เศษดินกับดวงดาว P.1

[สุภาพบุรุษไร้เงา]

-ขวดหนุ่มช่างกลหน้าโหด...ยืนมองนาฬิกาข้อมือเป็นรอบที่ร้อย เมื่อเวลาปาเข้าไป เกือบแปดโมงครึ่ง ก็ไม่มีวี่แววของคนที่มันมายืนคอย..... 

ก็ทุกวัน เลทสุดมันหกโมงครึ่งนี่หว่า ทำไมวันนี้ถึงได้มาช้าจังเลยนะ 

หน้าโหด ๆ ของ-ขวด ยิ่งโหดหนักขึ้นอีก เพราะเกิดความหงุดหงิด มาก ถึงมากที่สุด 

น้องน่ารักทำไมยังไม่มาวะ ไม่ไปเรียนหรือไงกัน ที่จริงป่านนี้ต้องมายืนรอรถเมล์แล้วนะ ไม่สบายหรือเปล่า หรือว่า จะย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้ว.....โอ้ยยยยยยยยยยย ยิ่งคิดยิ่งเครียด ยิ่งคิดยิ่งกลุ้ม 

ใครจะรู้ว่าคนหน้าตาเหมือนเพิ่งกลับมาจากเรือนจำบางขวาง อย่าง-ขวด เป็นพวกชอบอะไรน่ารัก น่ารัก 

นับตั้งแต่วันนั้นที่เห็นน้องน่ารักที่ป้ายรถเมล์ ในสภาพเอาหนังสือบังฝนที่หยดลงบนหน้าขาว ๆ ใส ๆ ในขณะที่-ขวด ยืนทำหน้าตาเลว ๆ อยู่ข้าง ๆ น้องน่ารักต้องรีบขอโทษขอโพยเพราะเหมือนกับว่าไปยืนเกะกะให้-ขวดต้องเปียกฝน หน้าที่ดูเครียดข-น่ากลัว ยิ่งเครียดหนัก มือเย็นเฉียบ จ้องมองน้องน่ารักอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ในใจกลับสั่นและเต้นระทึก มือเย็นเฉียบ ตื่นเต้นจนแทบบ้า 

น่ารักโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมแม่งน่ารักอย่างนี้วะเนี่ย..... 

หน้าของ-ขวด ยังคงเครียดถ-ทึง เหมือนอยากจะหาเรื่องกับ นักศึกษาหนุ่ม ร่างโปร่งบาง ที่สวมกรอบแว่นหนาสภาพเด็กเรียนสุด ๆ ที่ยืนตัวสั่นงันงกด้วยความกลัว 

วันนั้น น้องน่ารัก ขึ้นรถเมล์ไปในสภาพที่เหมือนกำลังถูกฆาตกรโรคจิต ดักทำร้าย 

แต่หลังจากนั้นทุก ๆ วัน 

นายขวด ที่มีใบหน้าประดุจดั่งเพิ่งออกจากเรือนจำบางขวาง ก็ได้พบน้องแว่นน่ารักคนนั้นทุกวัน แม้น้องเขาจะไม่อยากพบกับ-ขวดสักเท่าไหร่ก็เถอะ 

ทุกวัน-ขวดยังทำท่าทางน่ากลัวเหมือนเดิม 
และขึ้นรถเมล์คันเดียวกับน้องแว่นน่ารัก ที่มันชิงตั้งชื่อ ให้เขาไปซะเรียบร้อยแล้ว 

เป็นความเคยชินที่-ขวดต้องตื่นแต่เช้าเพื่อขึ้นรถเมล์ไปเรียนพร้อมน้องน่ารักทุกวัน น้องเขาคงไม่รู้ 

ว่ามีนักโทษเรือนจำ แอบปิ๊ง จะจีบก็จีบไม่ได้ เพราะยังไงซะ..........น้องเขาก็เป็นผู้ชาย........... 

คิดไปคิดมา-ขวดก็ยืนยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงน้องแว่นน่ารักคนนั้น ในสภาพเหมือนแสยะยิ้ม แลดูน่ากลัวเป็นที่สุด จนคนรอบข้างขนหัวลุก ก่อนจะทำหน้าเศร้า เมื่อเหลือบมองนาฬิกาแล้วเห็นว่าปาเข้าไปจะเก้าโมงแล้ว 

น้องเขาคงไม่มา 

“เฮ้อ......เป็นอะไรหรือเปล่าวะ....ทำไมวันนี้ไม่มาวะเนี่ย...เฮ่อ..” 

เสียงถอนหายใจของปิศาจร้าย ยิ่งทำให้คนรอบข้างหวาดผวา สุดท้ายเมื่อดวงตาที่แสดงถึงความอาฆาตน่าหวาดกลัว เหลียวมองไปรอบ ๆ ตัว เป็นครั้งสุดท้าย เพื่อจะมองหาน้องแว่นน่ารักคนนั้น ก่อนจะหันกลับมาอย่างท้อใจ จะเรียนรู้เรื่องได้ยังไง ถ้าไม่เห็นหน้า ตายแน่ ๆ เลย-ขวดเอ้ย 

ร่างสูง ๆ มองเห็นรถเมล์แล่นมาไกล ๆ แล้วก็ถอนใจซ้ำอีกครั้ง อย่างท้อแท้ 
รู้แน่ว่าไม่ว่ายังไง ก็คงไม่ได้เจอ แค่คิดก็เศร้า 

น้องเขาคงไม่คิดอยากเจอมันเท่าไหร่นักหรอก ก็ดูท่าทางเขาหวาดกลัวจะตาย ยิ่งเวลาเห็นหน้า-ขวดแล้วน้องเขาจะทำท่าลุกลี้ลุกลนเหมือนอยากหนีไปให้ไกล ๆ