไม่อยู่ ย้ายสาขาก็ได้ มันมีปัญหาเยอะมากเลยค่ะในช่วงเเรกๆ เเละมีปัญหามาทุกปี พี่เคยร้องไห้หนักตอนปีสอง คิดว่ายังไงก็อยู่ไม่ไหวเเล้ว เเต่พี่ซิ่วไม่ได้ ทั้งๆที่คะเเนนก็ถึงทุกปี เพราะพี่สงสารที่บ้าน ที่จะต้องมาเสียค่าใช้จ่ายให้ใหม่อีก มันเหมือนว่าหนึ่งปีกว่าที่เราเรียนมานั้นสูญเปล่า พี่รู้ว่ายังไงก็ถอยหลังกลับไม่ได้ เคยคิดว่าจะย้ายสาขา เเต่ก็มีปัญหาติดขัดหลายอย่างทั้งเรื่องการเรียน เเละเรื่องส่วนตัว เลยคิดว่าจะย้ายคณะ เเต่พอไปเช็คหลักสูตรเเล้วก็ถอดใจ เพราะมันไม่มีวิชาที่เราเทียบโอนไปได้เลย เลยตัดสินใจเลือกทางสุดท้าย คือ เรียนควบที่รามตอนปีสองเทอมสอง พี่เลือกไปเรียนสิ่งที่พี่รัก เเต่ก็ไม่ทิ้งหน้าทีที่ตัวเองต้องรับผิดชอบเพราะได้เลือกไปเเล้ว พี่ทิ้งไม่ได้เพราะเสียดายเวลา เสียดายเงิน เสียดายสิ่งที่พยายามมา ถ้าเราอดทนจนเรียนจบได้ พ่อเเม่คงจะภาคภูมิใจมาก ถามว่าตอนนี้ความรู้สึกนั้นหายไปรึยัง มันไม่เคยหายไปไหนค่ะ มันยังอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ ตอนนี้พี่ก็เรียนปีสุดท้ายเเล้ว เหลืออีกไม่กี่เดือนก็คงจบ ยิ่งเรียนสูง ยิ่งยากขึ้นเรื่อยๆ พี่ก็ทรมานค่ะ เพราะอยู่นี่ก็ไม่มีเพื่อนสนิทเท่าไหร่ ใช้ชีวิตคนเดียว ทำอะไรคนเดียว ไปไหนคนเดียว อยากไปไหนก็ไป ไม่ต้องรอใคร เวลามีกิจกรรมส่วนรวมก็ไปช่วย เท่าที่เราช่วยได้ พี่คิดทุกวันว่าอยากกลับบ้าน กลับไปอยู่เป็นเพื่อนเเม่ เพราะเเม่อยู่คนเดียว พี่จะต้องอดทนให้ถึงที่สุด เพราะพี่รู้ว่าเเม่ต้องอดทนมากกว่าพี่หลายเท่า พี่คิดถึงเเม่ พี่เหงา เเต่เเม่ทำงานหนัก ยุ่งมาก จนไม่มีเวลาเเม้เเต่จะนั่งเหงา

ทบทวนให้ดีนะคะ มันคือชีวิตของน้อง การเรียนรามก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร เพียงเเต่เราจะต้องมีวินัย เเละความรับผิดชอบที่สุงมาก ยิ่งทำงานไปด้วย ยิ่งต้องบริหารจัดการเวลาให้ดี ยังไงพี่ก็ขอให้น้องเลือกในสิ่งที่ใช่เเละดีที่สุดให้กับชีวิตนะคะ ขอให้น้องโชคดีค่ะ

