[ระบาย] ใครโดนแบบเราบ้าง

ทำใจค่ะ สิ่งที่เราควบคุมไม่ได้คือความคิดคนอื่น

ทางแก้อย่างง่ายคือไม่ต้องไปแต่งให้ใครเห็นซะ เขาไม่เห็นก็จะได้ไม่ล้อ ฝึกตัวเองไปเงียบๆ ไม่ต้องไปป่าวประกาศอะไรหรือคุยให้ใครฟัง พอความฝันของคุณมันเป็นจริงขึ้นมาเมื่อไร ตอนนั้นค่อยว่ากันอีกที ^^

แล้วคิดว่ามีใครไม่เคยโดนแบบนี้บ้างล่ะครับ?

ขนาดผมมีผลงานตีพิมพ์มาแล้วยังโดนมองแปลก ๆ เลยครับ

ขอบคุณคะ

ขอบคุณมากๆ คะ

ขอบคุณมากๆ คะ

นิลเองก็โดนค่ะ แถมไม่ใช่เพื่อนแต่เป็นญาติๆ

สุดท้ายเราก็ฟันฝ่ามาได้ ได้ตีพิมพ์ ได้ทำให้เขาเห็นว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องไร้สาระ ปัญญาอ่อน

ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับเราค่ะ ว่าจะสู้ไหม ให้เสียงดูถูกเหล่านั้นเป็นแรงผลักดันเรา ดีกว่าจะมานั่งท้อแท้นะคะ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

ขอบคุณมากคะ จะต้องทำให้ได้

ยินดีครับผม

หลายๆคนมักมองว่าการแต่งนิยายนั้นเป็นเรื่องที่ไร้สาระ คิดไปว่า 'เอาเวลานั่งแต่งนิยายปัญญาอ่อนไปนั่งทำอย่างอื่นที่มีประโยชน์ดีกว่า' 'นิยายมันก็แค่ขีดๆเขียนๆเอาก็จบ จะไปอะไรกับมันนักหนา ทำยังกับมีอะไรมากนักแหละ' 'แต่งนิยายแล้วจะไปทำอะไรกินได้ ของไม่แน่ไม่นอนแบบนี้น่ะอย่าไปทำเลย' ซึ่งก็มีหลายๆคนที่คิดแบบนี้... ถ้าหากพวกเขาลองที่จะมองให้ลึกเข้าไป นิยายนี้ก็เป็นงานๆหนึ่งที่คนคนนึงยอมทุ่มเทกับมัน แต่งมันออกมาด้วยความตั้งใจจริง คนคนนั้นทำมันเพราะเขานั้น 'รัก' ที่จะทำ มีความสุขกับการแต่งมัน... แม้คุณจะท้อ จะเหนื่อยกับการที่ต้องคอยรับคำต่อว่า แต่หากคุณนั้นรักที่จะทำมันจริงๆคุณก็ต้องสู้ต่อไป คนหลายคนผ่านเรื่องแบบนี้มามาก เราเองก็เคยโดน แต่เราก็ยังยอมที่จะเขียนมันต่อ เพราะเรารักไงคะ เรารักที่จะแต่งมันออกมา แต่ทีนี้ก็อยู่ที่ตัวคุณแล้วล่ะค่ะว่าจะ 'หยุด' หรือจะ 'สู้' ...ลองคิดดูนะคะ หากคุณรักและเลือกที่จะทำมันต่อ แล้วทำไมต้องหยุดเพราะคำของคนที่ไม่ใช่คุณล่ะคะ? ถามใจตัวเองดูค่ะ คนที่จะตอบได้มีแค่คุณเท่านั้น

คนเราทุกคน สามารถมีความคิดเห็น หรือมุมมองในทางที่แตกต่างกันค่ะ เราเองก็ยังคิดต่างจากเขา

ก็เพราะคนเรามีความคิดเห็นต่างกัน คนเราจึงทำอาชีพ หรือเลือกที่จะเรียนในสาขาแตกต่างกันจริงไหมคะ  อาจจะด้วยความถนัด ความชอบ  ความจำเป็น ที่เลือกทางนั้น

ท่านชอบที่จะเขียนนิยาย ท่านก็จงเขียนต่อไปเถิด ไม่ว่าใครจะพูดแบบไหน หาว่าเราบ้า นั้นก็ปากของเขา  เขาไม่ได้คิด หรือชอบเหมือนเราเสียหน่อย อีกอย่างเขาก็ไม่ใช่เจ้าชีวิตของเรา  ทำไมต้องให้คนเหล่านั้นมีผลกระทบต่อการดำเนินชีวิตของเรา เพียงเพราะลมปากของคนที่ความคิดเห็น ความชอบต่างกัน จริงไหมคะ

