ความเสียใจในวันวาน
ตั้งกระทู้ใหม่
ซึ่งตอนนี้เราเสียใจมาก..ถึงแม้เราจะเลิกกันไปแต่เราก็ติดต่อกันตลอด
เขาเป็นคนที่เข้าใจเรามากๆ และยอมรับได้ทุกอย่างที่เป็นเรา
เรารู้จักกันเพราะว่า..ช่วงนั้นเราอกหักและออกไปเล่นร้านอิเตอร์เน็ตในหมู่บ้าน
พี่เขาเป็นหลานเจ้าของร้านและได้เจอกันบ่อยๆ
แต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก เพราะเราไม่รู้จักกัน
พอไปเล่นเรื่อยๆ เขาก็เริ่มแซวเล่นๆ แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไร
เราฟังเพลงเปิด Toutube ฟังเพลงแล้วร้องไห้..
เขาเลยเข้ามาถามว่าเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม .. เราก็บอกว่าไม่ต้องมายุ่ง
หลังจากนั้นเขาก็เข้ามาพูดหยอก พูดกวน ให้เราอารมณ์ดี
แต่เราช่วงนั้นเราเสียใจมากเลยไม่ได้สนใจคำพูดพี่เขาสักเท่าไหร่
เลยเปลี่ยนร้านไปเล่นอีกร้านเน็ตอีกร้านนึงซึ่งก็อยู่ไกลกันพอสมควร
เขาเข้ามาทักแชทว่า..ทำไมวันนี้ไม่เห็นมาเล่นเน็ตร้านพี่เขาเลย
เราก็บอกว่ามันไกลเลยไม่อยากไป..แต่ที่จริงเราหนีพี่เขามานั้นเอง
เขาเลยบอกว่าอยากรู้จักนะ ขอเบอร์หน่อย อยู่ดีๆเราก็ยิ้มออกมา
และพี่เขาก็เดินเข้ามาในร้านเน็ตที่เรากำลังเล่นอยู่..เราถึงกับอึ้งไปเลย
แต่ก็ทำท่าทางเหมือนไม่เห็นนะ..แต่ตอนนั้นเราให้เบอร์กับพี่เขาไปแล้ว
เราเล่าเรื่องราวที่เราเลิกกับแฟนให้เขาฟังหลายอย่าง
แต่แฟนเราก็มาง้อหลายครั้ง..แต่พี่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร
พี่เขาเข้าใจเรามากๆ เราก็เลยมีความรู้สึกดีๆให้กันตั้งแต่นั้นมา
เราเริ่มคุยกันจนคนรอบข้างเขารับรู้ว่านี่นะคือคนที่เรากำลังคุย
คนอื่นก็รู้ก็แซวกันมากมาย..พี่เขาก็ไปรับ-ส่งที่โรงเรียนบ้าง
เราคุยกันได้ทุกๆเรื่อง คุยกันด้วยความเข้าใจ
เราก็เริ่มรักพี่เขา..พี่เขาก็รักเรา พี่เขาบอกว่ารักเรามากๆ
แต่ไม่อยากเสียเราให้ใครแล้ว สรุป เราก็เป็นแฟนกัน
เราก็ไม่ได้คุยกับแฟนเก่าเราประมาน 3-5 เดือนได้แหละ
แต่ก็ติดต่อกันบ้าง..เขาก็ง้อเรา แต่เราก็เล่าให้พี่เขาฟังตลอด
พี่เขาก็เข้าใจนะ ก็ไม่ได้ว่าหรือคิดมากอะไร เราคุยกันทุกวัน
โทรหากันทุกวัน messages หากันวันล่ะเกือบร้อยครั้ง
พอเวลาเริ่มผ่านไป..พี่เขาถามว่าจะกลับไปคบกับแฟนเก่าก็ได้นะ
พี่เขาสงสารแฟนเก่าเรา เพราะพี่เขายังรู้สึกว่าเรายังรักกันอยู่
พี่เขาเข้าใจและไม่โกรธเลย..แต่สรุปเราก็คบทั้งสองคนพร้อมกัน
แต่แฟนเก่าเราไม่รู้ แต่พี่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร คือเรานิ่เลวมากนะ
แต่เราก็รักทั้งสองคนมากๆพอๆกัน แต่พอนานไปเราก็ต้องเลือก
แต่เราก็เลือก #แฟนเก่า ถึงเราจะเลือกใครก็ไม่สำคัญ
เพราะยังไงเราก็ยังคุยกันปกติ..แต่พอมาวันนึง
พี่เขาไม่สบายบอกว่าเป็นไรไม่รู้ ฉี่ไม่ค่อยออกเลยไปหาหมอ
เริ่มตั้งแต่ที่เขาไม่สบายเข้า-ออก โรงพยาบาลอยู่บ่อยครั้ง
เราเลยถามว่าเขาเป็นอะไร เขาบอกว่าคุณ-ังไม่ทราบเหมือนกัน
แต่พอผ่านไปสักพักเขาก็บอกกับเราว่า..เขาเป็นโรคมะเร็งแต่ไม่รุ้ว่ามะเร็งอะไร
เขาเข้า-ออกโรงพยาบาลเกือบ 2 ปี จนที่โรงพยาบาลบอกว่าหมดทางรักษา
เขาเดินทางไปรักษาที่จีน เพราะมีคนไปรักษามะเร็งแล้วหาย
เดินทางไปครั้งแรก..เขาบอกว่าอาการก็ดีขึ้นนะ
พอเดินทางไปครั้งที่สอง..กลับมาอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
เดินทางไปจีนถึง 2 ครั้งหมดไปเป็นล้าน....
