ระบายน่ะ ช่วยอ่านที

[ชายหนึ่งคน]

เรื่อง คำถามที่ค้างคาใจ
สวัสดีครับเพื่อนๆ ผมเป็นเด็ก….. หรือผู้ใหญ่นะ? ผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งครับผม ที่อายุ 19 ปี เรียนมหาลัย แต่ตอนนี้ผมซิ่วมาเรียนอยู่ปี 1 ที่เชียงใหม่ครับ สาเหตุคือ ผมเรียนที่เดิมไม่ไหว มันหนักเกินและมันอึดอัด ผมจึงตัดสินใจย้ายมาครับ และอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้ผมจาก กรุงเทพมหานครนั้นมาเรียนอยู่ที่เชียงใหม่นี้คือ “แฟน หรือ ผู้เป็นที่รัก” ของผมนั้นเองครับ…..
เรื่องราวนั้นมีอยู่ว่า…. ฮ่าๆ ถ้าจะให้เราเรื่องมันก็คงจะยาวนานมากขอบอกเล่าเป็นบทสรุปละกัน ผมชื่อ “อาร์ม” และผมมีแฟน ที่มีอายุเท่าๆกันครับผม เราอยู่ด้วยกันที่หออย่างมีความสุข แน่นอนว่าความรักที่ใกล้ชิดมักเป็นอะไรที่ดีเสมอ มันมากพอที่จะไม่ต้องหาใครมาทดแทน หรือมาเทียบกับเขาได้เลยว่า การอยู่กับคนที่เรารักนั้น เขาดูแลเราและทุ่มเทให้กับเราทุกๆอย่างเลยครับ มีเพียงบางอย่างเท่านั้นเองที่เรานั้นต้องเป็นฝ่ายดูแลเขา แต่ถึงกระนั้น นั่นเป็นความตั้งใจ ความรักและความเชื่อใจในสิ่งที่เป็นตัวเขาเองผมจึงยอมทำได้ทุกอย่างเพื่อเธอ ไม่คิดจะขัดข้อง ไม่อยาก….มีเรื่องเบาะแว้ง…. ฮ่าๆๆ ป่าวครับไม่ใช่ไม่อยากมีเรื่องเบาะแว้ง แต่ผมไม่จำเป็นต้องมีเรื่องเบาะแว้งครับ เพราะมีแค่เธอเท่านั้นที่เป็นเหตุผลของการมีชีวิตและใช้เวลาได้อย่างมีความสุข เท่านั้นแหละครับที่เป็นที่มาของการปฏิบัติตัวต่อคนที่เรารัก นั่นรวมไปถึงครอบครัวด้วยครับ แต่การอยู่ด้วยกันในช่วงแรกๆก็หวานกันเหมือนเค้กที่ราดหน้าช็อกโกแลต แต่ทุกอย่างมันไม่ง่าย ทั้งความลำบากของแต่ละผ่าย เราทั้งสองคนต้องรับมันให้ได้ ผมไม่คิดเลยว่าการอยู่ด้วยกันมันจะอยู่ยากอย่างนี้แต่ว่าการอยู่ด้วยกันของคนสองคนซึ่งมีเหตุผลคือความรักนั้นขั้นอยู่ผมเลยให้อภัยและรับมันได้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นครับ แต่นั่นแหละครับคำถามที่ผมเองไม่รู้จะถามอะไร เป็นคำถามที่ซ่อนเหตุผล หรือ….. มันไม่มีเหตุผลก็ไม่รู้ ที่ผมทำไม่ใช่เพราะผมยอม แต่ผมรับมันเพราะผมรักเธอ….. ผมทำให้เธอพอใจหรือป่าว แล้วเธออยากทำอะไรเพื่อผมบ้างไหม คำถามนี้ความจริงคือมันไม่จำเป็น ผมไม่ต้องการเหตุผลของคำถามว่าถามไปเพราะอะไรอยากได้อะไรจากเธอ ผมไม่ต้องการเหตุผลของคำตอบว่าเธอตอบเพราะเธอรู้สึกอย่างไร สิ่งเดียวที่ผมคิดและผมต้องการมันคือ ทุกอย่างของการกระทำของผมนั้น ผมได้ทำมันจริงๆรึยัง เธอพูดว่าเธอมีความสุขดี แต่ทำไมบางครั้งที่เธอทำหน้าเศร้านั้นเป็นเพราะผมทำให้เธอต้องเป็นห่วง ผมทำเธอผิดหวังหรือ? ผมไม่รู้ว่าจะตอบคำถามอะไรจากเธอ ผมไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ผมต้องการให้เธอ ผมได้ทำมันแล้วหรือยัง ผมยังคงโทษตัวเองเสมอว่า “ผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งอาจจะมีบ้างที่คนบอกว่าเราก็ผู้ชายธรรมดาทั่วไป แต่ผมไม่ ผมเป็นผู้ชายคนหน่งที่ใจอ่อนแอเหมือนผู้หญิง” ใจที่อ่อนแอไม่อาจให้อภัย ใจที่ไม่รู้จักคำว่าพอดี ใจที่กลัวการเปราะหัก แค่บังหน้าด้วยร้อยยิ้มเฉยๆ หรือเพียงแค่ส่ายหน้าแล้วบอกเขาว่า ไม่เป็นไร
ผมไม่ใช่พระเอก ผมเป็นตัวร้ายในละคร ผมไม่ใช่คนดี ผมเป็นคนเลวในสังคม ผมไม่ใช่ฮีโร่ ผมเป็นวายร้ายในภาพยนต์ ผมไม่ใช่พ่อพระ ผมเป็นคนใจดำในนิยาย…. ถึงผมจะไม่ใช่คนที่ใครๆรัก ผมอาจไม่ใช่คนในฝัน ผมไม่ขออะไรแค่ให้ผมได้รักคนที่ผมเชื่อใจและทุ่มเทให้ก็พอ จะเล่นบทไหน ในเรื่องเล่าต่อให้ร้ายแค่ไหนในเรื่องราว ยังมีใจหนึ่งดวงที่รักเธออยู่ทุกบทความในเรื่องจริง