นักเขียนหลายๆคน คาดว่าแทบเกือบจะทุกคน ล้วนโดนต่อว่ามาก่อน  บ้า พวกจินตนาการสูง พวกหลุดโลก ไร้สาระ  แต่เขายืนหยัดต่อความชอบของตัวเองสามารถผ่านพ้นคำเหล่านั้นมาได้  ทุกอย่างล้วนอยู่ที่ตัวเราทั้งนั้นค่ะว่าจะ ล้มเลิกต่อความชอบของตัวเอง  หรือจะทำในสิ่งที่ชอบและไม่เดือดร้อนใครต่อไป

ขอแค่ไม่ผิดต่อผู้อื่น  เราในสิ่งที่ชอบ ข้าพเจ้าก็ว่าเห็นสมควร  ท่านจงเลือกเองเถิด จจะเดินผิดทาง ถูกทาง ก็ล้วนแต่เราเลือก หากจะโทษก็โทษที่ตัวเราไม่ใช่คนอื่น  แบบนี้ไม่ต่อผู้อื่นด้วยค่ะ

ไม่ว่าจะเลือกทางไหน ก็สู้ๆนะคะ ^^

หลายคนมองว่าปูเป้ไร้สาระค่ะ วันๆการบ้านเยอะกองท่วมหัว
แต่ยังอุตส่าห์เจียดเวลาไปนั่งพิมพ์นิยาย
อดหลับอดนอนจนเพื่อนหาว่าบ้าไปแร้ว! 
55555555555555
แต่เอาเข้าจริงๆมันคือความสุขอย่างหนึ่งของเรานะคะ #ความสุขที่เราขาดไม่ได้
ไม่จำเป็นต้องสนใจคำของคนอื่นให้มากมายหรอกค่ะ
ตราบใดที่เรายังมีความสุขกับชีวิตเราดี

ไม่สนค่ะ เพื่อนชอบอ่านนิยายเหมือนกัน บอกให้ช่วยดูนิยายเราหน่อย แค่บรรทัดแรกมันยังปัดนู่นนี่ไม่อ่านเลยค่ะ เพราะบอกว่า 'ขี้เกียจ ไม่ชอบแนวนี้' ทั้งที่ยังไม่ได้อ่านเลยว่าเรื่องเป็นยังไง แต่นางทั้งหลายก็ซื้อนิยายแนวนี้มาอ่านบ่อยๆนะคะ 

เราไม่สนจนกระทั่งแฟนคลับนิยายเริ่มเพิ่มขึ้นแล้วพวกนางก็ไปเจอนิยายเรานี่แหละค่ะ นางถึงอ่าน 

จากนั้นก็ไม่มีอะไร แต่งให้ดี ให้ได้ตีพิมพ์ เดี๋ยวคนพวกนั้นก็เงียบปากไปเองแหละค่ะ 

ขอบคุณมากๆ เลยคะ

ขอบคุณมาก เลยคะ ขอบคุณคะ

ออยก็เป็นแบบนั้นคะ แต่พอคนว่าเยอะเราเริ่มท้อ ขอบคุณมากคะ

เราก็เคยแต่งนิยายลงสมุดเหมือนกันค่ะ มีแต่เพื่อนๆในห้องที่อ่าน เพื่อนๆก็บอกว่าสนุกดี มันทำให้เราเริ่มมีแรงบรรดาลใจ แต่ช่วงนั้นเราแต่งๆหยุดๆ
เราหยุดแต่งตอนม.3(เตรียมสอบเข้าม.4) กับตอนปลายๆม.5 แล้วมาแต่งจริงจังอีกทีตอนม.6เทอม2 (ตอนสอบโควตาภาคเหนือเสร็จแล้ว) แต่แต่งเป็นแฟนฟิค

แล้วพ่อแม่เห็นว่ามันทำให้เราหมกมุ่น มองว่าไร้สาระ ไซโคเราตลอดว่า เป็นนักเขียนมันไส้แห้งนะ คนประสบความสำเร็จมีน้อยนะ โน่นนี่นั่น

แต่มันก็ไม่ทำให้เราหยุดแต่งนิยายหรอกค่ะ เราคิดว่า ถ้าเรามีผลงานเป็นชิ้นเป็นอันสักเล่มหนึ่ง ท่านคงจะยอมรับเราได้ มีคนอีกตั้งมากมายที่ชอบผลงานเรา ถ้าทำให้ท่านชอบอีกสักคน ท่านต้องเข้าใจเราอย่างแน่นอนค่ะ

(ถึงแม้ว่าทุกวันนี้แม่จะยังบ่นอยู่ก็เถอะ)

น้ำเน่าปีละล้านกว่าบาท ผมว่าก็โอเคนะครับ

พยายามครับบอกได้แค่นั้น ^^

เพราะแบบนี้เราถึงไม่แต่งให้คนอื่นเห็น ไม่ให้คนอื่นที่เรารู้จักรู้ว่าเราแต่งนิยาย ฮ่าๆ.เราก็เคยแต่งในสมุดแต่แต่งไม่จบเลยแต่งในคอมดีกว่าพอแม่เดินมาก็แว๊บไปหน้าอื่นอิอิ

