ระบาย ขอโทษทียืนผิดที่มาตั้งนาน
ตั้งกระทู้ใหม่
เรามีเพื่อนคนหนึ่งมันเป็นผู้ชายและเป็นเพื่อนเราตั้งแต่อนุบาล จนตอนนี้ก็17แล้ว เราและมันก็เล่นด้วยกันตลอด ตอนเด็กๆละนะ พอโตขึ้นเราก็เล่นด้วยกันแบบนั้นไม่ได้แล้ว แต่เราก็คุยเฟชบุ๊คกันเกือบทุกวัน เราทักไป มันทักมาบ้าง คุุยกันเรื่องไร้สาระกันไปวันๆโดยความสัมพันธ์นั้นอยู่ในฐานะเพื่อนไม่เคยเปลียนแปลง เราก็คิดมาตลอดว่าเรานั้นเป็นคนที่รู้จักมันมากที่สุด เพราะเราเป็นเพื่อนคนแรกของมันและมันก็เป็นเพื่อนคนแรกของเรา เราคบกับมันเป็นเพื่อนนานที่สุดในบรรดาเพื่อนก็เป็นได้ เพราะงั้นเราจึงให้ความสำคัญกับมันมากกว่าใครๆ เราคุยกันมาทุกวัน คุยได้ทุกเรื่อง เราสนิทกันมากรู้เรื่องกันหมดเกือบทุกอย่าง จะไปไหนก็บอกกัน เค้าดาวอยู่หน้าคอมพร้อมกันทุกปี มีเรื่องอะไรก็ช่วยเหลือกันตลอด
แต่แล้วตั้งแต่วันนี้ ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป บทสนทนาของเรานั้นสั้นลงเรื่อยๆ แล้วไปส่องเฟชมันเราก็รู้แล้วว่า มันมีคนอื่นที่สำคัญกว่าให้คุยอยู่แล้ว เป็นรุ่นน้อง มันจะมาคุยกับเราก็ตอนที่มันไม่มีใครคุย หรือเบื่อๆเท่านั้น และตอนนี้ก็ไม่คุยกันเลย ก็นะ...จะโทษมันก็ไม่ได้ ควรโทษตัวเองมากกว่าที่สำคัญตัวผิดไป เรายืนผิดที่อยู่ตั้งนาน หลงคิดว่าเราจะเป็นคนหนึ่งที่มันให้ความสำคัญเหมือนกับที่เราทำให้มันอยู่ตอนนี้ แต่แล้วเราก็ไม่ต่างจากคนอื่นเลยแม้แต่น้อย//ความรู้สึกเหมือนโดนแย่งที่นั้นล่ะ วันเกิดเราก็ไม่มาอวยพร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นวันไหน แต่เรากลับจำของมันได้แม่นกว่าของใคร แต่กลับรุ่นน้องคนนั้นที่เกิดวันใกล้กับเรา เขาเกิดวันที่ 19 ธันวาคม เราเกิด 17 ธันวาคม มันก็ไปอวยพร เราโพสต์อะไรมันไม่เคยมาไลค์ แต่รุ่นน้องคนนั้นไลค์ทุกโพสต์ ฮ่าๆตลกดีใช่ไหมล่ะ นี่ล่ะมันเป็นความจริงที่ทำเอาเราแบบพูดไม่ออก จุกในคอ ไม่ใช่ว่าปานนี้เพิ่งสังเกตุเห็น เราก็คิดว่ามันคงลืมไม่เป็นไรหรอก คิดในแง่ดีไปจนรู้ความจริงก็ถึงกับจุกในคอ นั้นสินะความสัมพันธ์ของเรากับรุ่นน้องคนนั้นมันคงเทียบกันไม่ได้ ดีเหมือนกัน ตลอด10ปีที่คุยและรู้จักกันมาจะจำไว้ว่ามันไม่มีความหมายเลยแม้แต่น้อย มีแต่เราเท่านั้นคิดว่ามันมีความหมาย ความทรงจำตลอดมามันมันเป็นเพียงที่เราคิดเองเออเองทั้งนั้น ก็ใช่สินะเพื่อนอย่างเรากับความสัมพันธ์ตลอด10ปี มันจะไปมีความหมายอะไรขนาดนั้น ไม่ต่างจากคนรู้จักเลยสักนิด...บางทีมันอาจรำคาญเราอยู่ก็ได้
เพราะงั้นถ้ารู้ว่ายืนผิดที่ เราก็ต้องเดินออกมา ขอโทษที่รู้ตัวช้า ขอโทษที่สำคัญตัวผิดไป ในตอนนี้เพื่อนคนนี้มันไม่มีความสำคัญอีกต่อไป...เพราะงั้นก็ขอให้มีความสุขที่ตรงนั้นมันไม่ใช่ของเราอีกแล้ว โง่อยู่ตั้งนาน...
ขอบคุณที่มาอ่านยาวไปหน่อยนะคะ ระบายก็ดีขึ้นเยอะเลย ถ้ามันดูงี่เง่าหน่อยก็ขอโทษด้วยนะคะ
องค์หญิงน้ำแข็งสีดำ
29 ม.ค. 58 เวลา 00:16 น.
