ประสบการณ์ที่เจอ"ผี"ครั้งแรก

[ไบโอกาบ้า]

เรื่องมีอยู่ว่า เราไปทำงานที่ต่างจังหวัด พอตกค่ำเราก็เลยกลับบ้านไม่ได้เพราะมันไกลและอันตราย เลยไปพักที่บ้านของญาติก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับจะดีกว่า เราเลยขับรถไปเอากุญแจกับญาติ ที่ทำงานของญาติ พอได้กุญแจเราก็รีบขับรถกลับมา พอถึงเราก็ทำธุระส่วนตัวแล้วขึ้นนอน ญาติเราก็โทรมา บอกว่าวันนี้คงไม่กลับมาบ้านคงได้นอนที่ทำงาน เราก็ว่าเดี๋ยวเฝ้าบ้าให้ เราก็เป็นคนนอนไม่ชอบไหว้พระก่อนนอนเนอะเลยไม่คิดไรมาก พอนอนมาสักพักก็ประมาณ ตีสามกว่าๆ เราก็นอนกึ่งหลับกึ่งตื่น เพราไม่คุ้นกับสถานที่ นอนมาสักพักเหมือนมีคนสาวมือมาหาเรา เราก็ไม่ได้คิดอะไร คิดว่าป้าเราคงเปลี่ยนใจกลับมานอนเพราะคงห่วงบ้าน พอสาวมาอีก เราว่าไม่ใช่ล่ะ เพราะมันโดนที่ลับเรา เราเลยสะดุ้งตื่น พอมองไปกลับไม่ใช่ป้าเราจิงๆด้วย เพราะป้าเราอายุประมาน 45 ปี แต่เงาที่เราเห็นเป็นเงาเด็กผู้ชาย อายุประมาน 11-12 ปี เราเลยคิดว่าพวกโรคจิตแน่ มันวิ่งไปแถวๆกลางบ้าน เราเลยวิ่งตามทันที แต่แปลกเพราะเราวิ่งตามมาติดๆ แต่กลับไม่ทัน เราเลยว่ามันคงไปไหนไม่ได้หรอก ถ้าออกไปต้องได้ยินเสียง มันต้องอยู่ในบ้านนี่ล่ะ เลยเดินไปเปิดไฟ แต่ไฟดันเปิดไม่ติด เราเลยเดินมาเอาโทรศัพท์ไปเปิดแฟรช เราเดินมากลางบ้านอีกครั้งแล้วแหกปากถามว่าใคร ก็ไม่มีใครตอบรับ เราเลยเดินหา ที่ห้องน้ำเปิดมาก็ไม่มี ห้องครัวก็ไม่เห็น ห้องรับแขก หน้าบ้าน หลังบ้าน หาทุกซอกทุกมุมไม่เจอเลย แต่เรายังรู้สึกว่ามันยังอยู่ในบ้านนี่ล่ะ เลยแหกปากอีกครั้งว่า ถ้าไม่ออกมา จะแจ้งตำรวจนะ มันก็เงียบ หางตาเราก็ไปเห็นเงาคนอยู่แถวๆ บันได้เลยรีบเดินไปเอามีดในครัวแล้วตรงไปที่บันได แต่ก็ไม่มีใครเราเลยคิดว่ามันขึ้นไปหลบอยู่บนบ้านแน่ๆ เราเลยเดินขึ้นไป ก็ไม่มีอะไร เราก็เลยจะกลับมา พอหันมาแค่นั้นล่ะค้ะ เจอเต็มๆ อึ้งมากก เรากรี๊ดดใหญ่เลยและกำโทรศัพท์แน่น รีบหลับตาและวิ่งถอยหลังออกมาและทิ้งมีด สิ่งที่เราเจอคือ เด็กผู้ชายห้อยหัวลงมาเป็นเงาดำๆ พอตั้งสติได้เรารีบสวดมนต์สวดบทแผ่เมตตา สักพักพอมองขึ้นมาเงานั้นก็หายไปแล้ว เราเลยรีบลงจาบนบ้านแล้วโทรไปหาป้า โทรไปครั้งแรก ไม่รับ คือเราตัวสั่นมากแทบบ้า โทรไปครั้งที่สอง ก็ไม่รับอีก โทรไปครั้งที่สาม ครั้งนี้รับค้ะ แต่ไม่ใช่เสียงป้าเราแต่เป็นเสียงเด็กผู้ชายหัวเราะ น้ำตาเรึ่มซึมเพราะตกใจมาก คราวนี้เราโมโหสิค่ะ เลยตัดสายและตะโกนเลยว่า "จะหยุดไม่หยุด! ไม่หยุดเห็นดีกันแน่! ถ้าหยุดดีๆจะซื้อขนมกับของเล่นมาให้ จะเอามั้ย!!" พอพูดเท่านั้นแหล่ะค้ะ เสียงเด็กร้องไห้ก็เรึ่มดังขึ้น เราก็ว่ามันจะยิ่งไปกันใหญ่มั้ย เราเลยเปลี่ยนอารมณ์พูดกับเค้าดีๆ ว่าเราเป็นหลานของป้า แค่มาพักอยู่ด้วยแค่แปปเดียว เราไม่ได้มีเจตนาร้าย เสียร้องไห้ก็หายไป ไฟบ้านก็ติดขึ้น ป้าเราก็โทรมาเลยรีบรับ เราก็เล่าเหตุการณ์ให้ป้าเราฟัง แต่ป้ากลับหัวเราะ เราเลยงง = =? ป้าบอกว่า ป้าเลี้ยงกุมานไว้เฝ้าบ้าน ป้าก็ขอโทษเรา เพราะลืมบอกเด็กที่บ้านว่าเราจะมาอยู่แปปเดียว พอเช้าเราก็รีบขับรถไปซื้อขนมกับของเล่นเด็กผู้ชายมาให้ตามคำที่พูดเอาไว้ ป้าก็มาพอดีเลยรีบเอาของไปให้เด็กคนนั้นแล้วกลับบ้าน = =  ถ้าถามว่าเราเชื่อเรื่องพวกนี้มั้ย เจอขนาดนี้ไม่ให้เชื่อก็กระไรอยู่ล่ะค้ะ  ก็ฝากด้วยนะค่ะ ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน นอนที่ไหนเราก็ควรจะไหว้พระก่อนนอนเนอะ คุณพระจะได้คุ้มครอง ไม่ต้องเจอเรื่องแบบเรา