จีดราก้อน นักร้องวง Bigbang ได้กล่าวไว้ว่า

"ฆ่าพวกเขาด้วยความสำเร็จของตัวเราเเละซ้ำเติมเขาด้วยรอยยิ้มอันยิ่งใหญ่"

สู้ๆ นะคะ อย่าเพิ่งยอมแพ้ วันไหนที่คุณประสบความสำเร็จ คนที่จะเสียหน้าก็คือคนที่เคยดูถูกคุณนั่นแหละ 

เป็นคำพูดที่กินใจมาก

โอ้ GDนี่เท่จริงๆ! กินขาดมากค่ะท่าน

ชอบคำพูดประโยคนี้มากค่ะ ยึดไว้เป็นหลักประจำใจเลยทีเดียว 555555

ตอนช่วงประถม ผมชอบอ่านการ์ตูนมากเลยครับ แต่พวกผู้ใหญ่หรือแม้แต่เด็กด้วยกันเขาหาว่าผมปัญญาอ่อน เพ้อเจ้อ

ช่วง ม.ต้น ผมก็เลยหันมาทางวาดรูปการ์ตูนครับ ผมคิดว่าผมจะเป็นนักเขียนการ์ตูนให้ได้ แต่คนรอบตัวผมก็ยังบอกว่า เพ้อเจ้อไร้สาระว่ะ

พอ ม.ปลาย ผมอยากเรียนวิจิตรศิลป์มากเลย ลงทุนไปสอบเข้า ติดแล้ว แต่คนรอบตัวบอกว่า จบมาจะทำอะไรกิน วาดรูปขายเหรอ พวกศิลปินไส้แห้งอะดิ

อะไม่เป็นไร ผมเรียนอย่างอื่นก็ได้

ช่วงเรียนเทคโนผมก็ยังวาดรูปและเขียนบทการ์ตูนไปด้วย ก็เลยรู้สึกว่าตัวเองเริ่มชอบการเขียนครับ จากเขียนบทการ์ตูนก็เริ่มเขียนเป็นเรื่องยาวๆ คนรอบตัวก็ยังบอกว่า ไร้สาระวะ นักเขียนไส้แห้ง นิยายน้ำเน่า

ช่วงไปทำมาหากิน คนก็ว่าอาชีพการงานของผมมันไม่มั่นคงหร๊อก ทำทั้งชาติก็ไม่รวยขึ้นมาหรอกฟระ

ลองมาคิดๆ ดูแล้วผมโคตรรู้สึกเสียดายเวลาที่ไหลไปตามคำพูดของคนรอบตัวจริงๆ นะ เอาแต่สนใจคำพูดคนอื่น เอาคำพูดคนอื่นมาตัดสินตัวเอง ว่าเป็นอะไรได้แค่ไหน ยังไม่ได้เริ่มทำอะไร พอเขาบอกว่าเราทำไม่ได้ เราก็เชื่อเขา ถ้าเราต้องละทิ้งความฝันของตัวเองไปเรื่อยๆ เพราะลมปากคนอื่น ผมว่าชีวิตนี้คงไม่ต้องทำอะไรแล้วล่ะ

พยามอย่าเอาความคิดเห็นของคนอื่นมาคิดให้มากครับ
ความคิด ความชอบของแต่ละคนก็ต่างกันไป บางเรื่องก็อาจจะ
ไม่เข้าใจกันเป็นธรรมดา ^^'' เราคิดว่าถ้าเรามีความสุข สบายใจก็พอ
ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนอยู่แล้วครับ

เราเคยหอบนวนิยายไปเรียนบ่อย ๆ สมุดจดพร๊อบนิยายเป็นเล่ม ๆ 
สมัยเรียนเกือบทุกวัน ขนาดตอนมหาลัยไปอยู่หอก็หอบหนังสือนิยาย
1/3 ของที่มีไปหอด้วยตลอด

บางทีก็เข้าห้องสมุดแล้วยืมหนังสือใส่กระเป๋าเป้จนตุงแน่นในมหาลัย
คนมองไหม มันเรื่องปรกติครับ แต่ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย

ปัจจุบันเวลาจะไปไหนจะมีนวนิยายอ่านเล่นติดไปอย่างน้อย 1 เล่มเสมอ
เพื่อนก็ทักว่า "นิยายอีกแล้วนะ" แต่ก็เท่านั้นแหละครับ

ความชอบของใครของมัน ความคิดของใครของมันครับ
เราห้ามไม่ได้ เราบังคับไม่ได้ ถ้าเราทำแล้วสบายใจก็ทำไปเถอะครับ


ถ้ามองในแง่ดี
"นี่เป็นอัตลักษ์ณ์ เอกลักษ์ของเราที่เพื่อนคนไหนเห็น
ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็จะจำเราได้ทันที ^^'' นะครับ"

ถึงจะตั้งเป้าสูงว่าอยากได้ตีพิมพ์ แต่ผมก็ไม่บอกใครหรอกนะว่าต้องการให้เป็นแบบนั้น จะบอกก็แค่ งานอดิเรก ทำแล้วเพลิน แค่นั้นล่ะ

เพราะเวลามีใครมาด่าว่าไร้สาระ ผมก็จะสวนกลับได้เต็มปากว่า แล้วงานอดิเรกที่คุณเอ็งทำอยู่นี่ไม่ไร้สาระเลยเนอะ?