463
views
4 ความคิดเห็น
อ่านแล้วเศร้าตามไปด้วยเลย ชายหญิงความละเอียดอ่อนต่างกันค่ะ
รุ่นน้องคนนั้นในความรู้สึกของเพื่อนคุณ อาจไม่ใช่แค่เพื่อน และในความเป็นเพื่อนระหว่างคุณกับเขายาวนานขนาดนี้ เราว่ามันไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอกค่ะ ถ้าลองคุณหายไปเขาก็คิดถึงและถามหาอยู่ดี
ยิ่งสนิทต้องยิ่งใส่ใจ แต่บางครั้งสนิทมากไป ก็หลงคิดไปว่าไม่ต้องใส่ใจมากก็ได้ ยังไงเพื่อนก็ต้องเข้าใจ เขาคงคิดประมาณนี้ล่ะมั้งคะ
รุ่นน้องคนนั้นถ้าเพื่อนคุณสนใจเป็นพิเศษแบบว่าไม่ได้อยากได้แค่เพื่อน ไม่แปลกถ้าเขาจะตามเม้นตามไลค์ให้อีกฝ่ายสนใจ คุณเองอย่าคิดมากเลยค่ะ อย่าเพิ่งเดินออกมา แต่สนใจคนอื่นนอกจากเขาบ้างก็ได้นะ เพื่อนกันต่อให้ไม่ค่อยได้คุยกันหรือใส่ใจกันสักเท่าไร แต่ถ้าเรายังรู้สึกว่ารักและอยากคบหาช่วยเหลือกันต่อไป เท่านั้นก็น่าจะเพียงพอนะคะ จะได้ไม่เครียดด้วยนะ
หนูเข้าใจนะคะว่ามันรู้สึกน้อยใจเพราะตอนนี้หนูก้เปนอยู่ค่ะ หนูไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงหนูเองก้เลือกที่จะถอยห่างและคอยน้อยใจอยู่คนเดียวโดยที่เพื่อนคนนั้นไม่รู้ บางทีเห็นเพื่อนคนนั้นให้ความสำคัญกับคนอื่นกว่าหนูเองน้ำตาก้แทบไหลเหมือนกัน บางทีรู้สึกน้อยใจมากจนร้องไห้คนเดียว มันเปนความรู้สึกที่อธิบายยากนะคะ หนูเองก้อธิบายไม่ถูกแต่รู้ว่ามันเจ็บปวดเจ็บมาก เจ็บจนจุกเลยค่ะ บางครั้งแค่คิดถึงเรื่องตัวเองกับเพื่อนคนนั้นหนูก้แทบน้ำตาไหล บางครั้งแทบไม่อยากจะเห็นไม่อยากจะเจอไม่อยากจะคุยเลยค่ะ มันรู้สึกเจ็บปวด ทั้งเจ็บใจทั้งน้อยใจในเวลาเดียวกันที่เห็นเพื่อนตัวเองไปให้ความสำคันกับคนอื่นมากกว่า หลายครั้งที่หนูต้องแกล้งยิ้มเพื่อให้เขามีความสุข และหลายครั้งที่ต้องแอบมาเสียใจคนเดียว หนูเข้าใจความรู้สึกของพี่นะคะ แต่มันเปนความรู้สึกที่อธิบายยากมาเลยทีเดียว หนูเองก้กลั่นมันออกมาเปนคำพูดไม่ได้เหมือนกันค่ะ
นั้นสินะคะ แต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่าเราในความคิดเขานั้นต่างจากคนอื่นไหม ไม่ใช่เพื่อนสนิทแต่เป็นเพื่อนธรรมดาที่เหมือนกับคนอื่นทั่วไปที่คุยกับเขาแค่ถูกคอเท่านั้น แค่เพื่อนธรรมดาที่คุยมากกว่าคนอื่นเท่านั้นเอง พอคิดอย่างงี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับการที่เราคิดเองเออเอง คิดแล้วเศร้า
ใช่เลยค่ะ ความคิดนั้นมันแล่นเข้ามาในหัวทันทีเลย มันตะโกนร้องบอกเลยว่า ที่ๆนั้นมันเคยเป็นของฉัน แต่กลับมีใครสักคนที่ไม่รู้ว่าเป็นใครมาแทนที่ตำแหน่งนั้นไป เราไม่สำคัญกับเขาอีกต่อไปแล้ว พี่ให้ความสำคัญกับมันเป็นอันดับแรก แต่ใครจะรู้ว่ามันอาจเห็นพี่เป็นเพื่อนที่รู้จักกันเฉยๆก็ได้ พอคิดอย่างงี้สิทธิในตัวพี่ก็หายไป แล้วก็มานั่งหายไปน้อยใจคนเดียว เรามันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว คนที่เขาจะมาคุยมาง้อก็เป็นคนที่เขาชอบ เขาคุยกันทุกวัน ทั้งที่เมื่อก่อนคนๆนั้นคือพี่ มันไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้จริงๆ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?