Comments

[เมโลดี้สีฟ้าใส]

เรานะไปค้างที่ไหนก็ตาม ครั้งแรกที่เข้าห้อง จะอธิษฐานบอกเจ้าที่เจ้าทางก่อนเลยค่ะ ว่าขอมาอาศัยด้วย กี่คืนว่าไป ให้ปกป้องคุ้มครอง อย่ามารบกวน เวลาไปค้างที่อื่นไม่เคยเจอไรเลยล่ะ ก็ไม่รู้นะ แต่อยุ่บ้านตัวเองกลับเจอซะงั่น ใครอาจจะมองว่างมงาย ไร้สาระนะ แต่ในความคิดเรา อะไรที่ทำแล้วเราสบายใจนะ เราว่านั่นเป็นสิ่งดี ทำได้ก็ทำไปเหอะ ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนก็แล้วกัน 

ป.ล. แม้เราจะเป็นเด็กวิทย์ แต่ในบางเรื่องวิทยาศาสตร์กับไสยศาสตร์ก็พบกันครึ่งทางได้ ไม่ได้กลัวหรือเชื่อจนงมงาย แต่เรื่องที่พิสูจน์ไม่ได้ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มีอยู่จริง

[Miss Francella]

 เราเริ่มชินกับเรื่องพวกนี้แล้ว เราเจอบ่อยๆ ไม่ใช่ว่าเป็นพวกเห็นผี แต่เราเป็นพวกที่มีพลังบางอย่าง บางตำราเรียกว่าลางมรณะ เราจะเห็นเฉพาะวิญญาณที่ตายอย่างทรมานและเห็นอนาคตที่เป็นเรื่องร้าย ไม่ได้เห็นผีทุกตน ถึงจะดูนอกเรื่องแต่เราพยายามจะบอกว่า คุณแค่เห็นครั้งเดียวแถมไม่เป็นอะไรมาก แต่สำหรับบางคนเช่นเราแล้วไม่เหมือนกัน คนประเภทเราต้องทรมานกับพลังที่มี เพราะถึงจะรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เห็นวิญญาณที่มาขอให้ช่วย แต่กลับช่วยไม่ได้ มันทรมานในจิตใจสุดๆเลยค่ะ//ร้องไห้แป๊ป