ของทุกอย่างมีดีมีแย่ครับ ถ้าจะเขาจะมองด้านแย่ ผมก็เอาด้านแย่มาสวนกลับให้ได้เปรียบเทียบไป

เคยโดนเหมือนกันกับ จขกท
โดนหาว่าบ้านิยาย โลกส่วนตัวสูง ต่อว่านิยายของเรา ติว่าน้ำเน่า T^T
ช่างทำร้ายจิตใจกันโดยแท้
ทำให้จิตตกดองนิยายเป็นปีๆ
แต่ก็มีคนชมนิยายเราบ้าง ได้กำลังใจกลับคืน ตอนนี้ทำใจได้ละ
จะกลับไปแต่งนิยายของตัวเองให้จบ
มาพยายามด้วยกันนะคะสู้ๆ

ปล.อย่าให้คำวิจารณ์มาบั่นทอนจิตใจแต่นำมันมาเป็นแรงผลักดันสร้างผลงานที่ดียิ่งกว่าเดิม

ข้าพเจ้านี่โดนพี่สาวตัวเองด่าว่า ปัญญาอ่อนเลยค่ะ

นี่ขนาดคนในครอบครัวนะคะ เพราะคนในครอบครัวกระมังเลยกล้าที่จะพูด เพราะถึงโกรธกันยังไงสุดท้ายก็คืนดีกันด้วยดีอยุ่ดี

แต่ยิ่งคนใกล้ตัวพูดมันยิ่งเจ็บแปลบๆในทรวง แต่ก็ยกเหตุผลมาว่า "ใครบ้างไม่ปัญญาอ่อน ที่ทำในสิ่งที่ชอบ ถ้าการทำในสิ่งที่ชอบปัญญาอ่อนก็ขอยอมรับ ดูหนังแล้วอินกับมันก็ปัญญาอ่อนพอกัน ด่าตัวละคร เอยงี้ อ่านนิยายงี้ เล่นเกมงี้ บ้าหนังลามกงี้ ทำในสิ่งที่ชอบทั้งนั้น จะปัญญาอ่อนก็ยอมละ เพราะพวกเขาก็เหมือนกัน แม้จะโแค่ไหน แก่ หนุ่ม ก็ตามย่อมต้องมีอารมณ์เด็ก"

ตอนนี้แต่งนิยาย บ้าการ์ตูน มันไม่กล้าว่าข้าพเจ้าอีกเลย เพราะพ่อก็ดูการ์ตูน ฮะฮะฮะ

เป็นผมจะย้อนถามว่า พวกนายชอบดูหนังมะ ชอบดูละครมะ ชอบเล่นเกมมะ ชอบอ่านการ์ตูนมะ

ถ้าพวกนั้นตอบว่าชอบก็ต่อเลย

แล้วรู้มะ ก่อนจะมาเป็นหนังเป็นละครเป็นเกมเป็นการ์ตูน มันเป็นอะไรมาก่อน ...สคริป ...ต้นฉบับ ...นิยาย

แล้วคิดว่าหนังหรือละครเอาสคริปกับต้นฉบับมาจากไหน? ถึงจะไม่ใช่ทั้งหมดแต่ก็มีจำนวนมากที่แปลงมาจากนิยาย

ถ้าพวกนายไม่ชอบนิยาย พวกนายก็ไม่ชอบ หนัง ละคร เกมด้วยดิ

อะไรคือจุดร่วมของ นิยาย หนัง ละคร เกม?

จินตนาการครับ แค่มันออกมาในรูปแบบคนละสื่อเท่านั้นเอง

พวกนายดูเรื่องแฮรี่ พอตเตอร์สิ

ก่อนจะเป็นเกม เป็นหนังมาก่อน ก่อนจะเป็นหนัง ก็เป็นนิยายมาก่อน

แล้วดูอย่างนิยายญี่ปุ่นบางเรื่องสิ

ตอนแรกเป็นนิยาย ต่อมาแตกสาขาเป็นหนัง เกม หนังสือการ์ตูน ละครโทรทัศน์ วอย์ซดราม่า

นิยายเป็นต้นกำเนิดของสื่ออะไรหลายๆอย่าง พวกนายลองคิดดูดีๆก็แล้วกันว่านิยายปัญญาอ่อน งี่เง่า จริงไหม?