ม.ราม เปิดรับสมัครเทอม 2 21-24 พฤศจิกายนนี้ครับ

สำหรับผู้ที่ไม่อยากต่อสถาบันเดิม โอนหน่วยกิตได้เลยครับ

คิดดีๆนะคะน้องว่าจะซิ่วเพราะว่าค่าเทอมแพงและค่าใช้จ่ายเยอะจริงๆเหรอ คิดดูให้ดีๆว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงยอมจ่ายเพื่อเราได้? ทำไมท่านถึงยอมทำอะไรหลายๆอย่างเพื่อเราได้ น้องมีโอกาสมากกว่าคนหลายๆคน ถ้าจ่ายแพงมากจ่ายเยอะมากเราก็ควรทำตัวให้ดีมากๆตั้งใจเรียนให้ดีทำให้ตัวเองมีอนาคตดีๆให้ท่านได้ภูมิใจอย่าทำให้ท่านต้องเหนื่อยกับเรามากไปกว่านี้ อย่าพูดกับท่านว่าจะซิ่วเพียวเพราะว่าค่าเทอมแพงกลัวจะทำให้พ่อแม่ลำบาก แบบนี้จะทำให้ท่านลำบากใจกับเรากว่าที่เราบอกท่านว่าจะซิ่วเพราะเรียนไม่ไหวนะคะ แต่ถ้าจะซิ่วจริงๆก็แนวทางแบบที่น้องตั้งใจนั้นดีเลยค่ะ ราม+ทำงาน

If you don't like something, change it. If you can't change it, change your attitude.

ผมก็เป็นเเบบนี้เลย เเต่คิดถึงพ่อเเม่ ที่คอยอยู่ ก็เลยหลอกตัวเองไปวันๆว่าชอบ เเต่เวลาเรียนก็ชอบเป็นส่วนน้อยตามเคยเเหละ ส่วนมากก็ทนๆไป เเต่ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด สุดท้ายผมอยากบอกเพื่อนๆในฐานะที่ผมก็มีความรู้สึกเหมือนเพื่อนๆด้วยกันว่า ไม่มีอะไรที่เราจะชอบจริงๆ เเละไม่มีอะไรที่เราจะเกลียดจริงๆ ง่ายๆก็คือ ไม่มีใครสมหวังไปทุกอย่างหรอกคับ ๆสู้ๆกันทุกคนนะคับ

ผมเป็นผู้ปกครอง ไม่อยากให้ลูกซิว แต่เขาบอกว่าเขาเดินทางตามหาฝัน
ที่เขาเรียนอยู่นี้มัไม่ใช่ที่เขาฝัน เราก็ไม่อยากบอก เลือกก็เลือกเอง บอกว่าเลือกเพื่อรอซิว
แต่ปัญหาที่ตามมาคือ กิจกรรมใน ม. เยอะมาก เลิก 4- 5 ทุ่ม ทุกวัน เขาบอกว่าไม่มีเวลาดูหนังสือจะดร๊อป ลงแค่ 3 วิชาพอ ทำให้จบช้ากว่าคนอื่น 1 ปี หากเขาซิวแล้วไม่ติดตามที่เขาฝัน แต่ช่างเถอะนาทีนี้ เขาทำแล้วเขาสบายใจก็ตามใจเขานะ เราให้โอกาสเขาอีก 1 ปี

ตอนนี้เราอยากสมัคร ม.รามเทอม 2 มากอ่ะรู้สึกว่าเรียนรัฐศาสตร์ที่ มมส แล้วมันไม่ใช่เพราะมันไกลบ้านมากอยู่แล้วไม่มีความสุขเลย

เปิดเรียนมาสองสัปดาห์ รู้สึกมันไม่ใช่ รับน้องก็สุดติ่ง แบบกดดันมาก ลาออกจะไปลงราม แล้วก็จะลองสอบตรง 58 มศว ดู มาสู้ไปด้วยๆกัน เข้าใจฟิวของทุกคนนะ

ในฐานะของพ่อคนหนึ่ง หากลูกของพ่อเรียนแล้วไม่มีความสุขหรือรู้สึกว่ามันไม่ใช่ในหลายๆอย่างเช่น เรื่องค่าใช้จ่าย หรืออื่นๆ พ่อยอมให้ลูกลาออกแล้วมาเตรียมตัวสอบเพื่อหาที่เรียนที่ใช่ของตัวเองใหม่นะ ชีวิตคือการเริ่มต้น หากเริ่มต้นและทำในสิ่งที่ตนเองรักและชอบชีวิตก็จะมีความสุข สำหรับเจ้าของกระทู้พ่อขอให้กำลังใจนะ หากจะเริ่มใหม่ด้วยการเป็นเด็กซิ่วเพื่อสอบใหม่ปีหน้า หรือเรียนที่ ม.เปิด เช่น ราม หรือ มสธ.ควบคู่กันไปก็ดีนะ

อยากซิ่วก็ซิ่วค่ะ(ถ้าครอบครัว โอเคอ่ะนะ)
ซิ่วไปรามก็ดีนะ เรียนไปทำงานไป
จบมาได้ความรู้แล้วก็มีประสบการณ์ด้วย