แต่ในช่วงระยะเวลาที่ผ่านมาเราคุยกันผ่าน Facebook ตลอด
เราคิดถึงกันและโทรหากันบ้างแต่ก็ไม่เคยหายจากกันไปไหนเลย
พอเขาเข้าโรงพยาบาลเราก็ไปเยี่ยมบ้างแต่ไม่บ่อย
แต่เริ่มห่างๆกันประมาณเดือน พฤศจิกายน 2014
เราทักแชทไปเขาก็ไม่ตอบ แต่เราไม่กล้าโทรหานะ
เพราะรู้สึกว่าเริ่มแปลกๆไปแล้ว ผ่านไป 1 เดือน
เพื่อนพี่เขาเข้ามาบอกว่าพี่แกอาการหนักมากนะ
เราเลยโทรไปแต่มีแต่แม่พี่แกรับ..เราก็เริ่มน้อยใจว่าพี่เขาไม่อยากคุยด้วยรึเปล่า
พอวันที่ 31 ธันวาคม 2014 เราโทรหาแม่พี่เขาบอกว่าจะเข้าไปเยี่ยมนะ
เราก็เลยพาเพื่อนไปเยี่ยมเขา..พี่เขาน่าสงสารมากผอมและเปลี่ยนไปคนละคน
จนเราแทบจำพี่เขาไม่ได้เลย..โทรมและผอมจนเราทำไรไม่ถูก
เขาไม่ได้พูดอะไรกับเราเลย เขายิ้มให้เราอย่างเดียว
เรากลับมาถึงบ้านร้องไห้หนักมากเพราะเราคิดว่าเราไปช้าเกินไป
ผ่านไปไม่ถึงอาทิตย์ พี่เขาก็เสียชีวิตลง
มันเป็นอะไรที่ทำใจได้ยากลำบากมาก ทรมานอย่างบอกไม่ถูก
เพราะเขาคือคนที่ทำให้เรายิ้มได้ เข้าใจในทุกๆเรื่อง
พี่เขาเป็นคนที่เข้ามาเติมเต็มในส่วนที่ขาด..
มันสายและเร็วเกินไป..สำหรับทุกอย่างที่เกิดขึ้น
ตลอดระยะเวลา 4 ปีกว่าที่ผ่านมามันทำให้เราได้รู้อะไรหลายๆอย่าง
ไม่มีเธอแล้วในวันนี้...ไม่มีอีกแล้ว
ไม่มีอะไร ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีเสียงหัวเราะ
เหลือเพียง..ความทรงจำ ความรู้สึก
ความรัก ความเข้าใจ ความดี
ขอบคุณทุกอย่าง ขอบคุณทุกสิ่ง
ขอบคุณน้ำตาที่ทำให้เรารู้จักกัน
ขอบคุณความรักดีๆ ขอบคุณเวลา
ขอบคุณเรื่องราวทุกเรื่องราว
ขอบคุณความสุขที่มอบให้
ขอบคุณ #พี่อาร์ต ขอบคุณจริงๆ
Noppharat
9 ก.พ. 58 เวลา 12:14 น.
355
views
1 ความคิดเห็น
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?