...อะไรประมาณเนี้ย

แต่ ก็เป็นที่น่าเสียใจอีกอย่างก็คือ คนพวกนั้นอาจจะไม่ได้ใช้สมองคิด ส่วนมาจะใช้อารมณ์คิดซะมากกว่า - -a เพราะฉะนั้นถึงจะอ้างสารพัดเหตุผลมา พวกเขาก็อาจจะไม่รับฟังก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ไม่ต้องไปคุยเรื่องนิยายกับพวกนั้นแล้วล่ะ

คนเรามีสิทธิ์ฝันครับ จขกท. เเม้ใครจะดูถูก หัวเราะ เหยียดหยาม ไม่ต้องสนใจนะครับ ทำฝันของ จขกท.ให้ดีที่สุด เเล้ววันนึงฝันของ จขกท. จะไม่ใช่เเค่ความฝัน ทำฝันของ จขกท. ให้คนที่หัวเราะเราให้เห็น ว่า 'เราทำได้' ดิวไม่เคยโดนเเบบ จขกท. หรอกครับ เเต่ต่อไปไม่เเน่ อยากให้ จขกท. สู้เพื่อฝันของตัวเองฮะ :)

ผมว่าทุกคนก็เคยมีบ้างแหละ แต่อย่าเพิ่งท้อนะครับ ถ้าเป็นความฝันของเราก็อย่าเพิ่งยอมแพ้

อย่าไปแคร์ค่ะ (เพราะหนูก็โดนอยู่) เค้าบอกว่าไร้สาระแต่ว่า นิยายที่เราแต่งเนี่ยถ้าได้ตีพิมพ์ล่ะก็ไม่ไร้สาระนะ แถมสร้างเงินให้เราได้อีกดีฝุดๆ ^^

ไม่แปลกหรอกค่ะ จขกท. เพราะเราก็โดนเหมือนกัน 555555555 โดนด่าประจำว่า ปันยาอ่อน ไอ่บ้า บลาๆ แต่ยังไงเราก้อยืนหยัดที่จะแต่งต่อนะ เพราะว่าเราชอบ 555 เมื่อก่อนเราก้อชอบวาดมังงะเหมือนกัน ตอนนี้เราก้อยังวาดอยุ่นะ55 ก็แล้วจะทำไมอ่ะ คือ...เราชอบของเรามันไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนนี่ฟ่า(รึเปล่าวะ?=_=//ช่างมันเถอะค่ะ) แล้วถ้ามันไม่ทำให้การเรียนเสียก็แต่งต่อไปเถอะเดสสสส มันเป็นการฝึกความคิดสร้างสรรค์นะ (มั้ง=_=//ช่างมันเถอะเดสสส) เอาเป็นว่าแต่งต่อไปเถอะเดสสสสส

เราก็โดนนะคะ แม่เราชอบว่าเวลาเอาเวลามานั่งแต่งนิยายแทนที่จะไปอ่านหนังสือเรียน เคยให้เพื่อนลองอ่านนิยายเรา มันก็บอกว่าอ่านไม่รู้เรื่อง ยุ่งยาก วุ่นวาย เคยคิดจะถอดใจหลายครั้งแล้วค่ะ แต่ผลสุดท้ายเวลาไม่มีอะไรทำเราหยิบนิยายขึ้นมาอ่าน อ่านแล้วก็นั่งคิด ว่าที่เราทิ้งมันมามันดีแล้วเหรอ ตอนนี้เราก็ยังแต่งอยู่ ดีบ้างไม่ดีบ้าง ดองบ้างแต่งบ้าง แต่ก็มีความสุขกับสิ่งที่ทำดีค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่ะ

มันก็แล้วแต่ว่าพี่แคร์คำพูดของคนอื่นแค่ไหน ถ้าแต่งนิยายแล้วตัวเองมีความสุข ก็อย่าเอาคำพูดพวกนั้นมาทำให้ตัวเองเศร้า ใช้มันเป็นแรงผลักดันสิคะ ให้คนอื่นเขารู้ว่า เราทำได้

เราชินละ เวลาเพื่อนถาม "ทำงานอะไรวะ เห็นบอกไม่ว่างๆ"
พอบอกว่า "แต่งนิยาย มันมีโครงการประกวดอันหนึ่ง น่าสนใจมากมากๆเลยอ่า" เท่านั้นแหละ ถ้าพวกเขาเบ้ปากได้คงทำ

เวลาบอกใครว่าแต่งนิยาย หรือทำอะไรพวกนี้ พวกเขาจะเริ่มทำการเหยียดทันทีครับ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร เขาจะเริ่มเหยียด แต่ดีหน่อยเพื่อนหลายคนเราชอบอ่านนิยาย เพราะฉะนั้นเลยจองตัวมันให้อ่านนิยายเราตลอดฮ่าๆ แม้มีอีกหลายคนมองว่าเพ้อ ก็ตาม

เราก็อยากส่งผ่านสักเรื่องได้ตีพิมพ์ ได้วางบนแผงหนังสือนะ แต่ของอย่างนี้เราต้องแกร่งพอจะไม่คิดมากกับเสียงรอบข้าง เพราะพวกเขาไม่เข้าใจหรอกว่ามันน่าภูมิใจแค่ไหนถ้าตัวหนังสือที่เรากลั่นกรองออกออกสู่สารธณะแล้วมีผู้คนอ่านมันและชอบ มันน่าดีใจขนาดนี้ที่มีคนบอกว่า "-พระเอกนี่แม่งน่าหมั่นไส้ชิบหาย ตบสักทีดิ๊" มันปริ่มนะครับ ยิ่งมีคนสกรีมหลังไมค์มาว่า "เรานี่ร้องไห้ตามเลยนะ น่าสงสารลุ้นแทบตายเลย" มันโครตดีใจอ่ะ

การแต่งนิยาย คนอื่นเขามักมองว่าไร้สาระ เพราะเขาไม่เห็นว่ามันทำเงินได้จริงๆ เขาไม่รู้ว่าความภูมิใจของคนที่เขียนนิยายหนึ่งเรื่อง มันไม่ใช่แค่เรื่องเงิน แต่มันคือความภูมิใจที่จะมีคนมาสกรีมใส่เราและอินไปกับสิ่งที่เราเขียน

แต่จะแต่งนิยายเราก็ต้องแสดงให้เชาเห็นว่าถึงจะแต่งนิยาย การเรียน การงานปัจจุบันเราก็ยังคงทำได้ดี ไม่ใช่บอกเราว่าไร้สาระปัญญาอ่อน แต่ตัวเองยังย่ำอยู่กับที่

สู้ๆนะครับ จขกท นี่ที่บ้านผมยังไม่รู้เลย ฮ่าๆ #พอดีย้ายมาอยู่ต่างจังหวัด

โอ๊ยยยยยย ชิบมากค่ะ!GDนี่คือพูดประโยคได้กินใจเรามากจริงๆTT

อย่าไปฟังความคิดของเขาเลยคะ เขาไม่ได้มานั่งแต่งนิยายเหมือนเราซะหน่อย..ถ้าทำแล้วมีความสุขก็ควรที่จะทำใช่ไหมคะ? ทำในสิ่งที่เรารัก เราชอบ มันไม่ผิดหรอกคะ ความคิดคนเราไม่เหมือนกัน ดังนั้นอย่าไปใส่ใจคำพูดของคนอื่นนักเลย ทำความฝันของเราให้เป็นจริงดีกว่า อย่าเลิกแต่งนิยายเลยนะคะ สู้ๆนะ

เราก็เคยโดนว่าอย่างนี้
แต่ละคนเค้าก็คิดไม่เหมือนกันนะ
บางคนมองนิยายเป็นเรื่องเพ้อเจ้อ
บางคนก็เห็นเป็นจินตนาการ

เราคิดว่าคนที่ว่าเราในตอนนั้น
เค้าอิจฉาเราเพราะเค้าทำไม่ได้
เค้าไม่สามารถเขียนเรื่องเพ้อเจ้อพวกนี้ได้อย่างอิสระ
เค้าไม่สามารถยืดอกรับว่าตัวเองน่ะเพ้อเจ้อได้
ในขณะที่เรายอมรับว่า เราบ้า ขอแค่เราได้เพ้อเจ้อต่อไปแบบที่เราชอบ

ป.ล. เรื่องเพ้อเจ้อเป็นคำที่เค้าว่าไว้

เราไม่เคยโดนว่าแบบนั้นหรอกค่ะ มีแต่คนให้กำลังใจ (หรือเขาอาจจะเเอบว่าลับหลัง 555) เราก็เริ่มแต่งตั้งแต่ป.2 ป.3 เหมือนกัน แต่คนส่วนใหญ่จะอยากรู้ว่าเราเขียนเป็นยังไง และสนใจนั่นทำให้มีกำลังใจ ส่วนพวกที่ว่าก็ว่าเเต่...ก็ไม่รู้สิคะ ไม่ได้สนใจ เพราะเราทำในสิ่งที่รักและอยากจะทำ มันไม่ใช่เรื่องไร้สาระ เพราะมันคือความฝันของคนคนหนึ่ง ถึงแม้ในสายตาของคนอื่นจะมองตรงข้ามกับเรา แต่เขาไม่ใช่ตัวเรานี่คะ พยายามต่อไป สู้ต่อไป ตั้งใจเขียนและพิสูจน์ให้พวกเขาเห็นว่าเราทำได้นะคะ
ปล.เจ้าของกระทู้มีความฝันเหมือนเราเลย เอานิยายไปทำหนัง 555+

สู้ๆค่ะ อย่าให้คำพูดที่ไม่ดรบั่นทอนกังใจเราเลยนะค่ะ ถ้าคนที่พูดไม่ใช่พ่อแม่เราก็อย่าไปแคร์ค่ะ แคร์คนที่เราแคร์เราดีกว่านะค่ะ  ทำต่อไปค่ะ

ขนาดอ่านอย่างเดียว ยังโดนว่าอ่านแต่เรื่องไร้สาระ เลยไม่คิดจะแต่งนิยายยคะ ขออ่านอย่างเดียวดีกว่า

อ่านแล้วอมยิ้มตามกระทู้ค่ะ ^^

ไม่ได้ขำ จขกท น๊า แต่เป็นการยิ้มเอ็นดูเพราะอ่านแล้วรู้สึกเหมือนเป็นตัวเองเมื่อหลายปีก่อน
ย้อนกลับไปหลายปี เราก็เป็นแบบ จขกท ค่ะ
คนรอบข้างหลายคนก็หัวเราะเยาะเราประมาณนั้น จนเราเลิกแต่งนิยายไป (เลิกในที่นี้คือหลอกให้คนอื่นตายใจ แต่ลับหลัง ได้อยู่เงียบๆ เราก็แอบแต่งอยู่ดี) เพราะทำแล้วมีความสุข
หลายปีผ่านมา ไม่มีใครรู้เลยว่าเรายังคงแต่งนิยายอยู่นานร่วม 5 ปี
นิยายเราผ่านสำนักพิมพ์ค่ะ ^^
บก. โทร.มาทีแรก เราประกาศเลย ส่วนคนที่เคยดูถูกก็ไม่ได้พัฒนาสมองตัวเองขึ่้นมาเล้ยยย ก็ยังดูถูกเราต่อ จนกระทั่งเงินค่าต้นฉบับก้อนแรกออกนั่นแหละค่ะ
หลายคนถึงได้ยอมรับและเลิกดูถูกเราเสียที

เป็นกำลังใจให้ จขกท นะคะ
อย่าหยุดที่จะคิดและอย่าหยุดที่ความฝัน
เพราะถึงแม้ว่ามันเป็นแค่ความฝันลมๆ แล้งๆ ในสายตาคนอื่น แต่ในสายตาเรา ขอแค่ยึดมั่นว่าความฝันนั้นสุด ก็พอแล้ว ^^ 

ดูเหมือนหลายๆคนขีดๆเขียนๆมาตั้งแต่เด็กเลยนะเนี่ย ขยันกันจริงๆ

สมัยเด็กๆผมไม่เคยเขียนอะไรเป็นเรื่องเป็นราวเลย ส่วนมากชอบวาดรูปเล่นและอ่านแต่มังกะ มาช่วง 10 ปีให้หลังนี้ที่เริ่มหันมาอ่านนิยายด้วย และตอนนี้อ่านนิยายมากกว่ามังกะราวๆ 8/2 แล้ว

และได้เริ่มเขียนนิยายอย่างจริงๆจังๆเมื่อเกือบ 2 เดือนก่อน (ในหัวคิดอะไรบ้าๆบอๆมาหลายปีแล้ว แต่ไม่เคยเขียนอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน)

ซึ่งก่อนหน้านั้นอ่านมาเยอะมากและอ่านอย่างเดียว (ตอนนี้ก็ยังอ่านโดยเฉพาะ j light ซื้อมาเต็มบ้านเลย) หนังสือก็เต็มบ้านไปหมดจนโดนดุให้เอาไปขายทิ้งก็เคยโดนตั้งหลายครั้ง แต่ก็ยังซื้อมาเพิ่มเรื่อยๆ จนวันนี้ไม่โดนไล่ให้เอาไปขายแล้ว (ฮ่า ฮ่า ฮ่า)

สู้ๆนะคะ จขกท.^^ ทำสิ่งที่เรารักไม่ผิดหรอกค่ะ ถ้าเรามีความรับผิดชอบอยู่
เหมือน จขกท. ที่ถึงจะแต่งนิยายแต่ก็ทำการบ้านเสร็จแล้วแต่เพื่อน จขกท.ที่บอกว่า จขกท.ไร้สาระแล้วเขาทำการบ้านเองรึเปล่าอ่ะค่ะ คนไหนที่น่าชื่นชมกว่า^^

#ตรรกะผิดขอโทษด้วยค่า555

ชีวิตของคีก็คล้ายๆกับจขกท.เลยนะเจ้าคะ แต่โชคดีกว่าหน่อยที่มีเพื่อนที่รักและชอบในงานเขียนเหมือนกัน ทำให้ชีวิตของคีไม่ถูกเยาะเย้ยมากนัก ถ้าหากเราตั้งใจจริงทุกอย่างก็สามารถเป็นไปได้หมดนะเจ้าคะ สู้ๆ ^^

เอิ่ม....คือเราอยากจะบอกว่าเราก็โดนว่าเหมือนกันนะ เพราว่าเราเป็นคนที่ชอบอ่านนิยายมากกกกกก แต่อาเราพอเห็นเราแต่งนิยายหรืออ่านนิยาย อาเราก็พูดเสมอว่า...มันน้ำเน่าจะอ่านไปทำไม นักหนาคือตอนนั้นเราเสียใจมากอ่ะเราคิดว่าแค่อ่านนิยายเราก็ผิดเหรอ เราไม่ได้อ่านจนทำให้เสียการเรียนซักหน่อย ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนเข้าใจเราหรอกนะอย่างน้อยเราก็มีเพื่อนๆของเรานี่แหละที่ช่วยเราแต่งแล้วก็คอยอ่านแล้ววิจารณ์ว่าเราเขียนออกมาแล้วเป็นอย่างไงบ้าง เราไม่เคยสนเลยเวลาที่อาของเราว่าเราเพราะว่าเราชอบที่จะอ่านและแต่งนิยาย //เราว่านะเป็นตัวของตัวเองอ่ะดีที่สุดไม่ต้องไปสนหรอกว่าใครเขาจะว่าอย่างไงแค่เราทำแล้วมันไม่เดือดร้อนคนอื่นก็พอ ^^

เค้าก้อโดนเเบบนี้นะ เเต่อย่าพึ่งท้อเลย ลองเอาคำด่า คำตำหนิ คำสบประมาทเราพวกนี้มาเป็นเเรงผลักดันเราสิ จขกท.ขอหยาบแปป จะยุ่งเรื่องของเราทำไมในเมื่อคุนไม่เข้าใจ ว่านี่คือความฝันของเราๆอยากจะทำมัน ทำให้สำเร็จ ที่คุบอกปัญญาอ่อน น้ำเน่า เเล้วคุนทำได้แบบเราไหม ไม่ต้องเเคร์ว่าเชาจะพูดด่าว่าอะไร อย่าสนใจทำมนสิ่งที่เราอยากทำให้ถึงที่สุด เมื่อเราได้ดีมาค่อยเ-ยบมันให้จมดิน

คนใกล้ตัวย่อมอคติกว่าคนทั่วไปอยู่แล้วครับ ถ้าไม่ได้อยู่วงการนี้

จะว่าเขาก็ไม่ได้ เพราะคนเรานั้นชอบไม่เหมือนกัน

ผมเอง ก็โดนเพื่อนไปดอกนึงเหมือน

ถึงกับท้อเลยทีเดียว เพราะคนใกล้ตัวว่านี่เจ็บกว่าคอมเมนต์ร้อยเท่า

แต่ก็แต่งมาเรื่อยๆ สักพักก็ขึ้นหน้าแรกซะงั้น


ผมว่า ความฝันไม่ผิดหรอกครับ

แต่จะผิดที่ไม่ได้ลองตามที่ฝัน

ไม่ต้องสนสายตาคนรอบข้างหรอกค่ะ แค่เราทำแล้วมีความสุข ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนก็พอแล้ว ขอให้ จขกท. ๆด้เป็นนักเขียนมืออาชีพไวๆ นะคะ อย่างน้อยก็มีสตาร์คนหนึ่งล่ะที่จะให้กำลังใจและไม่มองว่าไร้สาระ ^^

เป็นประโยคที่ฟังดูร้ายกาจและสะใจไปในคราวเดียวกันเลยแหะ

เข้ามากรี๊ดจีดีด้วยคนค่ะ ถ้าไม่ติดที่ว่าหนังหน้าไม่ดี+คุณจีเค้ามีหวานใจแล้วเราจะตามไปถวายตัวถึงเกาหลี >.< ชอบจริงๆผู้ชายคนนี้

อย่าไปสนใจเลย คนเราชอบไม่เหมือนกัน คนบางคนกว่าจะได้เป็นนักร้อง นักแสดงต้องฝึกฝนสักเท่าไร แล้วคนที่พยายามเช่นคุณทำไมจะเป็นนักเขียนไม่ได้ 

สู้ๆนะคะ เลือกทำในสิ่งที่คุณอยากทำเถอะค่ะ 

เราก็โดนเหมือนกันแต่ถ้าหากว่าแบ่งเวลาได้การเรียนไม่เสีย ถ้าแต่งแล้วมีความสุขก็แต่งต่อไปเถอะค่ะ เพราะว่าสิ่งที่เราทำไปมันก็ไม่ผิด แล้วเราก็ไม่มีทางไปเปลี่ยนความคิดคนอื่นได้ด้วยค่ะ^_^

เราว่าทุกคนต้องมีฝันของตัวเองเหมือนกัน ไม่ผิดหรอกค่ะที่เราจะฝัน แล้วคนอื่นเขามาว่า ขอแค่เราทำฝันนั้นของเราแล้วมีความสุข เราก็ไม่ต้องไปสนใจ #ขอให้จขกทได้เป็นนักเขียนนิยายนะคะ จะรออ่านค่ะ สู้ๆนะคะ ^^

เราก็โดนค่ะ โดนมาตั้งแต่ม.1 จนตอนนี้ม.6แล้ว แล้วเรายิ่งแต่งนิยายวายด้วยเพื่อนบางคนก็รับไม่ได้เลยก็มีค่ะ หาว่าเราชอบอะไรที่แปลกๆแต่เราก็เลือกที่จะไม่สนใจค่ะเพราะเค้าเข้ามาดูเองว่าเราทำอะไร เราไม่ได้บีบบังคับให้เค้าต้องมาดูนี้คะ อย่าไปสนใจเลยค่ะ สนใจในสิ่งที่เรารักดีกว่าเนอะ ^^